ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 118

เตชินมองตามแผ่นหลังของพิมอย่างปวดใจ

แล้วเอ่ยพึมพำในใจ

[ พิมคุณอย่าเป็นแบบนี้เลยได้มั้ย ]

สักพักรถพยาบาลมาก็มานำตัวรตีขึ้นรถ

แล้วพาไปโรงพยาบาลทันที

รตียังอยู่ในอาการหวาดผวา เธอกลัวน้ำที่สุด

เพราะตอนเด็กเธอเคยจมน้ำในสระเกือบเอาชีวิตไม่รอด

โชคดีที่ตอนนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งลงมาช่วยเธอให้ขึ้นมาจากสระ

พร้อมกับพูดปลอบเธออย่างนุ่มนวลว่า

" พี่สาว คุณปลอดภัยแล้วไม่ต้องกลัวแล้วนะ "

" พี่สาวว่ายน้ำไม่เป็นทำไมถึงไม่รอให้ครูมาก่อนล่ะทำแบบนี้อันตรายนะรู้มั้ย "

เธอเข้าไปกอดเด็กสาวที่ตัวเล็กกว่าเธอแล้วร้องให้ด้วยความหวาดกลัว

" ขอบคุณมากนะน้องสาว ฉันเป็นหนี้ชีวิตเธอ

ถ้ามีโอกาสฉันจะตอบแทนเธอ "

ตอนนั้นเธออยากเอาชนะความกลัวน้ำ ด้วยการลงไปในน้ำ ไม่คิดว่าเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด

เธอรู้สึกโชคดีมากที่ได้เด็กผู้หญิงคนนั้นมาช่วยไว้ทัน พอครูมาเธอก็ไม่อยากเรียนว่ายน้ำอีก

ส่วนเด็กผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะเป็นลูกรักของอาจารย์ที่สอนว่ายน้ำเลย เธอว่ายน้ำเก่งมาก

ส่วนเธอได้แต่นั่งดูอยู่ห่างๆ แล้วต่างคนก็ต่างกลับไป

รตีอยู่บนรถด้วยอาการหนาวสั่น ดวงตา

เหม่อลอย แล้วเธอก็เอ่ยพึมพำขึ้น

" น้องสาว น้องสาว ฉันเป็นหนี้ชีวิตเธอ "

พี่เลี้ยงเห็นรตีเป็นแบบนั้นก็ใจไม่ดี

เธอกุมมือรตีไว้แล้วเอ่ยเสียงสั่นทั้งน้ำตา

" คุณหนู คุณปลอดภัยแล้วนะคะ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ "

เตชินเดินขึ้นบันไดตามพิมไป จากนั้นก็เปิดประตูกลับเข้าไปในห้อง

เขาเดินไปหย่อนกายลงนั่งข้างๆพิมที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาอย่างใจเย็น

ราวกับคนไร้ความรู้สึก แล้วเขาก็เอ่ยขึ้น

" พิมผมขอโทษนะที่ตวาดใส่คุณ คุณบอกเหตุผลได้มั้ยว่าทำไมคุณถึงทำกับรตีแบบนั้น "

" คุณถามเหตุผลเอาตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว "

พิมเอ่ยอย่างเย็นชาในขณะที่สายตายังจับจ้องบนโทรศัพท์อยู่

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้น เตชินคว้าข้อมือเธอมารั้งไว้แล้วดึงเธอลงมานั่งบนตัก

เขากอดเธอไว้แน่นสายตาจับจ้องใบหน้างามที่เหลือเพียงความเย็นชา แล้วเอ่ยขึ้น

" พิมคุณอย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ย เห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดทรมานหัวใจ

ผมกลัว กลัวว่าคุณจะพลั้งมือทำให้คนอื่น

ถึงแก่ชีวิต

ผมไม่อยากให้คุณหมดอนาคต

เพราะความไม่ตั้งใจ

คุณเป็นครูคุณย่อมมีอุดมการณ์

คุณอย่าทำลายตัวเองแบบนี้เลยนะ "

" คุณเลิกพล่ามได้แล้ว ฉันไม่อยากฟัง ปล่อย "

พิมเอ่ยอย่างเย็นชา แต่เตชินกลับกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมแล้วเอ่ยต่อ

" พิม คุณอย่าเย็นชากับผมแบบนี้ได้มั้ย "

" ไม่ได้ "

พิมเอ่ยตอบรับเตชินขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

แล้วเอ่ยต่ออย่างขุ่นเคือง

" ปล่อย คุณรีบไปหาภรรยาของคุณซะ

คุณกลัวเธอจะตายนักไม่ใช่เหรอ "

" พิม ผมกับรตี เรา..."

" ไม่ต้องพูดแล้ว อะไรที่เกี่ยวกับคุณฉันไม่อยากรู้แล้ว ที่ฉันอยากรู้คือ เมื่อไหร่คุณจะเซ็นใบหย่าให้ฉันสักที "

ได้ยินดังนั่นสีหน้าของเตชินก็ดูซึมไปเลย

เขาอยากจะบอกเธอว่าเขาได้เลิกกับรตีแล้ว

แต่เธอกลับเอ่ยขัดขึ้นซะก่อน

เขาไม่รู้จะทำยังไงกับท่าทีสุขุมเย็นชาของเธอ

แต่ถ้าจะให้ปล่อย เขาก็ไม่อยากปล่อย

ทำได้แต่กอดเธอไว้อยู่อย่างนั้นด้วยหัวใจที่ปวดร้าวราวกับถูกทิ่มแทงด้วยคมดาบ

สักพักเขาจึงเอ่ยถามขึ้นตรงๆในสิ่งที่เขาคิด