ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 228

ป๊อบเดินเข้าไปหาลูกสาวในห้องเด็กอ่อน

ในวินาทีแรกที่เจอป้ายชื่อลูกที่เขียนว่า ณชา

เขาตื่นเต้นมาก ยืนจ้องป้ายชื่อลูกที่ห้อยไว้ท้ายเตียงอยู่นาน

ที่เขาตั้งชื่อลูกสาวว่า ณชา ให้คล้ายกับชื่อผู้เป็นแม่ เพราะเขาอยากให้ลูกสาวรจดจำแม่ผู้ให้กำเนิดตลอดไป

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่วัน กี่เดือน กี่ปี และทุกครั้งที่มีคนเรียกชื่อ ลูกสาวจะได้จำได้อย่างไม่เคยลืมเลยสักครั้งว่าแม่ของเขาชื่อ ณัชชา

เขาค่อยๆก้าวเข้าไปหาลูกสาวอย่างช้าๆ วินาทีแรกที่ได้เจอหน้าลูกสาวหัวใจของเขาท่วมท้นไปด้วยความสุข

เขายื่นนิ้วลงไปสัมผัสมือลูกเบาๆอย่างทะนุถนอมแล้วยิ้มให้ลูกสาวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

เด็กทารกแบเบาะจับนิ้วพ่อไว้แล้วหลับตาพริ้ม ยิ้มออกมาอย่างสนิทใจ ราวกับรู้ว่าคนที่มาเยี่ยมเขานั้นคือพ่อของเขา

ในหัวใจของป๊อบถูกเติมเต็มไปด้วยความอบอุ่น

คล้ายกับว่าความอบอุ่นนี้เข้ามาชำระล้างความทุกข์ใจ ความเศร้าโศกเสียใจก่อนหน้านี้ออกไปจนหมด

เขายืนจ้องมองลูกสาวที่หลับปุ๋ยพร้อมกับจับนิ้วเขาไว้แน่นด้วยแววตาอบอุ่นอ่อนโยนแล้วพึมพำในใจว่า

[ ณัชชา ลูกสาวเราสวยเหมือนคุณเลยนะ ผมสัญญา ว่าผมจะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด

ผมจะทำให้เขามีความสุขที่สุด เติบโตเป็นเด็กสาวที่สวยสดใสอย่างบริสุทธิ์ คุณไม่ต้องห่วงผมกับลูกนะ ]

พยาบาลเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องเด็กอ่อนแล้วเอ่ย

" ขออนุญาตแจ้งคุณพ่อนะคะ ตอนนี้หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ "

ป๊อบยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

" หมดเวลาแล้ว พ่อไปก่อนนะคะณชา เดี๋ยวพ่อค่อยมาเยี่ยมใหม่นะ ถ้าลูกแข็งแรงดีแล้ว

พ่อจะพากลับไปบ้าน ไปอยู่กับคุณปู่คุณย่า

คุณตาคุณยาย ลูกหลับให้อิ่มนะ "

เอ่ยจบเขาก็ค่อยๆดึงนิ้วเก็บกลับมาอย่างเบาๆ แล้วหมุนตัวเดินออกไป

ช่วงบ่ายเขามีนัดกับหมอเพื่อฟังคำวินิจฉัยของหมอเกี่ยวกับการเสียชีวิตของณัชชา

เขาเข้าไปในห้องประชุมก่อนเวลาสิบนาที แต่ก็ช้ากว่าพ่อแม่ของณัชชา พวกเขานั่งคุยกับหมอและเจ้าหน้าที่ก่อนเขาแล้ว

พอป๊อบกับป้องเข้ามาแล้ว แม่ของณัชชาจึงหันไปมองทั้งสองแล้วเอ่ย

" ในเมื่อมากันครบแล้ว คุณหมอเริ่มอธิบายเลยค่ะ ฉันอยากรู้สาเหตุการเสียชีวิตของลูกฉันแล้ว "

" ครับ งั้นผมจะเริ่มอธิบายเลยนะครับ "

แล้วหมอก็เปิดภาพบนจอโปรเจคเตอร์ประกอบพร้อมกับเอ่ยอธิบายว่า

" หลังจากที่เจ้าหน้าที่ได้กลับไปตรวจหาสาเหตุอย่างละเอียดแล้ว

ก็พบว่าก่อนหน้านี้คุณณัชชามีภาวะครรภ์เป็นพิษอยู่แล้ว และหมอก็ได้ทำการนัดคุณณัชชามาทำคลอดก่อนกำหนดแล้ว

