ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 146

หนึ่งเดือนต่อมา.............

โรงเรียนJK บนห้องเรียนชั้นสาม

หลังจากที่นักเรียนออกจากห้องไป พิมก็เดินไปยืนเอาไหล่พิงขอบหน้าต่างในห้องเรียน

แววตาตาเศร้าหมองทอดมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยเอ่ยพึมพำในใจเบาๆ

[ คุณเตชิน ฉันเคยคิดจะลองใจคุณด้วยวิธีสกปรกนี้ คิดว่าคุณกลับใจรักฉันอย่างจริงจัง

สุดท้ายฉันก็ล้มเลิกความคิด เพราะรู้สึกผิดต่อคุณ

แต่ไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนกลับกลอกเอาแน่เอานอนเชื่อไม่ได้แบบนี้

ต่อหน้าให้คำมั่นสัญญาไว้ดิบดีราวกับว่ารักนักหนา

ลับหลังแล้วกลับทรยศหักหลังความไว้เนื้อเชื่อใจของฉันอย่างไม่ใยดี

คุณคงเห็นว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงจนๆคนหนึ่งสินะ ถึงย่ำยีศักดิ์ศรีฉันอย่างไม่เกรงใจ

ถูกป้อนด้วยถ้อยคำหวานเพียงไม่กี่คำก็เคลิ้มตาม หลอกกี่ครั้งก็เชื่อ คุณคงจะสะใจ ภูมิใจมากสินะ

ที่ได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีฉันครั้งแล้วครั้งเล่าฉันแบบนี้

หลังจากนี้ฉันจะทำให้คุณรู้ว่าคนจนๆอย่างฉันก็มีหัวใจมีเกียรติมีศักดิ์ศรีที่เท่าเทียมกับคุณ

ฉันจะไม่เสียใจอีกเลยสักนิด จะไม่หลั่งน้ำตาอีกสักหยด

คุณจะเป็นเพียงเชื้อโรคที่น่าสะอิดสะเอียน

ที่ฉันรังเกียจที่สุด ]

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งกำขอบหน้าต่างแน่น แรกๆรู้สึกเศร้าสักพักก็รู้สึกโกรธจนเกลียด

แต่เธอไม่อยากผูกใจเจ็บแค้นเขาอีกต่อไป

จึงตั้งสติคลายมือออกแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

เพราะถ้าแค้นก็จะไม่มีวันจบสิ้นสักที เธอตั้งใจจะปลงและไม่อยากจดจำเขาให้รกสมองอีกต่อไป

ป๊อบเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังเธอ เห็นเธอยืนเหม่อลอยอย่างไม่รู้ตัว จึงส่งเสียงขึ้นแล้วเอ่ย

" อะหื้ม! คิดอะไรอยู่ครับ "

พิมสะดุ้งหันไปตามเสียง หน้าผากเธอก็ชนเข้ากับแผงอกแกร่งของป๊อบเข้าอย่างจัง

จนเซทรงตัวไม่อยู่เกือบจะหงายหลังล้มลงไป

ป๊อบจึงรีบยื่นมือคว้าเธอ โอบรัดเอวของเธอเอาไว้

จนตัวของทั้งสองแนบชิดติดกัน พิมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ส่วนป๊อบสบตาพิมอย่างหวานซึ้งราวกับถูกดึงดูดด้วยแววตากลมโตคู่งามของพิม

เขาค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้พิมอย่างช้าๆกำลังจะจูบพิม

พิมก็ใช้มือดันแผงอก หยุดเขาไว้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบใบหน้าหน้านิ่งเฉย

" เอ่อ...เลิกเรียนแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ "

ป๊อบกะพริบตาแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" ผมทำให้คุณอึดอัดหรือเปล่าพิม

ต่อไปผมจะระวังกว่านี้ "

พิมไม่ตอบแต่หันหน้าเดินไปเก็บโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะ ใส่ลงในกระเป๋าแล้วไปไล่ปิดหน้าต่างทุกบาน

