ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 102

ป๊อบพาพิมกลับมานอนพักบนบ้านพัก เขาค่อยๆประคองเธอขึ้นห้องไปอย่างช้าๆ

เมื่อเข้าไปในห้องเขาก็ประคองเธอไปที่เตียงแล้วพิมก็ขึ้นไปนอนบนเตียง

ป๊อบเป็นห่วงเธอมาก เพราะเธอพักบ้านพักครูคนเดียวเขาจึงเอ่ยว่า

" คืนนี้ผมจะมานอนเป็นเพื่อนคุณนะ "

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมอยู่คนเดียวได้ หากคุณมาอยู่ดูแลพิม เดี๋ยวคนอื่นจะมองไม่ดี จะพากันเข้าใจผิดกันไปใหญ่ "

พิมรีบปฏิเสธ เพราะเธอแคร์สายตาและแคร์ความคิดของสังคมภายนอก

มากกว่าความความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในกายของตนเอง

อาจจะเป็นเพราะเธอถูกเลี้ยงมาแบบนี้

อยู่ในสังคมที่แคร์คนอื่น

เธอจึงวางตัวดีมาเสมอและไม่ทำให้ตัวเองเสียชื่อเสียงเหมือนที่พ่อแม่เธอสอนไว้ว่า

" ให้เป็นคนดี เป็นที่นับถือ ยำเกรง ทำอะไรคิดไตร่ตรองให้รอบคอบ อย่าทำตัวให้เป็นที่ครหานินทา "

ป๊อบมองเธอแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มพร้อมกับจัดผ้าห่มมาห่มให้เธออย่างดี

" พิมเวลานี้คุณไม่ควรแคร์คนอื่นนะ คุณต้องห่วงสุขภาพตัวเองกับลูกในท้องก่อน

การที่ผมมาดูแลคุณแล้วเป็นที่ครหา ผมว่าดีซะอีก คนอื่นจะได้รู้ว่าคุณท้องลูกของผมอยู่ "

พิมจ้องหน้าป๊อบที่คิดวางแผนเพื่อปกป้องเธอ

ไม่ให้ถูกคนอื่นกล่าวหาว่าท้องไม่มีพ่อและเป็นคนทรยศคนรัก

เธอรู้สึกซึ้งใจจนร้องให้ออกมา ป๊อบเดินมานั่งลงข้างๆเธอแล้วใช้มือใหญ่ซับน้ำตาให้

ฝ่ามือหนาสัมผัสใบหน้างดงามที่ขาวซีดอยู่อย่างทะนุถนอม

แววตาอ่อนโยนสบประสานกับแววตาที่มีหยาดน้ำตาเปื้อนอยู่แล้วเอ่ย

" ไม่ร้องให้นะเด็กดี ผมบอกแล้วว่าเราจะก้าวผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน

ผมรักคุณ ผมจะปกป้องและเฝ้าถนอมคุณให้ดีที่สุดจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต "

[ แม้ผมอาจจะไม่สมหวังไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับคุณก็ตาม ผมขอแค่คุณมีความสุขและสบายดีก็พอ ]

แวบแรกที่มั่นใจว่าพิมท้องลูกของเตชินใจของเขา เศร้าและห่อเหี่ยวมาก

คล้ายมีลางสังหรณ์ใจบางอย่างว่าเขาอาจจะไม่ได้อยู่ครองคู่กับพิมอย่างที่หวัง

เขาจึงอยากใช้ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกับเธอทำเพื่อเธอให้มากที่สุดและดูแลเธอให้ดีที่สุด

เมื่อเธอท้องแล้ว เขาก็อยากจะดูแลเธอและเติมเต็มชีวิตของเธอ ในส่วนที่มันขาดหาย

เพื่อให้ชีวิตของเธอสมบูรณ์แบบ ใช้ชีวิตกับเธอเหมือนฉันสามีภรรยาคู่หนึ่ง

พิมเม้มริมฝีปากแน่นยิ้มขึ้นทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกขอบคุณ รู้สึกซาบซึ้งและรู้สึกเจ็บปวดใจในเวลาเดียวกัน

