ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 156

พิมกำลังจะออกจากห้องก็เห็นเตชินเข้ามาซะก่อน เธอจึงเอ่ยขึ้น

" ทำไมถึงไม่รอด้านนอกล่ะ "

แม้ถ้อยคำและน้ำเสียงของพิมจะไม่ค่อยน่าฟังไม่รื่นหูเท่าไหร่

แต่เตชินก็ไม่ได้สนใจอะไร ประมาณว่าคุณอยากพูดแบบไหน ยังไง ก็ตามใจคุณ คุณสบายใจก็ตามสบาย

แล้วเขาก็เอ่ยตอบเธออย่างไม่คิดเคืองว่า

" ผมอยากนั่งรออดีตภรรยาข้างในมากกว่า "

" งั้นคุณก็นั่งรอในนี้เลยนะ "

พิมเอ่ยประชด จากนั้นเธอก็เดินผ่านตัวเขาไป

เตชินก็หมุนตัวเดินตามพิมออกจากห้องไปพร้อมกับเอ่ย

" คงไม่ได้ อดีตภรรยาไปไหน อยู่ไหน ผมก็จะไปที่นั่น "

พอออกจากห้องไปแล้วพิมก็เดินไปเคาะห้องป๊อบ ป๊อบเองก็กำลังจะเดินออกจากห้องพอ

เขาเปิดประตูแล้วมองไปยังเตชิน จากนั้นก็ละสายตาจากเตชินมาเอ่ยกับพิมว่า

" ไปกันเลยมั้ยครับ "

" ค่ะ "

แล้วพวกเขาก็ออกจากโรงแรม เดินทางไปขึ้นรถไฟฟ้า

พอไปถึงสถานีปลายทางพวกเขาก็พากันเดินไปขึ้นกระเช้าลอยฟ้า

สองหนุ่มก็นั่งประกบพิมไม่ห่าง ซ้ายคน ขวาคน

พิมไม่สนใจอะไรแล้วนานๆจะได้มาเที่ยว

เธอหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเก็บภาพไว้เป็นที่ระลึก โดยไม่สนใจสองหนุ่มที่นั่งหน้านิ่งไร้ชีวิตชีวา

เธอรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับวิวเมืองนี้ที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนไปทั่วทั้งเมืองราวกับเทพนิยายที่เธอเคยดูตอนเด็ก

บนยอดของเทือกเขาแอลป์มีความสวยงามเป็นรูปทรงพีระมิดที่ขาวโพลนปกคลุมไปด้วยหิมะ

" ว้าว...สวยจริงๆเลยดินแดนในฝัน สวยงาม

สวยที่สุดเลย "

สองหนุ่มเห็นเธอตื่นเต้นยิ้มอย่างมีความสุขคนเดียว

แถมยังเผยรอยยิ้มสดใสร่าเริงทำเอาหนุ่มหล่อทั้งสองใจละลายอยากจะถ่ายภาพเธอเก็บไว้

สองหนุ่มจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกันแล้วกดถ่ายภาพพิมเก็บไว้

แต่รูปของพิมในโทรศัพท์ของทั้งสองกลับถ่ายติดคนที่พวกเขาต่างไม่ต้องการให้ติดอยู่ด้วย

ในโทรศัพท์ป๊อบมีเตชินติดอยู่ข้างๆพิม

ส่วนในโทรศัพท์เตชินก็มีป๊อบติดอยู่ข้างพิมเช่นกัน

สองหนุ่มมองกันอย่างเย็นชาแล้วหันหน้ากลับมา นั่งหน้านิ่งเหมือนเดิม

พอลงจากกระเช้าลอยฟ้า พวกเขาก็ไปนั่งทานข้าวในร้านอาหารบนเขาที่มีลานกว้าง

มองเห็นวิวชัดเจน โดยมีเทือกเขารูปทรงพีระมิดเป็นฉากหลังขาวโพลนสวยงาม

พวกเขาทานข้าวพร้อมกับชมวิวอย่างมีความสุข พอพนักงานเดินเข้ามาพิมก็เอ่ยขึ้น

" ขอโทษนะคะ รบกวนถ่ายรูปให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ "

เธอหลงไหลความงามของเมืองและเทือกเขานี้มาก พนักงานยิ้มแล้วเอ่ย

" ได้ค่ะ "

จากนั้นพิมก็ลุกขึ้นเดินไปยืนพิงราวระเบียง

เตชินกับป๊อบต่างก็เข้าไปร่วมเฟรม

เตชินยื่นแขนเข้าไปโอบเอวพิม ส่วนป๊อบก็ยื่นมือไปจับไหล่พิม

หน้าพิมเหวอไปเลยไม่คิดว่าอยู่ๆพวกเขาจะมาถ่ายรูปด้วยซ้ำยังมาทำราวกับจะแย่งเธอ

พนักงานสาวก็กดถ่ายรัวๆเพื่อให้เธอกลับไปเลือกเองเลย พิมก็ยิ้มให้พนักงานสาวแล้วเอ่ย

" ขอบคุณค่ะ "

จากนั้นเธอก็เดินออกจากร้านไปเลย

สองหนุ่มก็เดินตามเธอออกจากร้าน

" จะเกินไปแล้ว เห็นฉันเป็นตัวอะไร

นึกจะกอดก็กอด นึกอยากโอบก็มาโอบงั้นเหรอ "

เธอเดินออกมาด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองบ่นพึมพำด้วยสีหน้าบึ้งตึง

เธอรู้สึกอับอายขายหน้ามาก ที่สองหนุ่มหล่อมาดดีมาทำกับเธอแบบนี้

เตชินกับป๊อบรีบตามพิมออกมา และรู้ดีว่าทำให้พิมโกรธแล้ว

ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเขาสองคนต่างคนต่างไม่ยอมกัน ทำให้พิมโกรธจนเดินหนีไปเลย

พอออกมาข้างนอก เตชินก็วิ่งมาคว้าแขนพิมไว้โดยมีป๊อบเดินตามหลังมาไม่ห่าง

" พิม ผมขอโทษ ที่หึงคุณมากไปหน่อย "

พิมหันมาจ้องตาเตชินด้วยแววตาแข็งกร้าว

แล้วเอ่ยด้วยความโมโห

" คุณมีสิทธิ์อะไรมาหึงฉัน แล้วอยู่ๆคนหนึ่งก็เข้ามากอดเอวฉัน อีกคนก็เข้ามากอดไหล่

พวกคุณไม่ให้เกียรติไม่ไว้หน้าฉันเลย

พวกคุณเป็นผู้ชายไม่เสียหายแต่ฉันเสียหาย

แล้วพวกคุณคิดบ้างมั้ยว่าคนอื่นที่เขาไม่รู้

เขาจะคิดยังไง

จะมองฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนเคยคิดเผื่อฉันบ้างมั้ย ไม่เลย

พวกคุณนึกอยากจะทำอะไรก็ทำเอาแต่ใจ ตามใจตัวเองแบบนี้น่ะเหรอ เห็นแก่ตัวที่สุด "

ป๊อบเดินเข้ามาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ที่ถูกพิมต่อว่าชุดใหญ่

" ผมขอโทษนะพิม ขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกอับอาย ทำให้คุณรู้สึกอึดอัด ไม่มีความสุขเท่าที่ควร "

พิมสลัดแขนออกจากเตชินแล้วเดินกลับไปคนเดียว เธอเดินไปเรื่อยโดยไม่รู้ทาง

เตชินวิ่งไปจับแขนเธอไว้ แล้วเอ่ยถามขึ้น