ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 24

แม้เตชินจะเป็นคนสุขุม เย็นชา ไร้หัวใจกับผู้หญิง เอาแต่ใจกับผู้เป็นแม่ในบางเวลา

แต่ความรัก ความเคารพที่มีต่อพ่อแม่นั้น

เป็นที่หนึ่ง ให้ความสำคัญกับพ่อแม่ที่สุด

แต่ก็ชอบขัดใจผู้เป็นแม่ที่สุดเหมือนกัน

ในบางเรื่องที่เขารู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผล

เตชินลงจากรถ แล้วเดินเข้ามาในบ้าน พิมที่กำลังรดน้ำต้นไม่หน้าบ้านอยู่

พอเห็นเขา เธอก็รีบปิดน้ำแล้วเดินมารับเสื้อสูท

ที่เขาถอดถือไว้ในมือ

เธอรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นเขากลับมาเร็ว

เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณหญิงจารวี

เธอเริ่มตระหนกในใจเล็กน้อย และมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง

เธอเดินขึ้นไปแขวนเสื้อสูทไว้ที่ห้องเตชิน แล้วลงมาชั้นล่างเดินเข้าไปในครัว

เปิดตู้เย็นรินน้ำลงในแก้ว แล้วเดินไปวางลงบนโต๊ะที่ทั้งสองนั่ง

จากนั้นก็หมุนตัวหันหลังเดินออกไปด้วยสีหน้าเฉยชา

โดยไม่สนใจ ไม่มองเตชินกับคุณหญิงจารวีที่นั่งอยู่ตรงนั้นเลยแม้แต่น้อย

ควาเฉยชาบนใบหน้าเธอไปขัดลูกตาคุณหญิงจารวีอย่างมาก คุณหญิงจารวีจึงเอ่ยขึ้น

" ลูกดูสิ แม่สาวใช้อุ่นเตียงของลูก ทำหน้ายังกับคนเบื่อโลก

สีหน้ายังกับวิญญาณล่องลอยไร้อารมณ์ ถ้าไม่ติดว่าหล่อนผิวดีหน้าตาสวยนะ

แม่จะไม่ให้อยู่ข้างกายลูกเลย "

เตชินตกใจกับคำพูดของผู้เป็นแม่เล็กน้อยที่มันเว่อร์วังเกินจริงไปหน่อย

แต่จากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นมาที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย ยอมรับมันโดยไม่เอ่ยปฏิเสธใดๆ

[ สาวใช้อุ่นเตียงเหรอ ฟังแล้วรื่นหูดี ]

เตชินมองหน้าผู้เป็นแม่แล้วเอ่ย

" คุณแม่ครับ เรื่องที่จะหาคนมาอุ้มท้องทายาทผม ผมคิดว่าพิมก็เหมาะสมดีนะครับ

หน้าตา ผิวพรรณใช้ได้ ไม่มีพันธะผูกมัดกับใคร ไม่คิดที่จะจับผู้ชายที่มีฐานะเพื่อยกระดับตัวเอง

เธอตรงไปตรงมา และยังเป็นคนฉลาด มีไหวพริบดี เอาตัวรอดเก่ง

ที่สำคัญเธอรักเงินมาก และยังสะอาดหมดจดครับ "

ได้ฟังลูกชายพูด คุณหญิงจารวีก็พยักหน้าเห็นด้วย แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ

" แล้วเธอจะยอมรับข้อเสนอของลูกเหรอ นิสัยแข็งกระด้างของเธอแม่ว่าเธอคงไม่ยอมแน่

อีกอย่างเรื่องการอุ้มท้องลูก เป็นเรื่องที่ผู้หญิงทุกคนต้องคิดอย่างละเอียดรอบคอบ

เป็นความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งเลยนะ

หากเธอไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบลูก คงไม่ยอมง่ายๆแน่

ดูแล้วเธอเป็นคนที่หยิ่งในเกียรติในศักดิ์ศรีมากคนหนึ่ง จะยอมให้มีมลติดตัวเหรอ "

