ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 196

เมื่อเตชินขับรถกลับมาถึงบ้านเขาก็ขับเข้าไปจอดในลานจอดรถ แล้วเปิดประตูลงมา เดินไปเปิดประตูหลังที่เคอร์ฟิวนั่งอยู่

เขาปลดสายเบลท์ออกจากตัวลูกชาย จากนั้นก็อุ้มลูกชายลงจากรถเดินเข้าไปในบ้าน

ป้าใจเห็นเคอร์ฟิวหลับในอ้อมแขนของเตชิน

ก็รีบไปปูที่นอนให้เคอร์ฟิวน้อยทันที

เตชินเอาลูกวางลงไปนอนในคอกนุ่มๆอย่างเบามือ แล้วเอ่ยกับป้าใจว่า

" ป้าใจช่วยอยู่เป็นเพื่อนเคอร์ฟิวน้อยก่อนนะครับ "

" ได้ค่ะ "

จากนั้นเตชินก็เดินออกไปจากห้องนั่งเล่น จะไปอุ้มพิมลงจากรถ

ก็เห็นพิมเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าง่วงซึม พิมจึงเอ่ยกับเตชินว่า

" ฉันขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ คุณอยู่ดูแลลูกก่อนนะเดี๋ยวฉันลงมาเปลี่ยนกับคุณ "

เอ่ยจบเธอก็เดินขึ้นบันไดไป เตชินก็ตามเธอขึ้นไปพร้อมกับเอ่ยว่า

" ลูกมีป้าใจดูแลแล้ว คุณไม่ต้องห่วง ในเมื่อลูกหลับอยู่ ทำไมเราไม่รีบอาบน้ำพร้อมกันล่ะ

เราไม่ได้อาบน้ำด้วยกันมานานแล้ว วันนี้มารื้อฟื้นบรรยากาศเดิมๆกันดีกว่านะ "

พิมไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเขาอีก การที่พิมเงียบสำหรับเตชินแล้วมันแปลว่า ตกลง

เขายิ้มกรุ้มกริ่มขึ้นที่มุมปากแล้วจับภรรยาอุ้มขึ้นมา พิมตกใจรีบเอามือไปโอบรอบคอเขาอย่างไวแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าขุ่นๆ

" ทำบ้าอะไรของคุณ ถ้าฉันตกลงไปคุณรับผิดชอบไหวเหรอ "

เตชินยิ้มแล้วเอ่ยตอบเธอว่า

" ผมไม่ยอมให้ภรรยาตัวน้อยของผมตกลงไปได้แน่นอน "

เอ่ยจบเขาก็อุ้มพิมเดินขึ้นบันไดไป แล้วเดินไปที่ห้องยื่นมือเปิดลูกบิดประตูเข้าไปในห้อง

พอประตูปิดลงเขาก็เริ่มก้มลงจูบพิมที่อยู่ในอ้อมแขนอย่างดูดดื่มพร้อมกับอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำใช้เท้าปิดประตู

.....เดือนต่อมา......

และแล้วระยะเวลาหนึ่งเดือนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ป๊อบที่ยุ่งกับงานตลอดเวลากลับนั่งไม่ติดแล้ว

เพราะตามที่เตชินบอก เดือนใหม่นี้เป็นเดือนที่ณัชชาจะแต่งงานกับจอห์น

วันแรกของการเริ่มต้นเดือนใหม่ เขาเลิกงานเร็วกว่าปกติแล้วเดินออกจากห้องเพื่อไปหาคนบางคน

ป้องที่กะจะมาชวนพี่ชายไปดื่ม แต่ดันเห็นพี่เดินออกมาจากห้องอย่างรีบร้อนด้วยสีหน้านิ่ง ดูเคร่งขรึมเย็นชา

