ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 180

สองวันต่อมา......

พิมกลับมาอยู่ในห้องพักฟื้น คุณหญิงจารวีอุ้มหลานชายด้วยความรักใคร่แทบไม่ยอมวาง

อุ้มสลับกันกับแม่ของพิมที่เห่อหลานไม่แพ้กัน โดยไม่สนใจผู้เป็นสามีที่นั่งบนโซฟาเลย

สองสามีที่มีฐานะเป็นปู่กับตาได้แต่จ้องมองภรรยาอุ้มหลานไม่ให้พวกเขาได้อุ้มเลย

เตชินนั่งข้างพิมมองภาพครอบครัวตรงหน้าแล้วหันมายิ้มให้กันด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น

ณัชชาถือช่อดอกไม้เดินมาหน้าห้องผู้ป่วยแล้วเคาะประตู

" ก๊อกๆๆ! "

จากนั้นเธอก็ผลักประตูเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้ในมือแล้วเอ่ยด้วยสีหน้ายินดีอย่างยิ้มแย้ม

" ณัชชาดีใจด้วยนะคะขอแสดงความยินดีกับคุณพิมและพี่เตชินด้วยค่ะ

ณัชชากลับมาจากคุยงานต่างจังหวัดก็รีบตรงดิ่งมาโรงพยาบาลเลย ตื่นเต้นมากที่ได้เป็นอาแล้ว "

พิมมองหน้าณัชชาแล้วยิ้มขึ้นพร้อมกับเอ่ย

" ขอบคุณมากค่ะ "

ณัชชายิ้มแล้วเอ่ย

" ฉันซื้อดอกไม้มาให้ เดี๋ยวขอจัดดอกไม้ใส่แจกันให้ก่อนนะ อ้อ ดอกไม้นี้ไม่อันตรายต่อหลานกับคุณพิมค่ะ "

" ค่ะ ตามสบายเลย "

พิมเอ่ย แล้วณัชชาก็ไปจัดดอกไม้ พอจัดดอกไม่ใส่แจกันเสร็จ เตชินจึงเอ่ยว่า

" ณัชชาน้องไปล้างมือให้สะอาดก่อนนะ แล้วต่อด้วยล้างมือฆ่าเชื้อด้วยเจลแอลกอฮอล์ เข้าใจมั้ย "

เพราะเตชินรู้ว่าณัชชาจะต้องไปจับลูกเขาแน่นอน

เขากลัวเชื้อโรคจะไปทำให้ผิวบอบบางของลูกน้อยระคายเคืองจึงเอ่ยเตือน

ณัชชาหันไปมองเตชินแล้วเอ่ย

" รู้แล้วค่ะ "

แล้วเธอก็เดินเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ จากนั้นก็ล้างด้วยเจลแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อ

พอออกมาเตชินก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า

" เธอสัมผัสหลานได้แต่หอมหรืออุ้มไม่ได้ "

ณัชชาเริ่มรำคาญแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าบูดๆ

" ทำไมล่ะคะ "

" เพราะบนตัวเธอฉีดน้ำหอม แถมบนใบหน้าเธอมีเครื่องสำอาง มันเป็นสารเคมี พี่กลัวลูกพี่แพ้ "

ณัชชามองไปยังคุณหญิงจารวีแล้วเอ่ยฟ้อง

" คุณป้าคะ พี่เตชินใจร้ายเกินไปแล้ว "

คุณหญิงจารวีที่ห่วงหลานและเห่อหลานมากจึงเอ่ยว่า

" ณัชชาที่พี่เขาพูดก็ถูกนะ หลานยังไม่ได้ตรวจDNAไม่รู้ว่าแพ้อะไรบ้าง

ตอนนี้ผิวของหลานตัวน้อยบอบบางมาก

ไม่เชื่อหนูลองมาจับดูสิ

จะรู้ว่าง่ายต่อการแพ้สารเคมีมาก

ดังนั้นถ้าหนูรักหลานก็ระวังๆไว้ก่อนดีกว่านะ

วันนี้ก็ลองสัมผัสหลานเฉยๆก่อน พรุ่งนี้หนูค่อยมาเยี่ยมใหม่แล้วเตรียมตัวมาให้พร้อมโอเคมั้ย "

ณัชชาฟังคุณหญิงจารวีอธิบายเหตุผลแบบเงียบๆ แล้วเธอก็เอ่ยตอบว่า

" โอเคก็ได้ค่ะ "

จากนั้นเธอก็เอานิ้วไปจับแก้มนุ่มนิ่มของหลานเบาๆแล้วเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างตื่นเต้นว่า

" ว้าว ผิวหลานนุ่มมาก เหมือนผิวคุณพิมเลย

จมูกก็โด่งแต่แรกเกิดเลย

งุ้ย เด็กทารกอะไรหล่อแต่เด็ก น่ารักน่าชังชะมัดเลย โตขึ้นมาต้องหล่อมากแน่ๆ "

พิมฉีกยิ้มที่มุมปากอย่างเงียบๆ เตชินจึงเอ่ยขึ้น

" ก็พ่อหล่อแม่สวยลูกออกมาก็ต้องหน้าตาดีเป็นธรรมดา ถ้าเธอมีลูกกับคุณจอห์นที่มียีนส์เด่นลูกเธอก็หล่อน่ารักเหมือนลูกของพี่แหละ "

ณัชชามองแรงใส่เตชินแล้วเอ่ย

" พี่เตชินพี่หยุดพูดถึงคนอื่นเลยนะ ไม่งั้นฉันจะไม่ทำงานแทนพี่ในบริษัทแล้ว "

ได้ยินณัชชาเอ่ยขู่ดังนั้นเตชินก็เอ่ยว่า

" ก็ได้ๆ ไม่พูดถึงคุณจอห์นแล้วก็ได้ "

ช่วงนี้เขาให้ณัชชาไปประชุมแทนตลอดเขาจะไปขัดใจเธอให้เธอไม่พอใจได้ยังไง

หากเธอโกรธขึ้นมาเขาก็อดได้อยู่กับลูกกับภรรยาสิ

ณัชชามองหน้าทารกน้อยแล้วระบายรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา

พูดคุยกับทารกน้อยด้วยความรักใคร่ สักพักเด็กน้อยก็ทำปากจู๋ ดูดปากเหมือนกำลังหิว บิดหน้าน้อยๆแล้วร้องให้ขึ้น

" แง้ อุแว้ อุแว้! "

คุณหญิงจารวีก็เอาหลานมาให้พิมแล้วเอ่ย

" อู้ว...ร้องให้ใหญ่เลยนะ เคอร์ฟิวสุดหล่อของย่าคงจะหิวนมแล้ว ลูกพิมให้นมเขาหน่อยนะ เขาคงจะง่วงนอนแล้วล่ะ "

" ค่ะ "

พิมรับลูกมาอุ้มแล้วแกะกระดุมเสื้อให้ลูกดูดนมจากเต้า

เตชินนั่งบนเตียงมือหนึ่งโอบกอดภรรยา

อีกมือก็สัมผัสแก้มลูกน้อยเบาๆ

5 เดือนต่อมา....

เคอร์ฟิวน้อยเริ่มตั้งไข่ เล่นกับผู้เป็นพ่อ หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี

พิมกลับมาจากโรงเรียนได้ยินเสียงลูกหัวเราะเสียงดัง