ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 35

หลายวันต่อมา ด้วยความที่ไตรภพและนาวินอยากจะมาทำความรู้จักกับพิมให้มากขึ้น

เพราะพวกเขาคิดว่าพิมคือผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เตชินทิ้งพวกเขาได้

และเป็นผู้หญิงคนแรกที่เตชินดูเป็นห่วงเป็นใยเป็นพิเศษ

พวกเขาจึงโทรหาเตชินแล้วนัดกันขอไปปาร์ตี้บ้านเตเชิน

เตชินเองก็ไม่ขัดอะไร ให้เพื่อนมาปาร์ตี้ มาดื่มเหมือนอย่างเคยๆ

ในตอนเช้าของวันปาร์ตี้เตชินเอ่ยบอกกับพิมว่า

" วันนี้เย็นๆเพื่อนผมจะมา คุณแต่งตัวให้มิดชิดหน่อยนะ "

พิมมองเขาแล้วเอ่ย

" ทำไม ฉันต้องฟังคุณด้วย อีกอย่างฉันอยู่แค่ในห้อง

ไม่ได้ออกไปไหนสักหน่อย จะแต่งมิดชิดไปทำไม

อ้อ จริงสิ ฉันเคยแต่งตัวไม่มิดชิดด้วยเหรอ ก็ไม่เคยหนิ "

เตชินใช้สายตาสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

แล้วเอ่ย

" ไม่เคยก็ดีแล้ว ผมไปทำงานก่อนนะ "

เอ่ยจบเขาก็จับหัวพิมแล้วจูบหน้าผากของเธอเบาๆอย่างไว

จากนั้น ก็เดินออกจากห้องไป ทำเอาพิมเหวอไปเลยและเริ่มรู้สึกสับสนกับสถานะที่เป็นอยู่

เธอรู้สึกว่านับวันเธอและเขาเหมือนสามีภรรยากันจริงๆเข้าไปทุกที

แม้เธอจะไม่มีประสบการณ์ด้านความรักมาก่อน แต่เธอก็รู้สึกได้

ว่าชีวิตเธอเหมือนจะเปลี่ยนไป มีอีกหนึ่งชีวิตเข้ามาวุ่นวายในชีวิตเธอ

จากที่นอนคนเดียวมาตลอดกลับมีอีกคนเข้ามาร่วมเตียงโดยที่เธอเองก็ไม่ขัดอะไร

เธอนั่งครุ่นคิดอยู่บนเตียง

" สงสัยจะเป็นเพราะเราเชื่อฟังเขาเกินไป

ไม่ได้ละ ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้แล้ว

ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

มีหวังได้ท้องป่องโดยไม่รู้ตัวแน่ๆ "

คิดได้ดังนั้น เธอก็มาเปิดดูปฏิทินในโทรศัพท์

" โอ้! ใกล้จะครบเดือนแล้วหนิ "

แล้วเธอก็ไปหยิบยานอนหลับในกระเป๋าออกมาดูแล้วบ่นคนเดียวว่า

" อาวุธวิเศษ จวนจะถึงเวลาที่เจ้า จะต้องทำหน้าที่ปกป้องข้าจากมารร้ายแล้ว

หวังว่าเจ้าจะออกฤทธิ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพและออกฤทธิ์อย่างรวดเร็วทันใจนะ "

จากนั้นเธอก็หยิบที่ช็อตไฟฟ้าออกมาแล้วเอ่ยต่อว่า

" ส่วนเจ้ารอไปก่อนนะ ข้าจะให้เจ้าออกมาในยามฉุกเฉิน

ทำหน้าที่เป็นองครักษ์เงาละกัน อยู่ในกระเป๋ารอก่อนละกัน "

เธอแอบสั่งที่ช็อตไฟฟ้ามาจากร้านค้าออนไลน์ เพื่อที่เธอจะได้พกติดตัวไว้ใช้ยามเกิดเหตุฉุกเฉิน