ได้ฟังดังนั้น เตชินจึงเอ่ยขึ้น

" แค่คุณพ่อกับแม่เห็นด้วยก็พอแล้วครับ ส่วนเธอจะยอมหรือไม่นั้น ผมมีวิธีของผม

คุณแม่ลองไปเจรจากับทางมูลนิธิดูนะครับ

ส่วนเรื่องทายาทน่ะมีแน่นอน

คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง แต่อาจคลอดเลยกำหนดวันรับมรดกครับ "

ได้ยินลูกชายพูดอย่างมั่นใจแบบนี้คุณหญิงจารวียิ้มออกมาอย่างสบายใจแล้วเอ่ย

" ได้ เรื่องนี้ลูกไม่ต้องห่วง เดี๋ยวแม่ไปอธิบายใก้คุณทนายกับทางมูลนิธิเอง "

เอ่ยจบเขาก็ยื่นมือไปหยิบกระเป๋าที่วางบนโต๊ะเข้ามาบนตัก

แล้วล้วงมือเข้าไปหยิบขวดเล็กๆใสๆน่ารักๆจากในกระเป๋า ยื่นไปให้ลูกชาย

พิมในตอนนี้กำลังทำงานงกๆ หน้ามันเยิ้ม

เหงื่อซึมออกมาจนผมเปียกชื้น

เธอไล่เช็ดกระจกแต่ละบานๆ จนเงาวับเสร็จแล้วเธอก็ไปขัดรองเท้าให้เตชินต่อ

เตชินเอามือเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเดินหาพิมเมื่อเจอเธอ

ก็ยืนมองเธอที่ทำงานอยู่อย่างเงียบๆ ด้วยความรู้สึกเสียดายจึงพึมพำออกมาในใจว่า

" น่าเสียดายที่คุณเกิดมาผิดที่ไปหน่อย ครึ่งหนึ่งคุณผ่าน แต่อีกครึ่งกลับไม่ผ่านเลย "

พิมนั่งจดจ่ออยู่กับงานที่ทำโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งแบบมองอยู่ไกลๆ

เธอนั่งคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างเพลินๆจนลืมความเหนื่อยไป

ในชีวิตเธอแม้จะจน แต่เธอก็โชคดีกว่าใครหลายคน เพื่อนฝูงรักใคร่ ผู้ใหญ่รักและเอ็นดู

มีความสามารถพิเศษติดตัวและถือว่าเก่งในระดับหนึ่ง เก่งกว่าหลายคน

มีแต่คนชื่นชม ให้เกียรติ ยกมือไหว้ ต้องวางตัวเหมาะสม อย่างระมัดระวังมาตลอด

พอมาเป็นคนใช้ กว่าเธอจะถอดหัวโขนที่เคยสวมใส่ออกมาได้

กว่าจะปรับความรู้สึกให้เหมือนคนทั่วไปได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เธอจึงค่อนข้างเข้าใจคุณหญิงจารวี เพราะคนที่เคยอยู่ในจุดที่มีแต่คนชื่นชม เคารพให้เกียรติ

พอมาอยู่ในจุดที่ต่ำสุด คนไม่ให้ค่า ไม่เห็นหัวเลย จะรู้สึกไม่ดี รู้สึกแย่เอามากๆ

เธอเองก็ไม่เคยคิด ว่าด้วยอำนาจของเงิน

จะนำพาให้เธอมาอยู่ในจุดที่ต้องก้มหัว ยอมให้คนดูถูกว่าต่ำต้อยเช่นนี้

เธอจึงบ่นพึมพำกับตัวเองออกมาแล้วพึมพำต่ออย่างเงียบๆ

" ซ้ำยังโชคร้าย ได้เจ้านายหื่นกาม บ้ากาม จ้องแต่จะขืนใจ ลวนลามเป็นว่าเล่น โชคร้ายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว "

[ เรื่องน่าอับอายแบบนี้ จะให้คนที่บ้านรู้ไม่ได้เด็ดขาด

จากนี้ไป ขอให้ตัวเองปลอดภัย รอดพ้นจากปีศาจบ้ากามในบ้านหลังนี้ ทุกครั้งไปด้วยเถิด เพี้ยนๆๆๆ ]