ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 177

ในเช้าของวันหยุดพิมตื่นแต่เช้าออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์นอกบ้าน

พ่อคำกับแม่มะลิเดินเข้ามาหาลูกสาว แล้วแม่มะลิก็เอ่ยกับพิมว่า

" ลูกพิมไปคุยกับแม่ที่ห้องหน่อย "

พิมหันไปมองพ่อกับแม่ด้วยความสงสัย

แล้วเอ่ยตอบรับ

" ค่ะ "

แล้วแม่มะลิก็หันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ไปยังห้องของตัวเอง พิมก็เดินตามหลังผู้เป็นแม่ไป

ส่วนพ่อคำก็เดินไปนั่งดื่มกาแฟหน้าบ้านคนเดียวบนโต๊ะกลางสวน

เตชินลงมาชั้นล่างไม่เจอพิม พอเห็นแม่บ้านกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่จึงเข้าไปถามหาพิม

" ป้าเห็นคุณพิมมั้ยครับ "

แม่บ้านหันมาตอบเตชินว่า

" เมื่อกี้ป้าเห็นคุณพิมอยู่หน้าบ้านค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็เดินออกไปที่สวนหน้าบ้านทันที แต่กลับเจอเพียงพ่อคำที่กำลังนั่งดื่มกาแฟคนเดียว เขาจึงเดินเข้าไปหาแล้วเอ่ยทักทายขึ้น

" อรุณสวัสดิ์ครับคุณพ่อ "

พ่อคำหันมาทางเตชินแล้วยิ้มขึ้นพร้อมกับเอ่ยว่า

" อรุณสวัสดิ์ๆ มาหาพ่อแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่า "

" ผมนึกว่าพิมอยู่ที่นี่เลยรีบมาดูเธอครับ "

" อ๋อ ลูกพิมอยู่กับแม่ที่ห้องน่ะ ตอนนี้คงจะถูกแม่อบรมสั่งสอนเป็นชุดแล้ว

เมื่อวานเห็นคุณนุชบอกว่าลูกกับลูกพิมทะเลาะกันเรื่องคุณป๊อบ

วันนี้แม่มะลิจึงเรียกลูกพิมไปคุย ลูกไม่ต้องห่วงนะ พ่อกับแม่น่ะยอมรับลูกเป็นลูกเขยแล้ว

จะไม่ยอมให้ลูกพิมทำผิดต่อลูกเด็ดขาด

ลูกสบายใจได้ "

เตชินยิ้มอ่อนอย่างซาบซึ้งใจในความรักในความจริงใจที่พ่อแม่ของพิมมีต่อเขา

" ขอบคุณคุณพ่อกับคุณแม่มากครับ "

" แต่ลูกให้เวลาลูกพิมและพยายามเข้าใจเธอหน่อยนะ

พ่อเชื่อว่าไม่นานหรอกลูกพิมก็คงจะตัดใจจากคุณป๊อบได้

เพราะเธอมีลูกมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว

คงไม่อยากให้ลูกเรียกคนอื่นว่าพ่อหรอก "

" ครับ "

ทางด้านพิมเมื่อเข้าไปในห้องแล้วไปนั่งลงบนเตียงข้างๆผู้เป็นแม่ แม่มะลิก็เอ่ยถามเธอทันทีว่า

" ลูกพิม เมื่อวานคุณนุชบอกว่าลูกกับลูกเตชินทะเลาะกันเรื่องคุณป๊อบ มันเกิดอะไรขึ้นไหนลองเล่าให้แม่ฟังหน่อยซิ "

พิมมองหน้าผู้เป็นแม่แล้วเอ่ยว่า

" เราเข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่ะแม่ ตอนนี้เข้าใจกันแล้ว คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ "

ในเมื่อลูกไม่อยากเล่าแม่มะลิก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆ

แล้วยื่นมือไปกุมมือลูกสาวพร้อมกับเอ่ยอย่างอ่อนโยน

" ในเมื่อลูกไม่อยากเล่างั้นลูกก็ฟังแม่นะ

ตอนนี้ลูกจะเป็นแม่คนแล้ว

ลูกต้องเตรียมตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกในท้อง ลูกจะลังเลใจหรือมีใจให้คนที่ไม่ใช่พ่อของลูกไม่ได้แล้วนะ

แม่เข้าใจนะว่าลูกเคยรักกับคุณป๊อบมาก่อน

แต่พ่อของลูกในท้องของลูกเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เขาดูรักลูกมากด้วยซ้ำ

ลูกก็อย่าไปทำผิดต่อเขา อย่าทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเลย

ในเมื่อเขาได้ชื่อว่าเป็นสามีของลูกแล้ว ลูกก็ต้องรักและให้เกียรติเขา

เรื่องในอดีตที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไปอย่าไปนึกถึงมันอีกเริ่มต้นใหม่นะลูก เพื่อมีครอบครัวที่อบอุ่นตลอดไป

แล้วตัดใจจากคุณป๊อบ ลดความสัมพันธ์ในใจหันมารักสามีของตัวเองให้มากๆ

อย่าให้มีเรื่องระหองระแหงกันบ่อยเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องนะเข้าใจมั้ย "

พิมสบตาผู้เป็นแม่แล้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

" ค่ะแม่ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูกับคุณป๊อบเราคุยกันจบแล้วค่ะ

ไม่นานเขาก็จะลาออกกลับไปใช้ชีวิตในแบบของเขาแล้ว

คงจะไม่ได้เจอกันอีก เพียงแต่หนูแค่รู้สึกผิดต่อเขา

หวังว่าเขาจะได้เจอผู้หญิงดีๆสักคนที่รักเขามากและเป็นห่วงเขาก็เท่านั้นค่ะ "

