ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 226

พอตกค่ำ งานวันเกิดของเคอร์ฟิวน้อยก็เริ่มขึ้น

ภายในงานมีเพียงพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ผู้ช่วยคังและเหล่าพ่อบ้านแม่บ้านเท่านั้น

งานวันเกิดไม่ได้จัดขึ้นอย่างใหญ่โตหรือเน้นความหรูหราแต่อย่างใด

แต่เน้นในเรื่องของความอบอุ่นที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมากกว่า

้เพื่อให้เจ้าของวันเกิดและผู้มาร่วมงานทุกคนได้พบปะพูดคุยกันอย่างมีความสุข

ทุกคนนำของขวัญมาให้เคอร์ฟิวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วนั่งทานบุฟเฟ่ต์พูดคุยร่วมกัน

ณัชชาขับรถเข้ามาจอดแล้วเปิดประตูลงมาพร้อมกับถือกล่องของขวัญมาสองกล่องในมือ

พอเห็นเคอร์ฟิวนั่งเล่นคนเดียวบนรถแบตเตอร์รี่คันใหญ่อย่างสนุกสนานเธอจึงเอ่ยทักขึ้นด้วยรอยยิ้ม

" ไฮสุดหล่อ รถเท่ห์จังเลย "

เคอร์ฟิวหันไปมองเธอแล้วยิ้มหล่อชวนให้ณัชชาหลงจนใจละลายหมดแล้วตอนนี้

เธอไปนั่งลงข้างๆเคอร์ฟิวที่เล่นหมุนพวงมาลัยไปมาคนเดียวแล้วเอ่ยเสียงมุ้งมิ้ง

" เคอร์ฟิวสุดหล่อ อาคิดถึงสุดหล่อจังเลยง๊าบ ไหนให้อาหอมแก้มหน่อยซิ "

เธอถือว่าเธอเป็นน้องของเตชิน ดังนั้นเลยมักจะแทนตัวเองว่าอาเมื่อคุยกับเคอร์ฟิว

แต่บางครั้งเธอก็แทนตัวเองว่าป้าเพราะเธอก็คิดว่าตัวเองเป็นพี่ที่อายุมากกว่าพิม

เพราะโดยสายเลือดแล้วเธอไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับทั้งสองคนเลย

เคอร์ฟิวน้อยยื่นแก้มตุ้ยๆให้ณัชชาพร้อมกับทำปากจู่

ณัชชาเห็นดังนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ เธอยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูแล้วหอมแก้มนุ่มนิ่มเบาๆ

แล้วยื่นของขวัญให้เคอร์ฟิวน้อยพร้อมกับอวยพรวันเกิดให้เจ้าหน้าแป้นน้อย

" แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะครับ อาขอให้หนุ่มหล่อโตวันโตคืน หล่อเหลาจนชวนละลายใจแบบนี้ตลอดไปนะ

และขอให้สุขภาพของเคอร์ฟิวน้อยแข็งแรงๆ

เหมือนเดอะฮัคเลยนะครับ "

" ขอบคุณค๊าบ ฟิวฟิวอยากเป็นเดอะฮัค "

เมื่อผู้ใหญ่ให้ของเคอร์ฟิวน้อยก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณ

แล้วณัชชาก็ยื่นของขวัญอีกกล่องให้เคอร์ฟิว

" ส่วนกล่องนี้เป็นของลุงป๊อบนะ ลุงป๊อบบอกว่ารักเคอร์ฟิวน้อยสุดหล่อที่สุด ขอให้เคอร์ฟิวน้อยเป็นเด็กดีนะ "

" ค๊าบ ฟิวฟิวเป็นเด็กดี ผู้ใหญ่รัก "

ณัชชายิ้มจ้องหน้าเคอร์ฟิวอย่างเอ็นดู

" ใช่ค๊าบ เด็กดีผู้ใหญ่จะรักมากๆ "

แล้วเธอยื่นมือไปลูบผมหนุ่มหล่อเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยวอย่างรักใคร่เอ็นดู

พิมเห็นว่าณัชชามาคนเดียวพร้อมของขวัญสองกล่อง แม้ณัชชาไม่พูดเธอก็รู้ทันทีว่าอีกกล่องเป็นของใคร

เธอแอบมองหาป๊อบอย่างเงียบๆ เมื่อไม่เห็นเงาเขาสีหน้าของเธอก็หมองลงนิดหน่อย

เตชินที่เห็นเธอแอบมองหาอดีตแฟนเก่าก็ออกอาการหึงแล้วเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน

" ณัชชาน้องมาคนเดียวแบบนี้ดูเหมือนจะทำให้ใครบางคนผิดหวังนะ "

