ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 186

ป๊อบเห็นว่าณัชชาไม่ไหวแล้วจริงๆ เลยอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาเธอเข้าไปในห้องพร้อมกับบ่นพึมพำว่า

" ดีนะที่เป็นหน้าห้องผม ถ้าเป็นคนอื่นมาเจอสภาพคุณเป็นแบบนี้คงจะกินคุณเข้าไปทั้งร่างแล้ว

แต่ผมจะไม่กินคุณเข้าไปทั้งร่างหรอกนะ

แค่จะมีอะไรกับคุณเพียงแค่คืนเดียวโดยไม่แตะต้องส่วนอื่นบนเรือนร่างคุณ

เพื่อให้คุณได้ลิ้มลองรสชาติของความเจ็บปวด

ที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว "

เอ่ยจบเขาก็วางณัชชาลงบนเตียงแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก

จากนั้นก็เข้ามาหาเธอแล้วยื่นมือไปสัมผัสน่องขาเนียนสวยของเธอเบาๆ

ทำให้ณัชชารู้สึกดีและพอใจมาก เห็นดังนั้นป๊อบก็รู้ได้ทันทีว่าเธอถูกวางยา

เขายิ้มเย้ยขึ้นที่มุมปากแล้วเข้าไปประชิดในตัวเธออย่างไม่รีรอ

แล้วบรรเลงเพลงสวาทกับเธอทันทีอย่างเร่าร้อนบนเตียงตลอดทั้งคืน

เช้าวันต่อมา ณัชชาค่อยๆเริ่มรู้สึกตัว ร่างกายเธอปวดระบมไปทั่วทั้งตัว

พอขยับตัวนิดหน่อยก็รู้สึกปวดหัวแบบมึนๆ

เธอถึงกับขมวดขึ้น แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น

เธอรู้สึกได้ถึงร่างกายที่เปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่ม

จึงเอามือมาแตะที่อกแล้วเธอก็ตกใจที่ตัวเองเปลือยจริงๆ ดวงตาเธอเบิกกว้างขึ้นจนสมองขาวโพลน

แล้วเธอก็รีบลุกมานั่งดึงผ้าห่มมาปกปิดหน้าอกไว้พยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

แต่ก็นึกอะไรไม่ออก สุดท้ายเธอก็หลับตาปี๋

แล้วกรีดร้องขึ้นเสียงดัง

" กรี๊ดดดดด "

ป๊อบที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าเย็นชาและเช็ดผมไปด้วย

บนตัวนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียว

โชว์หุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจแล้วเอ่ยอย่างรำคาญ

" แค่เสียครั้งแรกไป คุณไม่ตายหรอกหน่า

พิมเคยโดนพี่ชายสุดที่รักของคุณย่ำยียิ่งกว่านี้

ไม่เห็นเธอจะตะโกนแหกปากร้องเสียงดังน่ารำคาญแบบคุณเลย "

ป๊อบเอ่ยขึ้นเสียงเย็นโดยไม่มองณัชชาเลยสักนิด แล้วหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเป่าผมทันที

ในขณะที่ณัชชาลืมตาขึ้นก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจทันทีที่เห็นป๊อบ

จากนั้นแววตาเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นหยาดเยิ้ม

จ้องมองหุ่นเซ็กซี่กล้ามเป็นมัด ซิกแพคแน่นๆของป๊อบ

จนลืมกรีดร้องด้วยความลืมตัว มัวแต่ตกตะลึงกับภาพตรงหน้าถึงกับแอบพึมพำในใจด้วยน้ำเสียงหยาดเยิ้มอย่างลืมตัวว่า

[ ล่ำๆ แน่นๆ เซ็กซี่ ขยี้ใจสุดๆ ]

เธอเคลิ้มไปกับภาพของป๊อบที่ปรากฏตรงหน้า พอได้สติ

เธอก็ถึงกับสั่นสะดุ้งรีบสลัดความคิดร้ายๆที่ลุ่มหลงในเรือนร่างของผู้ชายนั้นออก แล้วกรีดร้องขึ้นเสียงดังอีกครั้ง

ป๊อบไม่ได้สนใจเธอ เขารีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกจากห้องไปปิดประตูเสียงดัง ปัง!

ณัชชาถึงกับเงิบ มองไปยังประตูแล้วกรีดร้องพร้อมดับทุบตีเตียงด้วยความโกรธ อาการปวดหัวมึนหัวของเธอหายไปจนหมดสิ้น

ทางด้านจอห์นพอเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาก็หันไปกอดคู่นอนที่เขาเข้าใจว่าเป็นณัชชามาตลอดทั้งคืนอย่างสุขใจ

แล้วหญิงสาวก็เอ่ยขึ้นเป็นภาษาอังกฤษว่า

" คุณต้องรับผิดชอบฉัน เพราะคุณฉุดฉันมา "

ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับตาอยู่ก็ย่นคิ้วด้วยความแปลกใจ

แล้วลืมตาขึ้นมามองคนที่เขากำลังกอดดีๆเต็มสองตา

พอเห็นว่าไม่ใช่ณัชชาเขาก็ตกใจเมื่อคนที่เขานอนด้วยมีอะไรกันตลอดทั้งคืนไม่ใช่ณัชชา

แต่ผู้หญิงแปลกหน้าที่มีหน้าตาสวยในระดับที่เขาพอใจจึงไม่ได้ว่าอะไรเอ่ยถามเพียงว่า

" คุณเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในห้องผมได้ล่ะแล้วจะให้ผมรับผิดชอบยังไง เอาเงินเท่าไหร่บอกมา "

ฟ้าใสจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเฉยชาว่า

" ฉันต้องถามคุณมากกว่า ว่าใช้ให้คนไปฉุดฉันขึ้นรถแล้วมาขังไว้ที่นี่ทำไม

ดีนะ ที่หน้าตาคุณหล่อนิดหน่อย ฉันสามารถยอมให้เป็นสามีได้ "

คำว่าหล่อนิดหน่อยทำให้จอห์นรู้สึกไม่รื่นหูเลย เขาจึงเอ่ยว่า

" คุณ ถ้าอย่างผมยังเรียกว่าหล่อนิดหน่อย

งั้นคนบนใบนี้โลกนี้คงไม่มีใครหล่อแล้ว "

ฟ้าใสไม่อยากสนใจคนหลงตัวเองอีกต่อไป

เธอจึงเอ่ยแนะนำตัวเองว่า

" ฉันชื่อฟ้าใสนะ คุณเป็นสามีฉันแล้ว หากอยากทำเรื่องอย่างเมื่อคืนอีกก็ไปหาฉันได้ตลอด

แต่ถ้าฉันจับได้ว่าคุณนอกใจฉันซื้อผู้หญิงมาปรนเบรอ ฉันจะจับคุณตอนเจ้านั่นทันที

อ้อ อีกอย่างฉันได้บอกพ่อกับแม่และพี่ชายฉันแล้ว ว่าฉันจะแต่งงานกับคุณ

อาทิตย์หน้าเข้าพิธีแต่งงานตามศาสนาคริสของคุณ แล้วอย่าคิดเบี้ยวงานแต่งของเราล่ะ