ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 197

ในขณะที่ป๊อบเดินเข้ามาหาณัชชา ณัชชาก็เดินถอยหลังไปเพื่อหาจังหวะวิ่งหนี

พอมีระยะห่างที่จะสามารถหมุนตัววิ่งหนีได้ปลอดภัยแล้ว

ณัชชาก็รีบวิ่งหนีไปทันที ป๊อบเห็นดังนั้นก็กลัวเธอจะเกิดอันตราย

ภาพที่พิมถูกรถชนจนแทบไม่ฟื้นขึ้นมาอีกลอยเข้ามาในหัว

ทำให้เขากลัวมาก กลัวณัชชาจะประสบเหตุการณ์แบบเดียวกับพิม

ในขณะที่ณัชชากำลังจะข้ามถนน รถคันหนึ่งที่ขับมาด้วยความเร็วปานกลาง

พอเห็นณัชชาเขาก็บีบแตรใส่ณัชชาเสียงดังพร้อมกับเหยียบเบรกรถ

หักพวงมาลัยหลบจนตัวเองเกือบเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ข้างทาง

ป๊อบตกใจจึงรีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวณัชชาไว้ ดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา หลบออกมาได้อย่างเฉียดฉิว

ทั้งสองคนตกใจและช็อกกับเหตุการณ์นี้มาก

ได้แต่ยืนกันกันแน่นในระยะที่ปลอดภัยริมถนน

ชายวัยกลางคนที่เกือบจะขับรถชนณัชชาก็ถอนหายใจออกมายาวๆด้วยความโล่งใจ

เขาเองก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อจนมือไม้สั่นผับๆ

จากนั้นเขาก็เปิดประตูลงมาจากรถ

เดินมาหาป๊อบกับณัชชาแล้วตะคอกด่าด้วยความโมโหว่า

" นี่พวกคุณ ทีหลังถ้าทะเลาะกันก็กลับไปทะเลาะที่บ้านซะนะ

อย่ามาสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นบนท้องถนน ถ้าอยากตาย ไปตายที่อื่น

ไม่ใช่คิดจะมาฆ่าตัวตายแล้ว ทำให้คนอื่นที่ขับขี่รถพลอยเดือดร้อนไปด้วย

นึกถึงใจคนหาเช้ากินค่ำบ้าง เกิดคุณตายเพราะผมหรือคนอื่นที่หาเช้ากินค่ำแบบผม

คงไม่มีปัญญาไปต่อสู้คดีกรณีขับรถชนคุณจนเสียชีวิตคุณหรอก คนอื่นเขามีลูกเมียต้องเลี้ยงดูอยู่

อย่าให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะความเห็นแก่ตัวของคนแบบพวกคุณ เข้าใจมั้ย "

เมื่อระบายความโกรธที่มีในใจออกมาจนหมด เขาก็เดินกลับไปที่รถด้วยสีหน้าถมึงทึง

เขาไม่อยากนึกภาพเลย หากเขาชนขึ้นมา เขาคงได้แต่ยอมติดคุก

แล้วลูกเมียเขาก็คงลำบากมากกว่านี้ เมื่อขาดหัวหน้าครอบครัวอย่างเขาไป

ป๊อบเข้าใจและเห็นใจชายวัยกลางคนคนนี้มาก เขาจึงจับมือณัชชาแล้วพาเธอเข้าไปนั่งในรถ

จากนั้นก็หยิบสมุดเช็คเงินสด เขียนจำนวนเงินลงไป แล้วฉีกออกมา เดินไปที่รถของชายคนที่เกือบขับรถชนพวกเขา

เขาเคาะกระจกรถชายคนนั้นเบาๆ ชายวัยกลางคนลดกระจกลงแล้วเอ่ยถามป๊อบด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า

" มีอะไรอีก "

ป๊อบจึงเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจว่า

" ผมขอโทษครับลุง พวกเราไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย ขอโทษที่ทำให้ลุงตกใจ ขอโทษที่ทำให้ลุงเกือบเดือดร้อน

