ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 34

เตชินขับรถกลับมาด้วยอารมณ์ที่ยากจะอธิบาย

เขาไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร ที่อยู่ๆก็รู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับป๊อบ

ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ก็เคยเจอกันแล้ว แต่ก็ไม่มีความรู้สึกนี้เกิดขึ้น

พิมนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ดูซีรีส์จีนเรื่อง ฉู่เฉียวจอมใจจราชน เธอชอบจ้าวลี่อิงมากๆ

เธอเอาผ้าห่ม มาห่ม นั่งดูซีรี่ส์คนเดียวอย่าง

เพลินๆ พอถึงฉากดราม่า เธออินจนร้องให้ไม่หยุด ดูไปร้องให้ไป

หยิบทิชชูขึ้นมาซับน้ำตา แต่น้ำตาเธอกลับไม่มีทีท่าว่าหยุดไหลเลย

เธอนั่งร้องให้คนเดียวในห้อง ที่มีเพียงแสงสลัวจากหลอดไฟดวงเล็กๆบนเพดาน

คอยเป็นเพื่อนรับฟังเสียงร้องให้สะอื้นของเธอ

ท่ามกลางความืดที่ให้บรรยากาศคล้ายโรงหนัง

เตชินเดินกลับเข้ามาในบ้าน ได้ยินเสียงร้องให้ของเธอก็ตกใจ

รีบเดินเข้าไปหาเธอแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงอย่างร้อนใจ

" พิม คุณร้องให้ทำไม เจ็บตรงไหนอีก "

พิมทั้งตกใจ ทั้งเคอะเขิน ความฟินความอินถูกทำลายลงด้วยตัวและเสียงของเตชิน

เธอรีบปาดน้ำตาทิ้งอย่างไว ทำตัวไม่ถูก ที่ถูกคนอื่นเห็นตอนร้องให้เพราะอินกับซีรี่ส์

แต่เธอจะให้เตชินรู้ว่าเธอร้องให้เพราะซีรี่ส์ไม่ได้ เธอจึงเอ่ยด้วยสีหน้านิ่ง ตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จ

" ฉัน...ฉันคิดถึงแม่ คิดถึงแม่ คิดถึงบ้านทีไรฉันร้องให้แบบนี้ทุกที "

เตชินที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็รู้สึกเห็นใจ

เขาลุกมานั่งข้างๆเธอพร้อมกับเอามือโอบกอดเธอ แล้วเอ่ย

" คุณไม่ต้องร้องแล้ว อดทนหน่อย ไว้คุณท้องเมื่อไหร่

ผมจะให้คนไปพาแม่ของคุณมาอยู่เป็นเพื่อนคุณดีมั้ย "

ได้ยินดังนั้น พิมก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที เธอผลักเขาออกไป แล้วขยับออกห่างจากเขาทันที

ก้นเธอไปนั่งทับรีโมท โดนปุ่มเพิ่มเสียงและปุ่มเพลย์โดยที่เธอไม่รู้ตัว

เสียงบทสนทนาในซีรี่ส์ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเป็นฉากดราม่า ที่เธอสต๊อปไว้ กลับมาเพลย์อีกครั้ง

คราวนี้เธอตกใจยิ่งกว่าเดิม แล้วรีบควานหารีโมทอย่างรวดเร็ว

เตชินเห็นดังนั้นก็เข้าใจเรื่องราวทันที จึงกอดเธอไว้แน่นจนเธอดิ้นไม่ได้

แล้วเขาก็ควานหารีโมทที่เธอเผลอนั่งทับ

หยิบรีโมทขึ้นมากดสต๊อป แล้วเอ่ยถามเธอ

" นี่เหรอที่คุณบอกว่าคิดถึงแม่จนคุณร้องให้สะอื้นเสียงดัง "

พิมนั่งนิ่งเงียบ เธอรู้สึกขายหน้าที่สุด ที่ถูกจับได้ว่าร้องให้เพราะซีรี่ส์แบบนี้

" ไม่ต้องดูแล้ว "

เตชินเอ่ยพร้อมกับจะเปลี่ยนเรื่อง พิมมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

แล้วแย่งรีโมทจากมือเตชิน พร้อมกับเอ่ย

" แต่ฉันจะดูเรื่องนี้ คุณมายุ่งอะไรด้วยเล่า "

