ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ตอนที่ 147 ลำเอียง
ในเช้าวันต่อมา......
ป๊อบขับรถมารับพิมที่บ้านแล้วไปส่งเธอเรียนตามปกติ
หลังจากเรียนเสร็จพวกเขาก็ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะในเมือง
พากันให้อาหารนกให้อาหารปลาแล้วก็กลับมานั่งพักบนเก้าอีกใต้ต้นไม้
" ฉันอยู่เชียงใหม่มาตลอด ไม่เคยมาเดินเล่นที่นี่เลย ไม่คิดว่าข้างในจะร่มรื่นขนาดนี้ "
พิมเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มอย่างอารมณ์ดีดูสบายใจสุดๆ ป๊อบจ้องหน้าเธอแล้วยิ้มอ่อนจากนั้นก็เอ่ย
" คุณชอบก็ดีแล้ววันหลังถ้าคุณเรียนเสร็จ
เราก็มาเดินเล่นผ่อนคลายกันกันที่นี่ดีมั้ย "
พิมหันไปยิ้มให้เขาแล้วเอ่ย
" ค่ะ เรียนมาเหนื่อยๆมานั่งผ่อนคลายชมธรรมชาติเดินเล่นเพลินๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน กลับไปถึงบ้านจะได้สลบเลย "
" คุณนั่งรอก่อนนะเดี๋ยวผมขอไปซื้อน้ำก่อน "
พิมเผยใบหน้างามยิ้มละมุนพยักหน้าป๊อบ
แล้วเอ่ย
" ได้ค่ะ "
ป๊อบลุกขึ้นเดินออกไปซื้อน้ำ พิมนั่งไขว่ห้างเอนหลังพิมเก้า
แล้วเก็บมือเข้ามากอดอกทอดสายตามองไปข้างหน้าอย่างเพลินๆ
มองดูผู้คนที่กำลังเดิน กำลังวิ่งออกกำลังกายและปั่นจักรยานกัน ตามถนนท่ามกลางความร่มรื่นของต้นไม้รอบๆ
โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังแอบมองเธออยู่ห่างๆ
อยากจะเข้าไปหาเธอใจแทบขาดแต่ก็ไม่กล้า
ยิ่งเห็นเธออารมณ์ดียิ้มอย่างมีความสุข ความกล้าที่จะเข้าไปหาเธอก็น้อยลงเรื่อยๆ
[ พิมดูเหมือนการไม่มีผมอยู่คุณไม่รู้สึกเสียใจเลย
ใจคุณทำด้วยอะไรแค่เดือนเดียวก็ตัดใจจากผมได้แล้วเหรอ
หรือว่าคุณไม่เคยรักไม่รู้สึกผูกพันธ์กับผมเลย หรือว่าจริงๆแล้วคุณไม่ได้รักผมเลย
ผู้ชายอย่างคุณป๊อบมีดีอะไรทำไมคุณถึงกลับมาอยู่กับเขาทุกครั้งที่ทะเลาะกับผมนะ
ทำไมคุณไม่เคยปฏิเสธเขาเลยสักครั้ง
คุณลำเอียงชัดๆ ]
เขาตามพิมตั้งแต่ออกมาจากมหาลัยแล้ว เห็นทุกกิริยาอาการของพิมเวลาอยู่กับป๊อบ
ใบหน้าสวยรอยยิ้มพราวเสน่ห์กำลังอยู่กับชายอีกคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดรู้สึกอิจฉาและแอบหึงอยู่ไกลๆโดยไม่กล้าปรากฏตัว
ป๊อบซื้อน้ำเสร็จก็เดินกลับมาถือน้ำสองขวดในมือ แล้วยื่นให้พิมพร้อมกับหย่อนกายนั่งลงข้างๆเธอ
พิมรับน้ำมาเปิดฝาขวดแต่เปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออกป๊อบเลยเปิดของตัวเองแล้วยื่นให้เธอ
เธอมองเขาแล้วรับน้ำจากมือเขาพร้อมกับเอ่ย
" ขอบคุณค่ะ "
แล้วยกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม ทั้งสองดื่มน้ำเสร็จก็นั่งต่ออีกสักพัก พิมมองดูนาฬิกาในมือแล้วเอ่ย
" จะหกโมงแล้ว ฉันว่าเรากลับกันเถอะค่ะ "
ป๊อบพยักหน้าเบาๆแล้วเอ่ย
" ได้ครับ "
จากนั้นทั้งสองก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากสวนสาธารณะ
กลับไปขึ้นรถแล้วป๊อบก็ขับออกไป เตชินก็รีบไปที่รถแล้วขับตามไปห่างๆ
สายตาจดจ่ออยู่กับรถของป๊อบที่อยู่ข้างหน้า
แล้วป๊อบก็เลี้ยวเข้าไปยังทางไปบ้านพิม
พอถึงหน้าบ้านเขาก็จอดรถ พิมจึงหันไปเอ่ยกับเขา
" ขอบคุณมากนะคะ ขับรถกลับดีๆล่ะ "
ป๊อบยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วเอ่ยตอบว่า
" ครับ "
พิมหันหน้าไปยื่นมือจะเปิดประตูรถ
ป๊อบก็เอ่ยขึ้น
" เดี๋ยวก่อนพิม "
" คะ? "
พิมหันหน้ากลับมาทางเขา เขาก็เข้ามาจูบริมฝีปากเธอทันที เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ในหัวนึกถึงตอนที่เตชินจู่โจมเข้ามาจูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
ดวงตาของเตชินลุกลุกเป็นไฟเมื่อเห็นภาพ
ที่พิมจูบกับป๊อบในรถ ก็โกรธจนหน้าดำหน้าแดง
