ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 149

ในตอนเช้าพิมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอก็ค่อยๆฝืนร่างตัวเอง ลุกขึ้นลงจากเตียงเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำอย่างปวดเมื่อย

ยืนมองตัวเองในกระจก บนตัวเต็มไปด้วยรอยกัดฟกช้ำดำเขียวเป็นจ้ำๆ

ตรงบริเวณคอเต็มไปด้วยรอยดูดของเตชิน

เนื้อตัวตัวก็ปวดระบมไปทั้งตัว

[ คุณเตชิน ฉันจะต้องทำยังไง ถึงจะหนีคุณพ้น จะต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมออกไปจากชีวิตฉันไป ]

เธอยืนพึมพำด้วยแววตาเศร้า วันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน ไม่มีแรงที่จะไปเรียนแล้ว

จะอยู่บ้านก็ไม่ได้เพราะมีเตชินอยู่และจะให้ป๊อบมาเจอกับเตชินไม่ได้ ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งปวดหัว

แล้วเธอก็ยื่นมือไปเปิดฝักบัวอาบน้ำอย่างเงียบๆ

เตชินที่เพิ่งตื่นก็ได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำ

จึงลุกมานั่งรอ พิมอาบน้ำเสร็จ สักพักประตูห้องน้ำก็เปิดออก พิมเดินออกมาจากห้องน้ำ

ในสภาพผมเปียกปอน

บนตัวมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวห่อหุ้มร่างกายเธอไว้

เตชินหันมองไปยังพิมที่มีสีหน้านิ่งอย่างเย็นชาแล้วเขาก็ลงจากเตียงเดินเข้าไปหาเธอ

ยื่นแขนเข้าไปกอดรักเอวเธอจากด้านหลังแล้วหอมแก้มเธอ

" ตัวคุณหอมจังเลยพิม "

" ปล่อย "

พิมเอ่ยออกมาเสียงเย็นด้วยสีหน้านิ่งแววตาเย็นชาอย่างไร้อารมณ์

เตชินยังคงกอดพิมไว้แล้วเอ่ยง้อเสียงอ่อน

" ไม่เอาน่ะพิม ไม่โกรธแล้วนะ "

พิมยืนนิ่งด้วยสีหน้าเย็นชาโดยไม่พูดอะไรอีก

เตชินจึงปล่อยเธอแล้วเอ่ย

" ก็ได้ งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ "

พิมก็ยังนิ่งเฉยเย็นชาไม่แม้แต่จะขยับปากใดๆ

เขาจึงจำใจหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ

พิมเดินไปหยิบไดร์เป่าผมแล้วมานั่งเป่าผมอย่างเงียบๆ

พอผมแห้งเธอก็ไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ จากนั้นเธอเดินมานั่งลงบนโต๊ะทำงาน

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาป๊อบ

พอป๊อบรับสายเธอจึงเอ่ยขึ้น

" คุณตื่นหรือยังคะ ฉันโทรมารบกวนคุณหรือเปล่า "

ป๊อบที่อยู่ปลายสายจึงเอ่ยว่า

" ไม่เลยครับ ผมดีใจมากกว่าที่คุณโทรมาปลุกผมแต่เช้ามืดแบบนี้ "

เตชินอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาได้ยินเธอคุยพอดี ก็รู้สึกหึงขึ้นมาอีกครั้ง เขายืนนิ่งจ้องมองเธอ ฟังเธอคุยโทรศัพท์อย่างเงียบๆ

พิมนิ่งเงียบไป ป๊อบจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณเงียบไปทำไมล่ะพิม เป็นอะไรหรือเปล่า "

พิมจึงเอ่ยตอบว่า

" ฉันจะโทรมาบอกคุณ ว่าฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ วันนี้คุณไม่ต้องมารับฉันแล้ว ฉันไม่ไปเรียนอยากจะพักผ่อนหน่อยค่ะ "

ได้ยินว่าพิมไม่สบายป๊อบก็รู้สึกเป็นห่วงพิมมากจึงเอ่ยว่า

" ได้งั้นคุณนอนพักนะ เดี๋ยวผมไปซื้อยาให้ "

พิมทั้งรู้สึกผิดต่อเขาและเกรงใจเขามากจึงเอ่ย

" ขอบคุณค่ะ คุณไม่ต้องลำบากหรอก

ฉันมียาแล้ว คุณเองก็พักผ่อนเยอะๆนะคะ

วันจันทร์คุณยังต้องไปประชุมอีก

ไม่ต้องห่วงฉันหรอกค่ะ ฉันมีพ่อแม่ดูแลแล้ว "

ป๊อบดีใจมากที่พิมเป็นห่วงเขา เขาจึงเอ่ยว่า

" ได้ครับ งั้นคุณดูแลตัวเองดีๆนะ นอนพักเยอะๆ ทานข้าวให้ตรงเวลานะ จะได้หายไวๆ พรุ่งนี้ถ้าไปสอนไม่ไหวเดี๋ยวผมจะทำเรื่องลาให้ "

" ไม่เป็นไรค่ะ นอนพักสักหน่อยก็คงดีขึ้น

ไม่ถึงกับต้องลาหรอกค่ะ เอ่อ...ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอนอนพักก่อนนะคะ "

" ครับ พักผ่อนเยอะๆนะ "

" ค่ะ "

เอ่ยจบพิมก็กดวางสายไป เตชินเดินเข้ามาหาเธอแล้วเอ่ยเสียงเย็นด้วยความหึงหวง

" เป็นห่วงกันจังเลยนะ "

พิมที่สีหน้าเย็นชา ไม่เอ่ยตอบอะไร

แต่กลับเลือกที่จะลุกขึ้นแล้วเดินหนี

ไม่คิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิตเขาจะมีความรู้สึก

ถูกทิ้งจากคนที่รักมากที่สุดแบบนี้

ท่าทางและถ้อยคำที่ไม่เหลือเยื่อใยใดๆ

ของพิมนั้นทำให้น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างง่ายดาย

ในชีวิตนี้เขาไม่เคยแคร์ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้มาก่อน

แต่คิดไม่ถึงว่าคนที่ตัวเองรักและหวงมากที่สุดคนนี้จะเป็นอาวุธที่ทิ่มแทงหัวใจเขา

ทำให้เขาเจ็บปวดร้าว ทรมานใจ จนหลั่งน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้

เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไง ไม่เข้าใจว่าจะทนเจ็บและตามง้อเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอีกทำไม

ในเมื่อเธอหมดใจไม่รักเขาและเขาเองก็มีผู้หญิงที่รอต่อแถวจะเป็นผู้หญิงของเขาตั้งมากมาย

มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาเจ็บเพราะเธออีก

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็เดินออกมาจากห้องของเธอ เดินไปหาเธอทั้งที่แววตายังเคล้าไปด้วยน้ำตา แล้วเอ่ย

" ได้พิม ผมจะออกไปจากชีวิตของคุณ แต่ผมอยากจะบอกคุณว่าผมเองก็เจ็บที่รักคุณฝ่ายเดียว

คุณคือผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้หัวใจของผมมีชีวิตจนหัวใจรู้สึกเจ็บปวดร้าว

เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้คนอย่างผมเสียน้ำตาได้ ผมจะจดจำคุณไว้ในใจ คอยย้ำเตือนตัวเองว่าจะไม่รักใครให้ตัวเองเจ็บปวดอีก

จากนี้ไปผมจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับคุณอีก

ดูแลตัวเองดีๆนะะ ลาก่อน "

เอ่ยจบเขาก็หมุนตัวเดินลงบันไดแล้วขึ้นรถขับออกไปจากบ้านของพิม

เมื่อเขาไปแล้วน้ำตาของพิมที่กลั้นไว้ตลอด

ก็ไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสาย

เธอเดินกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงก้มหน้า กอดเข่าร้องให้สะอื้นออกมาอย่างปวดใจ

เธอรักเขาแต่เธอก็ต้องตัดเขา เธอยอมเจ็บหนักเพียงครั้งเดียวดีกว่าที่ต้องเจ็บปวดไปตลอด

เธอไม่อยากมีชีวิตเหมือนฮองเฮา ไม่อยากทนเห็นเขาไปนอนกอดผู้หญิงคนอื่น

เธอไม่อยากทำร้ายหัวใจตัวเอง ความเจ็บปวดครั้งนี้ แม้มันจะทรมานเธอก็จะผ่านมันไปให้ได้

[ พิมเธอร้องให้ให้พอนะ แล้วพรุ่งนี้ก็เริ่มต้นมีชีวิตใหม่โดยที่ไม่มีเขามาพัวพันอีก ]

เธอพึมพำปลอบตัวเองในใจ เธอมั่นใจว่าครั้งนี้เขาออกไปจากชีวิตเธอจริงๆ

[ ลาก่อนค่ะ คุณเตชิน หวังว่าเราจะไม่พบเจอกันอีก หวังว่าความเจ็บปวดจะจบลงเพียงเท่านี้ ]