ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 202

จอห์นกับฟ้าใสลองชุดกันในห้องอยู่นาน เมื่อลองชุดเสร็จ ทั้งสองก็เดินออกมานอกห้องลองเสื้อ

พอณัชชาเห็นทั้งสองออกมาก็ส่งสายตาพร้อมกับผงกหัวให้พนักงานเบาๆ

ฟ้าใสกับจอห์นก็ไม่รู้สึกสงสัยอะไร ป๊อบลุกจากโซฟาเดินมายืนข้างๆณัชชาแล้วเอ่ยกับเธอเสียงเบาว่า

" พวกเขาลองชุดกันเสร็จแล้ว เรากลับกันเถอะ "

" ค่ะ "

ณัชชาเอ่ยเสียงเบา แล้วหันไปมองจอห์นกับฟ้าใสที่เดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยกับพวกเขาว่า

" เมื่อทุกคนลองชุดกันเสร็จแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ "

จอห์นมองหน้าณัชชาแล้วเอ่ยขึ้น

" ให้ผมไปส่งนะ "

ณัชชายิ้มแล้วเอ่ยปฏิเสธเขาไปว่า

" ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปส่งคุณฟ้าใสเถอะ ฉันยังมีธุระที่ต้องไปทำกับคุณป๊อบอยู่ ขอตัวนะคะ "

เมื่อณัชชาปฏิเสธเขาขนาดนี้จอห์นก็เกรงใจไม่กล้าที่จะเซ้าซี้ขอไปส่งณัชชาด้วยตัวเองอีกได้แต่เอ่ยเพียงสั้นๆว่า

" ครับ "

ณัชชายิ้มแล้วหมุนตัวหันหลังเดินออกไปพร้อมกับป๊อบ

ฟ้าใสที่ยืนอยู่ข้างๆก็เอ่ยกระซิบเสียดสีข้างหูจอห์น

" ที่แท้คุณก็กลัวคุณณัชชา และดูเหมือนคุณจะไม่สำคัญกับเธอเท่าคุณป๊อบเลยนะคะ "

จอห์นหันมาจ้องหน้าฟ้าใสที่กำลังยั่วโมโหเขาเขายิ้มมุมปากแล้วเอ่ย

" อีกไม่กี่วันเธอก็จะเป็นภรรยาผมแล้ว ผมไม่ได้กลัวเธอ แต่ผมให้เกียรติเธอต่างหาก คุณพูดแบบนี้ คุณอิจฉาเธอเหรอ "

ฟ้าใสได้ยินดังนั้นก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่นมองแรงใส่จอห์นอย่างไม่ชอบใจแล้วเอ่ยเสียงขุ่น

" ทำไมฉันต้องอิจฉาคุณณัชชาด้วย ถ้าการมีคุณเป็นสามีมันน่าอิจฉา

งั้นการที่มีผู้ชายที่เดินออกไปพร้อมกับคุณ

ณัชชาเป็นสามีคนนั้นก็น่าอิจฉากว่าสิ

เขาดูเป็นสุภาพบุรุษ หน้าตาหล่อเหลามีเสน่ห์น่าดึงดูด ตรงสเปกของสาวๆหลายๆคนเลย

คนที่ได้เป็นภรรยาเขาและได้รับการให้เกียรติจากผู้ชายคนนั้นต่างหากที่ฉันควรจะอิจฉาค่ะ "

จอห์นได้ยินดังนั้นก็ไม่พอใจในถ้อยคำของฟ้าใส เขารู้สึกหึงและรู้สึกอิจฉาป๊อบขึ้นมาซะเอง

เขายื่นมือรวบเอวฟ้าใสเข้ามาแนบชิดตัวเขาแล้วสบตากับเธอพร้อมกับเอ่ย

" เหรอ หากคุณอยากได้รับเกียรติขนาดนั้น ผมก็สามารถให้คุณได้ ขอแค่คุณเชื่อฟัง "

ฟ้าใสยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากอย่างเย็นชาแล้วเอ่ย

" เหรอคะ แต่ฉันไม่อยากได้รับเกียรติจากคุณ คุณให้เกียรติว่าที่ภรรยาคุณคนเดียวก็พอแล้วค่ะ เพราะฉันไม่ได้รักคุณ "

เอ่ยจบฟ้าใสก็ผลักจอห์นออกไป แล้วเธอก็เดินออกจากร้านลองชุด

จอห์นหงุดหงิดใจมากเมื่อได้ฟังคำพูดของฟ้าใสที่บอกว่าไม่ได้รักเขา

เขายืนนิ่งมองตามแผ่นหลังของคนที่เดินไกลออกไป

จากนั้นเขาก็ก้าวเท้ายาวตามหลังฟ้าใสออกไปแล้วจับเธออุ้มขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างเอาแต่ใจ

ฟ้าใสตกใจที่เดินอยู่ดีๆก็ถูกร่างสูงใหญ่ของจอห์นอุ้มขึ้นมาจนตัวลอยขึ้นเหนือพื้น

ด้วยสัญชาตญาณของคนกลัวตกมักจะรีบคว้าทุกสิ่งอย่างที่สามารถคว้าได้ฟ้าใสก็เช่นกัน

เธอรีบโอบรอบคอของจอห์นไว้แน่นจ้องจอห์นด้วยแววตาเย็นชาแล้วเอ่ยเสียงเย็น

" นี่คุณจอห์น คุณบ้าไปแล้วหรือไง ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ "

จอห์นยิ้มมุมปากแล้วเอ่ย

" คุณเอาบทพูดจากในละครมาหรือไง

ก็เห็นอยู่ว่าผมอุ้มคุณขึ้นมาแล้ว แล้วคุณยังจะมาขอให้ผมปล่อย

คุณคิดว่าผมจะปล่อยคุณลงเหรอ ทางที่ดี คุณอยู่เงียบๆเลยจะดีกว่า ไม่งั้นผมจะจูบคุณต่อหน้าผู้คนนะ "

ฟ้าใสมองตาเขียวใส่จอห์นด้วยความโมโหแล้วเอ่ย

" คุณมันหน้าด้าน หน้าหนา ไร้ยางอายที่สุดเลย "

เธอด่าออกมาเป็นชุด แต่มันกลับไม่ไปกระทบกระเทือนอารมณ์ของจอห์นเลยสักนิด

เขายิ้มกรุ้มกริ่มอย่างพอใจแล้วไม่เอ่ยอะไรอีก เดินก้าวเท้ายาวๆไปยังรถหรูของตัวเองแล้วเปิดประตูวางฟ้าใสนั่งลงข้างคนขับ

แล้วคาดสายเบลท์ให้เธอ เสร็จแล้วเขาก็ออกมาปิดประตูให้เธอ

จากนั้นเขาก็เดินอ้อมหน้ารถไปเปิดประตูฝั่งคนขับ ก้าวขึ้นไปนั่งในรถแล้วขับออกไปทันที

ทางด้านป๊อบกับณัชชาพวกเขาก็พากันไปดูเรือนหอหลังใหญ่

ทั้งสองลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ป๊อบเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่

มองหน้าณัชชาพร้อมกับเอ่ยถามเธอว่า

" เป็นไง คุณชอบมั้ย "