ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 126

แสงแดดสาดส่องลงมากระทบหน้าต่าง

ความสว่างจากด้านนอกส่องเข้ามาในห้องผ่านผ้าม่านที่ปิดไม่สนิท

แพขนตางอนสวยของพิมค่อยๆขยับแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆด้วยอาการมึนหัว

ร่างกายของเธอปวดระบมไปทั่วทั้งตัว พอได้สติเธอก็รู้สึกได้ถึงร่างกายที่เปลือยเปล่า

จึงหันไปมองคนข้างๆที่หลับสนิทอย่างสบายใจ

เธอไม่ได้ฉลาดน้อยที่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง

เธอกำมือแน่นด้วยความโกรธแล้วโวยวายขึ้นเสียงดัง

" คุณเตชิน คุณเตชิน คุณตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ! ตื่น!! "

เตชินที่หลับอย่างสบายตัวได้ยินเสียงกร้าวของพิมเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ

มองหน้าเธอด้วยความสงสัย แล้วเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น

" หืม...มีอะไรเหรอ ทำไมคุณถึงทำหน้าแบบนั้นแต่เช้าล่ะ "

พิมจ้องเขม็งไปที่เขาแล้วเอ่ยเสียงดุ

" คุณยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าทำไม ไหนคุณบอกว่าจะแค่นอนกอดฉันไง "

ได้ยินดังนั้นใบหน้าหล่อเหลาทำตาใสมองหน้าพิมอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแล้วเอ่ย

" เอ๋...พิมคุณจะมาโทษผมไม่ได้นะ คุณเป็นคนเริ่มก่อนเองนะ คุณเข้ามาจูบผม แล้วลูบไล้ไปตามตัวผม แล้วก็จับน้อง.... "

เตชินเอ่ยด้วยถ้อยคำขยี้ใจคนฟัง จนพิมทนฟังไม่ไหวรีบเอ่ยขัดขึ้น

" คุณหยุดพูดเลยนะ คุณมันชอบฉวยโอกาส ฉวยโอกาสเป็นสันดาน ถ้าคุณไม่ได้โง่

คุณน่าจะรู้ว่าฉันไม่ปกติ "

เตชินพยักหน้าทำหน้าครุ่นคิดแล้วเอ่ย

" ใช่ ผมไม่ได้โง่เลยทนรับการกระตุ้นรับความซุกซนของคุณไม่ไหว "

พิมยิ่งโกรธมากขึ้นจนเลือดในกายเดือดพล่าน

เตชินจ้องหน้าพิมที่ตอนนี้สีหน้าบูดบึ้งแววตาแข็งกร้าวดุดันด้วยความโกรธ แล้วเอ่ยอย่างทะลึ่งด้วยสีหน้ายิ้มๆต่อว่า

" แล้ว...คุณไม่ปกติตรงไหน ผมสำรวจหมดแล้วปกติดีทุกอย่างทุกตรง "

คนฟังอย่างพิมได้ยินดังนั้นก็ยิ่งเดือดดาลขึ้นเรื่อยๆ แล้วเรียกชื่อเตชินเสียงดังลั่นด้วยอารมณ์โกรธจัด

" คุณเตชิน!!! "

เตชินยังคงกวนประสาทเธอเล่นอย่างอารมณ์ดีเงยหน้ามองเธอแล้วตอบรับอย่างใจเย็น

" หือ...มีอะไรเหรอ เรียกผมเบาๆก็ได้คุณ "

พิมไม่รู้จะทำอะไรกับเขาแล้วจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีดว่า

" คุณมันไร้สัจจะที่สุด คุณรู้ว่าฉันถูกวางยา

คุณก็ยังมาแตะต้องตัวฉัน

ทำไมถึงไม่พาฉันไปส่งโรงพยาบาล

ทำไมไม่ห้ามฉัน ทำไมคุณถึงไม่ควบคุมตัวเอง

โอ้ย...คุณจะให้ฉันพูดยังไงเนี่ย

บ้า...บ้าที่สุดเลย "

พิมบ่นออกมาเป็นชุดด้วยความหงุดหงิดใจ

แต่กลับเหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาของเตชิน

เขาไม่สนใจคำพูดของเธอเลย เอ่ยเพียงว่า

" ก็คุณเริ่มก่อน จะว่าไปก็เป็นบุญของผมที่ได้เป็นหยื่อให้คุณอ่อย "

พิมโมโหจนไม่รู้จะโมโหยังไงแล้ว เธอหายใจแรงๆ พยายามสงบสติอารมณ์ลง

เพราะอารมณ์ของเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับน้ำ

ที่กำลังเดือดจัด จนเกือบจะทำปรอทแตกแล้ว

เตชินเห็นดังนั้นจึง ลุกมานั่งพิงหัวเตียง

แล้วเอ่ยอย่างจริงจังว่า

" มันผ่านมาแล้ว เอาเป็นว่าผมขอโทษคุณแล้วกัน แต่คุณรุกหนักจนผมลืมคิดไปจริงๆ

ว่าคุณถูกวางยา แต่ใครจะวางยาคุณล่ะ

ป้าใจเหรอ เขาคงไม่กล้าทำขนาดนั้นถ้าไม่มีคนสั่ง "

ฟังคำพูดของเตชินพิมก็นั่งคิดถึงทบทวนเรื่องราวเมื่อวาน มีเพียงน้ำส้มที่เธอดื่มตอนทานข้าว

จากนั้นเธอก็มองหน้าเตชินแล้วเอ่ย

" ก็คุณไง คุณเป็นคนสั่งให้ป้าใจวางยาฉันในน้ำส้ม หลอกใจความเกรงใจของฉันเป็นเครื่องมือให้ฉันดื่มจนหมดแก้ว "

" พิม ผมสาบานว่าผมไม่ได้สั่งให้ป้าใจวางยาคุณจริงๆ ให้ฟ้าผ่าตายเลยก็ได้ "

เตชินขึ้นเอ่ยด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง

เตชินกับพิมนั่งคิดอย่างเงียบๆหาความเป็นไปได้ว่าใครบงการสั่งให้ป้าใจวางยา

[ เมื่อวานพิมดื่มแค่น้ำส้ม ในเมื่อเราไม่ได้สั่งให้ป้าใจทำแล้วใครสั่ง ]

[ ถ้าคุณเตชินไม่ได้สั่งให้ทำ นอกจากเราแล้วใครจะสามารถสั่งป้าใจได้อีกล่ะ ]

สักพักทั้งสองก็ ติ้ง! คิดอะไรออก พวกเขามองหน้ากันแล้วเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

" แม่คุณ! / คุณแม่! "

พิมหยิบหมอนขึ้นมาแล้วตีเตชินราวกับจะให้เขาชดใช้แทนแม่ของเขาและใช้เขาเป็นที่ระบายอารมณ์โกรธ

" แม่ของคุณ แม่ของคุณอีกแล้วๆ ครั้งก่อนก็วางยาคุณ ครั้งนี้มาวางยาฉัน

โอ้ย...ฉันจะบ้าตาย

คุณลงไปจากเตียงเลยนะรีบๆไปอาบน้ำเลย

แล้วเราก็รีบๆอย่ากันให้จบๆ ฉันจะบ้าตายเพราะแม่ของคุณแล้ว "

เตชินปล่อยให้เธอตีเขาจนพอใจ

จากนั้นเขาก็จับหมอนไว้แล้วสบตากับเธอแล้วเอ่ย

" คุณแม่ผมคงอยากได้คุณเป็นลูกสะใภ้มากจนถึงกับต้องวางยาคุณ คุณไม่คิดจะเปลี่ยนใจเพื่อคนแก่ที่อยากอุ้มหลานหน่อยเหรอ "

เตชินเอ่ยถามขึ้นและแอบหวังนิดๆว่าเธอจะเปลี่ยนใจ

แต่พิมกลับจ้องเขาด้วยแววตาแข็งกร้าวแล้วเอ่ยเสียงดุ