" ขอบมากคุณค่ะ แต่แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณเลย ฉันอยากให้คุณลองเปิดใจหาคนที่คู่ควร

หาคนที่เหมาะสมกับคุณ มากกว่าที่จะมาเสียเวลากับผู้หญิงอย่างฉันที่มีมลทินติดตัวแบบนี้ "

ป๊อบส่ายหน้าแล้วเอ่ยอย่างอบอุ่นนุ่มนวล

" ไม่เลยพิม คุณคือผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตผม

ที่ผมเฝ้ามองและเฝ้ารอมาตลอด

หากคุณจะไล่ผมไปคุณก็ใจร้ายกับผมเกินไปแล้ว ผมหลงรักคุณมานาน

กว่าจะได้อยู่ด้วยกันกับคุณมันไม่ง่ายเลย ผมขอทำตามหัวใจตัวเองบ้างนะพิม "

เธอเองก็รักเขา แต่ตอนนี้เธอพูดคำนี้ออกมาไม่ได้แล้ว

เพราะเธอไม่ใช่พิมคนเดิมในวัยแรกแย้มที่มีชีวิตสดใส สะอาดผุดผ่องเหมือนแต่ก่อนแล้ว

วันนี้เธอรู้สึกว่าการที่จะพูดคำว่ารักกับใคร

มันไม่ง่ายอีกต่อไป จะพูดตามใจตัวเองไม่ได้อีก

เธอจะต้องคิดไตร่ตรองให้รอบคอบจนมั่นใจดีแล้วซะก่อน ถึงจะพูดออกมาได้

จากนั้นเธอจึงเอ่ยตอบเขาไปว่า

" ค่ะ "

เธอพยักหน้าให้เขาทั้งน้ำตา รักในวันนี้เป็นรักที่ทำให้เธอรู้สึกทรมานใจที่สุด

ป๊อบเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วก้มลงจูบหน้าผากเธอเบาๆอย่าทะนุถนอม

" คุณนอนพักนะ เดี๋ยวผมมา "

" ค่ะ "

จากนั้นป๊อบก็ลุกเดินออกจากห้องของพิมไป

เมื่อลงไปถึงชั้นล่างก็เจอกับเทเท่ เทเท่จึงเอ่ยถามขึ้นว่า

" อาจารย์ป๊อบ พิมเป็นยังไงบ้าง หมอบอกว่าเธอเป็นอะไรคะ ใช่โรคกระเพาะกำเริบหรือเปล่า "

ป๊อบยิ้มแล้วเอ่ยตอบ

" ครับ โรคกระเพาะของเธอกำเริบ คืนนี้ผมคงต้องมานอนเฝ้าเธอ

ว่าแต่คุณ ช่วงนี้มาช่วยพิมซ้อมเด็กทุกวัน ถ้าไม่สะดวกไปกลับก็มานอนกับพิมก็ได้นะ "

" ได้เหรอคะ "

เทเท่เอ่ยขึ้นด้วยแววตาเป็นประกาย ป๊อบจึงพยักหน้ายิ้มๆให้หล่อน

" อุ๊ย ขอบคุณค่ะ ผอ.ป๊อบสุดหล่อในดวงใจของเทเท่

เทเท่กำลังจะขออยู่พอดีเลยค่ะ ช่วงนี้ใกล้แข่งแล้ว จะต้องซ้อมหนัก ซ้อมจนดึกทุกวัน

พิมก็ไม่สบายอีกกลัวเธอจะล้มป่วยหนักแล้วไม่มีคนดูแลด้วยค่ะ "

" อืม ขอบคุณแทนพิมมากๆนะ ที่ได้เพื่อนดีๆแบบคุณ ช่วงนี้พิมไม่ค่อยสบายอาจต้องไปตรวจร่างกายบ่อย

ผมก็มานอนที่นี่เหมือนกัน อาทิตย์หน้าผมกะว่าจะขอเธอแต่งงานอย่างเงียบๆ "

เขาจะยังไม่เปิดเผยเรื่องที่พิมท้องให้ใครรู้