ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 23

คุณหญิงจารวีมาที่บ้านของเตชิน มาถึงก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

ในมือถือกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพง เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก

เขาวางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทางสง่างามสมกับผู้ดีที่สูงส่ง

เพื่อข่มให้พิมรู้สึกต่ำต้อยและเกรงกลัวในตัวเขา

พิมไม่พูดไม่จา เดินถือน้ำเข้ามา วางน้ำลงบนโต๊ะ แล้วเอ่ย

" คุณหญิงเชิญตามสบายเลยนะคะ ฉันขอตัวไปทำงานบ้านก่อน

หากต้องการอะไรเพิ่ม สามารถเรียกใช้ได้ตลอดเลยค่ะ "

พอคุณหญิงจารวีได้ยินประโยคที่ว่า เชิญตามสบาย เขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมาแล้วเอ่ย

" เธอไม่ต้องมาพูดเหมือนกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้านหรอกนะ

นี่เป็นบ้านของลูกชายฉัน ฉันรู้ว่าฉันจะต้องอยู่ยังไง ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาบอก "

พิมไม่อยากมีปัญหา จึงเลือกที่จะนิ่งเงียบ ไม่ต่อความยาวสาวความยืด แล้วเอ่ยเพียง

" ขอโทษค่ะ "

คุณหญิงจารวีจ้องเขม่นไปยังพิม พิมยืนทำหน้านิ่งเฉย สีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์

ไม่มีความเกรงกลัวใดๆยิ่งทำให้คุณหญิงจารวี

ไม่พอใจ

พิมไม่อยากอยู่เผชิญหน้ากับคุณหญิงจารวีที่วางท่าสูงส่งคอยแต่จะข่มเธอ

เธอจึงเลือกที่จะเดินหนีไป เพราะการควบคุมอารมณ์ของเธอก็มีขีดจำกัดเช่นกัน

เพราะเธอถูกสอนมาตลอดว่าทุกคนมีความเสมอภาคเท่าเทียมกัน

มีเกียรติและศักดิ์ศรีเหมือนๆกันเท่าๆกัน แม้เธอจะเป็นแม่บ้าน เป็นลูกจ้าง เป็นคนใช้บ้านลูกเขา

แต่เธอถือว่าเธอทำงานแลกเงิน เธอกับนายจ้างได้ผลประโยชน์ร่วมกัน

หรือถ้าจะพูดอีกแบบคือ เธอกับนายจ้างนั้นทำการแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน เหมือนน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า

ดังนั้นไม่ว่าจะนายจ้างหรือครอบครัว เพื่อนฝูงของนายจ้าง ก็ต้องให้เกียรติเธอเช่นกัน

ในพจนานุกรมของเธอไม่มีคำว่า ทาส มีแต่คำว่าผู้ร่วมงาน ได้ผลประโยชน์ร่วมกัน จะยอมเท่าที่ยอมได้เท่านั้น

คุณหญิงจารวีเห็นพิมเดินออกไปโดยไม่พูดไม่จา เขาจึงเอ่ยแขวะขึ้น

" บ้านของเธอไม่สอนเรื่องมารยาทให้เธอหรือไง เวลาที่อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ควรปฏิบัติตัวอย่างไร "

พิมหยุดเดินแล้วหันมาเอ่ยอย่างนอบน้อมและแอบด่าเบาๆ

" ขอโทษค่ะ มารยาทไม่เกี่ยวกับบ้านหนูจะสอนหรือไม่สอน ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะตัวหนูเอง

การที่หนูจะมีมารยาทที่ดีหรือไม่ดีกับใคร ก็ต้องดูที่ตัวบุคคลอีกทีค่ะ

คุณหญิงเป็นคุณหญิงที่สูงส่ง พิมแค่ไม่อยากอยู่ต่อหน้าให้รู้สึกไม่สบายตา ขอตัวค่ะ "

ได้ยินเธอพิมพูดดังนั้น คุณหญิงก็ยิ่งโมโหมากขึ้น

ที่ถูกพิมว่าให้ จึงเอ่ยด้วยน้ำที่เต็มไปด้วยความความดูถูกและเกลียดชัง

" ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นนางบำเรอ

เป็นสาวใช้อุ่นเตียงให้ลูกชายฉันเหรอ

แบบนี้ก็ดี รอเธอท้อง หลังคลอดลูกออกมาฉันจะเฉดหัวเธอทิ้งทันที

จึงยั่วโมโหเล่นๆ ถึงได้พูดออกมาแบบนั้น

เธอไม่เชื่อหรอกว่าคนที่ชอบวางท่าสูงส่งอย่างคุณหญิงจารวี

จะยอมให้คนที่ตัวเองดูถูก มาอุ้มท้องลูกของลูกชายตนเอง

คิดได้แบบนี้ เธอเลยไม่สนใจคำพูดของคุณหญิงจารวีอีก จากนั้นเธอจึงเอ่ยอย่างเฉยชา

" เอาที่คุณหญิงสบายใจเลยค่ะ "

เอ่ยจบเธอก็หมุนตัวเดินออกไป คุณหญิงจารวีเลยหยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋าที่วางบนโต๊ะ

แล้วกดโทรไปหาลูกชาย เมื่อลูกชายรับสายเขาไม่รอช้าเอ่ยขึ้นทันทีว่า

" เตชินแม่มารอที่บ้านพักได้สักพักแล้ว วันนี้ลูกรีบกลับมาหน่อยนะ แม่จะคุยเรื่องการมีทายาทของลูก "

เตชินที่อยู่ปลายสายได้ยินดังนั้นก็เอ่ยตอบว่า

" ครับ ผมจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้ครับ "

เขาเองก็อยากจะคุยกับแม่เขาเรื่องนี้เหมือนกัน

เมื่อได้ยินว่าลูกชายจะรีบกลับมา คุณหญิงจารวีอารมณ์ดีขึ้นมาเฉยเลย

ราวกับไม่เคยโมโหมาก่อนอย่างน่าประหลาดใจแล้วเอ่ยพึมพำในใจว่า

[ ความจริง นังเด็กสาวใช้นี่ถ้าตัดเรื่องปากร้ายออก มีความอ่อนน้อมขึ้นหน่อย

จะเป็นเด็กที่น่ารักมากคนหนึ่งเลย ถ้าเธอมีลูกกับ

เตชิน ลูกที่เกิดมาต้องน่ารักน่าชังมากแน่ๆ ]