ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 39

พิมนั่งอ่านหนังสือในห้องนั่งเล่นเพลินๆ

เตชินกลับเข้ามาในบ้าน ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมถมึงทึง

พอพิมเห็นเขาก็ตกใจแล้วเอ่ยขึ้น

" วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอ? "

เตชินไม่ตอบแต่คว้าข้อมือพิม แล้วลาก จูงมือของเธอให้ตามเขาขึ้นไปบนห้อง

พิมตกใจมาก ขณะที่เตชินจูงมือเธอไปข้างหน้า

เธอหันหลังกลับมามองผู้ช่วยคังกับป้าใจที่ยืนดูเธอด้วยสีหน้ากังวล

เธอใช้สายตาเชิงถามเชิงอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ผู้ช่วยคังรู้และเข้าใจความหมายในสายตาเธอดี

แต่เขาช่วยอะไรไม่ได้

เขาได้ส่ายหน้าเบาๆประมาณว่าบอกไม่ได้

เวลานี้ คุณชายเขาโกรธขนาดนั้น เขาจะกล้าไปยุ่งเรื่องของคนสองคนได้ยังไง

พิมหันกลับมามองข้างหน้า เธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากนี้

เธอพยายามยื้อตัวดึงมือกลับมาให้หลุดพ้นจากมือของเตชิน

แต่ก็ทำไม่สำเร็จร่างเล็กถูกเตชินฉุดกระชากให้ตามไป เธอแทบจะปลิวได้เลย

ได้โอกาส เธอจับราวบันไดไว้แน่นแล้วเอ่ย

" คุณเตชิน คุณเป็นบ้าอะไร ปล่อยนะ ฉันเจ็บข้อมือ "

เตชินไม่พูดพล่ามทำเพลง สีหน้าคุกรุ่นไปด้วยเพลิงโทสะ

เดินมาแกะมือเธอที่จับราวบันไดแน่นนั้นออกอย่างง่ายดาย

แล้วเอามือเล็กๆทั้งสองข้างของเธอมาจับรวมกันไว้ด้วยมือใหญ่ของเขาแค่มือเดียว

จากนั้น มืออีกข้างก็โอบไหล่เธอไว้ แล้วบังคับให้เธอเดินไปข้างหน้าอย่างเอาแต่ใจ

ด้วยความที่พิมเป็นผู้หญิงสู้แรงผู้ชายไม่ได้เธอจำใจต้องก้าวไปตามแรงลากถูของเขา

เมื่อเข้าไปในห้องเตชินก็ปิดประตูแล้วล็อคประตูแน่น

พิมเห็นท่าไม่ดีเธอเริ่มกลัวว่าเขาจะขืนใจเธออีก เธอถอยหลังไปช้าๆ

สายตามองเขาอย่างระมัดระวังไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา

จากนั้นเธอก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ เพื่อที่จะขังตัวเองในห้องน้ำ จะได้อยู่ห่างกับเขา

แต่เขากลับเร็วกว่าเธอ คว้าตัวเธอมากอดไว้แล้วเอ่ยเสียงเย็น

" คุณจะหนีไปไหน ทำไม เห็นหน้าสามีแล้วกลัวจนตัวสั่นเลยเหรอ หรือว่าไปทำอะไรผิดมาล่ะ "

เธอกลัวเขามากจริงๆแหละ เธอยอมรับ

จากนั้นก็เอ่ยเสียงกร้าวด้วยความโมโหอย่างไม่ยอมเหมือนกัน

" ฉันทำอะไรผิด? อีกอย่างเราไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน เมื่อไหร่คุณจะเลิกพูดแบบนี้สักที "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงคุกคามว่า

" เป็นหรือเปล่า เดี๋ยวคุณก็รู้ "

พูดจบเขาก็บังคับเธอไปที่เตียง แล้วผลักเธอลงบนเตียง

สายตาจับจ้องเธอราวกับนักล่ากำลังต้อนเหยื่ออย่างช้าๆ

เธอรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เธอเหลือบมองไปที่กระเป๋าของเธอในตู้เสื้อผ้า

สายตาเต็มไปด้วยความหวัง แล้วเธอก็ไปยังขอบเตียงอย่างรวดเร็ว เพื่อไปเอาอุปกรณ์ป้องกันตัว

เตชินจับขาเธอไว้แล้วดึงเธอกลับมาด้วยมือเดียว

" จะหนีไปไหนอีก วันนี้ไม่ว่าคุณจะพร้อมหรือไม่พร้อม เต็มใจหรือไม่เต็มใจ คุณก็ต้องกายเป็นภรรยาของผมอย่างเต็มตัว "

จากนั้นเขาก็ขึ้นคร่อมทับตัวเธอแล้วเอ่ยต่อว่า

" ผมจะทำให้คุณจดจำผมไปตลอด จะทำให้คุณรู้ว่าผมคือสามีคุณ

และคุณคือภรรยาของผมเป็นผู้หญิงของผมใครก็ห้ามแตะเด็ดขาด "

เอ่ยจบ ริมฝีปากอุ่นของเตชิน ก็ประกบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูสวยของร่างบางที่อยู่ใต้ร่างอย่างรวดเร็ว

มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยพละกำลังลูบไล้ เล้าโลมไปทั่วเรือนร่างของเธอด้วยความเสน่ห์หา

แล้วค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อที่ปกปิดทรวดทรงไว้

ทั้งเคล้าคลึง บีบเคล้ง ลูบคลำทรวงอกของเธออย่างพอใจ

เธอเกร็งและกลัวจนตัวสั่น เล็บมือที่แทบไม่มีจิกลงบนท่อนแขนของเขาเต็มแรง

แต่เตชินเหมือนล่องลอยอยู่ในภวังค์ รับรู้เพียงความรู้สึกนิ่มนิ่มที่กำลังสัมผัส