ได้ยินเตชินเอ่ยอย่างนั้นพิมก็หันไปมองเขาด้วยสายตาตักเตือนทันที

เขาเลิกคิ้ว เบะปาก ยักไหล่ขึ้นอย่างไม่รู้ไม่ชี้

ณัชชาที่นั่งคุกเข่าคุยกับเคอร์ฟิวอยู่ ก็นั่งหน้านิ่งไปสามวิ

แล้วเธอก็ยิ้มออกมาเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืนมองไปยังเตชินแล้วเอ่ย

" นี่พี่เตชินกำลังหึงคุณพิมอยู่ใช่มั้ยคะ "

" เปล่า ทำไมพี่ต้องหึงด้วยล่ะ พี่แค่รู้สึกว่ามีบางคนกำลังมองหาใครบางคนอยู่ "

ณัชชาขำออกมาแล้วเลื่อนสายตามองมายังพิม พิมไม่อยากสนใจสามีขี้หึงของเธอที่ยืนข้างๆ เธอยิ้มให้ณัชชาแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณป๊อบไม่มาด้วยเหรอคะ "

" เขาติดธุระน่ะค่ะ เลยส่งของขวัญมาแทน "

" ค่ะ ฉันเราไปนั่งทานทางโน้นกันดีกว่า คุณกำลังท้องกำลังไส้ ยืนนานคงเมื่อยขาแย่เลย "

" ได้ค่ะ "

พวกเขาเดินไปนั่งบนเก้าอี้ ปล่อยให้เคอร์ฟิวเล่นรถคันแรกของเขาต่อไป

เมื่อทุกคนทานข้าวกันเสร็จแล้ว พิมจึงหันไปเอ่ยกับเตชินว่า

" คุณ คุณไปเตรียมเค้กเลยนะถ้าดึกกว่านี้เดี๋ยวลูกจะง่วงเอา "

" อือ ได้ "

เตชินลุกจากเก้าอี้ไปเอาเค้กที่เตรียมไวในห้องครัว แล้วถือออกมา ส่วนพิมก็ลุกไปหาลูกชายแล้วเอ่ย

" เคอร์ฟิวค๊าบ ได้เวลาเป่าเค้กแล้วนะ เราไปเป่าเค้กกันนะ "

พอได้ยินว่าต้องเป่าเค้กแล้ว เคอร์ฟิวรู้สึกดีใจมาก เขาลงจากรถแล้วชูมือทั้งสองข้างขึ้นแล้วเอ่ยอ้อนผู้เป็นแม่

" แม่แม่อุ้ม หน่อย ค๊าบ "

พิมยิ้มแล้วอุ้มลูกชายขึ้นมาในอ้อมแขน หมุนตัวเดินกลับไปยังโต๊ะที่ทุกคนนั่งรออยู่

เตชินเดินมาถือเค้กออก วางลงตรงหน้าเคอร์ฟิวแล้วทุกคนก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์พร้อมกันอย่างชื่นมื่น

พอร้องเพลงจบเตชินก็เอ่ยกับลูกชายว่า

" เคอร์ฟิวครับ ลูกต้องขอพรก่อนนะ ลูกอยากได้อะไร ขอพรเอาเลย แล้วภูตน้อยจากบนสวรรค์จะให้ลูกตามที่ต้องการเลย "

เคอร์ฟิวจ้องหน้าพ่อแล้วเอ่ยอย่างไม่รอช้าด้วยความไร้เดียงสา อยากจะเป่าเค้กไวๆ

" ฟิวฟิวขอแล้วค๊าบ ฟิวฟิวอยากเป่าเค้กแล้ว "

คำพูดโกหกที่สุดจะไร้เดียงสาของเขาทำเอาทุกคนต่างยิ้มไปตามๆกัน

" โอเคๆ งั้นก็เป่าเลยครับ "

เคอร์ฟิวยิ้มแล้วเริ่มเป่าเทียนบนเค้กอย่างสนุกด้วยความชอบใจ

แล้วพิมก็จับมือลูกชายให้ลูกชายตัดเค้กแจกจ่ายทุกคน

เมื่อทุกคนได้รับเค้กกันหมดแล้วก็ร่วมทานเค้กเป็นเพื่อนเคอร์ฟิวกันอย่างเอาใจเคอร์ฟิว

เคอร์ฟิวเข้าไปกราบคุณปู่คุณย่าและคุณตาคุณยาย แล้วนั่งเล่นกับพวกท่านอย่างมีความสุข

ส่วนผู้ใหญ่คนอื่นก็นั่งคุยเล่นกันตามมุมต่างๆ

เพราะนานๆทีจะมีโอกาสมาเจอกันแบบนี้

นอกรั้วบ้านป๊อบขับรถมาแอบดูพิมที่หน้าบ้าน

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุขดังออกมาจากในบ้าน เขาก็ขับรถกลับออกไปท่ามกลางความมืด

วันต่อมาพิมกับเตชินพาลูกไปเล่นสวนน้ำ พวกเขาสามคนพ่อแม่ลูกใส่ชุดว่ายน้ำเหมือนกัน

แล้วพาลูกลงเล่นน้ำ ไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ

พอเคอร์ฟิวกลับถึงบ้าน ก็หลับยาวไปถึงเช้า

ทุกวันหยุดพวกเขาจะพาลูกออกไปเล่นข้างนอกแบบนี้ประจำ

พาออกไปเที่ยวทำกิจกรรมสนุกๆร่วมกันทุกอาทิตย์ ทำให้เคอร์ฟิวอารมณ์ดีและเติบโตอย่างมีความสุขมาก

.....หลายเดือนต่อมา.......

ในตอนเช้าตรู่ ณัชชาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกปวดท้องบิด เธอเดินงอตัวไปเข้าห้องน้ำ

พอเห็นน้ำใสๆออกมาจากหว่างขา เธอก็ร้องออกมาเสียงดังลั่น

" กรี๊ดดดดด!!! "

เธอตกใจมากจึงกรีดร้องขึ้นเสียงดัง กลัวลูกในท้องจะไม่ปลอดภัย

ป๊อบที่หลับอยู่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกรี๊ด แล้วรีบลุกมาดูณัชชาในห้องน้ำทันที

ณัชชานั่งหน้าซีด สีหน้าบิดเกรงจากอาการปวดท้อง หายใจโรยรินคล้ายหายใจไม่ทั่วท้อง

" ณัชชา!!! "

ป๊อบรีบอุ้มณัชชาขึ้นมาแล้วรีบออกจากห้อง บอกกับสาวใช้ว่า

" เมี่ยนรีบไปบอกลุงหมานให้เตรียมรถเร็ว "

" ค่ะ "

สาวใช้รีบวิ่งไปบอกลุงหมานคนขับประจำบ้านณัชชาที่หลังบ้านอย่างหน้าตาตื่น

" ลุงหมานคุณป๊อบให้ลุงรีบไปเตรียมเร็วๆ "

ลุงหมานวัย 49 ปี กำลังจะทานข้าวก็รีบวางทุกอย่างลง

แล้วรีบวิ่งไปเอารถในโรงจอดรถ เขารู้ว่าถ้าไม่เกิดเหตุด่วนคุณป๊อบจะไม่เรียกใช้เขา

เขาขับออกไปรอรับคุณป๊อบกับณัชชาที่หน้าบ้าน

เมื่อเห็นป๊อบอุ้มณัชชาออกมาแกก็รีบเปิดประตูรอแล้วขึ้นไปนั่งในรถรอ เพื่อเตรียมพร้อมขับออกไปแบบด่วนๆ

พอป๊อบขึ้นไปบนรถเสร็จก็รีบปิดประตูแล้วเอ่ยอย่างร้อนใจ

" ไปโรงพยาบาล "

" ครับ "

ป๊อบนั่งกุมมือณัชชาไว้แน่น ด้วยสีหน้าที่ดูเจ็บปวดไม่แพ้เธอเลย

" อดทนไว้นะ ที่รัก ผมรักคุณ ผมรักคุณคุณต้องอดทนไว้นะ "

เขาเป็นห่วงเธอกับลูกมาก ถ้าเลือกได้เขาอยากจะเจ็บแทนเธอเลย

พอลุงหมานขับรถออกไปจากบ้านได้ไม่นาน

พ่อกับแม่ของณัชชาก็เดินออกมาในชุดนอน

เมื่อเห็นสาวใช้แกจึงเอ่ยถามขึ้น

" เมี่ยน เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงดังเอะอะคล้ายเสียง

คุณป๊อบ เกิดอะไรขึ้นเหรอ "

" คุณผู้หญิง เมื่อกี้คุณป๊อบอุ้มคุณณัชชาหน้าตาเขาดูน่ากลัวมากเลยค่ะ "

" เธอไม่ต้องมาบรรยายายหรอกบอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น "

" ไม่ทราบค่ะ แต่รู้แค่ว่าคุณป๊อบพาคุณณัชชาไปส่งโรงพยาบาลค่ะ "

ได้ยินดังนั้นพ่อกับแม่ของณัชชาก็ตกใจหันมามองหน้ากัน

" คุณ รีบไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย เดือนนี้หลานเราครบ 9 เดือนแล้ว ลูกสาวเราอาจจะคลอดวันนี้ "

" อือ งั้นเรารีบไปกันเถอะ "

สองสามีภรรยาเดินออกไปที่ลานจอดรถแล้วขึ้นไปนั่งในรถ จากนั้นก็ขับออกจากบ้านในสภาพที่ยังใส่ชุดนอน