ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 101

ณ โรงเรียน JK

หลังจากที่ไม่มีเตชินมาวุ่นวาย พิมก็คุมซ้อมเต้นทุกวัน ว่างจากในโรงเรียน เธอก็ไปเรียนหนังสือ

ในแต่ละวันเวลาของเธอผ่านไปอย่างรวดเร็ว แป๊บๆก็ผ่านไปอีกแล้วหนึ่งเดือน

และในวันนี้เธอก็คุมเด็กซ้อมเต้นตามปกติ

เหมือนทุกวัน

แต่เมื่อเธอไปขยับเต้นได้แค่แป๊บเดียว

เธอก็รู้สึกปวดท้องอย่างมาก

ปวดรุนแรงจนหน้าซีดเหงื่อซึมไหลออกมาจนแทบจะไม่มีแรงหายใจแล้ว

ลมหายใจของเธอแผ่วเบาจนทุกคนตื่นตกใจ

" พิม! พิม! เธอเป็นอะไรไปน่ะ พิม โรคกระเพาะกำเริบอีกแล้วเหรอ "

ใบหน้าพิมซีดเซียวจนมองไม่เห็นเส้นเลือด

เธอขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมด้วยความเจ็บปวดทรมาน

แล้วรวบรวมแรงเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาๆอย่างติดขัดไม่ชัดถ้อยชัดคำ แต่พอให้เทเท่ฟังออก

" ซ้อม...ซ้อมต่อ เลย ไม่...ไม่ ต้องห่วง "

เทเท่ทั้งตกใจและร้อนใจเขาเป็นห่วงพิมมากจึงบอกให้นักเรียนตาม ผอ.ป๊อบ

" นักเรียนไปตาม ผอ.ป๊อบมาเร็วๆ ครูพิมจะไม่ไหวแล้ว "

ได้ยินดังนั้นนักเรียนที่เป็นหัวหน้าทีมก็รีบวิ่งไปที่ห้องของ ผอ.ป๊อบ ทันที

เมื่อไปถึงนักเรียนก็เคาะประตูแล้วเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง

ป๊อบเห็นว่าเป็นเด็กของพิมเขาจึงเอ่ยถามขึ้น

" อ้าว มาหาครูมีไรหรือเปล่า หื้ม "

" ครูพิมไม่สบายครับ ผอ.รีบพาครูพิมไปโรงพยาบาลเร็วครับ "

" ว่าไงนะ! "

ป๊อบเอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจแล้วรีบวางมือจากงานในมือทั้งหมด

จากนั้นเขาก็รีบวิ่งออกไปหาพิมทันที

เมื่อไปถึงห้องของพิม เขาก็ปรี่เข้าไปหาพิม

แล้วเอ่ยขึ้นอย่างตกใจด้วยความเป็นห่วงและกระวนกระวายใจ

" พิม! คุณอดทนไว้นะ ผมจะพาคุณไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย "

จากนั้นเขาก็อุ้มพิมขึ้นมาแล้วรีบเดินไปยังรถของตัวเอง

แล้วพาพิมเข้าไปนอนเบาะหลัง เสร็จแล้วเขาก็รีบเข้าไปนั่งฝั่งคนขับแล้วขับออกไปทันที

เขาพาพิมไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

อย่างเร่งด่วน

เมื่อถึงโรงพยาบาล เขาก็อุ้มพิมลงจากรถ

แล้วเข้าไปในโรงพยาบาลพร้อมกับเอ่ย

" ขอเป็นเคสด่วนครับ "

เมื่อพยาบาลเห็นพิมตัวซีดเซียวก็รีบแจ้งเจ้าหน้าที่ทันที

แล้วเจ้าหน้าที่ก็รีบมารับตัวพิมเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ป๊อบนั่งรอด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างวิตกกังวลใจ ผ่านไปสักพักหมอก็เปิดประตูเดินออกมาจากห้องฉุกเฉน

ป๊อบก็ลุกขึ้นยืนทันที หมอจึงเอ่ยอย่างนิ่งๆด้วยสีหน้ายิ้มๆว่า

" คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ "

" ผมเป็นแฟนของเธอครับ "

ป๊อบเอ่ยตอบด้วยสีหน้ากังวล แล้วหมอก็เอ่ยต่อว่า

" ขอแสดงความยินดีด้วยครับ แฟนของคุณท้องได้หนึ่งเดือนแล้ว "

ป๊อบได้ยินดังนั้นหน้าเขาก็ซีดเผือกไปเลย

เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมาบนตัวของเขาหลายเส้นในเวลาเดียวกัน

ตัวเขาชาไปหมดและรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจแล้วพึมพำในใจ

[ มันเป็นไปได้ยังไง มันไม่จริงใช่มั้ย หมอต้องตรวจผิดแน่ๆ ]

เขาไม่อยากยอมรับความจริงนี้เลย

หมอเห็นดังนั้นก็เอ่ยต่อว่า

" คุณไม่ต้องกังวลไป เดี๋ยวนี้มีลูกก่อนแต่งเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

ขอแค่พวกคุณสองคนรักกันก็พอ ต่อไปก็ดูแลแฟนของคุณให้ดี

ช่วงสามเดือนแรกนี้อย่าให้คนไข้ทำงานหนัก

หรือออกกำลังกายมากไปนะครับ

เพราะช่วงนี้จะเสี่ยงต่อการแท้งสูง ต้องระวังๆไว้ ส่วนตัวคนไข้และเด็กในท้องตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ "

เอ่ยจบหมอก็เดินออกไป ปล่อยให้ป๊อบยืนเหม่อลอยอย่างไม่รู้สึกตัวอยู่คนเดียว

" พิมท้องเป็นไปได้ยังไง ท้องได้หนึ่งเดือน

แล้วท้องกับใคร

พิมไม่ได้ไปกับเตชินนานเป็นปีแล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่าวันนั้นพิมโกหกเรา "

ป๊อบนั่งคิดด้วยความสับสนมึนงงไปหมด

ในหัวใจเจ็บราวกับถูกมีดกรีด

ไม่นานพิมก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

ด้วยสีหน้าซีดเซียว

พอป๊อบเห็นเธอก็ปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ

เดินก็เข้าไปหาเธอแล้วเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

" พิมคุณยังไม่ดีขึ้นเลย จะรีบออกมาทำไมล่ะ "

พิมเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาเศร้าเสียใจ

ส่วนเขาก็พยายามทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด

เพื่อไม่ให้พิมรู้สึกไม่ดี

" ฉัน...ฉันท้อง "

พิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้ำตาซึมไหลออกมาด้วยความเสียใจ

ป๊อบกะพริบตาปริบๆคล้ายกับกับจะมีน้ำตาซึมออกมา

เขามองหน้าพิมด้วยความรู้สึกสงสารและเห็นใจ

เขารู้ว่าพิมไม่เต็มใจมีลูกให้เตชิน

เขาเข้าไปกอดพิมไว้ในอ้อมกอดแล้วเอ่ยปลอบ

" ไม่เป็นไรนะพิม ในเมื่อเขาอยากมาอยู่กับคุณ เราก็ต้อนรับเขาให้ดี

คุณไม่ต้องคิดมากนะ ผมจะเป็นพ่อที่ดีให้เขาเอง พ่อกับแม่ของผมท่านอยากอุ้มหลานพอดี "

คำปลอบใจของป๊อบทำให้พิมปล่อยโฮออกมา

" คุณป๊อบ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ "