ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 175

ช่วงบ่ายเด็กๆในโรงเรียนพากันแบ่งกลุ่ม ทำการฝึกซ้อมกีฬาตามสถานที่ต่างๆ

สี่โมงเย็นเตชินก็มาถึงโรงเรียนแล้วเดินดุ่มเข้าไปหาพิมที่ห้อง

ป๊อบนั่งดูเตชินในห้องผ่านกล้องวงจรปิด

เผลอกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ด้วยความรู้สึกอิจฉาและไม่พอใจที่เตชินมาแสดงตัวถึงโรงเรียนแบบนี้

เตชินเข้าไปในห้องเรียนของพิมแล้วไปคว้ามือพิมมาพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

" บอกมามันทำอะไรคุณบ้าง มันแตะต้องคุณตรงไหน "

พิมมองไปรอบๆอย่างระแวดระวังกลัวนักเรียนจะมาเห็นเมื่อไม่มีใครเธอจึงเอ่ยเสียงเบา

" คุณอย่ามาทำตัววางอำนาจเอาแต่ใจในสถานที่ราชการนะ มีอะไรกลับไปคุยกันที่บ้าน ปล่อย! "

" ไม่ปล่อย วันนี้ คุณจะต้องไปเคลียร์กับมันให้จบๆต่อหน้าผมเลย "

เตชินเอ่ยเสียงแข็งจะให้พิมไปจบกับป๊อบให้ได้

พิมเริ่มโมโหกับความขี้หึงขี้ระแวงของเตชิน

เธอจึงเอ่ยเสียงสองขึ้นอย่างดุดันและเยือกเย็น

" คุณเตชิน คุณเลิกทำตัวแบบนี้สักที ถ้าคุณรักฉันคุณก็ต้องไว้ใจ เชื่อใจกันสิ

หากคุณเป็นแบบนี้เราจะใช้ชีวิตอยู่กันอย่างมีความสุขได้ยังไง เราจะมีครอบครัวที่อบอุ่นให้ลูกได้ยังไง

ฉันบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าให้กลับไปคุยกันที่บ้าน คุณอยากรู้อะไรฉันจะเล่าให้ฟังให้หมดเลย "

เตชินเห็นว่าพิมเริ่มโกรธ ด้วยความกลัวภรรยา

เขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลงแต่ก็ไม่ลดความเอาแต่ใจลงเลยสักนิด

" ได้ งั้นกลับบ้านตอนนี้เลย "

เอ่ยจบเขาก็จูงมือพิมออกจากห้องอย่างเอาแต่ใจ แล้วเปิดประตูรถให้เธอเข้านั่ง

พอปิดประตูรถให้เธอเสร็จ สายตาคมกริบของเขา ก็มองขึ้นไปที่กล้องวงจรปิดด้วยแววตาดุดันอย่างไม่พอใจ ที่ป๊อบมายุ่งกับภรรยาของเขา

ป๊อบเองก็กำมือแน่นที่เห็นเตชินบังคับจูงมือพิม

ออกมาอย่างเอาแต่ใจ

สองหนุ่มปะทะสายตากันผ่านกล้องวงจรปิดจนกล้องแทบจะทะลุเป็นพรุนอยู่แล้ว

จากนั้นเตชินก็เดินอ้อมหลังรถไปเปิดประตูอีกฝั่งแล้วเข้าไปนั่งข้างพิมด้วยสีหน้าโกรธเคือง

นุชเก็บของใส่ท้ายรถเสร็จก็เปิดประตูเข้ามานั่งในรถ แล้วคนขับก็ขับออกไปทันที

ป๊อบนั่งอยู่ในห้องผู้บริหารด้วยอารมณ์คุกรุ่นที่มีในอกแทบจะเบิดออกมาเต็มที

แต่พอนึกถึงพิมที่กำลังท้องอยู่ใจเขาก็ค่อยๆเย็นลง

แล้วเปิดอ่านข้อมูลเกี่ยวกับระยะครรภ์ในแต่ละเดือนจนใจเย็นลงในระดับปกติ

ภายในรถหรูสีดำที่กำลังแล่นไปตามท้องถนนเรื่อยๆ บรรยากาศภายในอึมครึมเงียบกริบวังเวง

เตชินกับพิมนั่งนิ่งอยู่กันคนละมุม พิมหันออกไปนอกหน้าต่าง คิดอะไรเพลินๆเพื่อให้ใจเย็นลง

เธอไม่เข้าใจว่าช่วงนี้เธอเป็นอะไร ทั้งโกรธง่าย ร้องให้เก่ง ขี้หงุดหงิด ขี้รำคาญ

ตามที่เธอศึกษามาคนท้องจะเป็นแบบนี้ในช่วงแรก แต่เธอช่วงแรกกลับไม่เป็นดันมาเป็นเอาตอนนี้

เธอรู้สึกรำคาญเตชินที่คอยบิ้วต์อารมณ์เธอเก่งเหลือเกิน

ชอบยั่วให้เธอหงุดหงิด จนเธอไม่อยากจะเห็นหน้าเขาแล้วตอนนี้

พอกลับไปถึงบ้าน เธอก็เปิดประตูลงจากรถทันที

แล้วเดินกลับเข้าบ้านไป

เตชินเดินตามหลังเธอเห็นเธอก้าวเท้าเร็วและไม่ระวังเลย

เตชินไม่พูดพล่ามรีบไปจับพิมให้หยุดก้าวแล้วจับเธออุ้มขึ้นมาพาเข้าไปในบ้าน พิมจึงร้องโวยวายขึ้นเสียงดัง

