ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ตอนที่ 159 หน้าที่ต้องมาก่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น เตชินตื่นขึ้นมาก็พิมข้อความส่งไปหาผู้ช่วยคัง

( คุณคัง คุณช่วยเตรียมเงินหนึ่งล้านบาทมอบเป็นทุนการศึกษาให้กับเด็กโรงเรียนคุณพิมหน่อย

ในนามของคุณแม่ และผู้รับจะต้องเป็น ผอ. โรงเรียนเท่านั้น )

( ได้ครับ )

ผู้ช่วยคังส่งข้อความตอบกลับ

แล้วเตชินก็ส่งข้อความไปหาผู้เป็นแม่ต่อ

( คุณแม่ครับ วันเกิดปีนี้ของคุณแม่ คุณแม่อยากได้พิมเป็นลูกสะใภ้มั้ยคืนครับ )

คุณหญิงจารวีนั่งในศาลากลางสวนเห็นลูกชายส่งข้อความมาแบบนั้นก็ดีใจจึงพิมพ์ข้อความส่งกลับไปว่า

( อยากได้สิ อยู่ๆลูกส่งข้อความมาหาแม่ มีเรื่องอะไรจะให้แม่ช่วยใช่มั้ย )

เตชินไม่รอช้ารีบพิมพ์ตอบกลับผู้เป็นแม่ทันที

( ครับ วันเกิดคุณแม่ปีนี้คุณพ่อกับคุณแม่ช่วยไปมอบทุนการศึกษาให้กับเด็กในโรงเรียนของคุณพิมหน่อยนะครับ

แล้วคุณแม่ก็ต้องขอมอบกับ ผอ. เท่านั้นนะครับ

เพราะตอนนี้ ผอ. อยู่ต่างประเทศกับคุณพิม

หากคุณแม่ไม่ให้ความร่วมมืออาจจะไม่ได้ลูกสะใภ้คืนนะครับ )

คุณหญิงจารวีได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยถามออกไปว่า

( ตอนนี้ลูกอยู่กับหนูพิมหรือเปล่า )

( ครับ ดังนั้นมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่ผมจะได้อยู่กับพิมลำพังคุณแม่ช่วยผมหน่อยนะครับ )

คุณหญิงจารวียิ้มด้วยความตื่นเต้นดีใจแล้วเอ่ยว่า

( ได้ ลูกไม่ต้องห่วง เดี๋ยวแม่จะจัดการทางนี้ให้เอง แต่ลูกต้องรับปากแม่นะว่าจะรีบมีหลานให้พ่อกับแม่อุ้มไวๆนะ )

( ได้ครับ )

สองแม่ลูกส่งข้อความคุยกันผ่านแชท ในขณะที่พิมยังคงหลับอย่างไม่รู้สึกตัว

ทางด้านป๊อบเขาตื่นขึ้นมาเพราะมีสายโทรเข้าจากครูธุรการในโรงเรียน

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายแล้วเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

" ครับครูแอร์มีอะไรหรือเปล่าครับ "

" ผมคุยกับคุณป๊อบครับ เขาโทรมาหาผม บอกว่ามีธุระด่วนต้องกลับไปก่อนเลยฝากฝังให้ผมดูแลคุณ "

พิมขมวดคิ้วขึ้นมามองเตชินด้วยแววตาสงสัยแล้วเอ่ยถามขึ้น

" ธุระด่วน ธุระด่วนอะไรคะ ทำไมเขาไม่บอกอะไรฉันเลย นี่เป็นแผนของคุณอีกแล้วใช่มั้ย "

เตชินส่ายมือส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็งทันที

" ไม่ใช่นะ คุณจะมองผมดีๆบ้างไม่ได้เลยหรือไงพิม "

" ก็เพราะว่าคุณมันเจ้าเล่ห์เพทุบายไง มีแผนการอยู่ในหัวตลอด อยู่ใกล้ต้องอยู่อย่างระมัดระวัง "

พอพิมเอ่ยจบเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น พิมเดินไปแอบดูผ่านช่องตาแมว

เห็นป๊อบยืนอยู่หน้าห้องเธอก็ตกใจ รีบวิ่งกลับมาหาเตชินแล้วเอ่ยอย่างร้อนรน

" คุณ คุณป๊อบมา คุณรีบไปหาหลบเร็วๆ "

เตชินนั่งนิ่งอย่างหน้าตาเฉยแล้วเอ่ยแบบไม่แยแส

" ทำไมผมต้องหลบด้วย "

พิมร้อนใจมากที่ป๊อบรออยู่หน้าห้อง แล้วเตชินก็มาทำแบบนี้อีกยิ่งทำให้เธอร้อนใจจนหงุดหงิด

" คุณจะบ้าเหรอ เราตกลงกันว่าไง มานี่เลย "

เธอดึงแขนของเตชินกระชากลากลงมาจากบนเตียง แล้วไปเปิดตู้เสื้อผ้าบังคับให้เตชินเข้าไปอยู่ในตู้แล้วเอ่ยกำชับว่า

" อยู่นิ่งๆห้ามส่งเสียงเล็ดลอดใดๆออกมา

เข้าใจมั้ย หากคุณเชื่อฟังฉันมีรางวัลให้คุณ "

เตชินจ้องหน้าพิมแล้วเอ่ยอย่างไม่พอใจ

" คุณคิดว่าผมเป็นเด็กสามขวบหรือไงถึงได้เอารางวัลมาล่อ แต่ก็เอาเถอะเพื่อคุณผมจะแอบอยู่

ตรงนี้ทำตามที่คุณบอก แต่คุณห้ามใกล้ชิดกับเขาเกินไปห้ามกอดห้ามจูบเข้าใจมั้ย "

" เข้าใจแล้ว ฉันไม่เหมือนคุณหรอกหน่า

ฉันจะปิดตู้แล้วเงียบๆ "

จากนั้นเธอก็ปิดตู้เสื้อผ้าทันที แล้วหมุนตัวเดินไปเปิดประตูให้ป๊อบแล้วเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ

" คุณป๊อบ นั่นคุณจะไปไหนคะ เราจะกลับกันแล้วเหรอ "

เธอรู้สึกละอายใจที่ต้องเสแสร้งแกล้งทำแบบนี้มากแต่เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