ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 157

ทั้งสองนั่งรถไฟฟ้ากลับไปยังสถานีเหมือนกับตอนมา

พอกลับไปถึงโรงแรมพวกเขาก็เดินเข้าไปในลิฟต์ขึ้นไปยังห้องของตนเอง

พอลิฟต์ส่งพวกเขาขึ้นไปถึงชั้นห้า ทั้งสองก็เดินออกมาจากลิฟต์ พิมเดินตรงไปยังห้องของตัวเอง

ส่วนเตชินก็ไปเคาะประตูห้องของป๊อบ พอป๊อบมาเปิดประตู เตชินก็ยื่นเค้กให้เขาแล้วเอ่ย

" ชิ้นเดียว แต่ให้จากใจ รับไปสิ "

ป๊อบมองหน้าเตชินแล้วรับเค้กจากมือของเตชินแบบงงๆพร้อมกับพึมพำในใจด้วยความสงสัย

[ เขาจะมาไม้ไหน ]

พอป๊อบรับเค้กไป เตชินก็เอ่ยว่า

" สงบศึกกันชั่วคราวนะและอาจจะตลอดไปหรือเปล่านั้นค่อยตัดสินใจอีกที

อย่างที่คุณเห็น ผลของการไม่ยอมกัน

คือพิมเป็นแบบนั้น

คุณรักเธอไม่ใช่เหรอ ถ้ารักเธอก็ต้องไม่ทำให้เธอเป็นแบบนั้นอีก "

ป๊อบเข้าใจแล้วว่าทำไมเตชินถึงได้เอาเค้กมาให้

[ ที่แท้ก็มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงนี่เอง ]

ป๊อบยิ้มเย็นแล้วเอ่ย

" ถ้าผมไม่ทำตามที่คุณต้องการล่ะ "

เตชินยิ้มขึ้นมาจ้องตาป๊อบอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ย

" ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องพูดแบบนี้ หากคุณ

ไม่ทำอย่างที่ผมบอก

สุดท้ายคุณก็จะถูกพิมเกลียด วันนี้คุณก็เห็นแล้ว พิมไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น

ความหล่อความรวยไม่สามารถทำให้เธอยอมจำนนได้ มีเพียงความดีเท่านั้นที่จะชนะใจเธอได้

คุณกลับไปคิดดูดีๆนะ หากคุณยังอยากที่จะแข่งกับผมแบบเดิม ก็เชิญ ผมพร้อม "

ป๊อบจ้องหน้าเตชินแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุม

" คุณกำลังหว่านล้อมให้ผมถอยให้คุณ

เพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องมีคู่แข่ง? "

" เปล่า ผมแค่เตือนในฐานะคนรู้จักและอยากผูกมิตรกับคุณอีกครั้ง "

ป๊อบได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น

" ผมไม่ได้คิดอยากแข่งกับคุณหรอก

เพราะพิมไม่ใช่ของรางวัล

ที่ใครชนะแล้วจะได้ไปครอง แต่พิมเป็นคนมีหัวใจ มีเสรีในการเลือก

ดังนั้นผมแล้วแต่พิม หากเธอเลือกคุณผมก็ต้องเคารพการตัดสินใจของเธอ

แต่ตอนนี้ระหว่างคุณกับผมเธอยังไม่เลือกใคร ให้ผมถอยคงจะไม่ได้

เพียงแต่ในเมื่อคุณมาขอ ผมจะไม่ทำอย่างวันนี้แล้วก็ได้

ปกติแล้ว อะไรที่พิมไม่ชอบหรืออะไรที่ทำให้เธอ

รู้สึกแย่ ผมไม่ทำอยู่แล้ว "

" งั้นก็ตกลงตามนี้ แต่ผมอยากจะบอกคุณไว้อย่าง ขอให้คุณเปิดใจให้คนอื่นเข้ามาบ้าง "

ป๊อบยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยอย่างหนักแน่น

" นอกจากพิมแล้วผมไม่ต้องการใคร "

ที่เขาเตือนป๊อบเพราะมีแผนที่จะทำให้พิม

กลับมาเป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้องตามกฎหมายเหมือนเดิมและเป็นแม่ของลูกในอนาคต

แต่เมื่อได้ยินป๊อบเอ่ยแบบนั้นแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนมองเห็นตัวเองผ่านป๊อบเลย

