ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 201

เช้าวันต่อมาจอห์นกับฟ้าใสก็ออกเดินทางไปขึ้นเครื่องที่สนามบิน

ทั้งสองสองนั่งบนเครื่องอย่างเงียบๆ แทบไม่พูดคุยกันเลยถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นต้องพูดหรือถามกัน

หลายชั่วโมงต่อมา เครื่องบินก็เคลื่อนมาถึงเขตน่านฟ้าไทย เข้าสู่เขตสนามบิน แล้วร่อนลงจอดตามจุดของเที่ยวบินตัวเอง

เมื่อเครื่องบินจอดสนิทจอห์นกับฟ้าใสก็เดินออกจากเครื่องบินไปยังทางออกของสนามบิน

แล้วขึ้นรถไปยังบ้านพักของจอห์นต่อ ฟ้าใสรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเมื่อถึงบ้านตัวเอง เธอเริ่มกลับมาเป็นฟ้าใสคนเดิม

ที่เย็นชา ไม่พูดมากและไม่สนโลก เธอนั่งคิดแผนการในหัวอย่างเงียบๆ

ว่าจะทำยังไงให้จอห์นได้รับความอับอายขายหน้าถูกทิ้งกลางงานแต่งเหมือนกับเธอ

[ งานนี้ต่อให้คุณอยากแต่งหรือไม่อยากแต่งคุณก็ต้องแต่งเพื่อถูกทิ้งเหมือนที่คุณทำกับฉัน

เฮ้อ...ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ป๊อบล่อลวงคุณณัชชาได้สำเร็จหรือยังนะ

ขอแค่คุณณัชชาหลงพี่ป๊อบ แผนการทุกอย่างของเราก็จะง่ายขึ้น

จะรอดูวันที่ไอ้ฝรั่งหน้าหล่อสุดแสนโอหังคนนี้ถูกทิ้ง ล้มเหลวในชีวิตแต่งงาน

ฉันจะขอเป็นคนแรกที่จะไปเยาะเย้ยและสมน้ำหน้าเขาอย่างสะใจ ]

เธอพึมพำในใจพร้อมกับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยทำให้หน้านิ่งๆของเธอดูร้ายกาจขึ้นมาทันที

จอห์นเห็นว่าฟ้าใสนั่งเงียบตลอดทาง เขาจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

" คืนนี้คุณนอนกับผม "

ฟ้าใสหันไปมองเขาแล้วเอ่ยตอบเขาไปว่า

" ได้สิ "

จากนั้นเธอก็หันกลับมา มองไปข้างหน้าต่อ

ท่าทางของเธอทำให้จอห์นหงุดหงิดใจอย่างมาก

เขาจึงดึงเธอเข้ามาชิด

แล้วก้มลงจูบริมฝีปากเธออย่างดูดดื่มโดยไม่สนใจคนขับรถเลย

ฟ้าใสตกใจมากเธอไม่เคยถูกใครจูบต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

แม้เธอจะดูเหมือนไม่สนใจอะไร แต่เธอก็อายเป็นเหมือนกัน

เธอพยายามผลักเขาออกไป แต่เขากลับกอดรัดเธอแน่นขึ้น

แถมยังจับท้ายทอยเธอล็อกไว้ให้รับจูบที่ดูดดื่มร้อนแรงของเขาอย่างไม่ยอมปล่อย

ในขณะที่เธอพยายามขัดขืนต่อต้านเขาอย่างสุดแรง

" อื้อ...อื้ม...อื้อ...ออ "

เขาจูบเธออยู่นานจนหนำใจ จนรู้สึกพอใจมากแล้ว จึงถอนริมฝีปากออกแล้วเอ่ย

" ทีหลังอย่ามาทำตัวเย็นชากับผมอีก คุณเป็นผู้หญิงของผม

อย่าคิดว่ากลับมาบ้านเกิดคุณแล้วคุณจะไม่สนใจผมได้นะ

ถ้าคิดแบบนั้น คุณคิดผิด เพราะผู้หญิงของผมอยู่ที่ไหนก็ต้องเป็นของผม

แล้วก็เลิกทำตัวเย็นชาเลิกทำเป็นไม่สนใจผมสักที ไม่งั้นคุณจะโดนหนักกว่านี้อีก "

ฟ้าใสทั้งอับอายทั้งโกรธจัดเธอง้างมือขึ้นมา

ตบลงบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างเต็มแรง

แล้วจ้องเขม็งเขาอย่างไม่พอใจพร้อมกับเอ่ยเสียงเย็น

" คุณขู่ฉันเหรอ "

จอห์นเจ็บแปล๊บที่แก้ม เขาหลับตาแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

แล้วรวบรัดตัวฟ้าใสเข้าแนบชิดแผงอกแกร่งอีกครั้ง

สบตากับแววตาแข็งกร้าวคู่นั้นด้วยแววตาเคร่งขรึมเย็นชาแล้วเอ่ย

" ผมไม่ได้ขู่คุณ แต่ผมจะทำคุณจริงๆ

และจะทำเดี๋ยวนี้เลย "

เอ่ยจบเขาก็เริ่มฉีกเสื้อผ้าของฟ้าใสออก แล้วปรับเบาะนอนราบลง

แล้วเขาก็เลื่อนหน้าต่างที่กั้นระหว่างคนขับกับคนที่นั่งเบาะหลังมาปิด

ทำให้คนขับรถของเขาไม่สามารถมองเห็นพวกเขาสองคนที่อยู่ข้างหลังได้อีก

จากนั้นเขาก็กดฟ้าใสนอนลงพร้อมกับคลานขึ้นไปคร่อมบนตัวเธอ

แล้วก้มลงจูบเธอพร้อมกับบีเคล้งทรวงอก สลับกับใช้มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างเธอ

ฟ้าใสอายมากความรู้สึกอัปยศอดสูถาถมเข้ามาใส่เธอ จนเธอร้องให้ออกมาอย่างเงียบๆ

เมื่อจอห์นเห็นว่าเธอร้องให้เขาก็เกิดรู้สึกผิดขึ้นมา จึงถอนริมฝีปากออกแล้วใส่เสื้อผ้าให้เธอเหมือนเดิม

" ผมขอโทษ "

เขาเอ่ยเสียงเรียบเยือกเย็นจนน่าขนลุก ตั้งแต่เขามีอะไรกับผู้หญิงมา

เขายังไม่เคยมีประสบการณ์ทำผู้หญิงร้องให้เลยและยังไม่มีใครไม่เต็มใจมีอะไรกับเขามาก่อน เขาจึงเอ่ยว่า

" คุณเป็นคนแรกที่ปฏิเสธผม ตลอดเวลาที่คุณอยู่บ้านผมนอกจากจูบแล้ว

คุณก็หลีกเลี่ยงที่จะมีอะไรกับผมมาตลอด วันนี้ผมเข้าใจแล้ว

ที่คุณบอกว่ารักผม แท้จริงแล้วมันไม่ใช่ความจริงเลยใช่มั้ย คุณไม่เคยรักผมเลยใช่มั้ย "