ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 27

ได้ยินดังนั้นพิมเลยเบะปากใส่ แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างดื้อรั้น

พร้อมกับกอดอก นั่งไขว่ห้าง อย่างไม่สนใจคนตรงหน้าอีกต่อไป

เตชินมองต่ำลงบนตัวสาวเจ้าเสน่ห์ ที่มักจะขัดใจเขาอยู่เรื่อย

และต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่เกรงกลัว

เขาจึงค้อมตัวลงช้อนเธอขึ้นมาอุ้มอย่างไม่คณามือ

พิมตกใจมาก เมื่ออยู่ๆก็รู้สึกตัวลอยขึ้นมา มารู้ตัวอีกที ก็อยู่ในอ้อมแขนของเตชินเรียบร้อยแล้ว

เธออ้าปากค้างแววตาใสเบิกกว้างด้วยความตกใจแล้วเอ่ยเสียงดัง

" ปล่อย วางฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ คิดว่าตัวเองตัวใหญ่แล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง ปล่อย! "

เตชินไม่สนใจเธอ ที่ทำหน้าดุ เอ่ยเสียงกร้าว

ขอให้เขาปล่อย

เมื่อเตชินไม่วางเธอลง เธอดิ้นพร้อมกับใช้มือเล็กๆที่ขาวราวกับหิมะ

ทุบทีเขาจนรู้สึกเมื่อยมือ แต่เตชินก็ไม่ยอมวางเธอลง

กลับอุ้มเธอแน่นขึ้นแล้วเดินขึ้นบันได กลับไปที่ห้องของตัวเอง จากนั้นก็วางเธอลงบนเตียงเบาๆ

พิมลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ประตู แต่เตชินกลับคว้าเอวเธอไว้ กอดเธอแน่นจากทางด้านหลังแล้วเอ่ย

" คุณอย่าดื้อสิ เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ก็ต้องนอนห้องเดียวกัน "

พิมจึงเอ่ยแย้งอย่างไม่ชอบใจ

" แบบเรา เขาไม่นับว่าเป็นสามีรภรรยากัน เราแค่ทำธุรกิจร่วมกันต่างหาก ปล่อย คุณอย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะ ฉันไม่ชอบ ปล่อย! "

เตชินหอมไปที่เส้นผมของเธอแล้วเอ่ย

" ตอนนี้ไม่ชอบ ต่อไปก็ชินเอง "

นั่นยิ่งทำให้พิมโมโหจนอยากจะบ้าตาย เธอจึงเอ่ยอย่างอดทนอดกลั้นว่า

" คุณเตชิน ต่อให้ฉันไม่ยอม คุณก็จะบังคับฉัน ให้ฉันนอนห้องเดียวกันกับคุณให้ได้ ใช่มั้ย "

เตชินเอ่ยตอบเธอเพียงสั้นๆว่า

" ใช่ "

พิมถอนหายใจแล้วสงบสติอารมณ์ จากนั้นก็เอ่ย

" งั้นคุณช่วยปล่อยฉันก่อน แล้วเรามาตกลงกัน "

เตชินคิดสักพัก แล้วค่อยๆคลายมือที่กอดเอวพิมไว้ แล้วเอ่ย

" ว่ามา "

พิมจึงหันมามองเขาแล้วเอ่ยว่า

" ฉันนอนเตียง คุณนอนพื้น ไม่ก็ไปนอนบนโซฟาในห้องทำงาน "

เตชินมองเธอด้วยสายตาคมกริบ โดยไม่เอ่ยอะไร เธอลุ้นจนเริ่มไม่ใจไม่ดี จึงเสนอใหม่ว่า

" ก็ได้ ฉันเสียสละให้คุณนอนเตียง ฉันนอนบนโซฟาในห้องทำงานคุณแล้วกัน "