เขากับป๊อบไม่ต่างกันเลย รักพิมจนตัดใจไม่ได้ เพียงแต่วิธีของป๊อบกับเขามันต่างกัน

เขาเป็นนักธุรกิจถนัดใช้อุบายและเล่ห์กล

ส่วนป๊อบเป็นครูถนัดใช้หลักการ

แต่เขาประเมินวิเคราะห์ดูแล้วหลักการของป๊อบไม่สามารถได้ใจพิมไปง่ายๆ

แม้พิมจะดูแคร์ป๊อบแต่นั่นชัดเจนว่ามันคือความเกรงใจมากกว่า แต่เขาก็ประมาทไม่ได้

ด้วยนิสัยของพิมหากเกรงใจมากๆ หากป๊อบใช้ความดีเข้าหา นานเข้าๆ

ความรู้สึกผิด ความเห็นใจ ความสงสารก็อาจจะทำลายกำแพงหัวใจพิมได้

และเธออาจจะยอมแต่งงานกับป๊อบได้โดยง่าย

แล้วเธอก็เดินดุ่มๆอย่างโกรธเกรี้ยวไปที่เตียง

เตชินมองไปยังคนที่อยู่บนเตียงที่มีสีหน้าบูดบึ้งเขาก็ระบายยิ้มออกมาแล้วเอ่ย

" คุณอย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ เดี๋ยวไม่สวยนะ "

พิมเหลือบมองเขาด้วยหางตาอย่างเย็นชาแวบหนึ่งและสีหน้าเธอยังคงบึ้งตึงไม่เปลี่ยน

" ผมไม่กวนคุณแล้ว ไปอาบน้ำก่อนนะ "

เอ่ยจบเตชินก็เดินเข้าไปอาบน้ำ พิมทั้งโกรธทั้งโมโห

แต่ก็ทำได้แค่ใช้กำปั้นทุบตีลงบนเตียงเพื่อระบายอารมณ์โมโหในใจ

" บ้าที่สุด...ทำแบบนี้มันไม่เหมือนกับเป็นสามีภรรยาตรงไหน จะต้องเอาปากกามาวงด้วยมั้ย โอ้ย....จะบ้าตาย "

เธออยากจะไปขอเตียงเสริมก็ไม่กล้ากลัวป๊อบจะรู้แล้วจะรู้สึกไม่ดีอีก

ไม่นานเตชินเดินออกมาจากห้องน้ำ นุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

พิมเหลือบไปเห็นก็ตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง

แล้วเธอก็หันหน้าหนีไปทางอื่น

" คุณเตชิน คุณจะนอนห้องฉันก็ควรจะใส่ชุดนอนไว้ตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำแล้วค่อยออกมาสิ

ไม่ใช่มาเดินเปลือยล่อนจ้อนเหมือนอยู่คนเดียวแบบนี้ น่าเกลียดที่สุด "

พิมเอ่ยเสียงขุ่นแต่ถ้อยคำกลับบ่งบอกว่าเธออายซะงั้น ท่าทางกับถ้อยคำทรยศน้ำเสียงซะงั้น ทำให้คนฟังยิ้มละมุนแล้วเอ่ย

" คุณจะอายทำไม ในเมื่อทั่วทั้งร่างกาย ทุกซอกทุกมุมบนตัวผม คุณก็เคยเห็น เคยสัมผัส เป็นของคุณหมดแล้ว "

เตชินยิ่งพูดแบบนี้ยิ่งทำให้เลือดในกายพิมเดือดพล่านใบหน้าร้อนผ่าวจนแก้มแดงก่ำ

เตชินเดินเข้ามาใกล้พิมแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ พิมจะหนีแต่กลับถูกเขาจับมายืนแนบชิดกับแผงอกแกร่งแล้วกอดรัดเอวเธอแน่น

เธอได้แต่หันหน้าหนีไปทางอื่น เตชินเห็นหน้าเธอแดงระเรื่อ ก็ยิ่งชอบใจจึงยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่าเบาๆ

" ผมพูดถูกมั้ย "

พิมไม่พูดแต่ขยับตัวพยายามจะพลักเตชินออกแล้วเตชินก็ส่งเสียงขึ้นพร้อมกับเอ่ย

" อูย...เสียว คุณอย่าขยับสิน้องชายผมไวต่อความรู้สึกนะ ผ้าเช็ดตัวก็จะหลุดแล้ว "

ได้ยินดังนั้นพิมก็ชะงักไปทันที โดยไม่รู้ว่าคนตัวสูงกว่าแอบยิ้มด้วยความชอบใจอยู่เหนือศรีษะเธอ