ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 117

พิมออกไปเดินเล่นข้างนอกเพื่อผ่อนคลายความโมโหที่มีในอก

เธอไปนั่งลงบนเตียงริมสระว่ายน้ำ สายตาจ้องมองน้ำสีฟ้า

ที่กระทบกับแสงอาทิตย์ที่มีความแวววาวสวยงามอย่างไม่กะพริบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว

ป้าใจเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำผลไม้ในมือวางลงบนโต๊ะข้างๆพิม แล้วเอ่ยขึ้น

" คุณพิมป้าเสียใจด้วยนะคะเรื่องลูก "

ได้ยินดังนั้นพิมค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ ทำให้ป้าใจเดาอารมณ์ไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ แล้วป้าใจจึงเอ่ยต่อว่า

" เมื่อกี้ขอบคุณ คุณพิมมากเลยนะคะ หากมีอะไรให้ป้าช่วยขอแค่คุณพิมสั่งป้ายินดีทำให้ทุกอย่างค่ะ "

พิมเอนตัวนอนลงบนเตียงริมสระแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาทั้งที่ยังหลับตาอยู่

" ขอบคุณมากค่ะป้าใจ แต่เรื่องของพิม พิมจัดการเองได้ ป้าใจแค่ดูแลตัวเองให้ดี

อย่ามาเดือดเนื้อร้อนใจแทนพิมจนพาตัวเองลำบาก

การที่คุณรตีเข้ามาอยู่ในบ้านคุณเตชิน

เป็นพิมที่ขอให้เธอเข้ามาอยู่เองค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเหมือนป้าใจจะตกใจเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมคุณพิมถึงใจดีให้คนอื่นเข้ามาหยามเกียรติถึงในบ้านล่ะคะ

คุณรตีอะไรนั่นแม้จะเป็นภรรยาของคุณชาย

แต่ก็ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันสักหน่อย

คุณพิมไม่น่าให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้านเลย "

พิมหลับตายิ้มเย็นขึ้นที่มุมปากเธอรู้สึกขำกับคำพูดของป้าใจที่ว่าเธอใจดี

[ หึ ใจดีอย่างงั้นเหรอ เป็นเพราะพึ่งกฎหมายแล้วมันไม่สาแก่ใจต่างหากล่ะ ]

เธอเอ่ยออกมาในใจ จากนั้นเธอก็เอ่ยกับป้าใจว่า

" ป้าไม่ต้องห่วงหรอก เธออยู่ที่นี่น่ะดีแล้ว ป้าไปทานข้าวเช้าเลยค่ะ ไม่ต้องไปสนใจเรื่องพวกนี้แล้ว "

" ค่ะ คุณพิมอย่าลืมดื่มน้ำผลไม้นะคะ "

เอ่ยจบป้าใจก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน พิมไม่อยากให้ป้าใจเสียน้ำใจ

เธอจึงลุกขึ้นมาหยิบน้ำผลไม้ขึ้นมาดื่มจนหมดแล้วเอนตัวนอนลงไปดังเดิมอย่างขี้เกียจ

รตีเห็นป้าใจเดินออกมาจากสระว่ายน้ำในมือถือถาดออกมา เธอก็รู้ทันทีว่าพิมอยู่ที่สระ

เธอยิ้มร้ายขึ้นแล้วเอ่ย

" พาฉันไปที่สระว่ายน้ำ "

" ค่ะ "

นวลพี่เลี้ยงคนสนิทก็เข็นรตีเข้าไปยังสระว่ายน้ำ เมื่อเห็นพิมนอนอยู่รตีจึงเอ่ยขึ้น

" อ้าว คุณพิมก็มาอยู่ที่นี่เหรอคะ ดูเหมือนเราสองคนจะใจตรงกันมากๆเลยนะคะ "

