ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 137

ในเช้าวันใหม่ ซาร่ากับนาวินตื่นขึ้นมาพร้อมกัน เธอมองหน้านาวินแล้วเอ่ยเสียงเบา

" คุณยังไม่ต้องให้คำตอบฉันหรอก ฉันไม่รีบ

ส่วนเรื่องเมื่อคืนฉันไม่ถือค่ะเพราะฉันเต็มใจมอบร่างกายให้คุณเอง

หากคุณไม่ชอบฉัน ฉันจะถือว่ามันคือวันไนท์สแตนด์ก็แล้วกัน "

นาวินจ้องหน้าซาร่าแล้วเอ่ย

" ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าเป็นครั้งแรกของคุณ "

ซาร่ายิ้มแล้วเอ่ยอย่างสบายๆ

" ไม่เป็นไรค่ะ อย่างที่บอก ฉันไม่ซีเรียสเรื่องนี้ "

นาวินยื่นฝ่ามือไปกุมใบหน้าเล็กๆของซาร่าเบาๆแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน

" คุณให้เวลาผมได้คิดหน่อยนะ หากผมตัดสินใจได้แล้วผมจะไปหาคุณ "

" ได้ค่ะ งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ "

ซาร่าเอ่ยจบ ก็ลงจากเตียงเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

นาวินมองร่างเซ็กซี่จนลับสายตาแล้วกลับมานอนหนุนแขนตัวเองมองขึ้นไปบนเพดาน คิดอะไรอย่างเงียบๆ

ทางด้านณัชชาพอรู้จากปากเลขาว่านาวินเข้าไปส่งซาร่าในห้องแล้วก็ไม่ออกมาอีกเลย

เธอโมโหหึงเอามากๆ และแอบเสียใจจนถึงขั้นขอลางาน

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา..........

เตชินเดินทางไปเชียงใหม่ แล้วให้คนขับรถที่อยู่เชียงใหม่มารับเขาที่สนามบิน

พอไปถึงท่าอากาศยานเชียงใหม่เขาก็เดินไปขึ้นรถ ออกจากสนามบินไปยังบ้านของพิม

พ่อกับแม่ของพิมเห็นรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน

พวกเขาทั้งสองก็พากันออกมาดู

พอเห็นเตชินลงจากรถพ่อคำจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

" อ้าว คุณเตชินลมอะไรหอบคุณมาถึงที่นี่ล่ะครับ "

เตชินมองหน้าพ่อคำกับแม่มะลิ แล้วยกมือไหว้อย่างเคารพ

" สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ "

เขาตั้งใจรับบทเป็นลูกเขยที่ดีนอบน้อมเพื่อเอาชนะใจพ่อตาแม่ยาย

พ่อคำกับแม่มะลิยกมือฝ่ามือขึ้นมาประกบกันรับไหว้จากเขา จากนั้นเขาก็เอ่ยตอบพ่อคำว่า

" พอดีผมมาทำงานที่นี่คิดถึงเลยแวะมาหาครับ "

แล้วเขาก็ให้คนขับรถเอาของฝากมาให้

คนขับรถไปหยิบของฝากที่อยู่ท้ายรถแล้วเดินมาให้เขา

เขารับมา แล้วยื่นให้พ่อคำกับแม่มะลิพร้อมกับเอ่ย

" ของฝากเล็กๆน้อยๆครับ หวังว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะชอบนะครับ "

นอกจากพูดว่าคิดถึงแล้วยังยังพ่อคำกับแม่มะลิว่าคุณพ่อคุณแม่ได้อย่างสนิทปากอีกด้วย

ทำเอาพ่อคำกับแม่มะลิถึงกับวางหน้าไม่สนิทเลยทีเดียว

แล้วแม่มะลิก็เอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจพร้อมกับยื่นมือไปรับของฝากจากเตชิน

" ความจริงไม่จำเป็นต้องมีของฝาก

ติดไม้ติดมือมาเลยค่ะ "

จากนั้นพ่อคำก็เอ่ยขึ้น

" เชิญคุณเตชินขึ้นไปดื่มน้ำดื่มท่าบนบ้านก่อนครับ "

" ครับ "

แล้วพ่อคำกับแม่มะลิก็เดินนำเตชินขึ้นไปบนบ้าน เตชินหันซ้ายแลขวา

มองไปรอบๆไม่เห็นรถของพิม พอนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เขาก็เอ่ยถามขึ้น

" แล้วคุณพิมไม่อยู่บ้านเหรอครับ "

แม่มะลิจึงเอ่ยตอบไปว่า

" วันสองวันนี้พิมไม่อยู่บ้านค่ะ เห็นบอกว่าไปอบรมเข้าค่ายลูกเสือน่ะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินจึงเอ่ยต่อว่า

" ถ้าคุณพิมไม่อยู่ผมจะขอรบกวนนอนที่นี่ก่อนสักวันสองวันได้หรือเปล่าครับ "

ได้ยินดังนั้นพ่อคำกับแม่คำถึงกับชะงักไป

แล้วมองหน้ากันอย่างลำบากใจ

พ่อคำไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ในเมื่อเตชินก็เป็นอดีตลูกเขยและยังจบกันด้วยดีกับลูกสาวของเขา

เขาจึงเอ่ยอย่างติดๆขัดๆด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

" ก็ ก็ได้ครับ ไม่ ไม่รบกวนเลย "

แล้วหันไปมองแม่มะลิแล้วเอ่ย

" เน้อแม่เน้อ "

แม่มะลิมองสามีแล้วยิ้มเจื่อนเอ่ยตอบไปตามสามี

" ฉะ ใช่ ใช่ค่ะ ไม่รบกวนเลยๆ "

ได้ยินดังนั้นเตชินจึงยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยต่อว่า

" งั้นผมขอนอนห้องคุณพิมนะครับ "

" ห๋า! มัน...มันจะไม่เหมาะหรือเปล่าคะ "

แม่มะลิก็ตกใจตาโตเท่าไข่ห่านเอ่ยตะกุกตะกักด้วยสีหน้าเจื่อน ใบหน้าแสดงความอึดอัดลำบากใจชัดเจน

เตชินเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าผิดหวัง