ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 12

ข่าวในครั้งนี้ ทำให้นักลงทุนหลายรายในบริษัทเริ่มทยอยถอนตัวออก

เพราะไม่กล้าเสี่ยงซื้อหุ้นของบริษัทเตชิน หุ้นของบริษัทเตชินดิ่งลงทุกวันจนเตชินเริ่มเครียด

ณัชชาพยายามเดินสายคุยเจรจากับนักลงทุนให้มาร่วมลงทุนซื้อหุ้นของบริษัท

แต่กลับไม่เป็นผล บริษัทเริ่มเข้าขั้นวิกฤติ

ในแต่ละวัน

เตชินเรียกประชุมผู้บริหารและผู้ร่วมลงทุนที่เหลือ เพื่อสร้างความเชื่อมั่น

ช่วงนี้เตชินไม่ค่อยได้กลับบ้าน และณัชชาก็เคียงข้างร่วมเผชิญหน้ากับปัญหาที่เข้ามา

จนเขารู้สึกว่าไม่ควรให้ณัชชามาเสียเวลากับเขา เขารู้ดีว่าณัชชาชอบเขามาตลอด

แต่เขาไม่สามารถรับรักเธอได้ และไม่อยากให้ณัชชามาลำบากด้วย

เขาคิดว่าณัชชาควรตัดใจจากเขาและเปิดใจให้คนอื่นได้เข้ามาดูแลหัวใจ

เขานั่งมองณัชชาที่นั่งช่วยงานเขาจนเผลอหลับไปอย่างเงียบๆ

เขาทำทุกวิธีทั้งพูดไม่ดี ทำร้ายจิตใจ แต่ณัชชากลับไม่เคยยอมแพ้เพราะนิสัยเธอดื้อรั้นมาตลอดเขารู้ดี

เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ แล้วหยิบเสื้อคลุมมาห่มให้ณัชชา จากนั้นก็เดินออกจากห้อง

เตชินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาผู้ช่วยของ

ณัชชาแล้วเอ่ย

" คุณมาอยู่เป็นเพื่อนคุณณัชชาที่บริษัทหน่อย "

ปลายสายเอ่ยตอบว่า

" ค่ะ "

เตชินขับรถกลับไปที่บ้าน เมื่อถึงบ้านเขาก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไป

เขากำลังวางแผนจะให้พิมเซ็นสัญญา ร่วมทำข้อตกลงกับเขา

แม้แผนนี้จะทำให้ณัชชาเจ็บปวดและไม่พอใจมาก

แต่มันก็อาจจะทำให้ณัชชาเลิกมาสนใจเขา

เพื่อที่เธอจะได้ไม่เสียเวลากับเขาอีกต่อไป

ในเช้าวันใหม่ พิมลุกขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ

ก็เดินออกมาจากห้องแล้วไปหยิบไม้กวาดเตรียมตัวไปทำงานบ้าน

แต่ก็พบเข้ากับผู้ช่วยคังที่มายืนรอเธอ เธอจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

" คุณคัง คุณมายืนทำอะไรตรงทางเดินนี้ล่ะคะ "

ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยตอบไปว่า

" ผมมายืนรอคุณ คุณชายต้องการพบคุณครับ "

พิมตกใจ เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย แล้วชี้มาที่ตัวเองพร้อมกับเอ่ย

" ขอพบฉัน พบฉันทำไมคะ "

" ไม่ทราบครับ รีบไปเถอะคุณชายรออยู่ที่ห้องรับแขก "

" ค่ะ "

พิมเดินไปยังห้องรับแขกอย่างไว เมื่อไปถึงเธอก็เอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง

" คุณเตชิน เรียกพบฉัน มีอะไรหรือเปล่าคะ "

เตชินเงยหน้ามองเธอด้วยแววตาลุ่มลึกยากจะคาดเดาได้ว่าคิดอะไรอยู่แล้วเอ่ยอย่างราบเรียบว่า

" นั่งก่อนสิ "

เธอไม่อยากอยู่ต่อหน้าเตชินนาน เพราะเธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่อันตรายไม่ควรเข้าใกล้

เธอจึงเอ่ยว่า

" ขอบคุณค่ะ แต่ฉันยืนแบบนี้ดีกว่าค่ะ คุณเตชินมีอะไรจะใช้ก็บอกมาได้เลยค่ะ "

เตชินรู้ทันความคิดเธอจึงเอ่ยขึ้น

" ทำไม คุณกลัวผมเหรอ "

เมื่อถูกอ่านความคิดออกเธอก็รีบปฏิเสธทันที

" เปล่าค่ะ ไม่ใช่ "

" ถ้าไม่ใช่ก็นั่งลงสิ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ ต้องใช้เวลานาน

ผมไม่ชอบที่จะต้องเงยหน้าขึ้นไปมองคุณแบบนี้เข้าใจหรือยัง "

