ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 145

จากนั้นมือที่กำแน่นก็คลายออกแล้วเปลี่ยนเป็นตบเสียงดัง

" เพี๊ยะ! "

รอยนิ้วมือของพิมก็ปรากฏบนแก้มของเตชินอย่างชัดเจน

" ตบนี้สำหรับการที่คุณไม่รักษาคำพูด ต่อไปนี้คุณกับฉัดตัดขาดกัน "

เอ่ยจบก็ตบไป เพี๊ยะ! อีกที

" และตบนี้สำหรับที่คุณหลอกฉัน ส่วนหมัดก่อนหน้านั้นสำหรับการที่คุณเล่นกับความรู้สึกฉัน

คุณจำไว้ว่าหลังจากนี้คุณกับฉันตัดทุกๆความสัมพันธ์ จะไม่ข้องเกี่ยวกันอีก "

เตชินที่เมาแอ๋จับมือพิมแล้วเอ่ยเสียงงัวเงียแทบไม่เป็นภาษาฟังแทบไม่ออก

" เหมียวคนสวยคืนนี้คุณอยู่กับผมนะ ขอแค่คุณทำให้ผมมีอารมณ์ร่วมได้ ผมจะจ่ายให้คุณไม่อั้นเปย์หนักๆเลย "

ได้ยินดังนั้นน้ำตาของพิมที่ไหลพรั่งพรูออกมาก่อนหน้า

ก็เหือดแห้งไปหมดถูกแทนที่ด้วยแววตารังเกียจและเกลียดชัง

ใบหน้าสวยแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเกรี้ยวกราด

ดึงมือกลับมาอย่างขยะแขยง

แล้วง้างมือฟาดลงบนหน้าเตชินซ้ำแรงๆอีกครั้งให้สะใจแล้วเอ่ยอย่างเยือกเย็น

จากนั้นเธอก็ผลักเตชินลงบนโซฟา แล้วลุกขึ้นยืนมองต่ำลงมาบนตัวเตชินแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องไป

ป๊อบมองเตชินด้วยสายตาโมโหปนความสมเพชแล้วยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปาก ก้มลงเอ่ยกระซิบใกล้ๆ

" คุณเตชินคุณพลาดแล้ว "

เอ่ยจบเขาก็หมุนตัวเดินตามพิมออกไป ผู้ช่วยคังมาถึงก็เดินสวนกับพิมที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องพอดี

" คุณพิม "

พิมไม่แม้แต่จะปรายตามองเขา เธอเดินออกไปด้วยใบหน้าเคร่งขรึมแววตาเย็นชาแทบจะกลายเป็นหิมะ

เขามองไปยังพิมด้วยความสงสัย บอดี้การ์ดที่เฝ้าหน้าประตูสองคนจึงเอ่ยรายงานว่า

" เป็นเธอที่ชกหน้าท่านประธานครับ ผมคิดว่าเธอน่าจะมีความสัมพันธ์กับท่านประธานไม่ธรรมดา เลยไม่กล้าห้ามครับ "

" อืม "

ผู้ช่วยคังเอ่ยเพียงสั้นๆแล้วเปิดประตูเดินเข้าไปดูเตชินอย่างเร็ว

พอเห็นเตชินสภาพเมาแอ๋ไม่ได้สติเขาก็เข้าใจว่าทำไมสีหน้าคุณพิมถึงดูมืดครึ้มน่ากลัว

เขาไม่รู้ว่าพิมได้เห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นหรือเปล่า เพราะก่อนหน้านี้

เขาได้จัดหาผู้หญิงมาส่งให้เตชินถึงที่

" คุณชายนะคุณชาย ดูจากสีหน้าของคุณพิมแล้วไร้ร่องรอยของความเสียใจ คงจะตัดสินใจเด็ดขาดแล้วจริงๆงานนี้ "

เขาก็พยุงเตชินให้ลุกขึ้น แล้วประคองออกไปจากห้องพาไปที่รถ

" คุณเหมียว คุณสวยถูกใจผม คุณเหมียว "