เตชินไม่ยอมคืนรีโมทให้เธอแล้วเอ่ย

" ดูแล้วร้องให้คุณจะดูทำไมอีก "

จากนั้นเตชินก็กอดเธอไว้แน่น แล้วเอ่ย

" ถ้าคุณชอบดูซีรี่ส์จีนแนวนี้ ให้ดูเรื่องนี้ "

เอ่ยจบเขาก็เปิดซีรี่ส์จีน เรื่องข้านี่แหละองค์หญิงสาม ให้เธอดู แล้วเอ่ยต่อ

" เรื่องนี้ดูแล้วคุณจะอารมณ์ดี หัวเราะทั้งเรื่อง สุขภาพจิตดีแน่นอน "

เรื่องนี้จ้าวลู่ซือเป็นนางเอก นอกจากจ้าวลี่อิงแล้วก็มีจ้าวลู่ซือนี้แหละที่เธอชื่นชอบมากเป็นพิเศษ

เธอมองเตชิน แล้วเอ่ย

" แต่ฉันจะดูเรื่องนั้นให้จบก่อน "

" ไม่ได้เรื่องนั้นทำให้คุณร้องให้ ผมให้ดูต่อไม่ได้เด็ดขาด "

พิมโมโหที่ถูกขัดใจ เธอจึงเอ่ยตะคอกออกมาเสียงดัง

" ทำไม! ทำไมนายต้องมายุ่งแม้กระทั่งการดูซีรี่ส์ของฉัน ทำไม! "

เตชินไม่สนใจอะไร แล้วเอ่ยต่อว่า

" งั้นดูเรื่องนี้ สะดุดรักมิสเตอร์หลิง (Please Feel at Ease Mr.ling)

ผมจะนั่งดูเป็นเพื่อน ผมรู้ว่าคุณชอบนางเอกคนนี้ "

เอ่ยจบเตชินก็เปิดเรื่องที่ตนเองเอ่ยถึง แล้วเดินไปหยิบรีโมทแอร์

เขาปรับแอร์ให้เย็นกว่าเดิมแล้วกลับมานั่งลงข้างๆพิม พิมลุกขึ้นแล้วเอ่ย

" ฉันไม่ดูแล้ว คุณนั่งดูคนเดียวเถอะ ฉันไปนอนก่อน "

เอ่ยจบเธอก็หมุนตัวเดินออกไป เตชินคว้าข้อมือเธอ จับไว้แน่นแล้วเอ่ย

" ไม่ได้ คุณดูหนังรอผมไม่ใช่เหรอ ผมก็กลับมาแล้ว คุณก็ต้อง รับผิดชอบคำพูดของคุณ "

เอ่ยจบเขาก็ดึงเธอให้ลงมานั่งบนตักของเขา

พิมไม่คิดว่าการที่เธอพูดแบบนั้นจะทำให้เขากลับมาเร็วขนาดนี้

ถ้ารู้แบบนี้เธอจะไม่พูอะไรเลย

ที่เธอพูดแบบนั้นก็เพื่อที่จะให้เขาออกไปไวๆ

ไม่มาพูดมากกับเธออีกก็เท่านั้น

พิมลุกจากตักของเตชินแต่เขากลับกอดเธอไว้แน่น เธอจึงเอ่ยอย่างหงุดหงิด

" ปล่อย ฉันอึดอัด "

ได้ยินดังนั้นเตชินจึงกระเถิบไปจนหลังชิดพนักพิง

แล้วให้พิมนั่งตรง กลางหว่างขาของเขา สองมือหน้ากอดพิมไว้แน่นจากด้านหลังแล้วเอ่ย

" คุณอยู่นิ่งๆนะ ห้ามดิ้น ไม่งั้นผมจะไม่รับรองนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง "

พิมนั่งนิ่ง ไม่ดิ้นไม่กระดุกกระดิกและไม่พูดอะไรอีก ยอมให้เตชินกอดอย่างเงียบๆ

เตชินดึงผ้าห่มออกมาคลุมตัวเองกับพิม แล้วนึกถึงขวดยาแผลแดงในห้องน้ำ

นึกถึงตอนที่ตัวเองแกะผ้าอนามัยออก

จึงเอ่ยขึ้นว่า

" คุณพูดมาว่าคุณเป็นเมนส์มั้ย "

