ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 172

รถของเตชินเข้ามาจอดในลานจอดรถ จากนั้นทั้งสองคนก็เปิดประตูลงจากรถ

เตชินลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปรับพิมประคองตัวเธออย่างทะนุถนอมด้วยความเป็นห่วง พิมจึงหันมาเอ่ยกับเขาว่า

" คุณอย่าเว่อร์เกินไปได้มั้ยคะ ฉันท้องนะ ไม่ได้ป่วยเป็นกล้ามเนื้ออ่อนแรงสักหน่อย คุณไม่ต้องมาประคองอะไรขนาดนี้หรอกค่ะ "

เตชินมองลงบนตัวภรรยาตัวน้อย ความจริงเขาอยากจะอุ้มเธอเลยด้วยซ้ำ

แต่กลัวเธอจะโวยวายแล้วว่าให้เขาอีก เขาได้แต่คอยจับประคองตัวเธอเฝ้าระวังอุบัติเหตุ แล้วเอ่ยตอบเธอว่า

" คุณ ถ้าผมไม่จับคุณไว้เกิดคุณสะดุดล้มจะทำยังไง ผมจะช่วยคุณทันเหรอ

อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้เสมอนะ มันไม่ได้บอกหรือแจ้งเตือนล่วงหน้า เราก็ต้องระวังๆไว้ "

" แต่ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ ที่จะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือแล้วปล่อยให้ตัวเองสะดุดล้มได้น่ะ "

เอ่ยจบเธอก็ผลักเตชินออกแล้วหมุนตัวก้าวไปข้างหน้า

แต่ในจังหวะหมุนตัวเท้าของเธอดันไปสะดุดกับเท้าของตัวเองเข้าซะงั้น

เธอตกใจจนหน้าเธอเหวอเกือบจะหงายหลังลงไปบนพื้นแล้ว

ดีที่เตชินอยู่ใกล้จึงรีบคว้ามือเธอไว้แล้วกอดรัดเอวเธอไว้ทัน พิมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เตชินจึงเอ่ยว่า

" เห็นมั้ย พูดยังไม่ทันขาดคำเลย ก็เกิดอุบัติเหตุแล้ว ผมว่าคุณอย่าดื้อเลยจะดีกว่า "

เอ่ยจบเขาก็อุ้มภรรยาตัวน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเธอเดินเข้าไปในบ้าน

" คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ อายคนอื่นเขา ใครเขาทำตัวเหมือนคุณกัน "

เตชินไม่วางพิมลงแต่กลับเอ่ยตอบเธอว่า

" ก็เพราะผมไม่อยากให้ใครทำตัวเหมือนผม

ผมเลยทำในสิ่งที่คนอื่นเขาไม่ทำกัน

ผมรักภรรยา เป็นห่วงลูก ผมอุ้มภรรยาแล้วผมรู้สึกปลอดภัยกว่า สบายใจกว่าให้คุณเดินเอง

ผมก็จะทำแบบนี้ไปจนกว่าคุณจะคลอด

การอุ้มคุณก็เหมือนกับได้อุ้มลูก

มันเป็นการสร้างความรักความผูกพันธ์ระหว่างพ่อแม่ลูก

พอลูกคลอดออกมาจะได้จำผมได้และเรียกหาผมเป็นคนแรกไง "

พิมตีไปที่อกเขาเบาๆแล้วเอ่ย

" คุณนี่นะ เอาแต่ใจตลอดเลย "

เตชินมองคนในอ้อมแขนแล้วฉีกยิ้มยิ้มให้ เขาอุ้มพิมไว้ในอ้อมแขน พอเจอป้าแม่บ้านเขาก็เอ่ยถามขึ้น

" ป้าพร คุณพ่อกับคุณแม่อยู่มั้ยครับ "

" อยู่ค่ะ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นค่ะ "

" ขอบคุณครับ "

เอ่ยขอบคุณเสร็จ เตชินก็อุ้มพิมเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่พ่อแม่เขาอยู่

พอคุณหญิงจารวีกับคุณผู้ชายทวีศักดิ์

เห็นลูกชายอุ้มพิมเข้ามา คุณหญิงจารวีก็รีบเอ่ยถามขึ้น

" อ้าว ลูก หนูพิมเป็นอะไรไปน่ะ "

