ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 138

พอค่ำๆ พิมก็รู้สึกตัวขึ้นมา เธอรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรหนักๆใหญ่ๆมาทับเอวของเธอ

เธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วจับไปที่ลำแขนของ

เตชินที่นอนกอดรัดเอวของเธอ

พอรู้ว่าเป็นมือคนเธอก็ตกใจแต่กลับเรียกสติกลับมาโดยเร็ว ไม่ส่งเสียงกรีดร้องออกมาใดๆ

แล้วเธอค่อยๆขยับตัวลงจากเตียงเดินย่องไปหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้าอย่างระมัดระวัง

แล้วยื่นมือไปเปิดไฟสว่างจ้าทั่วห้อง แล้วเธอก็มองไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียง

พร้อมกับเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยน้ำเสียงดุ

อาวุธในมือก็พร้อมที่จะใช้งาน

" นี่! ไอ้โรคจิต! นายเป็นใคร เข้ามานอนในห้องฉันได้ยังไง "

เตชินลืมตาขึ้นแล้วเลิกผ้าห่มที่คลุมหัวออก

เอ่ยด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

" อะไรของคุณ จำผมไม่ได้แล้วเหรอ "

" คุณเตชิน!!! "

ทันทีที่เห็นเตชินพิมก็เอ่ยเรียกชื่อเขาเสียงดังดวงตาพิมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นตกใจ

เตชินมองไปยังเธอแล้วเอ่ยตอบอย่างใจเย็น

" ใช่ ผมเอง "

" คุณ คุณมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง คุณออกไปเลยนะ "

" อะไรของคุณน่ะพิม กลับมาถึงก็ไล่ผมเลย

ผมมาที่นี่ตั้งใจมาหาคุณนะ ไล่ผมไปไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ "

ได้ยินดังนั้นพิมจึงเอ่ยตอบโต้ด้วยสีหน้าดุดัน

" คุณบอกมา ว่าเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง "

เตชินทำหน้าเฉยเมยแล้วเอ่ย

" คุณพ่อคุณแม่ของคุณอนุญาตให้ผมนอนที่นี่ บอกว่าไม่มีอะไรเสียหาย

เพราะเราเคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อน

นอนด้วยกันก็ไม่แปลกหรือผิดอะไร "

เตชินโกหกชุดใหญ่อ้างพ่อแม่พิมแต่ความจริงคือความคิดเขาเองล้วนๆ

พิมจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยเสียงดุ

" คุณเตชิน คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กอมมือหรือไงที่ใครพูดอะไรก็เชื่อไปหมด

คุณคิดจะทำอะไรของคุณ เราจบกันด้วยดีแล้วคุณจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีกทำไม

คุณออกไปจากบ้านฉันเลยนะ ฉันไม่อยากประสบเหตุอย่างในอดีตที่ผ่านมา

คุณรีบกลับไปหาแฟนของคุณซะ แล้วอย่ามาเจอกันอีกแล้วก็ไม่ต้องมาที่บ้านฉันอีก "

เตชินขยับตัวลงจากเตียง พิมเห็นดังนั้นก็กลัวตัวเองจะไม่ปลอดภัย

เธอจึงกดที่ช็อตไฟฟ้าแล้วเอ่ยเสียงเข้มสายตาจับจ้องเตชินอย่างระมัดระวัง

" คุณหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ไม่งั้นฉันช็อตคุณจริงๆ "

เตชินจ้องหน้าพิมที่ระวังตัวหวงตัวกับเขาแบบนั้นเขารู้สึกเสียใจที่หย่ากับเธอ แล้วเขาก็เอ่ยว่า

" พิม ถ้าผมคิดจะทำอะไรคุณ ผมทำตั้งแต่ตอนที่คุณหลับแล้ว

คุณไม่ต้องป้องกันตัวขนาดนั้นหรอก อาวุธของคุณไม่คณามือผมหรอก

มันไม่มีประโยชน์เลย นี่ก็ค่ำแล้วผมว่าเราไปทำอะไรทานกันดีกว่าผมหิวแล้ว

วันนี้ทั้งวันข้าวไม่ลงท้องผมเลยสักเม็ด เพราะผมต้องนอนเป็นหมอนข้างให้คุณกอดก่าย "