" คุณเตชิน คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อย คุณอย่ามาเอาแต่ใจกับฉันแบบนี้นะ ฉันไม่ชอบ! "

เตชินไม่ตอบแต่อุ้มพิมไว้แน่นแล้วเดินขึ้นบันไดไป นุชรีบไปเปิดประตูห้องให้พวกเขา เตชินจึงเอ่ยว่า

" ขอบคุณครับป้านุช "

จากนั้นเขาก็อุ้มพิมเข้ามาในห้องวางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือด้วยสีหน้าเย็นชา

พ่อคำกับแม่มะลิกำลังช่วยกันทำอาหารกับแม่บ้านก็ได้ยินเสียงลูกสาวจึงรีบออกมาดู

พอเห็นนุชเดินลงมาจากชั้นบนแม่มะลิจึงเอ่ยถามว่า

" คุณนุช เกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกพิมถึงได้โวยวายเสียงดังขนาดนั้นล่ะ พวกเขาทะเลาะกันเหรอ "

" ค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ที่ทำให้พวกเขาทะเลาะกัน "

นุชเอ่ยอย่างรู้สึกผิด แม่มะลิจึงเอ่ยว่า

" พวกเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร "

" คุณป๊อบค่ะ ก่อนหน้านี้คุณเตชินได้กำชับกับนุชว่าให้จับตาดูคุณป๊อบไว้ให้ดี มีอะไรให้โทรรายงานทันที

วันนี้ที่โรงเรียนมีประชุมครู พอประชุมเสร็จ

ไม่ใช่ผมไม่ไว้ใจคุณนะ แต่ผมไม่ไว้ใจคุณป๊อบ

คุณรับปากผมว่าจะอยู่ให้ห่างจากเขา

แล้วทำไมวันนี้คุณถึงได้อยู่กับเขาสองต่อสองในห้อง คุณบอกผมได้มั้ยว่าคุยเรื่องอะไรกัน "

เตชินพยายามใจเย็นคุยกับพิมด้วยเหตุผล

แต่พิมก็ยังนั่งนิ่งไม่หือไม่อือราวกับท่อนไม้

เตชินมองพิมอย่างจนปัญญา เขารู้สึกไม่สบายใจเลยที่เห็นพิมโกรธนานแบบนี้

กลัวจะส่งผลกระทบไปถึงลูกในท้อง เขาจึงลูบท้องพิมเบาๆแล้วเอ่ย

" ลูกครับ แม่ของลูกโกรธพ่ออยู่ ลูกอย่าโกรธตามแม่นะ ลูกช่วยง้อแม่ให้พ่อหน่อยสิ

บอกให้แม่หายโกรธพ่อไวๆนะ ถ้าลูกทำได้

พ่อจะซื้อของเล่นให้เต็มบ้านเลย เอามั้ย

ลูกอยากได้อะไรพ่อซื้อให้ทุกอย่างเลยดีมั้ยครับ "

ลูกที่อยู่ในท้องได้ยินดังนั้นก็ตอบสนองโดยการถีบท้องผู้เป็นแม่แรงๆ

" พิมดูสิ ลูกดิ้นใหญ่เลย "

เตชินเอ่ยอย่างดีใจที่เห็นลูกในท้องดิ้นราวกับดีใจที่จะได้ของเล่น

ดูอารมณ์ดีอย่างมาก ดิ้นจนพิมรู้สึกเจ็บถึงกับร้องออกมา

" โอ้ย...ลูกอย่าถีบแรงสิแม่เจ็บ "

จากนั้นเธอก็เลื่อนสายตาไปมองเตชินแล้วเอ่ยตำหนิว่า

" นี่คุณกำลังสอนให้ลูกฟุ่มเฟยอยู่นะ

ลูกก็อีกคนได้ยินแบบนี้แล้วชอบใจใหญ่เลยนะ "

เตชินยิ้มด้วยความดีใจหัวใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

ที่นับวันลูกของเขาตอบสนองต่อสิ่งภายนอกดีขึ้นเรื่อยๆ เตชินชอบใจจึงเอ่ยต่อว่า

" ลูกของพ่อฉลาดรู้เรื่องตั้งแต่อยู่ในท้องแม่เลยนะ รีบๆออกมานะครับ พ่อรอสปอยล์ลูกอยู่ "

ทารกน้อยที่อยู่ในครรภ์รู้เรื่อง ฉลาด โตเกินวัยโต้ตอบกับผู้เป็นพ่อด้วยการดิ้นถีบท้องแม่แรงๆ

เตชินเอาฝ่ามือไปสัมผัสลูกเบาๆ พิมนั่งยิ้มมองดูลูกของเธอเล่นกับผู้เป็นพ่ออย่างอารมณ์ดี

ความโกรธที่มีก่อนหน้านี้ได้สลายหายไปในอากาศจนหมดสิ้นในใจเธออิ่มเอ็มไปด้วยความสุขที่ล้นใจ