ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 159

เช้าวันรุ่งขึ้น เตชินตื่นขึ้นมาก็พิมข้อความส่งไปหาผู้ช่วยคัง

( คุณคัง คุณช่วยเตรียมเงินหนึ่งล้านบาทมอบเป็นทุนการศึกษาให้กับเด็กโรงเรียนคุณพิมหน่อย

ในนามของคุณแม่ และผู้รับจะต้องเป็น ผอ. โรงเรียนเท่านั้น )

( ได้ครับ )

ผู้ช่วยคังส่งข้อความตอบกลับ

แล้วเตชินก็ส่งข้อความไปหาผู้เป็นแม่ต่อ

( คุณแม่ครับ วันเกิดปีนี้ของคุณแม่ คุณแม่อยากได้พิมเป็นลูกสะใภ้มั้ยคืนครับ )

คุณหญิงจารวีนั่งในศาลากลางสวนเห็นลูกชายส่งข้อความมาแบบนั้นก็ดีใจจึงพิมพ์ข้อความส่งกลับไปว่า

( อยากได้สิ อยู่ๆลูกส่งข้อความมาหาแม่ มีเรื่องอะไรจะให้แม่ช่วยใช่มั้ย )

เตชินไม่รอช้ารีบพิมพ์ตอบกลับผู้เป็นแม่ทันที

( ครับ วันเกิดคุณแม่ปีนี้คุณพ่อกับคุณแม่ช่วยไปมอบทุนการศึกษาให้กับเด็กในโรงเรียนของคุณพิมหน่อยนะครับ

แล้วคุณแม่ก็ต้องขอมอบกับ ผอ. เท่านั้นนะครับ

เพราะตอนนี้ ผอ. อยู่ต่างประเทศกับคุณพิม

หากคุณแม่ไม่ให้ความร่วมมืออาจจะไม่ได้ลูกสะใภ้คืนนะครับ )

คุณหญิงจารวีได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยถามออกไปว่า

( ตอนนี้ลูกอยู่กับหนูพิมหรือเปล่า )

( ครับ ดังนั้นมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่ผมจะได้อยู่กับพิมลำพังคุณแม่ช่วยผมหน่อยนะครับ )

คุณหญิงจารวียิ้มด้วยความตื่นเต้นดีใจแล้วเอ่ยว่า

( ได้ ลูกไม่ต้องห่วง เดี๋ยวแม่จะจัดการทางนี้ให้เอง แต่ลูกต้องรับปากแม่นะว่าจะรีบมีหลานให้พ่อกับแม่อุ้มไวๆนะ )

( ได้ครับ )

สองแม่ลูกส่งข้อความคุยกันผ่านแชท ในขณะที่พิมยังคงหลับอย่างไม่รู้สึกตัว

ทางด้านป๊อบเขาตื่นขึ้นมาเพราะมีสายโทรเข้าจากครูธุรการในโรงเรียน

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายแล้วเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

" ครับครูแอร์มีอะไรหรือเปล่าครับ "

เมื่อปลายสายได้ยินเสียง ผอ.ป๊อบก็เอ่ยรายงานทันทีว่า

" ผอ.คะ แอร์ต้องขอโทษด้วยนะคะ

ที่โทรมารบกวนเวลาพักผ่อนของ ผอ. กับครูพิม แต่ว่าแอร์มีเรื่องเร่งด่วนต้องแจ้ง ผอ. ค่ะ "

" เรื่องอะไร? "

" คือว่า วันจันทร์หน้าจะมีเศรษฐีใจบุญมามอบทุนการศึกษาให้กับนักเรียนยากจนโรงเรียนเรา

เป็นจำนวนเงินหนึ่งล้านบาทค่ะ บอกว่าอยากจะมองเงินสดกับมือ ผอ. เท่านั้นค่ะ "

ป๊อบสงสัยว่าเศรษฐีที่ไหนใจบุญขนาดนี้

จึงเอ่ยถามขึ้นเผื่อเขาจะรู้จัก

" ครูแอร์รู้มั้ยว่าพวกเขาเป็นเศรษฐีจากที่ไหน นามสกุลอะไร "

ที่เขาถามเพราะว่าในวงการไฮโซ ในกลุ่มคนรวยเขาก็รู้จักคนเยอะ ขอแค่ทราบนามสกุลเขาก็รู้ทันที

" ชื่อ คุณหญิงจารวี อัศววัฒน์สกุล เห็นบอกว่าเนื่องในวันเกิดอายุครบ52ปี จะขอเลี้ยงข้าวเด็กๆด้วยค่ะ

ตอนแรกจะขอมอบผ่านครูพิม แต่แอร์แจ้งไปว่าครูพิมไม่อยู่ เขาเลยขอมอบกับ ผอ.แทนค่ะ "

" ได้ครับ ครูแอร์ตอบตกลงไปเลย

เดี๋ยวผมจะกลับวันนี้เลย "

" ได้ค่ะ "

แล้วป๊อบก็วางสายไป

เขาไม่ได้สงสัยอะไรเพราะทุกปีในวันเกิดของคุณหญิงจารวี แกจะนำเงินจำนวนมากมอบให้กับคนยากจน และผู้ด้อยโอกาสถือเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

จากนั้นเขาก็ลุกไปอาบน้ำ ในเมื่อมีเรื่องดีๆเป็นประโยชน์แก่นักเรียน เขาก็ต้องกลับไปทำเพื่อนักเรียนก่อน