เตชินพึมพำงึมงำถึงชื่อผู้หญิงที่ผู้ช่วยคังส่งมาให้ไม่หยุด ผู้ช่วยคังพาเขาเข้าไปในรถแล้วเอ่ย

" คุณชายพลาดแล้ว ที่ประมาทเกินไป "

เขาปิดประตูแล้วเดินอ้อมท้ายรถไปเปิดประตูฝั่งคนขับ พอเข้าไปนั่งเรียบร้อยเขาก็ขับออกไปจากผับทันที

เช้าวันต่อมา..........

แดดอ่อนๆส่องลงมากระทบกระจก แสงสว่างส่องเข้ามาแยงตาคนที่หลับอยู่บนเตียงผ่านผ้าม่านที่ปิดไม่สนิท

เตชินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาลืมตามองไปรอบๆ

แล้วลุกมานั่ง

เอามือกุมหน้าผากตัวเองด้วยความรู้สึกมึนหัว แล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง

" ทำไมถึงได้ปวดหัวมึนหัวขนาดนี้ เมื่อคืนก็ไม่ได้ดื่มหนักหนิ "

แต่เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้อาการง่วงซึมมึนหัวเหล่านั้นก็หายเป็นปลิดทิ้ง

" เฮ้ย! เรามีนัดกับพิมหนิ นี่มันกี่โมงแล้ว "

แล้วเขาก็รีบลงจากเตียงรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างรีบเร่ง

ผู้ช่วยคังรออยู่ชั้นล่างเห็นคุณชายของเขาเปิดประตูออกมา เขาก็ลุกจากโซฟาเดินไปรอตรงทางขึ้นบันได

เตชินเดินลงบันไดมาอย่างเร่งรีบแล้วเอ่ยด้วยถ้อยคำกระชับ

" ไปสนามบิน "

ผู้ช่วยคังจ้องหน้าเตชินอย่างนิ่งเฉย เตชินเห็นเขาไม่ไวติ่งจึงมองไปที่เขาแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุม

" คุณมีอะไร "

" ถ้าคุณชายจะไปหาคุณพิม ต้องเตรียมคำพูดไว้ดีๆนะครับ "

จากนั้นผู้ช่วยคังก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้เขา

เขารับโทรศัพท์มาเปิดดูรูปและวีดีโอของตัวเองสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

" ใครเป็นคนถ่ายใครส่งมาให้คุณ "

เตชินเอ่ยถามเสียงกร้าวด้วยสีหน้าดุดันเพราะเขาเกลียดที่สุดคือคนที่คิดจะมาแบล็คเมล์เขา

" คุณป๊อบครับ "

พอรู้ว่าเป็นป๊อบเขาก็ยกมุมปากยิ้มเยาะอย่างเหยียดหยามแล้วเอ่ย

" หึ เขาเองเหรอ คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร "

ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉยว่า

" มีครับ "

" คุณหมายความว่าไง "

เตชินเอ่ยถามผู้ช่วยคังด้วยแววตาดุร้ายอย่างสงสัย

ผู้ช่วยคังจึงชี้ไปที่หน้าของตัวเองแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

" คุณชายไม่รู้สึกปวดแก้ม ไม่รู้สึกเจ็บโหนกแก้มสักนิดเลยเหรอครับ "

พอผู้ช่วยคังพูดเตชินถึงนึกขึ้นได้ ว่าเมื่อเช้าเขารู้สึกปวดแก้ม

แต่ด้วยความที่รีบมากเลยไม่ได้ดูกระจกไม่ทันได้สังเกตหน้าตัวเองเลย

จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดกล้องถ่ายรูปส่องดูหน้าตัวเอง

มีรอยเขียวช้ำเต็มแก้มสองข้าม เขาจึงมองหน้าผู้ช่วยคังแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห

" เป็นฝีมือใคร "