พิมยังคงนอนนิ่งไม่เอ่ยตอบอะไร รตีจึงเข้ามาอยู่ใกล้ๆพิมแล้วเอ่ยถามขึ้น

" เมื่อคืนคุณพิมนอนไม่หลับเหรอคะ

ถึงได้แอบมานอนอาบแดดอยู่ที่นี่

หรือเป็นเพราะพี่เตชินมานอนกับฉัน

เลยทำให้คุณนอนไม่หลับ

ถ้าอย่างงั้นคืนนี้ฉันจะบอกให้พี่เตชิน

กลับไปนอนบนห้องกับคุณนะคะ "

รตีเอ่ยอย่างคนใจกว้างคล้ายเห็นใจผู้อื่น

น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนหวาน

ถ้าไม่ตั้งใจฟังจับใจความให้ดี ก็จะคิดว่าเธอช่างมีจิตใจดีคิดถึงใจคนอื่น

แต่น่าเสียดายที่น้ำเสียงนุ่มนวลสบายหูนั้นใช้ไม่ได้ผลกับพิม

แค่ประโยคแรก ก็ตั้งใจพูดให้พิมเธอเจ็บใจ

ยั่วโทสะแล้ว พิมไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้เจตนารตี

เธอค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วลุกมานั่งหันไปเอ่ยกับรตีด้วยสีหน้ายิ้มๆอย่างนุ่มนวลอ่อนโยนเช่นกัน

" ขอบคุณ คุณรตีมากเลยนะคะ ที่อุตส่าห์ใจกว้างและเห็นใจฉัน

เมื่อคืนฉันหลับสบายดี คุณเตชินไปนอนกับคุณน่ะดีแล้ว เพราะฉันไล่ให้เขาไปเองค่ะ "

ได้ยินดังนั้น รตีก็จ้องหน้าพิมนิ่งอยู่สักพักด้วยความโกรธแค้นในใจ

จากนั้นเธอก็ยิ้มขึ้น แล้วเอ่ยอย่างเหนียมอาย

" อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เองถึงว่าเมื่อคืนพี่เตชินถึงได้ร้อนแรงเป็นพิเศษ เมื่อเช้าลุกกันแทบไม่ไหวเลย "

เธอตั้งใจยั่วให้พิมหึงเตชิน พิมเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วเอ่ย

" โอ้ว จริงเหรอคะ ฉันควรจะพูดว่า ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะหรือเปล่า

ที่คุณได้นอนกับคุณเตชิน ขอให้มีลูกให้เขาไวๆ

มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองนะคะ "

พิมเอ่ยแซะขึ้นเพราะรู้ว่ารตีมีลูกไม่ได้ สำหรับเธอแล้วใครคิดจะมากวนใจเธอยังไงก็รับกลับไปอย่างงั้น

พิมจี้ถูกจุด เมื่อรตีได้ยินดังนั้นก็โกรธขึ้นมาเป็นฟืนเป็นไฟจนควบคุมตรงเองไม่ได้

" นังพิม! แกรู้ว่าฉันท้องไม่ได้เลยเยาะเย้ย

ว่าให้ฉันแบบนี้เหรอ "

แล้วเธอก็ลุกขึ้นพรวดอย่างลืมตัวแล้วดึงพิมขึ้นมาตบ เพี๊ยะ! จนพี่เลี้ยงของเธอตกใจ

ไม่ใช่ตกใจเพราะพิมถูกตบ แต่ตกใจเพราะรตียืนขึ้นเดินไปกระชากพิม

พิมที่ถูกตบจนหน้าสะบัดหันไปทางอื่น

เธอยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ย

" หึ! ที่แท้คุณรตีก็ไม่ได้พิการหรอกเหรอหรือว่าโกรธจนลุกขึ้นยืนและเดินได้ ช่างเซอร์ไพรส์จริงๆ

เห็นทีฉันคงต้องทำแบบนี้บ่อยๆ คุณจะได้กลับมาเดินได้ปกติเร็วๆ "

พิมจงใจจะยั่วโมโหรตี เพื่อให้เธอโกรธจนลืมตัว