ส่วนพิมคือเรื่องส่วนตัวต้องมาทีหลัง

เขารู้ว่าพิมเข้าใจเขาดี ถ้าเขาเมินเฉยสิจะมีปัญหา

และคิดว่านานๆพิมจะมีโอกาสได้มาเที่ยวต่างประเทศแบบนี้

เขาไม่อยากไปทำลายวันหยุดที่สนุกและมีความสุขของเธอ จึงยังไม่อยากชวนเธอกลับ

ในเมื่ออยู่ที่นี่มีเตชินอยู่ดูแลเธอ เขาก็หมดห่วงในเรื่องนี้

เพราะเขาอยากให้พิมเที่ยวพักผ่อนให้เต็มที่อย่างไร้เรื่องกังวลใดๆ

พออาบน้ำเสร็จเขาก็เดินออกมาสวมใส่เสื้อผ้าเก็บกระเป๋าเรียบร้อยพร้อมออกเดินทาง

เขาหย่อนกายนั่งลงบนเตียงแล้วโทรไปหาเตชิน เตชินเห็นเบอร์ป๊อบก็ยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์

ด้วยความรู้ทันว่าป๊อบจะต้องโทรมาหาเขาแน่นอน เขากดรับสายแล้วเอ่ยขึ้น

" วันนี้คุณป๊อบโทรมาหาผม สงสัยบนฟ้าต้องแสงแดดออกแน่เลย หิมะก็คงจะละลายเป็นน้ำแน่ๆ "

ป๊อบได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น

" คุณเตชิน ที่ผมโทรมาหาคุณเพราะผมมีธุระด่วนต้องกลับไปจัดการ ระหว่างนี้คุณช่วยพาพิมเที่ยวดูแลเธอแทนผมที "

เตชินทำเนียนแสร้งทำเป็นสงสัยแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณมีเรื่องด่วนอะไร ทำไมต้องรีบกลับขนาดนั้น แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกพิมเองล่ะ "

ป๊อบยังไม่ตอบแต่กลับเอ่ยถามขึ้นก่อนว่า

" คุณไม่รู้เหรอว่าวันจันทร์ที่จะถึงนี้เป็นวันเกิดของแม่คุณ "

" รู้ ทำไมเหรอ ทุกปีคุณแม่ผมก็ไม่ได้จัดงานวันเกิดอยู่แล้ว ท่านก็ทำในสิ่งที่ทำแล้วสบายใจ

ตรงนี้ทำตามที่คุณบอก แต่คุณห้ามใกล้ชิดกับเขาเกินไปห้ามกอดห้ามจูบเข้าใจมั้ย "

" เข้าใจแล้ว ฉันไม่เหมือนคุณหรอกหน่า

ฉันจะปิดตู้แล้วเงียบๆ "

จากนั้นเธอก็ปิดตู้เสื้อผ้าทันที แล้วหมุนตัวเดินไปเปิดประตูให้ป๊อบแล้วเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ

" คุณป๊อบ นั่นคุณจะไปไหนคะ เราจะกลับกันแล้วเหรอ "

เธอรู้สึกละอายใจที่ต้องเสแสร้งแกล้งทำแบบนี้มากแต่เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ

ป๊อบมองหน้าพิมแล้วเอ่ยเสียงอ่อนด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจกลับไปเท่าไหร่

" พอดีมีคนใจบุญมาบริจาคทุนให้กับนักเรียนเราผมเลยต้องกลับก่อน

ผมเสียดายช่วงเวลาอันมีค่าที่ได้อยู่กับคุณมากเลยนะพิม ผมไม่อยากกลับไปทำหน้าที่นี้เลยจริงๆ "

พิมยิ้มแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า

" คุณทำถูกแล้วค่ะ หน้าที่ต้องมาก่อน

โอกาสหน้าเรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกเยอะ

แต่โอกาสที่เด็กๆจะได้ทุนการศึกษานั้น

มีน้อยมาก

คุณทำแบบนี้ดีแล้วถูกต้องแล้วค่ะ

ในฐานะที่คุณเป็น ผอ. โรงเรียน "

ป๊อบยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" ครับ ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องพูดแบบนี้ ถ้าผมไม่กลับไปคุณคงจะโกรธผมจนไม่ให้อภัยแน่เลย ผมขอกอดลาคุณหน่อยได้มั้ย "

พิมยิ้มพร้อมกับพยักหน้าอนุญาตให้เขากอดเธอแล้วป๊อบก็เข้ามากอดลาเธอ

สักพักทั้งสองก็ผละตัวห่างออกจากกัน

ป๊อบสบตากับพิมอย่างลึกซึ้งแล้วเอ่ย

" ผมขอให้คุณเตชินอยู่เที่ยวเป็นเพื่อนคุณ

คุณต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับ "

" ค่ะ ฉันจะดูแลตัวเองให้ดี คุณไม่ต้องห่วงนะคะ "

" ครับ ผมเชื่อคุณ งั้นผมไปแล้วนะ "

" ค่ะ บ้ายบาย "

" บ้ายบายครับ "

ทั้งสองยกมือขึ้นมาโบกลากันแล้วป๊อบก็หมุนตัวเดินออกไป เข้าไปในลิฟต์แล้วออกจากโรงแรมไป

ส่วนพิมยืนส่งป๊อบจนลับสายตาไปแล้วถึงค่อยเดินกลับเข้าไปในห้อง