ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 147

ในเช้าวันต่อมา......

ป๊อบขับรถมารับพิมที่บ้านแล้วไปส่งเธอเรียนตามปกติ

หลังจากเรียนเสร็จพวกเขาก็ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะในเมือง

พากันให้อาหารนกให้อาหารปลาแล้วก็กลับมานั่งพักบนเก้าอีกใต้ต้นไม้

" ฉันอยู่เชียงใหม่มาตลอด ไม่เคยมาเดินเล่นที่นี่เลย ไม่คิดว่าข้างในจะร่มรื่นขนาดนี้ "

พิมเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มอย่างอารมณ์ดีดูสบายใจสุดๆ ป๊อบจ้องหน้าเธอแล้วยิ้มอ่อนจากนั้นก็เอ่ย

" คุณชอบก็ดีแล้ววันหลังถ้าคุณเรียนเสร็จ

เราก็มาเดินเล่นผ่อนคลายกันกันที่นี่ดีมั้ย "

พิมหันไปยิ้มให้เขาแล้วเอ่ย

" ค่ะ เรียนมาเหนื่อยๆมานั่งผ่อนคลายชมธรรมชาติเดินเล่นเพลินๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน กลับไปถึงบ้านจะได้สลบเลย "

" คุณนั่งรอก่อนนะเดี๋ยวผมขอไปซื้อน้ำก่อน "

พิมเผยใบหน้างามยิ้มละมุนพยักหน้าป๊อบ

แล้วเอ่ย

" ได้ค่ะ "

ป๊อบลุกขึ้นเดินออกไปซื้อน้ำ พิมนั่งไขว่ห้างเอนหลังพิมเก้า

แล้วเก็บมือเข้ามากอดอกทอดสายตามองไปข้างหน้าอย่างเพลินๆ

มองดูผู้คนที่กำลังเดิน กำลังวิ่งออกกำลังกายและปั่นจักรยานกัน ตามถนนท่ามกลางความร่มรื่นของต้นไม้รอบๆ

โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังแอบมองเธออยู่ห่างๆ

อยากจะเข้าไปหาเธอใจแทบขาดแต่ก็ไม่กล้า

ยิ่งเห็นเธออารมณ์ดียิ้มอย่างมีความสุข ความกล้าที่จะเข้าไปหาเธอก็น้อยลงเรื่อยๆ

[ พิมดูเหมือนการไม่มีผมอยู่คุณไม่รู้สึกเสียใจเลย

ใจคุณทำด้วยอะไรแค่เดือนเดียวก็ตัดใจจากผมได้แล้วเหรอ

หรือว่าคุณไม่เคยรักไม่รู้สึกผูกพันธ์กับผมเลย หรือว่าจริงๆแล้วคุณไม่ได้รักผมเลย

ผู้ชายอย่างคุณป๊อบมีดีอะไรทำไมคุณถึงกลับมาอยู่กับเขาทุกครั้งที่ทะเลาะกับผมนะ

ทำไมคุณไม่เคยปฏิเสธเขาเลยสักครั้ง

คุณลำเอียงชัดๆ ]

เขาตามพิมตั้งแต่ออกมาจากมหาลัยแล้ว เห็นทุกกิริยาอาการของพิมเวลาอยู่กับป๊อบ

ใบหน้าสวยรอยยิ้มพราวเสน่ห์กำลังอยู่กับชายอีกคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดรู้สึกอิจฉาและแอบหึงอยู่ไกลๆโดยไม่กล้าปรากฏตัว

ป๊อบซื้อน้ำเสร็จก็เดินกลับมาถือน้ำสองขวดในมือ แล้วยื่นให้พิมพร้อมกับหย่อนกายนั่งลงข้างๆเธอ

พิมรับน้ำมาเปิดฝาขวดแต่เปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออกป๊อบเลยเปิดของตัวเองแล้วยื่นให้เธอ

เธอมองเขาแล้วรับน้ำจากมือเขาพร้อมกับเอ่ย

" ขอบคุณค่ะ "

แล้วยกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม ทั้งสองดื่มน้ำเสร็จก็นั่งต่ออีกสักพัก พิมมองดูนาฬิกาในมือแล้วเอ่ย

" จะหกโมงแล้ว ฉันว่าเรากลับกันเถอะค่ะ "

ป๊อบพยักหน้าเบาๆแล้วเอ่ย

" ได้ครับ "