แม่มะลิผงกหัวเบาๆมองหน้าลูกสาว แล้วเอาฝ่ามือไปสัมผัสใบหน้าลูกสาวด้วยความรัก

" เช่นนั้นก็ดีแล้ว พ่อกับแม่น่ะอยากเห็นลูกมีชีวิตที่ดี มีครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุขแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว "

" ค่ะ "

ได้คุยกับลูกสาวแล้วแม่มะลิก็สบายใจหายกังวลยิ้มแล้วเอ่ย

" ไป ออกไปกินข้าวเช้ากันเถอะ ตอนนี้คุณนุชคงจะเตรียมข้าวเช้าให้ลูกเรียบร้อยแล้ว "

" ค่ะ "

สองคนแม่ลูกเปิดประตูเดินออกจากห้อง แล้วเดินลงบันไดไปชั้นยังล่า พอถึงชั้นล่างพิมก็หันมาเอ่ยกับผู้เป็นแม่ว่า

" แม่ไปรอในห้องอาหารก่อนนะคะ

เดี๋ยวหนูจะไปตามพ่อกับคุณเตชินมากินข้าว "

แม่มะลิพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องอาหาร

ส่วนพิมก็เดินออกไปหน้าบ้านตรงไปหาพ่อของเธอ เห็นเตชินอยู่ด้วยจึงเอ่ยขึ้น

" คุณลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ฉันกำลังจะไปตามคุณมาทานข้าวเช้าพอดี "

พิมเห็นด้วยกับเตชิน แล้วเตชินก็หันไปเอ่ยกับพ่อคำกับแม่มะลิว่า

" เราสองคนขอออกไปเดินย่อยอาหารก่อนนะครับ "

พ่อคำพยักหน้ายิ้มเบาๆแม่มะลิยิ้มแล้วเอ่ยตอบไปว่า

" จ๊ะ "

จากนั้นทั้งสองคนก็ลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร เดินออกจากบ้าน เดินจับมือคุยเล่นกันในสวน

แล้วเตชินก็เอ่ยถามกับพิมเรื่องคลอดลูก

ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

" ที่รักคุณอยากจะคลอดลูกแบบไหน คลอดเองตามธรรมชาติหรือผ่าตัด "

พิมครุ่นคิดสักพักแล้วเอ่ย

" ฉันอยากคลอดธรรมชาติมากกว่าค่ะ

เพราะฉันกลัวการผ่าตัด "

แล้วเตชินก็ถามต่อว่า

" คุณจะดูฤกษ์คลอดมั้ย "

ได้ยินเตชินถามแบบนี้พิมถึงกับหยุดเดินแล้วหันมามองเขา

" คุณเชื่อเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ "

" อืม...ผมก็ไม่ได้เชื่อหรอก แต่คนอื่นเขาไปดูกันผมคิดว่าถ้ามันดีกับลูกของเราผมก็อยากจะลองเชื่อดูสักครั้ง มันก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ "

จากนั้นพิมก็หันหน้ากลับไปเดินตรงไปข้างหน้าต่ออย่างครุ่นคิด แล้วเธอก็เอ่ยว่า

" ในเมื่อลูกเราเป็นผู้ชาย ฉันให้คุณเป็นคนตัดสินใจค่ะ "

ได้ยินภรรยาเอ่ยดังนั้นเตชินระบายรอยยิ้มทรงเสน่ห์ออกมาอย่างดีอกดีใจ

" คุณพูดจริงใช่มั้ยที่รัก งั้นพรุ่งนี้ผมจะให้พ่อแม่คุณกับพ่อแม่ผมไปดูฤกษ์คลอดให้ลูกเรานะ "

" ค่ะ แล้วแต่คุณเลย "

เตชินเข้าไปกอดด้วยความดีใจแล้วจูบหน้าผากเธอจากนั้นก็จับเธอหอมแก้มซ้ายขวาอย่างชื่นใจ

" ขอบคุณนะที่รัก ผมรักคุณที่สุดเลย "

จากนั้นทั้งสองก็เดินเล่นกันในสวนต่อสักพัก

พอแดดเริ่มออกเตชินก็จูงมือพิมเดินกลับเข้ามาในบ้าน

เตชินมองไปยังนาฬิกาที่แขวนบนผนังแล้วเอ่ย

" เก้าโมงครึ่งแล้ว ไปอาบน้ำแล้วเปิดเพลงให้ลูกฟังกัน คุณก็จะได้นอนพักด้วย "

พิมพยักหน้าให้เขาเบาๆอย่างเชื่อฟัง แล้วทั้งสองก็ขึ้นไปบนห้อง เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

เตชินอาบเสร็จก่อนจึงเดินมาไปใส่เสื้อผ้าแล้วหยิบรีโมทมาเปิดแอร์ จากนั้นก็เปิดเพลงพัฒนาสมองเด็กรอพิมออกมา

หลังจากแช่น้ำอุ่นเสร็จพิมก็เดินออกมาจากห้องน้ำไปหยิบชุดคลุมท้องมาสวมใส่แล้วเดินมานั่งลงบนเตียง

เธอนั่งพิงอกเตชิน เตชินลูบท้องสัมผัสลูกเบาๆพูดคุยกับลูกเพื่อถักทอสายใยรักสานความผูกพันธ์ให้อบอุ่นในครอบครัว