ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 225

เครื่องบินลำใหญ่บินเหนือท้องฟ้า ภายในเต็มไปด้วยผู้โดยสารมากมาย

นักบินค่อยๆทำการร่อนลงจอดอย่างอย่างนิ่มนวล

เมื่อเครื่องจอดสนิท เสียงพนักงานสายการบินก็ดังขึ้นประตูเครื่องบินเปิดออกอย่างช้าๆ

ผู้โดยสารทุกคนปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว แล้วทยอยลุกขึ้น หยิบเอากระเป๋าสัมภาระแล้วเดินออกไป

ครอบครัวของเตชินคือหนึ่งในผู้โดยสารของเครื่องบินลำนี้

พวกเขากำลังลุกจากเก้าอี้เพื่อเดินออกไปเช่นกัน เคอร์ฟิวน้อยอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ

หันซ้ายแลขวามองไปยังผู้คนด้วยแววตาสดใสเป็นประกายอย่างน่ารักน่าชัง

ลงจากเครื่องแล้วพวกเขาเดินออกมาจากด้านในของสนามบิน ตรงมาที่จุดรับส่งผู้โดยสารเข้าออก

เมื่อคนขับรถเห็นพวกเขาเดินออกมาจากสนามบินไกลๆ ก็รีบเปิดประตูรอพวกเขาขึ้นรถด้วยรอยยิ้ม

ครอบครัวเล็กๆสามคนพ่อแม่ลูกเข้าไปในรถส่วนตัวที่เปิดประตูรอ ส่วนเคอร์ฟิวน้อยถูกจัดให้นั่งคาร์ซีททันที

เมื่อเจ้านายเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้วคนขับก็เลื่อนประตูมาปิด

จากนั้นก็วิ่งไปเปิดประตูรถทางฝั่งคนขับ ขึ้นไปนั่งประจำที่ของตัวเองแล้วขับรถออกจากสนามบินไป

ีเคอร์ฟิวสุดหล่อนั่งคาร์ซีทข้างผู้เป็นแม่พร้อมกับดื่มนมไปด้วย สักพักเขาก็หลับไป

ทางบ้านณัชชา วันนี้ป๊อบขนข้าวของย้ายเข้ามาอยู่กับเธอที่บ้าน เพราะเธอเป็นลูกคนเดียว

พ่อแม่ไม่อยากให้แต่งออกไป ป๊อบที่เป็นเขยจึงต้องเข้ามาอยู่กับเธอแทน

พอพ่อบ้านแม่บ้านช่วยป๊อบขนของลงรถมาไว้ที่ห้องเสร็จ

ป๊อบก็จัดเรียงของของตัวเองในห้องเพื่อให้ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย แล้วณัชชาก็เอ่ยกับป๊อบว่า

" วันนี้คุณพิมกลับมา ทางบ้านอัศววัตน์สกุลจะจัดงานวันเกิดย้อนหลังให้เคอร์ฟิว ไปด้วยกันมั้ย "

ป๊อบได้ยินณัชชาชวนไปบ้านเตชินเขาที่กำลังจัดเรียงเนกไทอยู่ก็ชะงักและนิ่งเงียบไปโดยไม่เอ่ยตอบอะไร

เขาอยากเจอพิมมาก แต่ก็ไม่กล้าสู้หน้าเธอ และกลัวใจตัวเองจะทนดูความรักของพวกเขาไม่ไหว

กลัวจะทำให้ณัชชาที่อุ้มท้องลูกเขาอยู่ไม่สบายใจไปด้วย สุดท้ายเขาก็เอ่ยกับณัชชาว่า

" คุณไปเถอะ ผมยังจัดของไม่เรียบร้อยเลย

คงต้องใช้เวลาอีกนาน "

เขาอ้างจัดของเพื่อปฏิเสธที่จะไปงานวันเกิดนี้กับณัชชา ได้ยินดังนั้นแววตาของณัชชาก็หมองลงด้วยความเศร้าใจ

เขารู้ว่าป๊อบยังรักพิมอยู่และยังถอดใจจากเธอไม่ได้ ที่เขายอมมาอยู่กับเธอแท้จริงแล้ว

มันไม่ใช่ความรักแต่เป็นความรับผิดชอบที่ผู้ชายดีๆคนหนึ่งเขาทำกัน

แต่เธอเชื่อว่าวันนี้เขาไม่รัก พออยู่ๆกันไปนานๆ เธอหวังว่าสักวันเขาจะรักเธอเหมือนกับที่รักพิม

เธอฝืนยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ อันที่จริงฉันไม่น่าชวนคุณให้ลำบากใจเลย

ฉันรู้ว่าถ้าคุณไปเป็นเพื่อนฉัน คุณต้องทุกข์ใจกลับมาแน่

จริงๆแล้วคุณไม่เห็นจะต้องอ้างเรื่องจัดของเลย บอกฉันตรงๆก็ได้ค่ะ

ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันเข้าใจคุณ เข้าใจความรักมั่นคงที่คุณมีต่อคุณพิมดี

ไว้คุณทำใจได้แล้วและพร้อมที่จะเจอพวกเขา เมื่อไหร่ เราค่อยไปพบพวกเขาด้วยกันก็ได้ค่ะ "

ป๊อบได้ยินดังนั้น ก็หมุนตัวหันมามองณัชชาที่นั่งบนเตียงด้วยความรู้สึกผิด

เขาไม่ได้โง่ถึงขนาดจะมองไม่ออกว่าภายใต้รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอนั้นซ่อนความเสียใจไว้อยู่

" ผมขอโทษนะณัชชา คุณเป็นผู้หญิงที่ดีมาก คุณใจกว้างและเข้มแข็งกว่าที่ผมคิดไว้