หึงสุดขีดอย่างหน้ามืดตามัวแววตาดุร้ายแดงก่ำแผ่ไอสังหารคละคลุ้งออกมาทั่วในรถ
โกรธและไม่พอใจจนเลือดขึ้นหน้า กำหมัดแน่นจนมือสั่น มือที่กำกลายเป็นสีซีดอารมณ์แทบจะระเบิดออกมาแล้ว
สักพักป๊อบก็ถอนริมฝีปากออกแล้วเอ่ยด้วยถ้อยคำแสดงความเป็นเจ้าของ
" ริมฝีปากของคุณกลายเป็นของผมแล้วนะ
อย่าไปให้ใครอีกล่ะ "
พิมได้สติก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆอย่างทำอะไรไม่ถูก แล้วรีบหลบหน้าเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าบ้านไป
ป๊อบเอานิ้วแตะไปที่ริมฝีปากนุ่มของตัวเองแล้วยิ้มอ่อนอย่างพอใจ
มองตามแผ่นหลังของคนที่เดินกลับเข้าบ้านไปจนลับสายตา
เขาถึงจะละสายตาจากเธอแล้วมองไปยังรถที่จอดห่างออกไปไกลผ่านกระจกหลังยิ้มเยาะออกมาเบาๆ
" หึ คุณเตชิน ทีนี้คุณคงรู้แล้วนะว่าพิมไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป แต่เป็นของผมแล้ว "
พึมพำจบเขาก็ขับรถออกไปจากบ้านของพิม
ความจริงเขารู้ตั้งแต่ออกจากมหาลัยแล้วว่ามีคนตามพวกเขา
แต่ที่ทำให้เขามั่นใจว่าเป็นเตชินที่ตามเขา
ก็ตอนที่เลี้ยวเข้ามาในบ้านของพิม
รถคันดังกล่าวก็ยังขับตามเข้ามาและจอดอยู่ห่างๆจึงฟันธงว่าเป็นเตชิน
เตชินไม่พอใจและหึงหนักมากเมื่อริมฝีปากของพิมที่เขาหวงนักหนาถูกชายอื่นจูบและเอาไปครอบครอง
เมื่อถูกความหึงความโกรธครอบงำเขาก็ไม่สนใจอะไรอีก จึงขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้านพิมแล้วโทรไปหาผู้ช่วยคัง
พอผู้ช่วยคังรับสายเขาก็เอ่ยออกคำสั่งอย่างดุดันด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขาม
" สั่งให้คุณดำรงค์เรียกพ่อคำกับแม่มะลิไปหาเดี๋ยวนี้ ถ้าผมไม่อนุญาตห้ามปล่อยพวกเขากลับมาเด็ดขาด "
" ได้ครับ "
ผู้ช่วยที่อยู่ปลายสายตอบรับอย่างไว พอเตชินวางสายเขาก็รีบโทรไปหาดำรงค์ทันที
" ครับคุณคัง "
ดำรงค์รับสายแล้วเอ่ย ผู้คังไม่เสียเวลาอ้อมค้อมเอ่ยเข้าเรื่องทันที
" คุณโทรไปหาพ่อแม่ของคุณพิมให้ไปหาคุณที่บ้านตอนนี้ด่วนเลย ถ้าผมไม่อนุญาตอย่าเพิ่งให้พวกเขากลับบ้าน "
" ออ ได้ ได้ครับ "
น้ำเสียงติดขัดของดำรงค์ทำให้ผู้ช่วยคังเดาออกว่าดำรงค์นั้นคงจะอยากรู้เหตุผล เขาจึงเอ่ยว่า
" ท่านประธานต้องการพูดคุยกับคุณพิมตามลำพัง หวังว่าคุณคงจะไม่ทำให้ท่านประธานผิดหวังนะ "
" ครับ คุณคังไม่ต้องห่วงผมจะไม่ทำให้ท่านประธานผิดหวังแน่นอนครับ "
" เช่นนั้นก็ขอบคุณมาก "
เอ่ยจบผู้ช่วยคังก็วางสายไป แล้วทางฝั่งพ่อคำ เสียงโทรศัพท์ของพ่อคำก็ดังขึ้น พ่อคำกดรับสายแล้วเอ่ย
" สวัสดีครับคุณดำรงค์ "
ดำรงค์จึงเอ่ยอย่างเกรงใจว่า
" ขอโทษที่โทรมารบกวนเวลานี้นะครับ
แต่ผมมีธุระด่วนต้องคุยกับคุณ รบกวนคุณแล้ว "
" อ๋อ ไม่เป็นไรเลยครับ ไม่รบกวนเลย
ว่าแต่คุณมีอะไรเหรอครับ "
" ผมจะขอให้คุณกับคุณมะลิรีบมาหาผมที่บ้านตอนนี้หน่อยครับ ผมมีเรื่องด่วนต้องคุยกับคุณเกี่ยวกับบ้านที่คุณสนใจน่ะครับ "
[อัปเดต] อ่านนิยาย ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ตอนที่ 147 ลำเอียง
นิยาย ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา มี FULL อ่าน ตอนที่ 147 ลำเอียง และตอนต่อไปของนิยายที่ novelones.com นวนิยายเรื่อง ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ที่มีรายละเอียดที่ไม่คาดคิดและน่าทึ่งมากมายของผู้แต่ง Paizay ใน ตอนที่ 147 ลำเอียง ได้นำเราไปสู่ขอบฟ้าใหม่ อ่าน ตอนที่ 147 ลำเอียง ของซีรีส์ ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ได้ที่นี่
หรือคุณสามารถดาวน์โหลด PDF ฟรีของนิยาย ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ได้ที่ novelones.com
คีย์การค้นหา: ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ตอนที่ 147 ลำเอียง