ป๊อบไม่ได้สนใจน้องชายและไม่คิดที่จะทัก

จึงเดินผ่านน้องชายไปราวกับคนไม่รู้จัก

ป้องยืนเกาหัวแบบงงๆห้าวิ แล้วหมุนตัวรีบวิ่งตามพี่ชายไป พร้อมกับเอ่ยถามด้วยความสงสัย

" นั่นพี่จะไปไหน ทำไมถึงดูรีบร้อนแบบนี้ล่ะ

มีเรื่องเร่งด่วนอะไรหรือเปล่า "

ป๊อบได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงักทันทีราวกับเพิ่งรู้สึกตัว แต่เขาก็ยังคงทำหน้านิ่งเฉยเย็นชาแบบเนียนๆ

พร้อมกับหมุนตัวหันมามองน้องชายแล้วเอ่ยถามขึ้นเสียงเย็น

" ฉันดูรีบมากเลยเหรอ "

ป้องพยักหน้าเอ่ยตอบพี่ชาย พร้อมกับสังเกตสีหน้าท่าทางของพี่ชายอย่างเงียบๆ

" ใช่ไง ถ้าไม่ดูรีบร้อน ผมจะทักพี่ทำไม "

เมื่อรู้ว่าตัวเองดูร้อนใจจนเว่อร์เกินไป เก็บอาการไม่อยู่จนถูกน้องชายจับได้

เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเอ่ยถามน้องชายออกไปว่า

" นายมาหาฉัน มีอะไร "

" ผมจะมาชวนพี่ออกไปดื่มน่ะ พักหลังๆไม่เห็นพี่ออกไปดื่มหรือออกไปควงสาวขึ้นห้องเลย หรือว่าพี่จะหมดแพสชั่นแล้ว "

ป๊อบมองค้อนใส่น้องชายอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยเสียงเย็น

" ไม่ว่าง "

เอ่ยจบป๊อบก็หมุนตัวก้าวขาเดินไปข้างหน้า แต่ป้องกลับไม่ลดละความพยายาม ที่จะชวนพี่ไปดื่มให้ได้

เขาจึงเดินไปจับแขนพี่ชายแล้วเอ่ย

" พี่จะรีบไปไหน นี่ยังไม่เลิกงานเลยนะ ในเมื่อพี่คิดจะเลิกงานก่อนเวลา วันนี้พี่ก็ต้องไปดื่มกับผม "

ป๊อบก้มมองมือของน้องชายที่จับแขนเขาอยู่ แล้วเลื่อนสายตามองน้องชายด้วยแววตาดุดันสีหน้าดูเคร่งขรึมน่ากลัว

ป้องยิ้มแหยแล้วรีบปล่อยมือจากพี่ชายทันที

แล้วป๊อบก็เอ่ยขู่น้องชายเสียงเย็นว่า

" หากนายยังตามฉันมาอีกก้าวเดียว ฉันจะส่งนายไปขังไว้ในผับทั้งเดือนเลย เอาแบบไม่จ้องเห็นเดือนเห็นตะวันกันเลย ดีมั้ย "

ป้องได้ยินดังนั้น ก็ได้แต่ยิ้มแหยมองหน้าพี่ชายผู้เคร่งขรึมเย็นชา ที่จะพูดจริงทำจริงเสมอเมื่อถึงจุดเดือด

" แฮ่...ไม่ดีแน่นอน งั้นพี่จะรีบไปไหนก็ไปเลยครับ คืนนี้ผมไปกับเพื่อนก็ได้ ไม่เซ้าซี้พี่แล้วครับ "

ป้องฉีกยิ้มยิงฟันให้กับพี่ชาย แม้เขาจะชอบไปดื่ม ถ้าต้องอยู่ในที่แบบนั้นตลอดทั้งเดือนเขาก็อยู่ไม่ไหว

เขาจึงค้อมตัวแล้วผายมือเชิญให้พี่ชายจากไปอย่างประชดประชันแบบทีเล่นทีจริง

แต่ป๊อบกลับไม่สนใจเขาเลยสักนิด เมื่อน้องชายไม่ตามตอแยแล้ว