ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 28

ริมฝีปากอวบอิ่มอมชมพู ถูกกระแทกด้วย

ริมฝีปากของเตชิน

เธอตกใจกลัวจนสั่นเทิ้มไปทั่วร่าง หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

เตชินรู้สึกได้ถึงอาการสั่นกลัวของคนใต้ร่าง

จึงถอนริมฝีปากออกเล็กน้อย

แล้วเอียงหน้าประกบริมฝีปากอย่างแนบแน่นอีกครั้ง

ราวกับติดใจริมฝีปากนุ่มนิ่ม จนไม่อยากออกห่างเลยแม้แต่วินาทีเดียว

ณัชชาพยายามผลักเขาออก ทั้งใช้มือตีและหยิกอย่างแรง

แต่เตชินกลับดูเหมือน ไม่รู้สึกระคายผิวเลยแม้แต่น้อย

และยิ่งเพิ่มความรุนแรง บดขยี้ ไล้เลีย

ดูดริมฝีปากนุ่มของเธออย่างป่าเถื่อน ราวกับ

จะกลืนกิน

พิมนอนรับแรงจูบที่ป่าเถื่อนของเขาอย่าง

ไม่เต็มใจ

เธอกลัวจนร้องให้ออกมา เตชินถึงถอนริมฝีปากอีกครั้ง แล้วมองดูคนใต้ร่างที่น้ำตาไหลอาบแก้ม

เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนแต่เต็มไปด้วยการตอกย้ำ

" ทีนี้คุณรู้หรือยังว่าเรื่องของคุณก็คือเรื่องของผม ตราบใดที่ยังไม่หย่า คุณคือผู้หญิงของผม "

ดวงตาพิมเคล้าไปด้วยน้ำตาแต่นัยน์ตากลับแข็งกร้าวจ้องเตชินอย่างไม่กะพริบ

เธออยากจะตบหน้าเขาเต็มแรง ที่เขาปฏิบัติกับเธอเหมือนกับเป็นนางบำเรอที่ถูกซื้อด้วยเงิน

แล้วเธอก็กัดฟันเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่นสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

" คุณเห็นฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน ถึงทำกับฉันแบบนี้ แม้ฉันจะรักเงิน

แต่ฉันไม่คิดที่จะขายตัวเองเพื่อแลกเงินหรอกนะ

คุณมันไร้สัจจะที่สุด ฉันเกลียดคุณ "

ได้ยินเธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ว่าเกลียดเขา ก็มีความรู้สึกหนึ่ง แวบเข้ามาในอกของเตชิน

เขามองใบหน้างามที่อยู่ใต้ร่างด้วยความรู้สึก

ที่ยากจะอธิบาย

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกแปลกใหม่นี้

เขาจึงลุกออกจากตัวเธอแล้วปล่อยเธอเป็นอิสระ เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย

ความรู้สึกแปลกๆที่ทำให้เขาสับสน

เมื่อได้รับอิสระ พิมรีบลุกขึ้นมานั่งและถอยห่างจากเขา

แววตามองแผ่นหลังอันแข็งแกร่ง ที่นั่งตรงหน้าอย่างระมัดระวัง

เตชินรู้สึกหงุดหงิด กับความรู้สึกแปลกๆ

ที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ เขาจึงหันไปมองพิม

แล้วยื่นสองมือออกไปจับแขนของเธอไว้แน่น

แล้วเอ่ยเสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความอัดอั้น

" คุณเป็นผู้หญิงคนแรก ที่ปฏิเสธผมแบบนี้

วันนี้ผมจะปล่อยคุณไปอีกครั้ง

แต่ครั้งหน้าผมจะทำให้คุณยอมเป็นของผมอย่างเต็มใจให้ได้ คุณเตรียมตัวไว้ให้พร้อมแล้วกัน "

เอ่ยจบเขาก็ลุกออกจากเตียง แล้วเดินออกจากห้องไป

ปล่อยให้พิมนั่งสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวอยู่คนเดียวบนเตียง

ณ ผับG ผับสุดหรู ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองใหญ่

เป็นสถานบันเทิงที่ได้รับความนิยม จากผู้คนจำนวนมาก

ทั้งในและต่างประเทศ ลูกค้าของผับแห่งนี้

เต็มไปด้วยผู้คน ที่มีฐานะร่ำรวยเข้ามาเที่ยว

เข้ามากินเข้ามาดื่ม

และปลดปล่อยอามรมณ์ไปกับเสียงเพลง

" งั้นเพราะอะไรนายถึงมีสภาพเมาเละแบบนี้ล่ะ "

นาวินเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ แต่เตชินกลับจ้องหน้านาวินด้วยอาการเมามาย

แล้วเอ่ยถามขึ้น

" นายว่าฉันหล่อมั้ย "

นาวินมองหน้าเพื่อน แล้วเอ่ย

" อืม นายหล่อมาก หล่อแบบไร้ที่ติ เพอร์เฟคสุดๆ "

เตชินพยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วย แล้วเอ่ยเสียงแผ่วไม่ชัดถ้อยชัดคำ งึมงำ ตามอาการเมา

" ฉันก็คิดว่า หน้าตาฉันหล่อมาก ทำไมเธอถึงได้ปฏิเสธฉันครั้งแล้วครั้งเล่า "

นาวินฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะได้ยินไม่ชัด เตชินจึงหันมามองหน้านาวินแล้วเอ่ยถามต่อว่า

" นายว่า ฉันกับคุณป๊อบ ใครหล่อกว่ากัน "

นาวินมองเพื่อนด้วยสายตาสงสัย แล้วเอ่ยหยอกว่า

" พักนี้นายดูสนใจคุณป๊อบมากเป็นพิเศษเลยนะ หลายวันก่อนก็โทรมาถามเรื่องคุณป๊อบ

ถ้าฉันไม่รู้ว่านายชอบผู้หญิงล่ะก็ ฉันคงคิดว่านายชอบไม้ป่าเดียวกันแล้ว

นายมีอะไรในใจที่อยากจะระบายหรือเปล่า "

เตชินนิ่งไป แล้วหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาจะดื่มต่อ

แต่นาวินกลับแย่งแก้วเหล้าจากมือเขาไปแล้วเอ่ย

" นายเมามากแล้ว กลับบ้านเถอะ

เดี๋ยวฉันจะขับรถไปส่งนายเอง "

แม้เตชินจะเมามาก แต่สติสัมปชัญญะกลับมีครบถ้วน เมื่อเพื่อนจะไปส่ง เขาก็ไม่ปฏิเสธจึงเอ่ยว่า

" ได้ กลับบ้าน "

นาวินจึงกอดคอ พยุงเตชินที่เมาหนักเดินไม่มั่นคง เซไปเซมาออกมาจากผับ

พวกเขาเดินไปที่รถ แล้วเตชินก็เปิดประตูเข้าไปนั่งที่ประจำของตัวเอง

นาวินปิดประตูให้เขา แล้วเดินไปเปิดประตูฝั่งคนขับ เข้าไปนั่งข้างในแล้วสตาร์ทรถ ขับออกไปท่ามกลางแสงนีออน ในยามค่ำคืน