ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 143
สรุปบท ตอนที่ 143 คนดีอะไรผมไม่อยากเป็นแล้ว: ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา
สรุปตอน ตอนที่ 143 คนดีอะไรผมไม่อยากเป็นแล้ว – จากเรื่อง ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา โดย Paizay
ตอน ตอนที่ 143 คนดีอะไรผมไม่อยากเป็นแล้ว ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา โดยนักเขียน Paizay เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
สองวันต่อมาเวลา 06:00.......
พิมไปส่งเตชินที่สนามบินแต่เช้า ก่อนจะเข้าไปเช็คอินเตชินได้กำชับกับเธอด้วยความเป็นห่วง
" เวลาทำงานอยู่ให้ห่างจากคุณป๊อบนะพิม
คนเราหากคลั่งรักมากๆสามารถทำได้ทุกอย่าง
น่ากลัวกว่าที่คุณคิดนะรู้มั้ย "
" ไม่มีใครน่ากลัวไปกว่าคุณอีกแล้ว รีบเข้าไปเช็คอินเถอะค่ะ "
" ได้ งั้นวันศุกร์หน้าผมจะมาหาใหม่นะ ห้ามให้ใครส่งคุณไปเรียนเข้าใจมั้ย เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง "
เตชินมัวแต่กำชับทำให้พิมรู้สึกรำคาญ พิมจึงหมุนตัวเขาแล้วใช้ฝ่ามือผลักหลังเขาให้เข้าไปในสนามบิน
" คุณเข้าไปได้แล้ว "
เตชินเข้าในสนามบินอย่างไม่เต็มใจ พอเขาเข้าไปแล้วพิมก็ถอนหายใจออกมา แล้วหมุนตัวเดินกลับไปขึ้นรถ แล้วขับออกไปทันที
ทางด้านป๊อบก็ขับรถไปรับพิมแต่เช้า เขาเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าไปหาแม่มะลิที่นั่งบนโต๊ะใต้ถุงบ้าน
" สวัสดีครับคุณป้า พิมตื่นหรือยังครับ "
แม่มะลิหันไปมองป๊อบด้วยสีหน้าแปลกใจ
" อ้าว ผอ.ป๊อบ นี่ลูกพิมไม่ได้บอก ผอ. เหรอคะ ว่าวันนี้จะขับรถไปเอง "
" ไม่ได้บอกครับ แล้วทำไมคุณพิมถึงขับรถไปเองล่ะครับ "
ป๊อบเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย ทุกทีเขามารับพิม ถ้าพิมจะไปเองเธอจะบอกล่วงหน้า แบบนี้มันผิดวิสัยของเธอเกินไป
" อ๋อ เมื่อเช้าลูกพิมแวะไปส่งคุณ..."
" แม่มะลิ ใครมาเหรอ? "
แม่มะลิเอ่ยยังไม่ทันจบพ่อคำเดินออกมาเห็นแม่มะลิกำลังจะ เอ่ยชื่อเตชินเขาจึงรีบเอ่ยขัดขึ้น
ป๊อบมองไปยังพ่อคำแล้วยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ย
" สวัสดีครับคุณลุง "
" อ้าว สวัสดีๆ นึกว่าแม่มะลิคุยกับใครที่แท้ก็ ผอ.ป๊อบนี่เอง "
" เมื่อกี้คุณป้าบอกว่าพิมไปส่งใครเหรอครับ "
ป๊อบเอ่ยถามในคำพูดของแม่มะลิที่ค้างไว้
พ่อคำรู้ว่าป๊อบกับเตชินต่างก็มีใจให้ลูกสาวเขา
ดังนั้น ทุกเรื่องของลูกไม่จำเป็นเขาจะไม่เข้าไปก้าวก่าย
และจะไม่ทำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเจ็บปวดหรือเสียใจ จากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยกับป๊อบว่า
" มีอะไร ผอ.ป๊อบก็ไปคุยกับลูกพิมเอาเองนะ
ลุงกับป้าแก่แล้วไม่เข้าใจเรื่องของหนุ่มสาวสมัยใหม่อย่างพวกคุณ "
คำพูดของพ่อคำแสดงความเป็นกลางอย่างชัดเจน สื่อให้ป๊อบรู้ว่าเขาแล้วแต่ลูก
" ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณลุง สวัสดีครับ "
" ครับ "
พ่อคำรับไหว้ แล้วป๊อบก็หมุนตัวเดินไปเปิดประตูรถจากนั้นก็เข้าไปนั่งในรถแล้วขับออกไป
จากบ้านของพิม
จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาพิม
ที่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปโรงเรียน
เห็นป๊อบโทรมาจึงกดรับสาย แล้วเอ่ยอย่างรู้สึกผิด
" ค่ะคุณป๊อบ พิมขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้โทรบอกคุณก่อนว่าจะไปเอง พอดีพิมรีบน่ะค่ะ "
ป๊อบไม่ชอบใจอย่างมากที่รู้ว่าพิมยังให้ความสำคัญกับเตชินอีก
" เขามาหาคุณอีกแล้วใช่มั้ย เมื่อเช้าคุณไปส่งเขากลับใช่มั้ย "
