ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 55

สามวันต่อมา อาการปวดท้องเมนส์ของพิม ก็หายเป็นปกติ

บนโต๊ะอาหารเย็น ทั้งสองนั่งทานข้าวกันอย่างเงียบๆ

ระหว่างทานข้าวพิมเลยเอ่ยกับเตชินว่า

" คุณเตชิน ฉันทำให้คุณเสียเวลามาสามวันแล้ว ฉันว่าคุณรีบไปเคลียร์เรื่องที่ดินของคุณ

ให้เรียบร้อยเถอะค่ะ "

เตชินเลื่อนสายตาจากจานข้าวไปมองหน้าพิมแล้วเอ่ยอย่างเอื่อยๆ

" ผมไม่รีบ รอให้คุณหายดีก่อน ค่อยไป

ระหว่างนี้ มีคุณคังคอยอยู่ดูแลทางโน้นแล้ว

ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นได้หรอก "

ได้ยินดังนั้นพิมจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า

" ฉันหายดีแล้ว แล้วทีหลังคุณก็ไม่ต้องมาทำดีกับฉันจนเกินไป อย่างครั้งนี้อีก

ฉันไม่ชอบติดหนี้คุณความดีของใคร

ฉันไม่อยากเกิดความรู้สึกเกรงใจ จนทำให้ตัวเองลำบากใจ "

เตชินหยุดการเคลื่อนไหวในมือแล้วเอ่ยอย่างจริงจังด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

" คุณไม่ได้ติดหนี้ผม แต่มันเป็นหน้าที่ของสามี

ที่ต้องดูแลภรรยายามเจ็บป่วย

ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของผม ผมก็ควรจะทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด จะได้ไม่รู้สึกผิดทีหลัง "

ประโยคหลัง ทำให้พิมเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้ว

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ

แล้วเอ่ยเพียงสั้นๆ ด้วยสีหน้าเย็นชาตามปกติ

ในแววตาของเธอเจือความเศร้านิดๆ

" อืม ฉันเข้าใจแล้ว "

แล้วเธอก็ก้มหน้าทานข้าวต่อไป เตชินมองเธออย่างเงียบๆ แล้วเอ่ย

" ถ้าคุณหายดีแล้วพรุ่งนี้เราออกเดินทางกันเลยมั้ย "

พิมเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจเล็กน้อยแล้วเอ่ย

" ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ไป "

เตชินจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

" ทำไมล่ะ ไหนคุณบอกว่าคิดถึงบ้านไม่ใช่เหรอ "

พิมเลื่อนสายตากลับมามองจานข้าวตัวเอง

ทำท่าจะทานข้าวต่อแบบไม่สนใจเตชิน

แล้วเอ่ย

" ใช่ ฉันคิดถึงบ้าน แต่นานแล้ว ตอนนี้ไม่คิดถึงแล้ว อย่างที่บอก

ฉันยังมีเงินไม่มากพอที่จะแบกหน้ากลับไปหาพ่อแม่ในเวลานี้

และยังไม่อยากกลับไปเหยียบแผ่นดินเกิดในตอนที่ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

ถ้าฉันคิดถึงบ้าน แล้วฉันก็ทำตามความรู้สึกคิดถึงแบบนั้น มันไม่ใช่ฉันค่ะ

ฉันไม่อยากตามใจตัวเองจนกลายเป็นคนขาดความอดทน "

ดวงตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อยจับจ้องบนใบหน้าของคนที่พูด แล้วเอ่ย

" ใช่เหรอ แล้วทำไมเวลาคุณพูด ต้องหลบสายตาผมด้วย ปกติคุณชอบเผชิญหน้ากับคู่สนทนานี่ "

เมื่อรู้ว่าเตชินกำลังจับพิรุธเธออยู่ เธอจึงเงยหน้ามองเขาแล้วเอ่ย

" คุณเตชิน ทานข้าวก็ต้องมองจานข้าวสิ คุณจะให้ฉันหลับตาทานหรือไง

หรือจะให้ฉันมองหน้าคุณแล้วทานข้าวไปด้วยงั้นเหรอ ไม่มีทาง "

เตชินจึงเอ่ยว่า

" พิม เหตุผลที่คุณพูดมาฟังดูดีนะ ที่เป็นจริง

เชื่อถือได้ มีแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่คุณรู้มั้ย

คุณโกหกไม่เนียนเลย ผมจับพิรุธคุณได้ตั้งแต่แรกแล้ว

คุณบอกมา ว่าทำไมถึงไม่ยอมกลับบ้านพร้อมผมคุณกำลังกลัวอะไร "

พิมสบตากับเขาแล้วเอ่ยอย่างหนักแน่น

" ไม่มี ก็ตามที่พูด เหตุผลมีแค่นั้นจริงๆค่ะ "

เตชินเห็นว่าเธอไม่ยอมพูดเขาจึงเอ่ย

ในสิ่งที่เขาคิด

" เหรอ!

ไม่ใช่ว่าคุณกลัวคนที่บ้านคุณจะรู้หรอกเหรอ

ว่าคุณแอบหนีมามีสามี

และจดทะเบียนสมรสอย่างเงียบๆ

แนวประมาณหนีตามผู้ชาย "

[ รู้ดีไปหมดทุกอย่าง รู้แล้วยังจะมาถามอีก ]

เธอพึมพำในใจอย่างรำคาญ แล้วเธอก็เอ่ยยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

แสดงท่าทีออกมาคล้ายว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องหลักที่ทำให้เธอไม่กล้ากลับบ้าน

" อืม ก็ส่วนหนึ่ง แต่ฉันไม่ห่วงเรื่องนี้หรอก เพราะตามที่ตกลงกัน

เรื่องที่เราจดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยา

จะเก็บไว้เป็นความลับไม่ให้คนอื่นรู้

คุณคงไม่ไร้สัจจะกลับคำไปมาหรอกใช่มั้ย "

เตชินอมยิ้มในหน้าสายตามองคนตรงหน้าแล้วเอ่ย

" แน่นอนว่าไม่กลับคำ ผมไม่ชอบทำให้ใครเสียหายหรอก (ซะเมื่อไหร่ )

เมื่อรู้แบบนี้แล้วคุณก็กลับไปเที่ยวบ้านเกิดพร้อมกับผมได้แล้วนะ "