เตชินก็ยังมองเธอเงียบๆรอดูว่าเธอจะเอ่ยอะไรอีก

เมื่อเห็นเตชินไม่แย้ง ไม่ออกความเห็นใด เธอก็ถือว่าเขาตกลง เธอจึงเอ่ยขึ้น

" เมื่อคุณไม่ว่าอะไร งั้นก็เอาเป็นว่าตกลงตามนี้แล้วกัน

แล้วที่สำคัญคุณห้ามล่วงเกินฉัน หรือแอบย่องมาหาฉันในตอนกลางคืนเด็ดขาด

ไม่งั้น...ไม่งั้นฉันจะหนี ฉันไม่ได้ขู่นะ ฉันพูดจริง "

ท่าทางของเธอดูไร้เดียงสา ราวกับเด็กน้อย

ที่พยายามป้องกันตนเองจากภัยคุกคาม

เอ่ยจบ เธอก็หมุนตัวเดินออกไป แต่เตชินกลับจับแขนเธอไว้ แล้วอุ้มเธอขึ้นมา เดินไปวางเธอลงบนเตียง

แล้วคร่อมทับตัวเธอไว้ เอ่ยขึ้นว่า

" สาวน้อย คุณเป็นภรรยาของผม ก็ต้องนอนเตียงเดียวกับผมสิ

คุณจะทำอะไรให้มันวุ่นวายไปทำไม

เตียงผมใหญ่และกว้างพอ ที่จะให้คุณนอนดิ้นพลิกตัวไปมา

หรือจะนอนหมุนตัว 360 องศา ก็ยังได้

ตามสบายเลย ผมไม่ว่า "

พิมที่นอนหงาย กะพริบตาปริบๆ จ้องมองคนตรงหน้า ที่พูดดักเธอไว้ ราวกับอ่านใจเธอออก

เมื่อเขาไม่เหลือทางรอดให้เธอ เธอจึงเอ่ย

" งั้นคุณสัญญาได้มั้ย ว่าจะไม่มีความรู้สึกใด

เธอนึกเสียใจทีหลังที่โลภ เห็นแก่เงินเกินไป

จนส่งตัวเองมาอยู่ในเงื้อมมือของเตชิน เธอจึงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า

" เพราะฉัน ไม่ได้รักคุณ "

คำพูดของพิมเหมือนกับจุดไฟเผาตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัว

เตชินนึกถึงหน้าของป๊อบ นึกถึงภาพที่ทั้งสอง

จับมือถือแขนกันในรถ

เขารู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ในอกเกิดความรู้สึกแปลกๆอย่างอธิบายไม่ได้

แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นที่แฝงไปด้วยร่องรอยสะกดกลั้นอารมณ์

" แล้วคุณรักใคร ? "

พิมไม่กล้าสบตาเขาต่อ จึงเบือนหน้าหันไปทางอื่น แล้วเอ่ย

" ฉันไม่ได้รักใครทั้งนั้น "

เตชินจึงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เย็นชา แววตาคมกริบจับจ้องใบหน้างาม

" คุณโกหก! "

พิมสบตาเขาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน

" ฉันไม่ได้ โกหก คุณจะมาเค้นถามฉันแบบนี้ไม่ได้ พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน หรือถ้าฉันจะรักใคร มันก็เรื่องของฉันมั้ย "

ได้ยินดังนั้นเตชินเดือดดาลมากขึ้นกว่าเดิม

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน

" หึ! เรื่องของคุณงั้นเหรอ ดี วันนี้ผมจะทำให้คุณได้รู้ ว่าเรื่องของคุณก็คือเรื่องของผม

และผมจะไม่ปล่อยคุณไป เหมือนครั้งที่แล้ว

จะทำให้คุณรู้ ว่าคุณคือผู้หญิงของผม

เพราะคนที่ผมถูกใจ ใครก็ไม่มีสิทธิ์แย่งไปได้ทั้งนั้น เว้นแต่ผมจะเบื่อ "

พูดจบเขาก็ก้มลงจูบเธออย่างดูดดื่มและรุนแรง โดยที่พิมไม่มีเวลาได้ทำใจเลย