น้ำเสียงของป๊อบสุขุมหนักแน่นเจืออาการหึงชัดเจนว่ากำลังสะกดกลั้นอารมณ์อยู่
" ใช่ค่ะ "
พิมเอ่ยเสียงค่อยอย่างรู้สึกผิด เธอรู้ว่าป๊อบรักเธอและเธอก็เคยรักเขา
แต่เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยหลังๆมานี้เธอไม่ได้รักเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แม้เธอจะไม่แน่ใจว่าเธอรักเตชินหรือเปล่า
แต่เธอมีความสุขเวลาที่อยู่กับเตชินเขาทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นและใจเต้นตลอดเวลา
ส่วนเวลาอยู่กับป๊อบเธอก็รู้สึกสบายใจดี
ได้ยินดังนั้น ป๊อบก็เงียบไปทุกอย่างหยุดชะงักแล้วเขาก็กดวางสายทิ้ง นั่งสงบสติอารมณ์
พิมอึ้งไป ไม่เคยเห็นป๊อบเป็นแบบนี้มาก่อน
แต่เธอก็ยังขับรถมุ่งหน้าไปโรงเรียน
ในขณะที่ป๊อบจอดนิ่งข้างทางด้วยสีหน้าเศร้าเสียใจเจือความโมโห
ผ่านไปสักพัก เขารู้สึกใจเย็นลงจึงขับรถมุ่งหน้าไปโรงเรียนต่อ
อยู่ในโรงเรียนทั้งอาทิตย์เขาก็ไม่ไปหาพิมอีก เวลาพิมมาพบเขา
เขาก็พูดเฉพาะเรื่องงานเพราะไม่ต้องการให้เป็นที่ครหานินทา
และครูทุกคนในโรงเรียนก็เข้าใจว่าเขากับพิมเป็นคู่รักกันเหมือนเดิม
แต่คุณกลับดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย คุณเคยบอกว่ารักผม ผมอยากรู้ว่าตอนนี้คุณยังรักผมอยู่มั้ย "
พิมก้มหน้าหลบตาเขาแล้วเอ่ยเสียงค่อย
" ฉัน...คือ ฉัน...ฉันไม่รู้ ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้ว คุณให้เวลาฉันหน่อยได้มั้ย ฉันเพิ่งจะเป็นอิสระได้ไม่นานให้ฉันคิดทบทวนอีกหน่อยนะ "
ได้ยินดังนั้นป๊อบก็แสยะยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ย
" เหอะ ให้เวลาเหรอ ผมให้คุณมาตลอด คุณหย่ากับเขาแล้ว เขาก็ยังมาหาคุณ มากินมานอนอยู่กับคุณอีกเนี่ยนะ แบบนี้คุณจะให้ผมคิดยังไง
คุณก็รู้ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน คุณนึกถึงใจผมบ้างหรือเปล่า ผมว่าคุณตัดสินใจเถอะว่าจะเลือกใคร ระหว่างผมกับเขา "
น้ำเสียงดุดันของป๊อบทำเอาพิมถึงกับอึ้งไป เธอไม่เคยเห็นเขาโกรธแบบนี้มาก่อน
จากนั้นเธอจึงหันหน้าไปทางอื่นเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งเฉย
" ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
คุณเปิดใจให้คนอื่นที่คู่ควรกับคุณเถอะ ฉันมันไม่ดีไม่คู่ควรกับคุณ คุณตัดใจจากฉันเถอะค่ะ "
ได้ยินดังนั้นน้ำตาลูกผู้ชายของป๊อบก็ไหลอาบแก้มลงมาเป็นสาย
สักพักเขาก็หัวเราะเยาะเย้ยตัวเองแล้วเอ่ยอย่างปวดใจ
" สุดท้ายคุณก็เลือกเขา ต่อให้เขามีผู้หญิงกี่คน ผ่านผู้หญิงมากี่คน คุณก็ยังเลือกเขา
พิมทำไมคุณมองไม่เห็นผมบ้างเลย
คุณเคยรักผมไม่ใช่เหรอ
ผมอยู่ข้างกายคุณทุกวัน ทะนุถนอมให้เกียรติคุณมาตลอด ทำเพื่อคุณทุกอย่าง
แต่ผมกลับสู้เขาไม่ได้เลย ทำไม ผมไม่ดีตรงไหน หล่อสู้เขาไม่ได้ตรงไหน ทำไมคุณถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้
หรือว่าผมต้องทำตัวเหมือนเขาเหรอ
ถึงจะไม่ถูกคุณมองข้าม
เขาทำกับคุณตั้งมากมายทำไมคุณยังมีใจให้เขา หรือว่าคุณชอบคนเลว
ได้ งั้นผมจะเลวให้คุณดูนะพิมคนดีอะไรผมไม่อยากเป็นแล้ว
ต่อให้ผมดีให้ตายยังไงผมก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของคุณอยู่ดี
ถ้าเลวแล้วได้คุณมาผมยอมเลว คุณได้ยินมั้ยพิมผมยอมเลว! "
ป๊อบร้องให้เสียใจคำรามออกมาเสียงดังอย่างบ้าคลั่งอย่างขาดสติ
จากนั้นเขาก็กดล็อคประตูจ้องมองพิมอย่างไม่กะพริบแล้วปลดสายเบลท์ออกจากตัว ปรับเบาะให้นอนราบลงไป
พิมมองเขาด้วยแววตาระแวดระวังแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจ
" คุณป๊อบ คุณคิดจะทำอะไร "
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา