ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 179

หลังจากที่ลาหยุดยาว พิมก็ไปอยู่กับเตชินที่กรุงเทพ

บางวันเตชินก็พาเธอไปอยู่ที่บริษัทกับเขา

บางวันณัชชาก็พาเธอไปเลือกซื้อเสื้อผ้าเด็กแก้เบื่อ

ถึงคอสเรียนโยคะเตชินก็ไปเล่นโยคะกับเธอ

ทำกิจกรรมครอบครัวสำหรับคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ด้วยกัน

ส่วนคุณหญิงจารวีกับสามีก็ไปช้อปปิ้งเลือกเสื้อผ้า ที่นอนและผ้าอ้อมให้หลาน

แล้วสั่งเตียงทำเตียงและคอกนุ่มๆให้หลานที่กำลังจะออกมาลืมตาดูโลกด้วย

พอได้ฤกษ์วันที่จะคลอดลูก ทุกคนก็นั่งรถไปส่งพิมที่โรงพยาบาลกันอย่างพร้อมเพรียง

ทั้งพ่อแม่พิมและพ่อแม่ของเตชินต่างก็นั่งรอพิมในห้องกันกันอย่างตื่นเต้นแทบนั่งกันไม่ติดกันเลยทีเดียว

ตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าสมาชิกคนใหม่ของตระกูล

ทางห้องคลอด ขณะที่หมอกำลังทำคลอดอยู่พิมเบ่งท้องพร้อมกับกรีดร้องอย่างทรมานเหงื่อซึมไหลออกมาสีหน้าดูเจ็บปวดและเหนื่อยล้า

เตชินมองหน้าภรรยาด้วยความสงสารอยากจะเจ็บแทน เขาเม้มริมฝีปากแน่นเอาใจช่วยเธอ

คอยนั่งกุมมือเธอ อยู่เคียงข้างเธอและจูบมือเธอเบาๆด้วยความรักด้วยความห่วงใย

พิมปวดท้องอย่างทรมาน หนังสีหน้าเธออ่อนล้าอ่อนเพลียแทบจะไม่มีแรงแล้วตอนนี้

เตชินใจสั่นตุบๆได้กุมมือพิมไว้แน่นคอยส่งกำลังใจผ่านริมฝีปากอุ่นที่จูบลงบนมือเธอแล้วเอ่ย

" ที่รักคุณทำได้ อดทนอีกนิดนะ หายใจเข้าลึกๆ ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ตรงนี้ อยู่เคียงข้างคุณตรงนี้รอเห็นหน้าลูกพร้อมคุณนะ "

พิมมองเตชินที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลรื่นหู

สีหน้าดูอบอุ่นอ่อนโยน สบกับตาเธออย่างไม่กะพริบ

คอยกุมมือเธอแน่นและจุมพิษส่งกำลังใจให้เธอตลอดเวลา

รอคอยที่จะได้เจอหน้าลูกที่เป็นของขวัญสุดพิเศษของพวกเขาทั้งสองคน

เธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นของความรักและความห่วงใยที่เขามีต่อเธออย่างล้นหลาม ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้น

จึงฝืนยิ้มขึ้นแล้วกัดฟันรวบรวมพลังเบ่งลูกออกมาอีกครั้ง

พร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องขึ้นเสียงดังในขณะที่เบ่งลูกออกมาอย่างยากลำบาก

ร่างกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานเจียนตาย

คล้ายมีคนเอากรีชมาทิ่มแทงท้องจนร่างกายบอบช้ำซีดเซียวไปหมด

เตชินรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดทรมานของพิมเขารักพิมมากขึ้นทวีคูณและรู้สึกสำนึกในบุญคุณของพ่อแม่

" ผมรักคุณนะที่รัก "

ทำให้เขามองเห็นภาพพ่อแม่เขาในวันที่เขาออกมาลืมตาดูโลก

พ่อกับแม่ของเขาก็คงจะเป็นแบบเขาในวันนี้

รอคอยที่จะเจอหน้าลูกด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

เสียงกรีดร้องและความพยายามของพิมในการเบ่งลูกออกมา

ทำให้เตชินถึงกับน้ำตาไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ในขณะที่เขากุมมือพิมแน่นจับจ้องเธอราวกับช่วยเธอแบกรับความเจ็บปวด

แล้วเสียงร้องของเด็กทารกก็ดังขึ้นราวกับเป็นเสียงสวรรค์

" อุแว้ อุแว้ อุแว้ "

เตชินยิ้มให้พิมด้วยความดีใจแล้วเข้าไปจูบหน้าผากเธอด้วยความรักความตื้นตันใจอย่างสุดซึ้ง