นี่เป็นใบนัดทำคลอดและเอกสารการวินิจฉายโรคของหมอก่อนหน้านี้ครับ "

หมอเปิดหลักฐานที่ไม่มีใครในครอบครัวเคยรู้เคยเห็นมาก่อน ออกมาให้ทุกคนดู จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า

" แต่คุณณัชชาไม่ได้มาตามที่หมอนัดทำคลอดก่อนกำหนด

พอไม่ได้ทำการคลอดโดยทันที ก็เกิดภาวะครรภ์เป็นพิษขั้นรุนแรง ทำให้เกิดความดันโลหิตสูง

บวกกับคุณณัชชามีน้ำคร่ำอุดตันในหลอดเลือดที่ปอดขณะทำคลอด

จึงเป็นสาเหตุทำให้เสียชีวิตครับ และยังมีอีกเรื่องหนึ่งคือ

คุณณัชชาสามารถท้องลูกได้คนเดียวครับเพราะผนังมดลูกบางมาก

นี่อาจเป็นสาเหตุที่คุณณัชชาไม่ยอมมาคลอดก่อนกำหนดและอาจคิดมาอย่างละเอียดแล้ว

เพราะมันมีความเสี่ยงที่จะเสียชีวิตทั้งแม่และลูกเท่ากัน

ส่วนภาวะน้ำคร่ำอุดตันหลอดเลือดที่ปอดเนี่ย

เป็นภาวะที่หมอไม่สามารถบอกล่วงหน้าได้ว่าจะเกิดกับใครจริงๆครับ

สุดท้ายผมและเจ้าหน้าที่ทุกคนของโรงพยาบาล

ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับคุณทั้งสองตระกูลด้วยครับ

พวกเราเสียใจและกราบขอโทษจากใจจริงๆครับ "

" ฮือๆๆณัชชา ทำไมลูกต้องทำแบบนี้ด้วย ฮือๆๆ "

แม่ของณัชชาร้องให้ออกมาอย่างหนักปางจะขาดใจตาย ที่เสียลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลไป

ป๊อบนั่งฟังอย่างเงียบๆด้วยสีหน้าสุขุมเคร่งขรึมแววตาเศร้าสลดปวดใจจนน้ำตาซึมออกมาอีกครั้ง

[ ณัชชา ทำไมคุณทำแบบนี้ ทำไมคุณไม่บอกผมสักคำ คุณรู้มั้ยว่าผมเจ็บปวดแค่ไหน ที่ต้องเสียคุณไปแบบนี้ ]

ตอนนี้เขาไม่มีณัชชา ผู้หญิงที่รักเขามากคนนั้นอยู่ข้างกายอีกต่อไปแล้ว ไม่มีแล้วที่จะได้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของเธอ

เขารู้ว่าเธออยากทำเพื่อเขาจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต เพราะเธอรู้ว่าเขาอยากได้ลูกมาก

แม้เขาจะอยากได้ลูกมากแต่เขาไม่ได้อยากเสียเธอไปแบบนี้

เมื่อไม่มีณัชชาแล้วเขารู้สึก อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยวเดียวดาย

เขาเดินเหม่อออกจากห้องโดยไม่รู้ตัว แล้วเดินกลับไปขึ้นรถอย่างเหม่อลอยไร้ชีวิตชีวาราวกับศพเดินได้

เขากลับไปที่บ้านของณัชชา กลับเข้าไปในห้องที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน

ทำให้เขานึกถึงณัชชาที่นอนกอดเขาบนเตียง พอเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ก็เห็นเพียงความว่างเปล่าไร้ผ้าเช็ดตัวแขวนไว้เหมือนแต่ก่อน

บนแปรงสีฟันไร้ยาสีฟัน ในอ่างอาบน้ำก็ไม่มีน้ำอุ่นๆในอ่าง

เขายื่นมือไปเปิดน้ำแล้วเข้าไปนั่งในอ่างร้องให้ออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมานหัวใจอย่างทำใจไม่ได้ เขาคิดถึงณัชชา เขารักเธอ

ตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าเขารักณัชชาเข้าไปเต็มหัวใจโดยที่ไม่รู้ตัวเลย

เขามารู้ว่าขาดเธอไม่ได้ในวันที่เธอไม่อยู่แล้ว มันทำให้เขาโมโหตัวเองจึงเอามือทุบหัวตัวเองแรงๆ

แล้วเอาศรีษะโขกกับผนังและต่อยผนังเต็มแรงจนมือแตกเลือดซึมไหลออกมา

เขาทำให้ตัวเองเจ็บเพื่อเป็นการลงโทษตัวเอง

ที่รู้ใจตัวเองช้าไป

" ณัชชาผมรักคุณ คุณได้ยินผมมั้ย ผมรักคุณ ผมขาดคุณไม่ได้แล้ว

กลับมาหาผมเถอะนะขอร้อง ผมรักคุณแล้ว

ที่คุณเคยสัญญากับผมไว้ คุณลืมแล้วเหรอ คุณบอกว่าจะรอวันที่ผมมีคุณในหัวใจ

ทำไมวันนี้คุณถึงทิ้งผมไปแบบนี้ คุณอยู่ไหน กลับมารักษาคำพูดเดี๋ยวนี้เลย

ผมรักคุณ ถ้าได้ยินเสียงผม ได้โปรดกลับมาหาผมกับลูกเถอะนะ ณัชชา ผมขอร้อง ฮือๆๆๆ "

เขาร้องห่มร้องให้ขอร้องอ้อนวอนต่อเธอ หวังเพียงมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับเธอ

[ หากดวงจิตหรือดวงวิญญาณมีจริง ก็ขอให้ดวงวิญาณของเธอได้ยินเสียงขอร้องอ้อนวอนของผมด้วยเถอะ ณัชชาผมรักคุณ กลับมานะ อย่าทิ้งผมไปเลย ]

ป้องเข้ามาในห้องของพี่สะใภ้เพื่อมาดูพี่ชาย แต่กลับได้ยินเสียงร้องให้คร่ำครวญปางจะขาดใจตายของพี่ชายในห้องน้ำ

เขายืนพิงประตูร้องให้ออกมาอย่างเงียบๆ ด้วยความสงสารพี่ชาย

ป๊อบที่อยู่ในห้องน้ำ ทิ้งตัวนอนลงในอ่างด้วยความสิ้นหวังอย่างหมดอาลัยตายอยาก หากตายได้เขาก็อยากตายตามณัชชาไป

น้ำที่เขาเปิดทิ้งไว้ค่อยๆล้นท่วมตัวเขา

เขาหลับตาลงกลั้นหายใจนอนให้ตัวเองจมอยู่ในน้ำราวกับคนไร้ลมหายใจ

แต่พอนึกถึงหน้าลูกสาวนึกถึงตอนที่ลูกจับจับนิ้วเขาแล้วหลับปุ๋ย

เขาก็ลืมตาขึ้นแล้วลุกจากอ่างเดินออกจากห้องน้ำทั้งที่เสื้อผ้าบนตัวเปียกปอนไปทั้งตัว

น้ำบนเสื้อผ้าหยดลงทั่วทางเดิน

เขาไปเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผม เปลี่ยนเสื้อผ้า โชว์หุ่นล่ำซิกแพคแน่นไร้คนข้างกายเชยชม

ป้องเห็นว่าพี่ชายเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว

จึงรีบออกไปจากห้องของพี่ชายอย่างเร็ว กลัวพี่ชายจะจับได้ว่าเขาแอบร้องให้

จากนั้นเขาก็เดินลงไปชั้นล่างแล้วขับรถออกจากไป

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จป๊อบก็เดินขึ้นมาบนเตียงแล้วนอนกอดหมอนข้างที่ณัชชานอนกอดประจำ

น้ำตาเขาก็ค่อยๆไหลออกมาอีกครั้ง ความสูญเสียครั้งนี้ทำให้หัวใจของเขาเย็นชาไปหมด

ตอนนี้กำลังใจเพียงหนึ่งเดียวคือลูกสาวที่ณัชชาเฝ้าถนอมมาตลอด นอกจากลูกสาวแล้ว เขาไม่อยากสนใจเรื่องอื่นใดอีกแล้ว

เขานอนร้องให้กอดหมอนข้างจนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็เป็นเช้าของอีกวันแล้ว