ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 119

พอค่ำรตีกับพี่เลี้ยงก็เตรียมตัวออกไปจากห้อง

ผู้ป่วย พี่เลี้ยงจึงเอ่ยถามขึ้นว่า

" คุณรตีจะใช้วีลแชร์อยู่มั้ยคะ "

" จะใช้ทำไม ชักช้า ไม่สะดวก รีบไปเถอะ "

" ค่ะ "

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยทันที

เดินเข้าไปในลิฟต์แล้วกดลงไปชั้นล่าง

พอถึงชั้นล่างประตูลิฟต์ก็เปิดออก

ทั้งสองเตรียมเดินออกจากลิฟต์

เตชินที่กำลังจะเข้าไปในลิฟต์ ก็บังเอิญเจอเข้ากับรตีพอดี

รตีตกใจมากจนหน้าเหวอเธอยืนจับมือพี่เลี้ยงแน่น

เตชินมองไปยังรตีตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วยกยิ้มขึ้นที่มุมปากด้วยแววตาที่น่ากลัว

" หึ เข้าใจแล้วว่าทำไมพิมถึงได้อยากแก้แค้นคุณมากขนาดนั้น ที่แท้คุณไม่ได้พิการ เป็นคุณสินะที่ชนพิม "

เตชินเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็นทำให้คนฟังรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก

รตีหน้าซีดเผือดแววตาสั่นไหวด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว

จากนั้นเตชินก็เอ่ยกับผู้ช่วยคังด้วยสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา

" พาคุณรตีกลับบ้าน "

ได้ยินดังนั้น รตีก็ได้สติขึ้นมาทันที เธอกลัวมาก เธอฉลาดพอ

ที่จะรู้ว่า ถ้ากลับไปกับเตชินเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

ในขณะที่เธอก้าวออกมาจากลิฟต์ด้วยสีหน้านิ่งเมื่อสบโอกาสเธอก็ผลักพี่เลี้ยง แล้ววิ่งออกไปจากโรงพยาบาลทันที

ผู้ช่วยคังรีบตามออกไปทันที เตชินเอากระเป๋าใบเล็กของรตีให้กับพี่เลี้ยงแล้วเอ่ย

" นี่กระเป๋าของรตี คุณรีบตามไปแล้วเอากระเป๋าคืนให้เธอ "

พี่เลี้ยงเห็นว่าเป็นกระเป๋าของรตีที่รตีชอบมากเขาก็รับมาแล้วรีบตามรตีไป

จากนั้นเตชินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหา

ผู้ช่วยคังแล้วเอ่ยออกคำสั่ง

" ไม่ต้องตามแล้ว รีบพานวลไปหารตีที่สนามบินเลย "

" ได้ครับ "

เมื่อพี่เลี้ยงของรตีเดินออกมาจากโรงพยาบาลก็เห็นผู้ช่วยคังยืนรอแล้ว ทำให้เขาไม่กล้าปฏิเสธที่จะไปกับผู้ช่วยคัง

ผู้ช่วยคังผายมือเอ่ยกับเขาอย่างให้เกียรติด้วยท่าทางสุขุม

" เชิญครับ "

นวลเดินไปที่รถแล้วขึ้นไปนั่งบนรถมือกำกระเป๋าของรตีไว้แน่นด้วยความรู้สึกเป็นห่วงปนความกลัว

จากนั้นผู้ช่วยคังก็ขับรถออกไปอย่างเร็วมุ่งหน้าไปยังสนามบิน

เมื่อรตีไปถึงสนามบินเธอก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปขอยืมใช้โทรศัพท์คนอื่น

ที่อยู่ตรงทางเข้าสนามบินเพื่อโทรไปหาพี่เลี้ยง

" เอ่อ ขอโทษนะคะ พอดีฉันลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านค่ะ ฉันขอยืมใช้โทรศัพท์คุณพี่สัก5นาทีได้มั้ยคะ "

คนแปลกหน้าคนนั้นมองรตีอย่างสำรวจแล้วก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้

" ได้ค่ะ "