" ที่รัก คุณเก่งที่สุด ผมรักคุณๆ "

พิมยิ้มตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย

แล้วหมอก็อุ้มลูกมาให้พวกเขาสองคนดูหน้าลูกครั้งแรกในชีวิต

เตชินอุ้มลูกให้พิมดูแล้วเอ่ย

" ที่รัก ลูกหน้าตาเหมือนผม นิสัยต้องเหมือนคุณแน่ๆเลย "

พิมได้แต่ยิ้มอ่อนด้วยใบหน้าซีดเซียวเธอไม่มีเรี่ยวแรงจะเอ่ยอะไรแล้ว จากนั้นพยาบาลก็เอ่ยว่า

" เดี๋ยวเราขออนุญาตถ่ายรูปให้คุณเก็บไว้เป็นของขวัญคอยเตือนช่วงเวลาพิเศษที่แสนมหัศจรรย์นี้ให้พวกคุณในทุกๆปีนะคะ "

" ได้ครับ "

เตชินอุ้มลูกไว้ในมือนั่งถ่ายรูปข้างพิมภาพสามคนพ่อแม่ลูกดูอบอุ่นเต็มไปด้วยสายใยรักแห่งครอบครัว

อีกภาพก็ให้พิมนอนกอดลูกส่วนเขาก็จูบหน้าผากเธอเบาๆเป็นภาพที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจหมอและพยาบาลอย่างมาก

ถ้าเดาไม่ผิดการจีบหญิงของพี่คงจะล้มเหลวไม่เป็นท่าใช่มั้ย ถึงได้ยอมกลับมา "

ป๊อบมองหน้าน้องชายอย่างเย็นชาแล้วหันไปมองผู้เป็นพ่อโดยไม่สนใจน้องชาย

พ่อของเขาลุกจากเก้าอีกแล้วเดินเข้ามาหาลูกชายทั้งสองแล้วเอ่ย

" ต่อไปนี้พ่อขอให้ลูกทั้งสองช่วยกันทำงาน สามัคคีกัน อย่าเอาแต่ตีกันเหมือนตอนเด็กนะ โดยเฉพาะป้องอย่ายั่วโมโหพี่บ่อยล่ะ "

" ครับคุณพ่อ ผมโตแล้ว ผมรู้ว่านอกจากต้องหาเมียแล้วยังต้องทำงานเป็นรองประธานช่วยพี่ชายสุดที่รัก

และอีกหน้าที่หนึ่งคือช่วยพี่ชายหาเมียเพราะถ้าให้พี่หาเอง

ชาตินี้คุณพ่อกับคุณแม่คงไม่มีทางได้อุ้มหลานแน่นอน ขนาดไปเป็น ผอ.โรงเรียนในชนบทตั้งหลายปี

ยังพิชิตใจสาวคนนั้นไม่ได้ ถ้าผมเดาไม่ผิด

ที่พี่ยอมกลับมารับช่วงต่อจากพ่อคงเพราะอกหักมาแน่นอน "

ป๊อบมองไปยังน้องชายอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยเสียงเย็นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

" นายพูดพอหรือยัง "

ป้องยิ้มแล้วเอ่ยตอบพี่ชายอย่างกวนๆว่า

" ครับ จะไม่พูดแล้ว แต่วันหลังจะพูดอีก "

ป๊อบมองน้องชายอย่างรำคาญ จากนั้นป๊อบก็หันไปเอ่ยกับผู้เป็นพ่อว่า

" ผมขอตัวก่อนนะครับคุณพ่อ "

ผู้เป็นพ่อพยักหน้าให้ลูกชายเบาๆ แล้วป๊อบก็หันหลังเดินออกไป ไปยังห้องทำงานของตัวเอง

เข้าไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานแล้วเอนหลังหมุนเก้าอี้มองออกไปยังวิวด้านนอกนั่งคิดอะไรเพลินๆอย่างเงียบๆ

ทันทีที่เขาเข้ามารับช่วงต่อจากพ่อของเขา

และเข้ามามีบทบาทในการเป็นผู้บริหารบริษัท NTที่ดูแลเกี่ยวกับการสื่อสารโทรคมนาคมในประเทศแล้ว

การแข่งขันในชีวิตประจำวันของเขาก็เริ่มขึ้น

ความเยือกเย็นในตัวและความเด็ดขาดก็เข้ามาครอบงำตัวเขาอย่างไม่รู้ตัว

ตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาในบริษัทบนเป็นตึกสูงแห่งนี้