จากนั้นทั้งสองก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากสวนสาธารณะ

กลับไปขึ้นรถแล้วป๊อบก็ขับออกไป เตชินก็รีบไปที่รถแล้วขับตามไปห่างๆ

สายตาจดจ่ออยู่กับรถของป๊อบที่อยู่ข้างหน้า

แล้วป๊อบก็เลี้ยวเข้าไปยังทางไปบ้านพิม

พอถึงหน้าบ้านเขาก็จอดรถ พิมจึงหันไปเอ่ยกับเขา

" ขอบคุณมากนะคะ ขับรถกลับดีๆล่ะ "

ป๊อบยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วเอ่ยตอบว่า

" ครับ "

พิมหันหน้าไปยื่นมือจะเปิดประตูรถ

ป๊อบก็เอ่ยขึ้น

" เดี๋ยวก่อนพิม "

" คะ? "

พิมหันหน้ากลับมาทางเขา เขาก็เข้ามาจูบริมฝีปากเธอทันที เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ในหัวนึกถึงตอนที่เตชินจู่โจมเข้ามาจูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัวแบบนี้

ดวงตาของเตชินลุกลุกเป็นไฟเมื่อเห็นภาพ

ที่พิมจูบกับป๊อบในรถ ก็โกรธจนหน้าดำหน้าแดง

หึงสุดขีดอย่างหน้ามืดตามัวแววตาดุร้ายแดงก่ำแผ่ไอสังหารคละคลุ้งออกมาทั่วในรถ

โกรธและไม่พอใจจนเลือดขึ้นหน้า กำหมัดแน่นจนมือสั่น มือที่กำกลายเป็นสีซีดอารมณ์แทบจะระเบิดออกมาแล้ว

ดำรงค์จึงเอ่ยอย่างเกรงใจว่า

" ขอโทษที่โทรมารบกวนเวลานี้นะครับ

แต่ผมมีธุระด่วนต้องคุยกับคุณ รบกวนคุณแล้ว "

" อ๋อ ไม่เป็นไรเลยครับ ไม่รบกวนเลย

ว่าแต่คุณมีอะไรเหรอครับ "

" ผมจะขอให้คุณกับคุณมะลิรีบมาหาผมที่บ้านตอนนี้หน่อยครับ ผมมีเรื่องด่วนต้องคุยกับคุณเกี่ยวกับบ้านที่คุณสนใจน่ะครับ "

" ได้ครับๆ ผมกับแม่มะลิจะรีบไปหาคุณเดี๋ยวนี้เลย "

" ครับ "

จากนั้นทั้งสองก็กดวางสายไป พ่อคำก็รีบเข้าไปหาแม่มะลิในครัวแล้วเอ่ยถามขึ้น

" แม่ทำกับข้าวเสร็จหรือยัง "

แม่มะลิปิดแก๊สแล้วเอ่ยตอบสามี

" เสร็จแล้ว ทำไมเหรอ พ่อมีอะไร "

" เมื่อกี้คุณดำรงค์โทรมาให้เรารีบไปหาด่วนบอกว่าจะคุยเรื่องบ้านที่เราจะซื้อเซอร์ไพรส์ลูกพิมตอนเรียนจบน่ะ "

" เหรอ งั้นก็รีบไปสิ "

แล้วแม่มะลิก็ออกจากห้องครัว ไปเคาะประตูห้องพิม พอพิมมาเปิดประตูเขาจึงเอ่ยขึ้น

" ลูกถ้าหิวก็กินข้าวก่อนเลยนะ พ่อกับแม่จะไปทำธุระข้างนอกกันก่อน

ไม่ต้องรอพ่อกับแม่นะ เพราะพ่อกับแม่ไม่รู้ว่าจะเสร็จธุระกี่โมง "

" ค่ะ "

จากนั้นพ่อคำกับแม่มะลิออกจากบ้าน

แล้วขับรถออกไป

เตชินนั่งรอจนพ่อคำกับแม่มะลิออกไปแล้ว

เขาก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินขึ้นไปบนบ้าน

ของพิม

ด้วยอารมณ์หึงแรงจนหน้ามืดตามัวอยากจะลงโทษพิมที่ไม่เชื่อฟังเขา

ความกลัวเธอที่มีก่อนหน้านี้ถูกเผาไหม้ไปด้วยไฟโทสะ

มีเพียงความหึงที่ทำให้เขากล้าจะเผชิญหน้ากับเธอโดยไม่สนใจว่าเธอจะโกรธ จะเกลียดเขายังไง

รู้เพียงว่าจะต้องสั่งสอนให้เธอจดจำว่าเขาเป็นสามีเธอและเธอคือภรรยาของเขาเท่านั้น

เพราะสำหรับเขาแล้วเธอคือภรรยาของเขาเป็นของเขาได้เพียงคนเดียว