ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 173

ตอนเย็น พอคุณหญิงจารวีทำอาหารเสร็จก็ให้ป้าพรไปเรียกพิมกับเตชิน

" ป้าพร ช่วยไปเรียก ลูกชายสุดที่รักของป้ากับลูกสะใภ้ฉันให้มาทานข้าวหน่อยค่ะ "

" ได้ค่ะ "

ป้าพรเป็นพี่เลี้ยงของแม่เตชิน เขาเป็นคนที่เลี้ยงเตชินคู่กับคุณหญิงจารวีตั้งแต่เด็ก

ทุกคนจึงรักและเคารพเขาเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เวลาทานข้าวก็ทานพร้อมกัน

ป้าพรเข้ามาในห้องนั่งเล่นเห็นพิมกับเตชินนอนซบอกกอดกันกลมเกลียวดูอบอุ่นน่ารัก

แกจึงกลับไปหาคุณหญิงจารวีแล้วแล้วเอ่ยรายงานว่า

" คุณพิมกับคุณเตชินกำลังหลับอยู่ค่ะ คุณผู้หญิงไปดูหน่อยมั้ยคะ

พวกเขาดูน่ารักน่าเอนดูมากเลยค่ะ นานๆทีจะได้เห็นฉากแบบนี้ของคุณชาย ถ่ายรูปไว้ให้พวกเขาดีมั้ยคะ "

ได้ยินดังนั้นคุณหญิงจารวีก็ยิ้มขึ้นอย่างเห็นด้วยแล้วเอ่ย

" จริงเหรอคะ ดีเลยค่ะ ป้าไปเอาโทรศัพท์มาให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ ฉันจะไปดูพวกเขาหน่อย "

" ได้ค่ะ "

ป้าพรหมุนตัวไปเอาโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะอาหารมาให้คุณหญิงจารวี

แล้วคุณหญิงจารวีก็ลากแขนสามีให้ไปดูลูกชายกับลูกสะใภ้

คุณผู้ชายทวีศักดิ์ก็ได้แต่ทำตามที่ภรรยาต้องการเดินตามภรรยาไป

เมื่อเห็นลูกชายกับลูกสะใภ้นอนกอดกันกลม

แลดูอบอุ่นน่ารัก เป็นภาพสามคนพ่อแม่ลูก

คุณหญิงจารวีก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปให้ทั้งสองคนจนครบมุมแล้วเอ่ยกับสามีว่า

" คุณดูสิ แลดูอบอุ้นอบอุ่น เก็บไว้ให้หลานดูตอนโตดีกว่า เขาจะได้รู้ว่าพ่อกับแม่ของเขารักกันมากแค่ไหน

นอนยังนอนกอดกัน แถมลูกชายเรายังโอบกอดลูกชายที่อยู่ในท้องไว้ด้วย

สงสัยหลานเราคงจะรู้สึกอบอุ่นหลับปุ๋ยไปพร้อมพ่อกับแม่แน่ๆเลยค่ะ "

" อืม งั้นเราออกไปข้างนอกกันเถอะให้พวกเขาได้พักผ่อนเถอะ ลูกพิมคงจะเหนื่อยทั้งอุ้มท้องทั้งทำงาน "

" ค่ะ "

แล้วสองสามีภรรยาหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น ปล่อยให้พิมกับเตชินหลับต่อโดยไม่รบกวน

พิมเริ่มรู้สึกตัวขึ้น เธอค่อยๆลืมตาแล้วขยับตัวเล็กน้อย เตชินก็ตื่นขึ้นมาเช่นกันแล้วเอ่ยถามพิมว่า

" หลับอิ่มมั้ย "

" ค่ะ ฉันขอไปล้างหน้าล้างตาหน่อยนะคะ "

" อืม ผมไปส่ง "

" ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง ฉันจะระวังไม่ให้ล้มแล้วกัน "

" อย่าดื้อสิที่รัก นะครับให้ผมไปส่งนะ หากคุณกับลูกเป็นอะไรไป ผมคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ตลอดชีวิต "