นี่เป็นค่าทำขวัญเล็กๆน้อยๆจากผม ขอลุงรับไว้ด้วยนะครับ ถือซะว่ารับการขอโทษจากผม

ผมขอโทษจริงๆครับ "

ชายคนนั้นรับเช็คจากป๊อบ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวดังเดิมว่า

" ในเมื่อคุณไม่ได้เจตนา ผมก็ขอโทษด้วยที่ด่าพวกคุณไปชุดใหญ่ ผมตกใจมากจริงๆ "

ป๊อบยิ้มแล้วเอ่ยตอบชายคนนั้นอย่างเข้าใจว่า

" ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ "

เอ่ยจบป๊อบก็หมุนตัวหันหลังเดินกลับไปหา

ณัชชาที่นั่งรออยู่ในรถของเขา

เขาเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างๆณัชชาที่กำลังอยู่ในอาการหวาดผวา

เนื้อตัวสั่นเทา จนแยกไม่ออกว่าที่ตัวสั่นเพราะหนาวหรือสั่นเพราะตกใจกลัว

ในหูของณัชชายังคงมีหูฟังไร้สายติดอยู่ ป๊อบได้ยินเสียงเพลงดังออกมาถึงข้างนอก

เขาจึงหยิบหูฟังออกให้เธอแล้วลองฟัง ก็เข้าใจทันทีว่าทำไมเธอถึงไม่ได้ยินที่เขาทุบประตู

และเข้าใจทันทีว่าเธอคงจะกลัวฟ้าร้องมากจึงจอดรถเปิดเพลงเสียงดัง

เพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงฟ้าร้อง เขาจ้องหน้าณัชชาแล้วเอ่ยอธิบายว่า

" ผมขอโทษที่ไปทุบรถคุณ ตอนนั้นผมตกใจมากนึกว่าคุณเป็นอะไรไปซะอีก เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ ที่แท้ก็ใส่หูฟัง

ไม่คิดว่ารองประธานผู้เย่อหยิ่งอย่างคุณจะมีมุมที่กลัวฟ้าร้องด้วย ตอนนี้มีผมอยู่กับคุณแล้ว ไม่ต้องกลัวแล้วนะ "

ณัชชาได้ยินดังนั้นก็โผเข้าไปกอดป๊อบทั้งน้ำตา วันนี้มีเรื่องมากมายทำให้เธอตกใจและรู้สึกกลัว

แม้เธอจะแยกไม่ออกว่าคำพูดของป๊อบนั้นเป็นการเยาะเย้ยหรือว่าเป็นห่วง เธอก็ไม่สนใจแล้ว

เวลานี้เธออ่อนแอต้องการอ้อมกอดใครสักคนจริงๆ เธอจึงเอ่ยอย่างรู้สึกผิดที่เข้าใจป๊อบผิด

" ขอโทษที่ทำให้คุณโดนด่าไปด้วย ขอโทษที่เมื่อกี้ฉันเข้าใจคุณผิด คิดว่าคุณจะทำร้ายฉัน ฉันกลัวมาก เลยวิ่งหนีไป "

" ไม่เป็นไร แค่คุณปลอดภัยก็พอแล้ว "

ณัชชาผละตัวออกห่างจากเขาแล้วเอ่ยว่า

" ขอบคุณค่ะ "

ป๊อบสบตากับณัชชาแล้วยื่นฝ่ามือใหญ่โอบกรอบหน้าเรียวเล็กๆของณัชชาไว้

ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เธออย่างช้าๆแล้วประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากเอิบอิ่มของเธอเบาๆ

เริ่มจูบเธออย่างนุ่มนวลแล้วค่อยๆเพิ่มระดับความดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆที่ละนิดๆ

ร่างทั้งสองนัวเนียกันอย่างลืมตัวและบรรเลงเพลงรัก สร้างฉากสวาทกันบนรถอย่างเร่าร้อนท่ามกลางฝนกระหน่ำฟ้าคะนอง