ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 154

ทั้งสองเดินกลับไปยังโรงแรมที่พักอยู่ ระหว่างทางทั้งสองก็เอาแต่เงียบใส่กัน ต่างคนต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

สุดท้ายป๊อบก็เป็นคนตัดสินใจทำลายความเงียบสงัดนั้นลงโดยการเอ่ยถามว่า

" พิม คุณคิดยังไงกับการที่คุณเตชินมาปรากฏตัวที่นี่ "

เขาไม่เชื่อว่ามันเป็นความบังเอิญอย่างที่เตชินพูด

พิมก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าในความเร็วพอดีอย่างสม่ำเสมอพร้อมกับเอ่ยอย่างไม่ออกความเห็นใดๆ

" ถ้าเกี่ยวกับเรื่องของเขาฉันไม่มีความคิดเห็นใดๆค่ะ "

ป๊อบได้แต่ผงกหัวเบาๆ ไม่อยากถามอะไร

ให้พิมรู้สึกรำคาญใจ

พอถึงโรงแรมทั้งสองก็แยกกันกลับไปเปิดประตูห้องของตัวเอง

ก่อนจะเข้าไปในห้องป๊อบก็หันมาเอ่ยกับพิม

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลถ้อยคำทำให้คนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

" พิม ฝันดีนะครับ อย่าคิดมากนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นไม่ว่าคุณจะเจอเรื่องอะไร

ขอให้รู้ไว้ว่าคุณยังมีผมอยู่เสมอ

ผมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไปโดยไม่สนใจว่าคุณจะให้ผมอยู่ในสถานะไหน "

สำหรับเขาแล้วแค่ได้อยู่เคียงข้างพิมได้อยู่ใกล้ๆเธอทุกวัน เขาก็มีความสุขแล้วขอแค่พิมไม่เป็นของใคร

หรือต่อให้เธอเป็นของใครเขาก็จะขอรักเธอและเก็บเธอไว้ในหัวใจตลอดไป

พิมมองไปยังป๊อบ มองหน้าผู้ชายที่แสนดี

ที่คอยอยู่เคียงข้างเธอมาตลอดด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ

เธอเดินเข้าไปหาเขาแล้วกอดเขาไว้แน่นพร้อมกับร้องให้ออกมาอย่างรู้สึกผิด

ป๊อบเองก็กอดเธอไว้แน่นเช่นกัน น้ำตาใสๆค่อยๆซึมออกมาตามขอบตา

แล้วพิมก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเจือสะอื้นอย่างเหนื่อยใจ

" ฉันเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมชะตาชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากเขาสักที "

ป๊อบโอบกอดพิมที่อยู่ในอ้อมกอดแน่นรับฟังความทุกข์ใจของเธออย่างเงียบๆ

ทางด้านเตชินเขากำลังเดินกลับเข้ามาในโรงแรมแล้วหันไปเอ่ยกับตีน่าคู่ควงของเขา

" คุณกลับไปที่ห้อง แล้วพรุ่งนี้ก็เดินทางกลับไทยซะ คุณคังจะเป็นคนจัดการเรื่องค่าตัวให้คุณเอง "

" ค่ะ แล้วคืนนี้คุณจะกลับไปนอนที่ห้องมั้ยคะ "

" ผมได้บอกคุณมั้ยว่าจะกลับไปนอนด้วย "

หญิงสาวส่ายหน้า แล้วเตชินก็เอ่ยอย่างเย็นชา

" ตามที่คุณเข้าใจ "

" แล้วคุณจะไปนอนที่ไหนคะ ไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ "

เตชินมองตีน่าอย่างเย็นชาด้วยความรำคาญใจแล้วเอ่ยเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ

" คุณจะสอดรู้มากไปแล้วนะ ผมจะนอนที่ไหนหรืออยู่กับใครคุณมีสิทธิ์มาถามด้วยเหรอ

แล้วผู้หญิงที่คุณพูดถึง เธอเป็นภรรยาผม

คุณไม่มีสิทธิ์มาเรียกเธอแบบนั้น เข้าใจมั้ย "

ตีน่าได้ยินดังนั้นก็ตกใจ ทั้งยังกลัวดวงตาของ

เตชินที่มีความคมกริบ

ราวกับกระบี่แหลมคมที่พร้อมจะสังหารหล่อนในทันที

หล่อนรีบก้มหน้ามองต่ำแล้วเอ่ยอย่างสำนึกผิดด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว

" ขอโทษค่ะคุณเตชิน ตีน่าไม่รู้จริงๆว่าคุณพิมเป็นภรรยาของคุณ ตีน่าไม่รู้ความขอโทษจริงๆค่ะ "

เตชินรู้สึกรำคาญและเบื่อกับพวกผู้หญิงเสแสร้งร้อยเล่ห์มารยาไร้สมอง ที่วันๆคิดแต่จะจับผู้ชายรวยๆ เขาจึงเอ่ยขึ้นเสียงเข้มว่า

" รีบไสหัวไปซะ ก่อนที่ผมจะหมดความอดทนกับคุณ "

ตีน่ารีบหันหลังเดินออกไปจากตรงหน้าของเตชินอย่างรวดเร็วแล้วหายเข้าไปในลิฟต์

เตชินเดินไปยังเคาน์เตอร์ของพนักงานต้อนรับแล้วเอ่ยขึ้น

" ขอโทษนะครับ ขอคีย์การ์ดสำรองห้อง SW VIP 503 เช็คอินชื่อ พิมผกา หิรัญวัฒนากุล หน่อยครับ พอดีผมเข้าห้องไม่ได้ ลืมหยิบคีย์การ์ดออกมาน่ะครับ "

" คุณลูกค้ารอสักครู่นะคะ "

พนักงานสาวอีกคนก็เดินไปหยิบเอาคีย์การ์ดสำรองแล้วยื่นให้เตชิน

เตชินยิ้มให้พนักงานสาวซ้ำยังจ้องพนักงานสาวทำตาเจ้าชู้ใส่อีก แล้วเอ่ย

" ขอบคุณครับ "

จากนั้นเขาก็หมุนตัวหันหลังเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากพร้อมกับพึมพำในใจ

[ หึ พิม ทีนี้ต่อให้คุณใช้เวทมนตร์ร้อยแป็ดพันเก้าคาถาล็อคห้องไว้

ผมก็เข้าไปได้อย่างง่ายดายและไม่ต้องกลัวว่าคุณจะล็อคห้องอีก ]

พนักงานสาวจำหน้าของเตชินได้ เพราะเตชินมีใบหน้าที่หล่อเหลา

แถมยังมีรูปร่างสูงใหญ่ดูโดดเด่นมีภูมิฐาน

เป็นที่สะดุดตาง่ายต่อการจดจำ

พิมยืนจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ รอฟังคำอธิบายจากเขา

เขาเดินเข้ามาใกล้พิมแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ฉีกยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" ผมบอกแล้วไงว่าผมจะขอนอนด้วย และที่ผมคาดไว้ก็ไม่ผิด

คุณคิดจะล็อคห้องทิ้งให้ผมนอนหนาวตายข้างนอกคนเดียวจริงๆ

ผมเลยต้องแบกหน้าหล่อๆไปขอคีย์การ์ดสำรองจากพนักงานสาว

โชคดีที่ผมหล่อพอให้พวกหล่อนเชื่อถือได้เลยเอาคีย์การ์ดห้องคุณมาให้ผมอย่างง่ายดาย "

" หล่อตายแหละ คนอะไรหลงตัวเองอย่างไม่อายปาก น่ารำคาญ "

พิมมองเตชินอย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็หมุนตัวเดินไปวางโคมไฟไว้ที่เดิม

แล้วเดินขึ้นมานั่งบนเตียง หยิบรีโมททีวีขึ้นมาเปิดทีวีดูต่อพร้อมกับเอ่ยเสียงขุ่น

" คืนนี้ฉันจะไม่นอน ฉันจะนั่งดูทีวีทั้งคืน "

เตชินคลานขึ้นมาบนเตียงแล้วนั่งข้างๆเธอ

แล้วเอ่ย

" ได้ ถ้าคุณอยากดูทีวีผมจะนั่งดูเป็นเพื่อนคุณ "

พิมมองเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิดคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างอารมณ์เสีย

เตชินเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปจะนวดหว่างคิ้วกับขมับให้พิม เพื่อให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย คลายคิ้วที่ขมวดชิดกันเป็นปมออก พร้อมกับเอ่ย

" ไม่เอาหน่าพิม คุณอย่าทำหน้าแบบนี้สิ

มา ผมนวดหว่างคิ้วให้ "

พิมรีบปัดมือเตชินออกอย่างแรงแล้วเอ่ยเสียงดุอย่างรำคาญ

" ไม่ต้อง! คุณอยู่เฉยๆได้มั้ย อย่าทำให้ฉันรู้สึกรำคาญคุณไปมากกว่านี้เลย "

เตชินที่อารมณ์ดีๆอยู่ก็รู้สึกโมโห เคืองขึ้นมานิดๆแล้วเอ่ย

" พิม คุณอย่าทำเย็นชากับผมแบบนี้ได้มั้ย

ผมรู้ว่าผมทำให้คุณรำคาญ

แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อผมรักคุณ

ตัดใจจากคุณไม่ได้

ผมก็ต้องหาวิธีที่จะได้คุณคืนมา ผมอยากจะปรับปรุงตัวเพื่อคุณ "

พิมหันไปมองเตชินด้วยแววตาโกรธจัด

เธอจนปัญญาที่จะไล่เขาและไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาอีกแล้วเธอหมดคำจะพูดกับเขาแล้วจริงๆ