" ขอบคุณค่ะ "

รตีเอ่ยขอบคุณ จากนั้นก็กดโทรออกไปหาพี่เลี้ยง พอพี่เลี้ยงรับสายเธอก็รีบเอ่ยถามขึ้น

" คุณอยู่ไหนแล้ว "

" ใกล้จะถึงแล้วค่ะ "

" เร็วๆ ฉันรออยู่ด้านนอกนี้นะ "

" ค่ะ "

รตีกดวางสายแล้วคืนโทรศัพท์ให้เจ้าของโทรศัพท์ แล้วยืนรอเอาตั๋วจากพี่เลี้ยง

สักพักนวลพี่เลี้ยงของรตีก็มาถึง

พอผู้ช่วยคังจอดรถ

นวลก็รีบเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปหารตี

ที่ยืนรออยู่พร้อมกับยื่นกระเป๋าให้เธอแล้วเอ่ย

" คุณหนูคุณรีบหนีไปก่อนเลยค่ะเดี๋ยวพี่จะถ่วงเวลาพวกเขาไว้

นี่กระเป๋าของคุณหนูค่ะทุกอย่างพี่นวลใส่ไว้ในกระเป๋าแล้ว "

รตีรับกระเป๋าจากนวลพี่เลี้ยงของเธอ

แล้วเธอก็วิ่งเข้าไปยังสนามบิน

พอเข้าไปด้านในตำรวจก็มาปรากฏตัวขึ้นในชุดเครื่องแบบล้อมเธอเอาไว้

เธอเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า สายตากวาดมองไปยังตำรวจ4-5คน ตรงหน้าราวกับสุนัขจนตรอกที่พร้อมสู้

แล้วผู้ช่วยคังกับเตชินก็เดินเข้ามาหาเธออย่างใจเย็น

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุขุมลุ่มลึก

" รตี ถ้าหนีคุณต้องหนีถึง15 ปีเลยนะ ผมว่าคุณมอบตัวกับตำรวจดีกว่า "

รตีมองหน้าเตชินด้วยความโกรธแค้นน้ำตาที่เกิดจากความเสียใจหลั่งไหลออกมาเป็นสายแล้วเธอก็เอ่ยถามขึ้น

" เตชิน ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้ ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยฉันไป คุณจะทำเป็นมองไม่เห็นฉันไม่ได้หรือไง "

เตชินมองรตีด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วเอ่ยอย่างเยือกเย็น

" ไม่ได้ เพราะสิ่งที่คุณทำมันอำมหิตเกินคน

คุณขับรถชนภรรยาผมเพื่อฆ่าลูกและภรรยาของผม ให้ตาย

คุณคิดว่าความผิดนี้ ผมจะยังสามารถทำเป็นมองไม่เห็นได้อีกเหรอ

คุณฆ่าลูกของผมแล้วมาขอให้ผมปล่อยคุณไป คุณคิดว่าผมใจดีขนาดนั้นเลยเหรอ

คุณรีบมอบตัวซะโทษหนักจะได้กลายเป็นเบา

นี่เป็นความปราณีสุดท้ายแล้วอย่าคิดต่อสู้กับเจ้าหน้าที่เด็ดขาด "

ได้ยินดังนั้นรตีก็หยิบปืนออกมา แล้วหันปลายกระบอกปืนไปยังเจ้าหน้าที่ตำรวจ แล้วเอ่ยเสียงกร้าว

" อย่าเข้ามานะ ถอยไป ฉันไม่มีทางยอมติดคุกหรอก "

เตชินเห็นดังนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" คนอย่างคุณไม่กล้ายิงหรอก ทางทีดีคุณยอมให้เจ้าหน้าที่ตำรวจเขาจับดีๆ "

เอ่ยจบเตชินก็หมุนตัวเดินออกไป รตีมองไปรอบๆ แล้วเรียกให้เตชินหยุด

" หยุดนะ เตชิน หยุด ฉันบอกให้หยุด! "

เตชินไม่หยุด รตีจึงหันปืนไปยังเตชินแล้วเอ่ย