ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 174
สรุปบท ตอนที่ 174 ขอให้นึกถึงผมเป็นคนแรกนะ: ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา
อ่านสรุป ตอนที่ 174 ขอให้นึกถึงผมเป็นคนแรกนะ จาก ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา โดย Paizay
บทที่ ตอนที่ 174 ขอให้นึกถึงผมเป็นคนแรกนะ คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Paizay อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ในห้องประชุมโรงเรียน ป๊อบนั่งอยู่หัวโต๊ะ จัดแจงและมอบหมายหน้าที่ให้ครูแต่ละฝ่าย
ไปเตรียมงานกีฬาสีที่จะจัดขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า จากนั้นเขาก็มองมายังพิมแล้วเอ่ยกับพิมว่า
" ส่วนครูพิม ถ้าให้รับผิดชอบงานแสดงพิธีเปิดคนเดียวคงจะหนักเกินไปเพราะเธอท้องอยู่
ผมได้เชิญคุณเทเท่มาช่วยฝึกซ้อมให้แล้วนะครับ "
" ค่ะ "
ได้ยินดังนั้นพิมรู้สึกไม่พอใจที่ป๊อบมาตัดสินใจแทนเธอโดยไม่ถามอะไรเธอเลยแบบนี้
แต่ต่อหน้าครูคนอื่นเธอเลยเลือกที่จะนิ่งเงียบไว้ก่อน จากนั้นป๊อบก็เอ่ยว่า
" งั้นก็แบ่งหน้าที่กันตามนี้ ครูท่านอื่นยังมีอะไรจะเสนอเพิ่มเติมหรืออยากถามอะไรอีกมั้ยครับ "
" ไม่มีแล้วค่ะ/ไม่มีครับ "
คณะครูในห้องประชุมเอ่ยตอบ
" ถ้าไม่มีแล้วก็เลิกประชุมจะได้ แยกย้ายกันไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย "
จากนั้นครูทุกคนก็ลุกขึ้นแล้วออกจากห้องประชุม
พิมลุกจากเก้าอี้ กำลังจะออกไป ป๊อบก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบหยุดเธอที่กำลังจะออกไป
" ครูพิมอยู่ก่อนครับ ผมมีธุระจะคุยกับคุณ "
" ค่ะ "
พิมก็กลับมานั่งลงที่เดิม ป๊อบเดินไปล็อกประตูห้องประชุม พิมรู้สึกตระหนกขึ้นมาในใจแล้วเอ่ยถามขึ้น
" คุณมีธุระอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ "
ป๊อบเดินเข้ามาใกล้พิมแล้วเอ่ยถามพิมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลด้วยความเป็นห่วง มองเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง
" เขาดูแลคุณดีมั้ย "
" ค่ะ "
จากนั้นพิมก็เอ่ยถามถึงเรื่องที่ให้เทเท่มาช่วยทำการฝึกซ้อมการแสดงพิธีเปิด
" เรื่องที่ให้เทเท่มาช่วยซ้อมการแสดงพิธีเปิดทำไมคุณถึงไม่ถามฉันก่อนคะ
คุณตัดสินใจแทนฉันทำแบบนี้ ครูคนอื่นจะคิดยังไง
เขาจะมองฉันกับคุณยังไงคุณคิดบ้างมั้ย คุณอย่าลืมสิว่าคุณเป็น ผอ.โรงเรียนนะ "
ป๊อบจ้องหน้าพิมที่กำลังมองเขาแล้วเขาก็เอ่ยถามขึ้นเสียงอ่อน
" คุณเป็นห่วงผมเหรอ "
" ใช่ค่ะ ฉันเป็นห่วงคุณ แล้วก็เป็นห่วงตัวเองด้วย "
พิมเอ่ยตอบอย่างฉะฉาน เธอเป็นห่วงเขากลัวคนอื่นจะมองเขาไม่ดีแล้วเอาไปพูดให้เสียหาย
แต่ป๊อบกลับไม่สนใจตำแหน่ง ผอ.โรงเรียนนี้แล้ว เขาคิดที่จะลาออกจากข้าราชการนี้ด้วยซ้ำ แล้วเขาก็เอ่ยว่า
" ไม่เป็นไรหรอกผมจะไม่ให้ใครเอาคุณไปพูดให้เสียหายแน่นอน อีกอย่างผมกำลังคิดว่าจะลาออกจากการเป็นข้าราชการนี้ "
เขาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง
พิมได้ยินแบบนี้ก็ตกใจจึงเอ่ยถามขึ้น
" ทำไมถึงคิดจะลาออกล่ะคะ "
ป๊อบถอนหายใจออกมายาวๆแล้วเอ่ย
" ความจริง ผมก็ไม่ได้อยากรับราชการอะไรหรอก เพราะบ้านผมทำธุรกิจ
แต่พอได้เจอคุณ ผมจึงคิดที่จะรับราชการจึงตัดสินใจไปเรียนด้านนี้
เพื่อที่จะได้ทำงานสายเดียวกันกับคุณ ได้อยู่ใกล้คุณ
