ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 127

พิมเข้าไปเยี่ยมรตีในเรือนจำ พอเธอเห็นรตีในชุดนักโทษแล้วเธอรู้สึกสงสาร รู้สึกไม่ดีและไม่มีความสุขเลย

เธอเพิ่งรู้ว่าแท้จริงแล้วความคิดในตอนนั้นเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่อยากแก้แค้น

แต่พอมาเจอสภาพรตี เห็นเขาติดคุกจริงๆ เธอไม่อยากเห็นชีวิตรตีตกต่ำเพราะเธอ

เธอจึงเอ่ยกับรตีว่า

" ฉันขอโทษ ฉันเคยคิดว่าอยากจะให้คุณได้รับโทษหนักๆ พอคุณได้รับมันจริงๆ

ฉันกลับไม่มีความสุขเลย คุณช่วยให้ความร่วมมือกับฉัน แล้วออกมาจากคุกเถอะ

ฉันทำร้ายคุณไม่ลง ฉันไม่อยากเห็นรตีในสภาพนี้ มันทำให้ฉันไม่มีความสุข

ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณแค่นี้แหละ ดูแลตัวเองให้ดี "

เอ่ยจบเธอก็ลุกเดินออกไปทั้งน้ำตา โรคขี้สงสารของเธอกำเริบ

เธอไม่อาจทำลายชีวิตคนๆหนึ่งได้ด้วยน้ำมือเธอ

รตีมองตามแผ่นหลังของพิมแล้วเอ่ยทั้งน้ำตาอย่างเจ็บปวด

" ฉันขอโทษ ความจริงมันเป็นสิ่งที่ฉันควรจะชดใช้คืนเธอ

แต่ถ้ามันทำให้เธอเป็นทุกข์ฉันจะออกไปให้ได้เพื่อไม่ให้เธอทุกข์ใจอีก ฉันขอโทษจริงๆนะพิม "

แล้วเจ้าหน้าที่ผู้คุมก็มาพารตีกลับไป พิมกลับไปที่รถ แล้วร้องให้ด้วยความรู้สึกสงสารอย่างทุกข์ใจ

เธอนั่งร้องให้คนเดียวสักพัก เตชินนั่งข้างก็ปล่อยให้เธอร้องให้ออกมาเต็มที่

เขาไม่คิดว่าเธอจะมีจิตใจที่อ่อนไหวขนาดนี้

เขาเพิ่งจะรู้จักนิสัยอีกมุมหนึ่งของพิมที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน

สำหรับเขาแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่แข็งนอกอ่อนใจจิตใจดีที่สุด

พิมใช้มือป้ายน้ำตาออก เตชินจึงยื่นทิชชูให้เธอแล้วเอ่ย

" พิมถ้าการมาหารตี ทำให้คุณสงสารทำให้คุณทุกข์ใจไม่มีความสุข ผมว่าคุณไม่ควรมาหาเธออีก "

พิมรับทิชชูมาแล้วซับๆน้ำตาจนแห้ง จากนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นว่า

" ฉันไม่อยากเห็นชีวิตของเธอต้องมาตกต่ำเพราะน้ำมือฉัน

ฉันไม่อยากเห็นเธอติดคุก คุณช่วยเธอออกมาได้มั้ย

แล้วให้เธอไปอยู่ให้ไกลสุดขอบฟ้าไปมีชีวิตที่ดีๆเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อื่น

ฉันไม่อยากโกรธแค้นเธอแล้ว ฉันรับไม่ได้ที่เห็นเธอแบบนี้

มันทำให้ฉันไม่มีความสุขอย่างที่ควร มันทำให้ฉันทุกข์ใจ ฉันให้อภัยเธอได้ ที่ผ่านมาก็ช่างมันเถอะ "

เตชินเห็นเธอร้องให้ เห็นสีหน้าไม่มีความสุขของเธอ เขาก็ทุกข์ใจไม่แพ้กัน

ส่วนพิมเธอรู้ตัวแล้วว่าเธอไม่สามารถทำร้ายคนอื่นได้

แม้เธอจะชนะมันก็ไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขเลยแล้วเธอก็เอ่ยต่อว่า

" ต่อไปฉันจะไม่ทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้อีกแล้ว

ฉันจะไม่ให้อารมณ์หรือความแค้นมาครอบงำอีกฉันแบกรับความทุกข์และความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวจริงๆ "

เตชินเห็นเธอเป็นแบบนั้นเขาอยากเข้าไปกอด อยากเข้าไปปลอบเธอเหมือนแต่ก่อน

แต่ด้วยสถานะที่ไม่เหมือนเดิม มันก็ทำให้เขาไม่กล้าที่จะกอดเธออย่างเอาแต่ใจอีกแล้ว

จึงได้แต่เอ่ยถามขึ้นหาวิธีช่วยเธอคลายความทุกข์ใจให้

" คุณอยากไปที่ไหนอีกมั้ยหรือว่าเราไปหาอะไรเย็นๆทานกัน หรือจะไปเดินเล่นดีคุณจะได้รู้สึกดีขึ้น "

ความจริงเขาอยากจะใช้เวลาอยู่กับเธอให้นานขึ้นอีกนิด แต่พิมกลับเอ่ยว่า

" ไม่แล้วค่ะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว "

เขาเองก็รู้สึกนอย กลั้นความเจ็บปวดที่มีในอกเอาไว้

เธอจากเขาไปครั้งนี้ เป็นการจากไปอย่างอิสระโดยไม่มีข้อผูกมัดใดๆแล้ว

แม้เธอจะรับปากว่าจะรับเขาไว้พิจารณา

แต่เธอก็ไม่ได้รับปาก ว่าจะไม่เปิดใจให้ใคร

จากนั้นเขาก็ขับรถออกไปอย่างเงียบๆ มุ่งหน้าไปยังสนามบิน

แต่วันนี้เขาขับรถช้าจนพิมรู้สึกได้ พิมจึงเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณขับรถช้า คุณช่วยขับให้เร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย "

เตชินจึงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงซึมๆว่า

" พิม ผมขอขับช้าสักวันจะได้มั้ย ผมอยากจะมีเวลาอยู่กับคุณให้นานขึ้นอีกสักหน่อย "

พิมยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

" คุณจะมาพูดทำซึ้งอะไรเนี่ย ฉันไม่ซึ้งด้วยหรอกนะ "

เตชินไม่สนใจหรอก ว่าพิมจะคิดว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องล้อเล่นหรือเปล่า

จากนั้นเขาก็เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ด้วยสีหน้านิ่งเฉยว่า

" พิมระหว่างที่ผมรอคุณ ผมขอคุณอย่าเปิดใจให้ใครได้มั้ย โดยเฉพาะคุณป๊อบ "