" ค่ะ "

เอ่ยตอบเสร็จ เธอก็นั่งลง เตชินเปิดหนังสือสัญญาฉบับหนึ่งออกมาแล้วเอ่ย

" เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ผมคิดว่าหน้าตาคุณใช้ได้ดูสะอาดสะอ้านดี

ดังนั้นผมอยากจะขอให้คุณช่วยเป็นภรรยาในนามให้หน่อย "

ได้ยินแบบนี้พิมก็ไม่เห็นด้วยทันทีแล้วรีบเอ่ยปฏิเสธ

" ขอโทษค่ะ ถ้าเรื่องแบบนี้ ฉันคงช่วยคุณไม่ได้ "

" คุณอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ ฟังให้จบก่อน

คืองี้นะ ภรรยาในนามไม่ได้แปลว่าจะให้คุณเป็นภรรยาจริงๆสักหน่อย

แค่ให้คุณเล่นบทสามีภรรยาต่อหน้าคนอื่น แล้วก็ไปออกงานกับผมเป็นครั้งคราวเท่านั้นเอง

ส่วนเรื่องค่าจ้าง ผมเตรียมไว้ให้คุณแล้ว คุณจะได้ค่าจ้างเดือนละสองหมื่น

จนกว่าจะหมดสัญญา "

เมื่อพูดถึงเรื่องเงิน พิมนั่งคิด คำนวณ บวก ลบ คูณ หาร

[ คุณหญิงก็คุณหญิงเถอะ คราวนี้มาดูว่า ฉันจะปั่นหัวคุณยังไง ]

คิดได้ดังนั้นเธอจึงเอ่ย

" ตกลงค่ะ ฉันถนัดเป็นไม้กันหมาอยู่แล้ว และถนัดแก้ปัญหาเรื่องแม่สามีที่สุด คุณวางใจได้

แต่ฉันขอคุณอธิบายกับเพื่อนสนิทคุณทุกคนด้วยว่า

ระหว่างเราเป็นเพียงนายจ้างกับลูกน้องที่ทำสัญญาร่วมกันเท่านั้น

ไม่มีความสัมพันธ์อื่นแอบแฝงใดๆ "

เตชินหรี่ตามองเธออย่างไม่กะพริบแล้วเอ่ย

" ทำไม คุณกลัวใครเข้าใจผิดเหรอ "

" เปล่าค่ะ ฉันแค่คิดว่า กับเพื่อนสนิทคุณ คุณสามารถไว้ใจได้ ให้เขารู้ความจริงได้ก็เท่านั้นเองค่ะ "

" ยึดตามสัญญา ส่วนเพื่อนสนิทผม ผมจะบอกความจริงหรือเปล่า มันก็ขึ้นอยู่กับผม "

พูดจบเตชินก็เซ็นชื่อลงไป แล้วยื่นปากกาไปให้เธอ

พิมรับมาแล้วจรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงไปทันที

เตชินยื่นเอกสารสัญญาให้เธอชุดหนึ่งแล้วเอ่ย

" เก็บไว้คนละชุด หมดสัญญาก็ฉีกทิ้งได้เลย หากคุณผิดสัญญา ต้องชดใช้ค่าผิดสัญญาสองล้านบาท "

ได้ยินดังนั้นพิมก็ตกใจแล้วเอ่ยถามขึ้น

" จะเป็นไปได้ยังไง ในสัญญาไม่ได้ระบุไว้นี่ "

เตชินจึงหยิบหน้าสุดท้ายที่ตกพื้นให้เธอดู

เธอถึงกับอึ้งไป

เตชินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ย

" ตอนนี้คุณเป็นทั้งสาวใช้และภรรยาในนามของผม ทำหน้าที่ให้ดีล่ะ "

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไป พิมจึงรีบตามเขาออกไปแล้วคว้ามือเตชินไว้ เอ่ยอย่างไม่พอใจ

" คุณมันขี้โกงนี่ คุณจงใจทำมันตกใช่มั้ย "

เตชินมองไปที่มือของเธอที่จับมือเขาไว้แล้วเอ่ยหยอก

" คุณกำลังลวนลามผมอยู่นะ "

ได้ยินดังนั้นพิมมองไปที่มือตัวเองแล้วรีบปล่อยมือทันที

เตชินจึงเอ่ยต่อว่า

" คุณจะมาหาว่าผมขี้โกงไม่ได้ นั่นเป็นเพราะคุณไม่รอบคอบเอง ผมยังมีธุระต้องไปทำ ขอตัว "

พิมรู้สึกโมโหตัวเองมาก ที่พลาดให้กับคนเจ้าเล่ห์อย่างเตชิน

ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของร่างสูงใหญ่ที่เดินออกไปไกลแล้ว ด้วยความเจ็บใจ