พิมไม่รู้จะทำยังไงกับเตชินแล้ว ห่วงเธอเกิน

หาว่าเธอดื้อ

แต่เธอดูแล้วเป็นเขาต่างหากที่ดื้อเอาแต่ใจเหมือนเด็กจะไปส่งเธอให้ได้

" ก็ได้ค่ะ "

แล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทำการล้างหน้าล้างตาจนรู้สึกสดชื่นแล้ว จึงเดินออกมาจากห้องน้ำ

ป้าพรเดินเข้ามาแล้วเอ่ยทักขึ้นสีหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม

" คุณชายกับคุณพิมตื่นแล้วเหรอคะ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายรออยู่บนโต๊ะอาหารค่ะ บอกว่าถ้าคุณสองคนตื่นให้เข้าไปทานข้าวเลย "

" ครับ ขอบคุณครับป้าใจ / ขอบคุณค่ะ "

เตชินกับพิมเอ่ยขอบคุณป้าใจด้วยความเคารพ แล้วพิมกับเตชินก็เดินไปที่ห้องอาหาร

เตชินดึงเก้าอี้ออกมาให้พิมนั่ง พอพิมเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว

เขาถึงจะมาจัดการที่นั่งให้ตัวเอง คุณหญิงจารวีกับสามีนั่งมองหน้าลูกชายด้วยรอยยิ้ม เตชินเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณพ่อคุณแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงได้เอาแต่จ้องหน้าผมแล้วยิ้มแบบนี้ "

" ลูกเปิดดูในโทรศัพท์สิ "

คุณหญิงจารวีเอ่ยอย่างยิ้มๆ เตชินมองหน้ากันกับพิมด้วยความงุนงง

แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูไลน์ที่แม่เขาส่งมา

พอเห็นรูปตัวเองนอนกอดกับพิมเป็นสิบกว่ารูปเขาก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" เป็นภาพที่สวยมากครับ คุณแม่รู้ใจผมจริงๆ คุณแม่เป็นคนถ่ายเหรอครับ "

คุณผู้ชายทวีศักดิ์จึงเอ่ยตอบแทนภรรยาว่า

" นอกจากแม่ของลูกแล้วคงไม่มีคนอื่นที่กล้าถ่ายแล้วล่ะ มาทานข้าวกันเถอะ ทานข้าวเสร็จแล้วจะได้พักผ่อนกัน "

" ครับ "

พิมมองเตชินที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความสงสัย แต่ต่อหน้าผู้ใหญ่เธอจึงสำรวมหน่อยนึง

ในเมื่อพ่อของเตชินบอกให้ทานข้าว แม้จะอยากรู้แค่ไหนก็ต้องทานข้าวให้เสร็จก่อน

คุณหญิงจารวีพยักหน้าให้ป้าพรยกน้ำซุปบำรุงครรภ์มาให้พิม

ป้าพิมเอาน้ำซุปมาวางให้พิม แล้วคุณหญิงจารวีก็เอ่ยว่า

" ป้านั่งทานข้าวด้วยกันสิ นานๆทีจะได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน "

" ค่ะ "

ป้าพรยังไม่หิว แต่ก็นั่งทานข้าวด้วยกันตามมารยาท เพราะปกติ พวกเขาก็ทานข้าวด้วยกันอยู่แล้ว

จากนั้นคุณหญิงจารวีก็หันไปเอ่ยกับพิมว่า

" น้ำซุปนี้ต้องทานให้หมดนะลูกพิม ส่วนอาหารวันนี้พ่อกับแม่ทำเมนูสำหรับคนท้องโดยเฉพาะ หนูทานได้ทุกอย่างเลยนะ "

พิมมองคุณหญิงจารวีกับคุณผู้ชายทวีศักดิ์ด้วยความซาบซึ้ง แล้วเอ่ยอย่างนอบน้อมด้วยความเกรงใจ