เสร็จแล้วเธอก็ไปปิดประตูทางออก

แล้วเอ่ยกับป๊อบว่า

" ฝากคุณช่วยปิดประตูทางเข้าให้หน่อยนะคะ "

" ครับ "

ป๊อบเอ่ยตอบแล้วเดินออกจากห้อง ปิดประตูให้พิม จากนั้นพวกเขาก็เดินลงจากอาคารเรียน

พอถึงชั้นล่างพวกเขาก็เดินไปขึ้นรถ

แล้วป๊อบก็ขับออกไปจากโรงเรียน

ระหว่างป๊อบหันมาเอ่ยกับพิมว่า

" พิม พรุ่งนี้หลังจากที่คุณเรียนเสร็จแล้ว

เราไปเดินเล่นให้อาหารนกให้อาหารปลากันดีมั้ย "

เขารู้ว่าพิมยังทำใจไม่ได้ ดังนั้นเขาอยากจะทำทุกอย่าง เพื่อให้เธอลืมเตชินโดยเร็ว

พิมยิ้มอ่อนแล้วพยักหน้าเอ่ยตอบว่า

" ได้ค่ะ "

" พรุ่งนี้ผมไปรับคุณที่บ้านนะ

รถหรูของป๊อบขับเข้าไปจอดหน้าบ้านพิม

แล้วพิมก็เปิดประตูลงจากรถยืนรอส่งป๊อบขับรถออกไป

พอเขาไปจนลับสายตาแล้วเธอจึงหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน

แล้วเดินเข้าไปหาแม่ในครัว แม่มะลิจึงเอ่ยถามลูกสาวว่า

" วันนี้กลับมาถึงช้ากว่าทุกครั้ง

ผอ.ป๊อบมาส่งลูกเหรอ "

พิมยิ้มสดใสแล้วเอ่ยตอบผู้เป็นแม่

" ใช่ค่ะ ว่าแต่ วันนี้แม่ทำอะไรกินคะ กลิ่นหอมเชียว "

พิมจับขอบประตูชะเง้อหน้ามองเข้าไปในห้องครัวมองลงในหม้อที่กำลังเดือดปุดๆ

" แม่ทำมัสมั่นหมู กับไส้อั่วจ้ะ หากลูกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็ไปเรียกพ่อให้กลับมาอาบน้ำกินข้าวนะ แกงสุกแล้ว "

" ได้ค่ะ งั้นหนูขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ "

แม่มะลิพยักหน้าให้ลูกสาว พิมหมุนตัวเดินกลับไปเปิดประตู เข้าไปในห้องของตัวเอง

ห้องของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวทั้งห้อง ตั้งแต่ผ้าปูที่นอนผ้าห่ม รวมไปถึงผ้าม่านเธอก็สั่งเป็นผ้าม่านสีขาวล้วน

เธอเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกมาแล้วเดินไปเรียกพ่อที่หลังบ้าน

" พ่อคะไม่ต้องพรวนดินแล้วค่ะ แม่ให้มาเรียกกินข้าว จะค่ำแล้วไปอาบน้ำเถอะค่ะ "

" ได้ๆ แม่ของลูกทำอาหารสุกแล้วเหรอ "

" สุกแล้วค่ะ "

พ่อคำวางมือจากงานตรงหน้าแล้วเดินถืออุปกรณ์กลับมาไว้ในที่เก็บใต้ถุนบ้าน

จากนั้นสองพ่อลูกก็เดินขึ้นบ้านไป พิมจึงเอ่ยกับแม่มะลิว่า

" พ่อกับแม่ไปอาบน้ำเลยค่ะ เดี๋ยวหนูจะเตรียมทางนี้เอง "

พ่อคำกับแม่มะลิก็พากันไปอาบน้ำ พิมก็เริ่มตั้งโต๊ะจัดวางถ้วยจานและช้อนส้อม

จากนั้นก็ไปตักข้าวกับอาหารมาวางบนโต๊ะ

นั่งรอพ่อกับแม่อาบน้ำ

สักพักพ่อคำกับแม่มะลิก็เดินออกมา แล้วพวกเขาก็มานั่งทานข้าวกันอย่างอบอุ่น