จากนั้นเธอก็เก็บของทั้งสองชิ้นกลับเข้าไปในกระเป๋าดังเดิม

แล้วซ่อนกระเป๋าไว้ในที่ลับตา เพราะกลัวเตชินจะจับได้อีก

แล้วเธอก็ลงจากเตียง เดินเข้าไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน

เสร็จก็ออกมาแต่งตัว แล้วเดินออกจากห้องไป

วันนี้เธออยากจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อย

เธอเดินไปหาป้าใจที่กำลังถูบ้านอยู่แล้วเอ่ยถาม

" ป้าใจคะ ในกรุงเทพ มีสถานที่ร่มๆ อากาศดีๆ ลมเย็นๆ สำหรับเดินเล่นหรือนั่งพักผ่อนหย่อนใจไรงี้ มั้ยคะ "

ป้าใจจึงเอ่ยแนะนำไปว่า

" ถ้าคุณพิมอยากจะไปเดินเล่นในที่ร่มๆ

ป้าแนะนำสวนลุมพินีค่ะ ที่นั่นกาศดี กลางวันแบบนี้ คนไม่น่าเยอะค่ะ "

เธอยิ้มแล้วเอ่ย

" ขอบคุณค่ะป้าใจ งั้นวันนี้ป้าไม่ต้องทำงานบ้านแล้ว พิมไม่มีเพื่อน ป้าไปเป็นเพื่อนพิมหน่อยนะคะ

"

เธอเอ่ยด้วยท่าทางออดอ้อน จนป้าใจไม่อาจปฏิเสธ

" ได้ค่ะ แต่เราต้องโทรแจ้งคุณชายก่อนนะคะ

ไม่งั้นหากคุณชายรู้ภายหลัง ป้าใจต้องโดนไล่ออกแน่ๆเลยค่ะ "

" ได้ค่ะเรื่องนี้ป้าใจไม่ต้องห่วง ฉันจะบอกเขาเดี๋ยวนี้ "

เอ่ยจบเธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปหาเตชินทันที

เตชินรับสายแล้วเอ่ยหยอก

" คุณคิดถึงผมเหรอ "

พิมบึนปากแล้วเอ่ยอย่างไม่ชอบใจ

" ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณด้วย ฉันแค่จะมาบอกว่า ฉันจะไปปักหลักอยู่ที่สวนลุมพินีกับป้าใจสักหนึ่งวัน "

แม้เธอจะไม่ค่อยชอบใจคำพูดของเตชิน

แต่เธอรู้ว่าเขาหยอกเธอเล่น

เธอจึงเอ่ยแบบติดตลกกลับไปบ้าง

เตชินยิ้มแล้วเอ่ย

" ได้ เดี๋ยวผมจะให้ผู้ช่วยคังกลับไปรับคุณ แล้วไปส่ง ปักหลักที่นั่นหนึ่งวัน เลิกงานผมจะไปรับคุณ "

ทั้งสองใช้คำว่า ปักหลัก แทนคำว่า อยู่ ให้มันดูเว่อร์หน่อยๆ

เมื่อคุยกันเข้าใจ รู้เรื่องไม่มีปัญหาใด เธอก็กดวางสายไปเลย

ปล่อยให้เตชินฟังเสียงตู๊ดๆๆๆในโทรศัพท์

ป๊อบเห็นว่าเธอนั่งเหม่ออย่างเงียบๆ เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

" พิม คุณยังไม่ให้คำตอบผมเลยนะ "

พิมไม่รู้จะพูดยังไง จะบอกว่าเธอจดทะเบียนกับเตชินอยู่ ก็ไม่ได้ เธอจึงเอ่ยเพียง

" ขอโทษค่ะ คุณรอฉันอีกหน่อยได้มั้ย ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถให้คำตอบคุณได้จริงๆ "