พิมตกใจ เริ่มลังเลที่จะเอ่ยตอบ

[ หรือว่าเขาจะรู้ ว่าเราไม่ได้เป็นเมนส์ ]

แล้วเธอก็ลองเอ่ยขึ้นในเชิงรอดูท่าทีของเขา เพื่อที่เธอจะได้เหลือทางรอดให้ตัวเอง

" คุณก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วมาถามแบบนี้ หมายความว่ายังไง "

ที่เธอเอ่ยแบบนี้ ก็เพื่อที่จะได้รู้ ว่าตัวเองควรจะพูดหรือจะตอบไปยังไงหรือควรจะเงียบดี

เตชินยิ้มแล้วเอ่ย

" คุณเจ้าเล่ห์ไม่น้อยเลยนะ คิดว่าผมเป็นเด็กสามขวบ ที่จะแยกไม่ออกว่าอันไหนเลือดอันไหนยา

หรือคุณคิดว่าผมไม่รู้จักยารักษาแผลสดอย่างโพวิดีนหรือไง

แล้ววันนี้อีก ที่คุณหลับทั้งวัน ถ้าเดาไม่ผิด

เมื่อคืนคุณไม่ได้หลับเลย ที่ผมพูดถูกมั้ย "

พิมเงียบปิ้ง กำลังนึกว่าตัวเองพลาดตอนไหน นึกไปนึกว่าก็อ๋ออย่างน่าเจ็บใจ

หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็เอายาแผลแดงเทลงในผ้าอนามัย

แล้ววางขวดยาไว้ที่ชั้นวางของ จากนั้นเธอก็ทำการห่อผ้าอนามัยทิ้งลงถังขยะ

แต่ดันลืมเก็บขวดยา เดินออกจากห้องน้ำมาตัวเปล่า แล้วเดินออกห้องลงมาชั้นล่างเลย

เมื่อถูกจับได้เธอก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเธอจึงเอ่ย

" นั่นเป็นเพราะคุณเป็นคนไม่รักษาคำพูด ฉันเลยใช้วิธีเอาตัวรอดแบบนั้น "

" แล้วคุณคิดว่าการที่คุณทำแบบนั้นมันจะทำให้คุณรอดจากผมเหรอ "

" ฉันหวังว่าคุณจะรักษาคำพูด "

" ได้ผมจะรักษาคำพูด เพื่อให้คุณสบายใจ

แต่ผมไม่เคยพูดว่าจะไม่จูบคุณหนิ

ดังนั้นคุณต้องยอมให้ผมจูบทุกวันและทุกเวลาที่ผมอยากจูบ เพื่อเป็นการไถ่โทษ "

เอ่ยจบเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าหอมแก้มเธอ

เธอตกใจจะลุกขึ้น ก็ถูกมือหนารัดเอาไว้

เธอจึงเอ่ยขู่ว่า

" คุณเตชิน ถ้าคุณจูบฉันอีกฉันจะคิดค่าล่วงเกินแล้วนะ "

เตชินยิ้มแล้วเอ่ยอย่างสบายๆ

" ได้เลย ขอแค่ได้จูบคุณแพงแค่ไหนผมก็ยินดีจ่าย "

ได้ยินดังนั้นเธอก็ยิ่งโมโหใช้มือดันเขาออกไปพร้อมกับเอ่ย

" คุณมันบ้ากาม ปล่อย! "

" ผมบอกให้นั่งนิ่งๆ ถ้าเกิดผมทนไม่ไหวขึ้นมา

ไม่รู้ว่าผมจะรักษาคำพูดได้อยู่หรือเปล่านะ "

พิมนั่งหน้าบึ้งที่ตัวเองทำอะไรเตชินไม่ได้

เตชินนั่งกอดพิมแน่นจากด้านหลัง ทำให้เขารู้สึกดีอบอุ่นไปถึงใจ

และมีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมบนตัวพวกเขาให้ความอบอุ่นทางกาย

ทั้งสองนั่งกอดกันบนโซฟาตัวใหญ่และดูหนังด้วยกันอย่างเงียบๆ ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

คนหนึ่งนั่งหน้าบึ้ง อีกคนนั่งหน้าระรื่น ชื่นบาน