ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 47

พิมฟื้นขึ้นมา แล้วกวาดสาตามองไปรอบๆห้อง

ก็รู้ทันทีว่าตัวเองอยู่โรงพยาบาล

เธอนั่งนิ่งทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น นึกถึงสภาพที่ตัวเองวิ่งตามรถของเตชินด้วยความหวาดกลัว

ก็รู้สึกโกรธเตชินจนไม่อยากให้อภัยแล้ว

แล้วภาพที่ผู้ชายลูบไล้บนตัวเธอ มองเธอด้วยสายตาหื่นกาม

ริมฝีปากน่าขยะแขยงสัมผัสลงบนตัวเธอ ก็ลอยเข้ามาในหัว

เธอรู้สึกรังเกียจ ขยะแขยงจนถอดสายน้ำเกลือทิ้ง

แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยสภาพจิตใจที่ย่ำแย่อารมณ์อยากจะฆ่าคน

อีกใจหนึ่งเธอรู้สึกหวาดผวากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ตัวเองเกือบจะถูกข่มขืน

เธอเปิดน้ำแล้วถูร่องรอยพวกนั้นออกแรงๆ

ตามมือ ตามแขน ซอกคอ ที่ถูกสัมผัส

เธอรู้สึกเหมือนมันติดอยู่บนตัวเธอ

เธอขยะแขยงจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องให้ด้วยความรังเกียจ

เธอถูจนผิวบวมแดง เธอรู้สึกว่าถูเท่าไหร่

ก็ถูไม่ออก เธอใช้มือตีตัวเองแล้วกรี๊ดขึ้นเสียงดัง

" กรี๊ด!!! "

ป๊อบกับเตชินเดินเข้ามาได้ยินพอดี ก็รีบวิ่งเข้ามาดูตามเสียงกรี๊ดที่ดังลั่น

เห็นพิมนั่งในห้องน้ำทั้งถูทั้งตีตัวเองด้วยความรังเกียจและขยะแขยง

ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาพร้อมกับพึมพำด้วยความโกรธแค้น

" ฉันจะฆ่ามัน ฉันจะฆ่ามัน กรี๊ด! "

จิตใจพิมที่หวาดผวาหลอมรวมกับความรังเกียจความขยะแขยงและความเกลียดแค้น

จนสติหลุด คลุ้มคลั่งอยากจะฆ่าคนที่ทำแบบนั้นกับเธอให้ได้

ป๊อบเดินเข้าไปหาเธอ แล้วนั่งลงข้างๆเธอค่อยๆปลอบและเกลี้ยกล่อมเธอให้ใจเย็นลง

" พิมใจเย็นๆนะ คุณปลอดภัยแล้ว คุณปลอดภัยแล้วจริงๆ คุณไม่ได้เป็นอะไรแล้ว "

เตชินยืนพิงขอบประตู มองพิมอยู่ห่างๆด้วยความรู้สึกผิดที่เห็นเธอมีสภาพคลุ้มคลั่งแบบนั้น

ทันทีที่พิมเห็นป๊อบเธอก็โผเข้าไปกอดเขา

พร้อมกับเอ่ยเสียงสั่นเครือเจือสะอื้นทั้งน้ำตา

" อาจารย์ป๊อบ พิมกลัว ต่อไปพิมจะไม่ไปที่แบบนั้นอีกแล้ว

พิมกลัว พิมรู้สึกหวิวมองไปทางไหนก็มืดไปหมด เขาทิ้งพิมไว้คนเดียวในที่แบบนั้น พิมกลัว ฮือๆๆ

ผู้หญิงของเขา ผู้หญิงของเขากรอกยาใส่ปากพิม

พิมจะฆ่าพวกเขา พิมอยากฆ่าพวกเขาที่รวมหัวกันทำพิม ฮือ... "

เตชินกำมือแน่นด้วยความโมโหตัวเอง ลึกๆก็แอบหึงและแอบอิจฉาป๊อบ

ที่เป็นคนที่พิมเลือกกอดในเวลาแบบนี้

รวมถึงฟ้องเรื่องที่เกิดขึ้นกับป๊อบด้วยความสนิทสนม ราวกับเด็กกำลังฟ้องผู้ใหญ่ที่ถูกรังแก

ป๊อบกอดพิมแล้วลูบหลังพิมเบาๆแล้วเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน

" พิมใจเย็นๆนะ หายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ

แล้วฟังผมนะ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรพิม ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พิมเข้าใจเลย

แล้วตอนนี้ กรรมก็ตามสนองพวกเขาหมดแล้ว

พิมอย่าไปคิดเรื่องนี้อีกเลยนะ "

ได้ยินว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรพิมดีใจขึ้นมาหน่อย แล้วเอ่ยอย่างโล่งใจ

" จริงเหรอคะ คุณไม่ได้โกหกพิมใช่มั้ย "

ป๊อบยิ้มอ่อนพยักหน้าให้พิมเบาๆแล้วเอ่ย

" จริงครับ ผมกับคุณเตชินไปช่วยคุณไว้ทันพอดี พวกเขาไม่ได้ทำอะไรคุณเลยจริงๆ ถ้าไม่เชื่อคุณไปถามคุณเตชินก็ได้ "

พิมพยักหน้าบ่งบอกว่าเชื่อเขา เขายิ้มแล้วเอ่ยต่อว่า

" คุณรีบอาบน้ำเถอะ "

เขาก็เลื่อนสายตาไปมองตามมือตามคอที่บวมแดงจากการเสียดสีของผิว

เป็นร่องรอยที่พิมใช้มือถูผิวแรงๆก่อนหน้านี้ เขาจับไปที่มือ ที่แขนของพิม แล้วเอ่ยต่อ

" ผิวช้ำ บวมแดงหมดแล้ว ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกนะ เข้าใจมั้ย "

พิมพยักหน้าเบาๆ รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่รู้ว่าตัวเองปลอดภัย ไม่ได้ถูกกระทำอนาจาร

ป๊อบยิ้มให้เธออย่างอบอุ่นแล้วเอ่ย

" คุณอาบน้ำเถอะ ผมจะออกไปรอข้างนอกนะ "

" ค่ะ "

สติพิมคงที่ขึ้นมาหน่อยแต่ความแค้นที่ฝังในใจไม่ลดลงเลย