ในที่สุดเธอก็โลภ ไม่อยากเสียเขาไป เพราะเขาคือความใฝ่ฝันของเธอ

สำหรับคนอื่น อาจจะมีความใฝ่ฝันอยากเป็น หมอ เป็นครู เป็นทหาร ตำรวจ ฯลฯ

ส่วนเธอใฝ่ฝันอยากจะเป็นแฟนเขา และความฝันของเธอก็ใกล้จะเป็นจริงแล้ว

เพียงแต่ต้องใช้เวลาและอดทนรออย่างใจเย็น

ป๊อบได้ยินเธอพูดแบบนี้เขารู้สึกโล่งใจและมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

เขามั่นใจว่าเธอยังมีใจให้เขาอยู่มั่นใจว่าเธอไม่ได้ชอบเตชิน

แต่เขาสงสัยว่าเธอมีเหตุผลอะไร ถึงตกลงคบกับเขาในตอนนี้ไม่ได้

จากนั้นเขาก็เอ่ยด้วยใบยิ้มอย่างสุขุมนุ่มลึก

" ได้ ผมจะรอคุณ นานแค่ไหนผมก็รอได้ "

จากนั้นเขาก็เอ่ยต่ออย่างเข้าใจพร้อมกับจับมือเธออย่างทะนุถนอม

" ผมไม่รู้หรอกนะพิม ว่าคุณมีเหตุผลจำเป็นอะไรถึงไม่สามารถคบกับผมได้ ในตอนนี้

แต่ผมไม่อยากรู้เหตุผลนั้นแล้ว ผมขอแค่คุณอย่าหวั่นไหวกับคนอื่นจะได้มั้ย "

สำหรับเรื่องที่ป๊อบขอ เธอมั่นใจในตัวเองมาก ว่าไม่มีวันหวั่นไหวกับคนอื่นแน่นอน เธอจึงตอบเขาว่า

" ค่ะ คุณสบายใจได้ ระหว่างที่คุณรอ ฉันจะไม่หวั่นไหวกับใครเด็ดขาด และไม่มีใครสามารถทำให้ฉันหวั่นไหวได้แน่นอน "

ได้ยินดังนั้นป๊อบเลยเอ่ยขึ้นว่า

" แม้แต่คุณเตชินก็ไม่ทำให้คุณหวั่นไหวใช่มั้ย "

ในสมองของเธอไม่ได้มีเตชินเลย อยู่ๆเขามาเอ่ยถึงชื่อนี้

เธอรู้สึกคล้ายถูกคนหยุดความคิด นิ่งเงียบไปชั่วขณะ แล้วเอ่ย

" แน่นอนว่าไม่หวั่นไหว กับเขานอกจากนายจ้างกับลูกจ้างแล้วฐานะอื่นล้วนไม่มีทางเป็นไปได้ "

ป๊อบอยากจะมั่นใจมากกว่านี้จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม นุ่มลึกเจือความอ่อนโยน

" คุณเคยรักผมมั้ย "

พิมเงิบไปไม่รู้จะตอบยังไง ป๊อบเห็นดังนั้นจึงเอ่ยต่อว่า

" ผมไม่ว่าอะไรหรอก ขอแค่คุณพูดออกมาตามความรู้สึกที่มีจากใจก็พอ คำตอบจะเป็นยังไงผมรับได้หมด "

พิมสบตาเขาแล้วเอ่ยอย่างเนิบๆแฝงความเคอะเขิน ที่อยู่ๆต้องมาเอ่ยคำว่ารักแบบนี้

" ค่ะ ฉัน ฉันรักคุณ "

ได้ยินดังนั้นป๊อบดีใจจนยิ้มหน้าบานแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุข

" ผมดีใจมากเลยรู้มั้ยพิมที่รู้ว่าคุณก็รักผม แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว "

แค่รู้ว่าเธอมีใจให้เขาและรักเขาเหมือนที่เขารักเธอ นานแค่ไหนเขาก็รอได้ แค่ไม่รอเก้อก็พอ