พิมวางหน้าไม่ถูก เตชินยิ้มให้พ่อกับแม่แล้ววางพิมนั่งลงบนโซฟา

จากนั้นเขาก็นั่งลงข้างๆเธอพร้อมกับเอ่ยตอบพ่อแม่ที่กำลังรอคำตอบว่า

" เมื่อกี้พิมล้มน่ะครับ ผมกลัวว่าถ้าให้เธอเดินเองจะล้มอีก กลัวจะทำให้ลูกในท้องได้รับบาดเจ็บ เลยอุ้มเธอเข้ามาในบ้านครับ "

คุณหญิงจารวีกับคุณผู้ชายทวีศักดิ์ได้ยินดังนั้นพวกเขาก็มองหน้ากัน

ยิ้มออกมาด้วยความดีใจแล้วคุณหญิงจารวีก็เอ่ยกับสามีว่า

" คุณเรากำลังจะได้อุ้มหลานแล้ว คุณได้ยินเหมือนฉันมั้ยลูกบอกว่าหนูพิมท้อง "

คุณผู้ชายทวีศักดิ์ยิ้มด้วยความปลื้มปิติพร้อมกับพยักหน้าให้ภรรยา

" ใช่ เรามีหลานแล้ว "

จากนั้นคุณหญิงจารวีก็วางมือจากอุปกรณ์ทาสีเล็บแล้วเข้ามานั่งใกล้พิม พร้อมกับเอ่ยถามพิมว่า

" หลานของแม่ได้กี่เดือนแล้ว "

" ห้าเดือนค่ะ "

พิมเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม แล้วคุณหญิงจารวีก็เอ่ยต่อว่า

" งั้นดีเลย เดี๋ยวแม่จะสั่งสมุนไพรมาทำให้ลูกดื่มบำรุงครรภ์นะ ต่อไปลูกก็อยู่กับแม่ที่นี่เลย แม่จะได้แลลูกกับหลานด้วยตนเอง "

" เอ่อ...คือ...หนู... "

พิมรู้สึกอึดอัดไม่รู้จะพูดยังไง ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงไม่ให้แม่ของเตชินเสียน้ำใจ

คุณหญิงจารวีมองหน้าพิม รอฟังเธอเอ่ยอย่างจดจ่อ

เตชินเห็นว่าพิมอึดอัดเขาจึงเอ่ยว่า

" คุณแม่ครับ หากคุณแม่อยากดูแลลูกสะใภ้กับหลาน คุณแม่คงต้องไปอยู่เชียงใหม่สักพักแล้วล่ะครับ "

คุณหญิงจารวีมองไปยังลูกชายแล้วเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมล่ะ หนูพิมไม่ชอบอยู่ที่นี่เหรอ "

ได้ยินดังนั้นพิมก็รีบอธิบายทันที

" อ้อ ไม่ใช่ค่ะอย่างงั้นค่ะ คือ หนูเป็นครูค่ะ ต้องสอนเด็กๆ

ไม่สะดวกไปกลับ กรุงเทพ-เชียงใหม่ แต่หากคุณหญิงอยากจะไปอยู่เชียงใหม่ก็ไปได้นะคะ "

คุณหญิงจารวีได้ยินพิมเรียกเขาว่าคุณหญิง

เขาก็ไปจับมือเธอมากุมไว้แล้วเอ่ย

" คุณหยงคุณหญิงอะไรกัน ต่อไปนี้ต้องเรียกคุณแม่เท่านั้น ส่วนเขาก็เรียกคุณพ่อ เข้าใจมั้ย "

" นั่นสิ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วลูกสะใภ้ก็เหมือนลูกแท้ๆเป็นคนในตระกูลเดียวกัน

ไหนลองเรียกพ่อกับแม่ให้รู้สึกชื่นใจหน่อยสิ "

คุณผู้ชายทวีศักดิ์เอ่ยด้วยความรักใคร่เอนดูลูกสะใภ้ คุณหญิงจารวียิ้มจนตาหยีรอฟังพิมเอ่ยเรียกเขาว่าแม่