ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 124

หลังจากทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลแล้ว

เตชินก็กลับมาที่บ้าน

เมื่อป้าใจเห็นพิมกับเตชินกลับมา เขาเดินไปหาทั้งสองแล้วยื่นกระเป๋าตังค์ของรตีให้เตชินพร้อมกับเอ่ยว่า

" น่าจะเป็นของคุณรตีค่ะ ป้าเข้าไปทำความสะอาดในห้องเห็นตกอยู่ใต้เตียงค่ะ "

เตชินรับมาแล้วเปิดดูข้างใน เห็นแต่บัตร

ของรตีเต็มกระเป๋าตังค์ไปหมด

แล้วเห็นรูปเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งริมสระในชุดว่ายน้ำดูแล้วอายุราวๆสิบขวบ

เขาดึงออกมาดู เพ่งมองอย่างชัดๆ

พิมหันไปมองเขาแล้วเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

" ไหนขอดูหน่อย คุณเพ่งมองอะไรขนาดนั้น "

เธอจับมือของเตชินไว้แล้วแย่งรูปจากในมือของเตชินมาดู แล้วดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นมาทันที

เธอไม่คิดว่ารตีจะแอบถ่ายรูปเธอไว้และเก็บไว้ในกระเป๋าตังค์แบบนี้

แล้วสีหน้าของเธอก็เริ่มหมองลง

แล้วก็พลิกไปดูด้านหลังของรูปก็มีตัวหนังสือสองคำเขียนไว้ว่า ( น้องสาว)

ทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ ที่ทรมานรตีใต้น้ำจนเธอหมดสติไป

เตชินเห็นสีหน้าที่ผิดปกติไปของพิมเขาจึงเอ่ยถามขึ้น

" คนในรูปคือคุณตอนเด็กหรอ "

พิมจึงเอ่ยตอบว่า

" ใช่ ฉันไม่คิดว่ารตีจะแอบถ่ายรูปฉันเก็บไว้

ตอนนั้นรตีเธอดูน่าสงสารมาก

แม้จะโตกว่าฉันแต่เธอดูอ่อนแอกว่ามาก

เธอมาเรียนว่ายน้ำกับครูของฉัน

แต่เธอทำท่าไหนไม่รู้ เกิดจมน้ำ โชคดีที่ฉันเข้ามาก่อนจึงช่วยไว้ทัน

เธอดูกลัวมากเกือบจะเสียขวัญไปเลย

เจอกันแค่ครั้งเดียวฉันก็ถูกชะตากับเธอแล้ว

แต่พอมาเจออีกทีก็วันที่คุณแต่งงานกับเธอ

เธอดูไม่เหมือนรตีในอดีตและมีเพียงฉันที่จำเธอได้

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธอและคุณอีก

แต่เป็นเพราะคุณไม่ยอมหย่าให้ฉันสักที

และตามฉันไม่เลิก

จนนำมาซึ่งโศกนาฏกรรมฉันเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดและสูญเสียลูกไป

เพราะความักมากของคุณ เพราะคุณคนเดียว

ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ รตีคงไม่ทำแบบนี้ "

ยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธยิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ ความแค้นที่เพิ่งจะดับลงก็เหมือนจะค่อยๆปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

เตชินเห็นดังนั้นเขาก็รีบเข้าไปกอดเธอไว้

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เอาความนุ่มนวลของน้ำเสียงดับไฟในใจของพิมที่กำลังจะปะทุขึ้นให้มอดดับลงอีกครั้ง

ด้วยถ้อยคำที่ทำให้คนฟังรู้สึกสบายใจ

" พิม ผมขอโทษนะ ผมยอมรับผิดทุกอย่างแล้ว ต่อไปผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีก

ผมจะมีแค่คุณคนเดียวคุณอย่าโมโหเลยนะ

เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปนะ ได้มั้ย

เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่กันนะครับ "

พิมเองก็พยายามสงบสติอารมณ์

เพราะมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

โมโหไปโกรธไปก็มีแต่จะทำให้เสียสุขภาพจิต

เธอไม่อยากสนใจอะไรแล้ว เธอเหนื่อยกับเรื่องนี้เต็มที

ผ่านไปสักพักเธอก็ถอนหายใจออกมายาวๆ

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายว่า

" คุณเตชินทุกอย่างมันเป็นเรื่องของอนาคต

แต่ตอนนี้ ฉันไม่อยากถูกผูกมัดด้วยทะเบียนสมรสอีกแล้ว

คุณช่วยหย่าให้ฉันได้มั้ย หากเราไปกันได้อนาคตค่อยมาพูดเรื่องนี้อีกที "

เตชินนิ่งงันไปแล้วเอ่ยออกมาว่า

" ผมขอคิดดูก่อน "

เอ่ยจบเขาก็ปล่อยมือจากพิมแล้วเดินขึ้นบันไดไปด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

การที่พิมพูดคุยเรื่องหย่ากับเขาดีๆมันทำให้เขาเจ็บปวดและกลัวมากกว่าตอนที่เธอใช้อารมณ์พูด

เกิดมาเขาไม่เคยกลัวหรือหลีกเลี่ยงอะไร

โดยการหนีแบบนี้มาก่อน

มีเพียงความนิ่งสงบของพิมเท่านั้น

ที่ทำให้เขากลัว กลัวที่จะเสียเธอไปตลอด

พอเข้ามาในห้องเขาก็นอนลงบนเตียงด้วยสีหน้าเศร้าหมองปนความเครียดเล็กน้อย

เพราะเขาจนปัญญาแล้วและไม่รู้จะพูดยังไงกับพิมให้เธอเลิกคิดเรื่องหย่า

เขาพูดไปหลายครั้งแล้วสุดท้ายพิมก็ยังดึงดันที่จะหย่ากับเขาให้ได้

ทำให้เขารู้สึกเครียดและหาทางออกไม่ได้

พิมเดินไปนั่งในห้องนั่งเล่น เธอกำลังคิดอย่างหนักไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

[ ควรจะช่วยรตีให้มีโทษน้อยลงหรือไม่นะ ]

เธอพึมพำถามตัวเองในใจ สายตามองดูรูปตัวเองในมือ

นึกถึงตอนที่รตีเอ่ยขอโทษและเรียกเธอว่า

น้องสาว

เธอหลับตาลงแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา

เอ่ยตัดพ้อในใจ

[ ทำไมนะโชคชะตาถึงได้กลั่นแกล้งกันแบบนี้ ทำไมต้องลิขิตให้พวกเราเจอเรื่องราวแบบนี้ด้วยนะ ]

จากนั้นเธอก็บ่นพึมพำออกมาอย่างเหนื่อยใจ