ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 195

หลังจากเคอร์ฟิวทานเสร็จพิมก็เอาทิชชูเปียกมาเช็ดปากให้ลูกชายพร้อมกับเอ่ยว่า

" ไหนเคอร์ฟิวบอกน้าณัชชาซิว่า

เบบี๋ของน้าณัชชาก็น่ารักเหมือนผมค้าบ "

ณัชชาได้ยินพิมเอ่ยอย่างนั้นเธอยิ้มแล้วเอ่ยว่า

" ถ้าลูกน้าเป็นผู้หญิงน้าขอจองเคอร์ฟิวน้อยเป็นลูกเขยนะค้าบ "

เคอร์ฟิวมองหน้าณัชชาด้วยแววตาสดใสพยักหน้าหงึกๆอย่างไม่รู้อะไรแล้วเอ่ยตอบณัชชาว่า

" ค้าบ "

ณัชชายิ้มอย่างเอ็นดู เมื่อหนุ่มหล่อตรงหน้าตกปากรับคำอย่างไร้เดียงสาแล้วเธอก็เอ่ยถามต่อว่า

" แล้วเรารู้เหรอว่าลูกเขยคืออะไรน่ะ หื้อ "

เคอร์ฟิวยิ้มหล่ออย่างน่ารักน่าชังด้วยความไร้เดียงสา รอยยิ้มนี้ทำเอาณัชชาตกหลุมรักหนักมาก

" งุ้ยยิ้มหวาน หล่ออีกแล้ว ใจน้าละลายหมดแล้วนะ เคอร์ฟิวน้อยของเราร้ายไม่เบานะเลยนะ โตขึ้นอย่าไปยิ้มให้สาวๆแบบนี้นะค้าบ "

หลังจากชำระเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว พิมก็อุ้มเคอร์ฟิวน้อยออกจากร้านไอติมในห้าง แล้วพาลูกชายเดินเล่นเที่ยวดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย

เพื่อรอเตชินมารับหลังเลิกงาน โดยมีณัชชาเดินเล่นเป็นเพื่อนเธอและเข็นรถเข็นของเคอร์ฟิว

พอหกโมงเย็นเตชินก็ขับรถมาถึงห้าง

ที่พิมกับณัชชาอยู่

เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาภรรยาสาวสุดที่รักทันที

พอพิมรับสายเขาก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลว่า

" ที่รัก คุณอยู่ไหน ส่งโลเคชั่นมาให้ผมหน่อยครับ จะเดินไปหา "

พิมที่อยู่ปลายสายจึงเอ่ยตอบเขาว่า

" ฉันเดินไปหาคุณดีกว่าค่ะ ฉันอยากกลับแล้ว "

" ได้ครับ ผมจอดรถที่เดิมนะ "

" ค่ะ "

เอ่ยจบ พิมก็หันไปเอ่ยกับณัชชาว่า

" เรากลับกันเถอะค่ะ "

" ค่ะ ฉันก็เริ่มเมื่อยขาแล้วเหมือนกัน "

แล้วพิมก็เอาเคอร์ฟิวน้อยใส่ไว้ในรถเข็นแล้วพากันเดินออกมายังลานจอดรถ

เมื่อเตชินเห็นภรรยา เขาก็รีบลงจากรถแล้วเดินไปหาภรรยา

พิมอุ้มเคอร์ฟิวน้อยออกมาจากรถเข็น

ส่วนเตชินก็รู้หน้าที่ พับรถเข็นแล้วไปเก็บไว้ท้ายรถ

ณัชชามองดูสองสามีภรรยาที่ช่วยกันอำนวยความสะดวกให้กันและกัน เธอรู้สึกอิจฉาเบาๆ

จากนั้นพวกเขาก็พากันขึ้นรถแล้วเตชินก็ขับออกไปจากห้าง เพื่อไปส่งณัชชาที่บ้าน

ระหว่างทางณัชชาที่กำลังท้องอยู่บวกกับวันนี้เธอเดินนานเป็นชั่วโมง ทำให้รู้สึกง่วงและเพลียมากจึงเผลอหลับไป

ส่วนพิมก็อุ้มลูกชายตัวน้อยไว้บนตัก ตอนนี้เคอร์ฟิวน้อยก็สลบไสลไปแล้วเช่นกัน

บรรยากาศภายในรถเงียบสงบ เตชินเหลือบมองภรรยาแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า

" ที่รักถ้าคุณง่วงก็หลับเลยนะ "

" ฉันไม่ง่วงค่ะ "

" อ่อ ผมเห็นณัชชาง่วงจนหลับไปแล้วผมก็นึกว่าคุณจะง่วงเหมือนเธอ "

" คุณณัชชาเธอท้องเป็นธรรมดาที่จะเหนื่อยง่ายเพลียง่ายกว่าคนปกติค่ะ "

เตชินพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจ นึกถึงภรรยาตัวเองในเมื่อก่อน

ช่วงที่ท้องเธอยังคงไปทำงาน สอนทั้งวันแถมยังนั่งรถไป-กลับอีก

ทำให้เขารู้สึกว่าภรรยาเขานั้นสุดยอดผู้หญิงแกร่ง

เขารักและอยากจะทะนุถนอมภรรยาให้มากขึ้นไปอีก แม้ว่าตอนนี้เขาจะกลายเป็นสามีดีเด่นไปแล้วก็ตาม