ได้ยินดังนั้นพิมจึงเอ่ยว่า

" ใครใช้ให้คุณมานอนในห้องฉัน

เวลานอนฉันจะรู้ได้ยังไงว่าสิ่งที่ฉันกอดเป็นคนหรือเป็นหมอนข้าง

แล้วทำไมฉันถึงไม่ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ฉันเลย คุณทำอะไรกับพวกเขาหรือเปล่า คุณบอกมานะ "

ได้ยินเธอถามแบบนั้นเตชินก็นึกแผนออกจึงเอ่ยว่า

" ถ้าคุณอยากรู้ว่าพ่อแม่ของคุณอยู่ไหน

คุณก็ทิ้งของที่อยู่ในมือสิแล้วผมจะบอกคุณ "

ได้ยินคำพูดของเตชิน พิมก็รู้สึกเป็นห่วงพ่อแม่ขึ้นมาทันที

เธอรู้ว่าเตชินเป็นคนรวยที่มีอิทธิพลมากคนหนึ่งสามารถทำได้ทุกอย่างที่ต้องการ

" คุณพูดแบบนี้ คุณเอาพ่อแม่ของฉันไปไว้ที่ไหนคุณบอกมาเลยนะ "

พิมเอ่ยด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ

เตชินรู้ว่าเธอกำลังเป็นห่วงพ่อแม่ เขาจึงเดินเข้าไปใกล้เธอแล้วเอ่ย

" ถ้าคุณอยากรู้ว่าพ่อแม่ของคุณอยู่ที่ไหน

คุณก็หอมแก้มผมก่อนสิแล้วผมจะบอก "

ข้อต่อรองของเตชินค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละนิดทีละอย่างตามแผนที่มีในหัว

พิมมองเขาด้วยหางตาแล้วเอ่ยเสียงแข็ง

" ไม่มีวัน "

เตชินเลยเอ่ยอย่างไม่สนใจด้วยท่าทีสบายๆใจไม่รีบร้อน

" งั้นก็แล้วแต่คุณ ต่อไปผมจะไม่ให้คุณได้เจอกับพ่อแม่อีก พวกเขาอยู่ในมือผม ผมจะทำอะไรกับพวกเขาก็ได้ถ้าคุณไม่เชื่อฟัง "

" คุณ! คุณมันเลวสุดขั้วหัวใจริงๆ "

พิมหันมามองเตชินด่าทออย่างไม่พอใจ

เธอรู้สึกโกรธเขาอย่างมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เตชินเลิกคิ้วขึ้นอย่างสบายๆมองพิมแล้วเอ่ย

" ผมน้อมรับทุกคำด่าของคุณ คุณตัดสินใจดีๆ

ว่าจะอยากช่วยพ่อแม่ของคุณหรือเปล่า

แค่แลกกับการหอมแก้มผมแล้วจูบกับผม แค่นั้น คุณก็ทำเพื่อพ่อแม่ของคุณไม่ได้เหรอ

จะว่าไปคุณก็ไม่ได้เสียหายอะไรเพราะทั่วทั้งร่างกายคุณผมก็เคยครอบครองเคยสัมผัสมาหมดแล้ว "

พิมมองเตชินด้วยสีหน้าแดงก่ำเพราะรู้สึกอายแต่แววตากลับจ้องเตชินอย่างแข็งกร้าว

เตชินเห็นดังนั้นจึงเอ่ย

" ผมหิวแล้วจะไปทำอะไรทานในครัวหน่อยคุณนั่งคิดนอนคิดไปก่อนแล้วกัน ผมจะทำมื้อเย็นเผื่อคุณ เสร็จแล้วจะมาเรียกนะ "

เอ่ยจบเขาก็เดินผ่านตัวพิมไป แล้วก้าวออกจากห้องเดินเข้าไปในห้องครัว

เขาเปิดดูในตู้เย็นเห็นมีเบคอนอยู่จึงหยิบออกมาแล้วนำเส้นพาสตามาต้ม

แล้วเขาก็เริ่มทำสปาเก็ตตี้คาโบนารา จากนั้นก็เตรียมนม เนย ไข่ หอมใหญ่และวิปครีม