แต่ตอนนี้คุณเตชินทำให้ผมรู้แล้วว่า ต่อให้ไม่ได้ทำงานสายเดียวกัน มันก็รักกันได้ ไม่ได้มีปัญหาอะไร
ผมเลยคิดว่าจะเป็น ผอ. ที่นี่จนกว่าคุณคลอด หลังจากที่คุณคลอดแล้วผมก็จะลาออกทันที
แล้วกลับไปช่วยงานที่บริษัท แม้ผมจะไม่ได้ครอบครองคุณ
แต่ผมก็ดีใจแล้วนะที่ได้รักคุณ แค่ได้เห็นรอยยิ้มได้เห็นคุณมีความสุขผมก็ดีใจมากแล้ว
ผมขอรักคุณข้างเดียวแบบนี้ตลอดไป และจะเก็บคุณไว้ในหัวใจตลอดไป คุณอย่าว่าผมนะ "
พิมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว เธอรู้ว่าป๊อบรวยมาก
แต่เธอไม่เคยสนใจเรื่องธุรกิจทางบ้านเขาเลย
และไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขามาเป็น ผอ. ก็เพราะเธอ เธอรู้สึกผิดต่อเขาเหลือเกิน
" ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ดีเอง "
เธอเอ่ยขอโทษเสียงสั่นสะอื้นทั้งน้ำตา ด้วยความรู้สึกผิดและเจ็บปวดใจมากเหมือนกัน
ป๊อบเข้ามากอดเธอที่ร้องให้สะอื้นแล้วเอ่ยด้วยความเจ็บปวด น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเงียบๆ
" คุณไม่ผิดเลยพิม คุณเป็นผู้ถูกกระทำ ผมไม่เคยโทษคุณเลย
ผมรู้เหตุผลที่คุณกลับไปอยู่กับเขาแล้ว คุณไม่ผิดอย่าโทษตัวเองเลยนะ
แต่วันหน้าหากมีอะไรที่คุณไม่สบายใจหรือต้องการความช่วยเหลือ
ขอให้คุณนึกถึงผมเป็นคนแรกนะ ขอแค่คุณต้องการเจอผม ผมจะมาหาคุณทันที "
" ค่ะ "
" คุณขอคุยกับฉัน มีอะไรหรือเปล่าคะ "
" คุณทำอะไรสองต่อสองในห้องประชุม "
เตชินที่อยู่ปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแววตามืดมัวน้ำเสียงเย็นเต็มไปด้วยความหึงหวง
พิมจึงเอ่ยตอบเขาไปว่า
" เปล่าค่ะ แค่คุยเรื่องงานกัน "
" คุณโกหก คุยเรื่องงาน ทำไมไม่คุยต่อหน้าคนอื่น คุณบอกมามันทำอะไรคุณ "
พิมรู้สึกโมโหรำคาญขึ้นมานิดๆ เธอจึงเอ่ยว่า
" แค่นี้ก่อนนะคะ ถ้าคุณอยากรู้อะไร เย็นนี้ฉันจะเล่าให้คุณฟัง ตอนนี้เป็นเวลาทำงานไม่สะดวกคุยค่ะ "
เอ่ยจบเธอก็ตัดสายทิ้งไปทันที เตชินที่นั่งทำงานในบ้านใหม่ของพิมก็นั่งไม่ติดแล้ว
หลังจากที่พิมวางสาย เขาก็รีบออกจากบ้านแล้วเดินไปขึ้นรถด้วยสีหน้าถมึงทึง
คนขับจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า
" คุณเตชินจะไปไหนครับ "
" ไปรับคุณพิมที่โรงเรียน "
เตชินเอ่ยเสียงเย็นด้วยสีหน้านิ่งถมึงทึง
ในใจร้อนรุ่มเป็นไฟ
" ครับ "
แล้วคนขับก็สตาร์ทรถขับออกจากบ้านของพิม ขับไปตามเส้นทางที่ไปโรงเรียนพิม
พิมไม่ชอบเลยที่มีคนมาคอยจับตาดูเธอแล้วรายงานเตชินแบบนี้
เธอเข้าใจว่านุชทำตามหน้าที่ แต่มันทำให้เธอไม่สบายใจ ระหว่างเดินกลับไปที่ห้องเรียน เธอจึงเอ่ยกับนุชว่า
" พี่นุชคะ ที่หลังถ้าเรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องรายงานคุณเตชินนะคะ พิมเข้าใจนะคะว่ามันเป็นหน้าที่
แต่พี่นุชอยู่กับพิมอะไรที่ปิดหูปิดตาได้ก็ขอให้ปิดนะคะ จะได้อยู่กันอย่างสบายใจ "
" ค่ะ คุณพิม ต่อไปพี่จะรายคุณเตชินงานเฉพาะเรื่องอาหารการกินของคุณเท่านั้นค่ะ
เรื่องวันนี้พี่ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณพิมไม่สบายใจ "
" ค่ะ เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วไป อีกเดี๋ยวคุณ
เตชินก็คงจะมาถึงแล้ว เราเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านกันดีกว่าค่ะ "
" ได้ค่ะ "
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา