ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 26

เช้าวันต่อมา พิมกับเตชิน นั่งจดทะเบียนสมรสกันในห้องรับแขก

โดยมีนายทะเบียนสองคนและมีผู้คังอีกหนึ่งคนคอยเป็นสักขีพยานในการจดทะเบียนครั้งนี้

" ขอให้คุณเตชินกับคุณพิมถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร์ มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองนะครับ "

นายทะเบียนอวยพรให้ทั้งสองคน พิมนั่งนิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรกับคำอวยพร เตชินจึงเอ่ยว่า

" ขอบคุณครับ "

แล้วนายทะเบียนอีกคนก็เอ่ยว่า

" หน้าที่ของเราเสร็จสิ้นแล้ว พวกผมสองคนขอตัวกลับก่อนนะครับ "

เตชินพยักหน้าให้เบาๆ แล้วส่งสายตา

ไปให้ผู้ช่วยคัง

เมื่อนายทะเบียนสองคนลุกจากโซฟา ก็เดินออกจากห้องรับแขกไป

โดยมีผู้ช่วยคังเดินตามไปส่งแล้วเอ่ยกับนายทะเบียนว่า

" คุณสองคนช่วยเก็บเรื่องในวันนี้ไว้เป็นความลับด้วยนะครับ "

เอ่ยจบเขาก็ยื่นซองใส่เงินให้ทั้งสองแล้วเอ่ย

" ค่าน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากคุณชายครับ "

นายทะเบียนสองคน หันกลับไปมองเตชินที่นั่งบนโซฟาสุดหรูในห้องรับแขกอย่างสง่า

ดูองอาจราวกับราชาผู้ยิ่งใหญ่ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์

เตชินยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับพยักหน้าให้พวกเขารับค่าน้ำใจ

นายทะเบียนทั้งสองยิ้มแห้งแล้วค้อมหัวขอบคุณเล็กน้อยแล้วหันหน้ากลับลมา

เดินออกจากบ้านขอเตชินไปขึ้นรถ โดยมีผู้ช่วยคังขับรถไปส่ง

เมื่ออยู่กันตามลำพังแล้ว เตชินก็หันไปมองพิมแล้วเอ่ยอย่างเผด็จการ

" ต่อไป ถ้าผมไม่อนุญาต คุณห้ามไปไหนสองต่อสองกับผู้ชายอีก

เพราะตอนนี้คุณคือผู้หญิงของผมแล้ว ผมไม่อนุญาตใครก็ห้ามแตะ "

ได้ยินดังนั้นพิมลุกขึ้นพรึ่บ แล้วเอ่ยอย่างไม่ยอมเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอกเข้าแล้ว

" ใครเป็นผู้หญิงของคุณ เมื่อวานคุณไม่ได้พูดแบบนี้นี่

ไหนว่าถ้าจดทะเบียนแล้ว จะไม่มีผลกระทบใดๆกับการใช้ชีวิตของฉันไง "

เตชินลุกขึ้นยืนมองพิมด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา

" นั่นมันเรื่องของเมื่อวานแล้ว ส่วนเรื่องวันนี้คือคุณจดทะเบียนสมรสแล้ว

อะไรๆก็เริ่มใหม่หมด แม้เราจะไม่เปิดเผยสถานะ

แต่ผมก็ไม่อาจให้คุณไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนไหนได้ในช่วงนี้ จนกว่าผมจะมั่นใจ "

พิมหรี่ตามองเขา แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

" ทำไม คุณมีเหตุผลอะไร แล้วจนกว่าจะมั่นใจเรื่องอะไร ถึงห้ามไม่ให้ฉันพบเพื่อนผู้ชาย

แล้วเพื่อนผู้ชายที่เป็นสาวสอง ก็พบไม่ได้เหรอ "

เตชินจึงเอ่ยว่า

" ได้ แต่ต้องอยู่ในสายตาของผม หากคุณอยากจะไปไหนขอให้บอกผู้ช่วยคัง

เขาจะทำหน้าที่รับส่งคุณ

และคอยรายงานผม แต่คุณห้ามออกจากกรุงเทพ เว้นแต่ผมจะอนุญาต "

พิมจึงโวยวายขึ้นมาด้วยความโมโหจนสุดจะทน พร้อมกับเอาหมอนโยนใส่เตชิน

" คุณหลอกฉัน คุณมันเจ้าเล่ห์ เชื่อไม่ได้เลยสักนิด คุณจะคอยจับตามองฉันตลอดแบบนี้ไม่ได้

ฉันอยากใช้ชีวิตอย่างมีอิสระ แบบนี้เขาเรียก

กักบริเวณกันชัดๆ ฉันไม่น่าหลงเชื่อคุณเลย "

โวยวายเสร็จ เธอก็หมุนตัว เดินออกไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

เตชินมองตามร่างระหง ที่เดินออกไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เขาก็แอบขำเบาๆ

จากนั้นก็ปรับสีหน้ากลับมาเคร่งขรึมเป็นปกติ

แล้วเอ่ยถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงราบเรียบเจือเย็นชา

" คุณจะไปไหน "

พิมเบะปากแล้วนั่งลงบนโซฟานุ่มๆ ที่มีความหรูหราจากแบรนด์ดัง เอาฝ่ามือลูบโซฟาที่เธอนั่งแล้วตบเบาๆ

เหลือบขึ้นไปมองเตชินที่ยืนโด่อยู่ตรงหน้าเธอแล้วเอ่ย

" บ้านคุณออกจะใหญ่ ฉันจะนอนบนโซฟาห้องรับแขก หรือนอนที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่ห้องคุณ

ฉันไม่ลืมหรอกนะว่าคุณทำอะไรไว้กับฉัน

และไม่มีวัน ที่ฉันจะนอนห้องเดียวกับคนบ้ากาม

ที่เห็นผู้หญิงไม่ได้อย่างคุณหรอก

ที่ฉันยอมจดทะเบียนกับคุณเพราะฉันต้องการเงินคุณ

เพราะฉันรู้ว่าคนอย่างคุณ ไม่มีทางที่จะมาจริงจังกับแค่ใบทะเบียนสมรสหรอก

หากมันไม่มีประโยชน์ต่อคุณ หรือคุณไม่จำเป็นต้องใช้มัน

คุณคงไม่ยอมจ่ายค่าจ้างฉันมากขนาดนั้นหรอกฉันรู้ว่าคุณคิดวางแผนมาหมดแล้ว

การที่คุณเลือกฉัน เพราะคุณรู้ว่าฉันสลัดทิ้ง

ได้ง่าย และมั่นใจว่าฉันจะไม่ตามตอแยคุณ

เมื่อคุณบรรลุเป้าหมายหรือหลังหย่า

ที่ฉันพูดถูกมั้ย "

เตชินมองพิมและฟังเธออย่างเงียบๆ แล้วเอ่ยด้วยท่าทางสุขุม

" ถูกแต่ไม่ทั้งหมด "

เขารู้สึกว่า เขาคิดไม่ผิดเลยที่เลือกเอายีนส์ DNAจากพิม

เพราะนอกจากเธอจะมียีนส์เด่นแล้วยังฉลาด มองขาดอย่างทะลุปรุโปร่ง

รู้จักวิเคราะห์เรื่องราวและรู้จักหาความน่าจะเป็นได้อย่างแม่นยำ

แต่คนเราแม้จะฉลาดแค่ไหนก็มีจุดที่พลาดและมองข้ามในบางจุดไป พิมก็เช่นกัน

ทำให้เธอลืมนึกถึงคำพูดของคุณหญิงจารวีไปเลย

และลืมนำเรื่องราวมาปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน เพราะเตชินมัวแต่กวนประสาทเธอ