ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 174

ในห้องประชุมโรงเรียน ป๊อบนั่งอยู่หัวโต๊ะ จัดแจงและมอบหมายหน้าที่ให้ครูแต่ละฝ่าย

ไปเตรียมงานกีฬาสีที่จะจัดขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า จากนั้นเขาก็มองมายังพิมแล้วเอ่ยกับพิมว่า

" ส่วนครูพิม ถ้าให้รับผิดชอบงานแสดงพิธีเปิดคนเดียวคงจะหนักเกินไปเพราะเธอท้องอยู่

ผมได้เชิญคุณเทเท่มาช่วยฝึกซ้อมให้แล้วนะครับ "

" ค่ะ "

ได้ยินดังนั้นพิมรู้สึกไม่พอใจที่ป๊อบมาตัดสินใจแทนเธอโดยไม่ถามอะไรเธอเลยแบบนี้

แต่ต่อหน้าครูคนอื่นเธอเลยเลือกที่จะนิ่งเงียบไว้ก่อน จากนั้นป๊อบก็เอ่ยว่า

" งั้นก็แบ่งหน้าที่กันตามนี้ ครูท่านอื่นยังมีอะไรจะเสนอเพิ่มเติมหรืออยากถามอะไรอีกมั้ยครับ "

" ไม่มีแล้วค่ะ/ไม่มีครับ "

คณะครูในห้องประชุมเอ่ยตอบ

" ถ้าไม่มีแล้วก็เลิกประชุมจะได้ แยกย้ายกันไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย "

จากนั้นครูทุกคนก็ลุกขึ้นแล้วออกจากห้องประชุม

พิมลุกจากเก้าอี้ กำลังจะออกไป ป๊อบก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบหยุดเธอที่กำลังจะออกไป

" ครูพิมอยู่ก่อนครับ ผมมีธุระจะคุยกับคุณ "

" ค่ะ "

พิมก็กลับมานั่งลงที่เดิม ป๊อบเดินไปล็อกประตูห้องประชุม พิมรู้สึกตระหนกขึ้นมาในใจแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณมีธุระอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ "

ป๊อบเดินเข้ามาใกล้พิมแล้วเอ่ยถามพิมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลด้วยความเป็นห่วง มองเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง

" เขาดูแลคุณดีมั้ย "

" ค่ะ "

จากนั้นพิมก็เอ่ยถามถึงเรื่องที่ให้เทเท่มาช่วยทำการฝึกซ้อมการแสดงพิธีเปิด

" เรื่องที่ให้เทเท่มาช่วยซ้อมการแสดงพิธีเปิดทำไมคุณถึงไม่ถามฉันก่อนคะ

คุณตัดสินใจแทนฉันทำแบบนี้ ครูคนอื่นจะคิดยังไง

เขาจะมองฉันกับคุณยังไงคุณคิดบ้างมั้ย คุณอย่าลืมสิว่าคุณเป็น ผอ.โรงเรียนนะ "

ป๊อบจ้องหน้าพิมที่กำลังมองเขาแล้วเขาก็เอ่ยถามขึ้นเสียงอ่อน

" คุณเป็นห่วงผมเหรอ "

" ใช่ค่ะ ฉันเป็นห่วงคุณ แล้วก็เป็นห่วงตัวเองด้วย "

พิมเอ่ยตอบอย่างฉะฉาน เธอเป็นห่วงเขากลัวคนอื่นจะมองเขาไม่ดีแล้วเอาไปพูดให้เสียหาย

แต่ป๊อบกลับไม่สนใจตำแหน่ง ผอ.โรงเรียนนี้แล้ว เขาคิดที่จะลาออกจากข้าราชการนี้ด้วยซ้ำ แล้วเขาก็เอ่ยว่า

" ไม่เป็นไรหรอกผมจะไม่ให้ใครเอาคุณไปพูดให้เสียหายแน่นอน อีกอย่างผมกำลังคิดว่าจะลาออกจากการเป็นข้าราชการนี้ "

เขาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง

พิมได้ยินแบบนี้ก็ตกใจจึงเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมถึงคิดจะลาออกล่ะคะ "

ป๊อบถอนหายใจออกมายาวๆแล้วเอ่ย

" ความจริง ผมก็ไม่ได้อยากรับราชการอะไรหรอก เพราะบ้านผมทำธุรกิจ

แต่พอได้เจอคุณ ผมจึงคิดที่จะรับราชการจึงตัดสินใจไปเรียนด้านนี้

เพื่อที่จะได้ทำงานสายเดียวกันกับคุณ ได้อยู่ใกล้คุณ

แต่ตอนนี้คุณเตชินทำให้ผมรู้แล้วว่า ต่อให้ไม่ได้ทำงานสายเดียวกัน มันก็รักกันได้ ไม่ได้มีปัญหาอะไร

ผมเลยคิดว่าจะเป็น ผอ. ที่นี่จนกว่าคุณคลอด หลังจากที่คุณคลอดแล้วผมก็จะลาออกทันที

แล้วกลับไปช่วยงานที่บริษัท แม้ผมจะไม่ได้ครอบครองคุณ

แต่ผมก็ดีใจแล้วนะที่ได้รักคุณ แค่ได้เห็นรอยยิ้มได้เห็นคุณมีความสุขผมก็ดีใจมากแล้ว

ผมขอรักคุณข้างเดียวแบบนี้ตลอดไป และจะเก็บคุณไว้ในหัวใจตลอดไป คุณอย่าว่าผมนะ "

พิมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว เธอรู้ว่าป๊อบรวยมาก

แต่เธอไม่เคยสนใจเรื่องธุรกิจทางบ้านเขาเลย

และไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขามาเป็น ผอ. ก็เพราะเธอ เธอรู้สึกผิดต่อเขาเหลือเกิน

" ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ดีเอง "

เธอเอ่ยขอโทษเสียงสั่นสะอื้นทั้งน้ำตา ด้วยความรู้สึกผิดและเจ็บปวดใจมากเหมือนกัน

ป๊อบเข้ามากอดเธอที่ร้องให้สะอื้นแล้วเอ่ยด้วยความเจ็บปวด น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเงียบๆ

" คุณไม่ผิดเลยพิม คุณเป็นผู้ถูกกระทำ ผมไม่เคยโทษคุณเลย

ผมรู้เหตุผลที่คุณกลับไปอยู่กับเขาแล้ว คุณไม่ผิดอย่าโทษตัวเองเลยนะ

แต่วันหน้าหากมีอะไรที่คุณไม่สบายใจหรือต้องการความช่วยเหลือ

ขอให้คุณนึกถึงผมเป็นคนแรกนะ ขอแค่คุณต้องการเจอผม ผมจะมาหาคุณทันที "

" ค่ะ "