ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ตอนที่ 154 อยากปรับปรุงตัวเพื่อคุณ

ทั้งสองเดินกลับไปยังโรงแรมที่พักอยู่ ระหว่างทางทั้งสองก็เอาแต่เงียบใส่กัน ต่างคนต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

สุดท้ายป๊อบก็เป็นคนตัดสินใจทำลายความเงียบสงัดนั้นลงโดยการเอ่ยถามว่า

" พิม คุณคิดยังไงกับการที่คุณเตชินมาปรากฏตัวที่นี่ "

เขาไม่เชื่อว่ามันเป็นความบังเอิญอย่างที่เตชินพูด

พิมก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าในความเร็วพอดีอย่างสม่ำเสมอพร้อมกับเอ่ยอย่างไม่ออกความเห็นใดๆ

" ถ้าเกี่ยวกับเรื่องของเขาฉันไม่มีความคิดเห็นใดๆค่ะ "

ป๊อบได้แต่ผงกหัวเบาๆ ไม่อยากถามอะไร

ให้พิมรู้สึกรำคาญใจ

พอถึงโรงแรมทั้งสองก็แยกกันกลับไปเปิดประตูห้องของตัวเอง

ก่อนจะเข้าไปในห้องป๊อบก็หันมาเอ่ยกับพิม

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลถ้อยคำทำให้คนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

" พิม ฝันดีนะครับ อย่าคิดมากนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นไม่ว่าคุณจะเจอเรื่องอะไร

ขอให้รู้ไว้ว่าคุณยังมีผมอยู่เสมอ

ผมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไปโดยไม่สนใจว่าคุณจะให้ผมอยู่ในสถานะไหน "

สำหรับเขาแล้วแค่ได้อยู่เคียงข้างพิมได้อยู่ใกล้ๆเธอทุกวัน เขาก็มีความสุขแล้วขอแค่พิมไม่เป็นของใคร

หรือต่อให้เธอเป็นของใครเขาก็จะขอรักเธอและเก็บเธอไว้ในหัวใจตลอดไป

พิมมองไปยังป๊อบ มองหน้าผู้ชายที่แสนดี

ที่คอยอยู่เคียงข้างเธอมาตลอดด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ

เธอเดินเข้าไปหาเขาแล้วกอดเขาไว้แน่นพร้อมกับร้องให้ออกมาอย่างรู้สึกผิด

ป๊อบเองก็กอดเธอไว้แน่นเช่นกัน น้ำตาใสๆค่อยๆซึมออกมาตามขอบตา

แล้วพิมก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเจือสะอื้นอย่างเหนื่อยใจ

" ฉันเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมชะตาชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากเขาสักที "

แล้วใช้สายโคมไฟมัดมือคนร้าย จากนั้นก็ไปหยิบโทรศัพท์ห้องมามัดเท้าคนร้ายต่อ แค่นี้เธอก็น่าจะปลอดภัยแล้ว

เธอปิดไฟไปหลบในความมืด พอเตชินเข้ามาในห้องเห็นว่าห้องมืดสนิทก็เข้าใจว่าพิมหลับแล้ว

เขาก็ไม่อยากเปิดไฟรบกวนเธออีก จึงเดินตรงมาที่เตียง

พิมกำโคมไฟแน่นเดินย่องเข้ามาหาเงาตะคุ่มในความมืดมิดที่มองเห็นไม่ค่อยถนัด

มีเพียงแสงจากนอกหน้าต่างที่เล็ดลอดส่องเข้ามาในห้องพอให้มองเห็นเงาตะคุ่ม

เตชินเห็นว่าพิมไม่ได้นอนบนเตียงประจวบกับได้ยินเสียงจากด้านหลัง

เขาเป็นคนหูดี ตาไว สัมผัสได้ถึงลมเพียงน้อยนิดที่เกิดจากพิมง้างมือขึ้น กับเสียงขยับเสียดสีของเสื้อผ้าเล็กน้อย

เขาก็รู้ได้ทันทีว่ามีคนอยู่ข้างหลังกำลังจะทำร้ายเขา

เขาจึงพลิกตัวหลบไปอย่างรวดเร็ว ในขณะ

ที่พิมกำลังฟาดโคมไฟลงมา หมายจะตีหัวเขา

พิมตีโดนแต่อากาศกับผ้าห่มบนเตียง

รอยหยักบนริมฝีปากของเตชินก็ฉีกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากอย่างช้าๆ แล้วเอ่ย

" อืม...ถือว่าฉลาดใช้ได้ ถ้าเป็นโจรคงถูกตีหัวแตกไปแล้ว "

พิมมองไปยังเงาดำๆของเตชินแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ เขาจำเสียงเตชินได้

" คุณเตชิน! ทำไมถึงเป็นคุณ แล้วคุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง "

เตชินเดินไปเปิดไฟ แล้วในห้องกลับมาสว่างจ้าอีกครั้ง พอสว่างภาพที่ปรากฏต่อหน้าเขาคือ

พิมยืนจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ รอฟังคำอธิบายจากเขา

เขาเดินเข้ามาใกล้พิมแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ฉีกยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" ผมบอกแล้วไงว่าผมจะขอนอนด้วย และที่ผมคาดไว้ก็ไม่ผิด

คุณคิดจะล็อคห้องทิ้งให้ผมนอนหนาวตายข้างนอกคนเดียวจริงๆ

ผมเลยต้องแบกหน้าหล่อๆไปขอคีย์การ์ดสำรองจากพนักงานสาว

โชคดีที่ผมหล่อพอให้พวกหล่อนเชื่อถือได้เลยเอาคีย์การ์ดห้องคุณมาให้ผมอย่างง่ายดาย "