ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 62

ฉากร่วมรักที่บรรเลงในบทเพลงสวาท เพิ่งจะจบลงได้ไม่นาน

ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว รุ่งอรุณเบิกฟ้า เริ่มเช้าวันใหม่ ภายในห้องนอนใหญ่

เรือนร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันกลมเกลียวใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

หนึ่งบุรุษหนึ่งหญิงงามนอนหลับไหลบนเตียงใหญ่

สภาพดูไร้เรี่ยวแรง อ่อนเพลียและเหนื่อยล้า

จากกิจกรรมบนเตียงที่ต่อเนื่องตลอดทั้งคืน

กว่าจะตื่นขึ้นมาเวลาก็ปาไปสี่โมงเย็นแล้ว พิมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ แพขนตางามขยับเบาๆ

คิ้วสวยได้รูปขมวดเข้าหากันเป็นปม เมื่อเธอเริ่มขยับตัว

เธอรู้สึกเจ็บและปวดระบมไปทั้งตัว จนแทบขยับตัวไม่ไหว

เตชินฝากร่องรอยของความป่าเถื่อน เอาไว้ทั่วเรือนร่างของเธอ

มีรอยเขียวช้ำชัดเจนเป็นจุดๆตามซอกคอลงไปถึงไหปลาร้าและเนินอก

เธอค่อยๆขยับตัวทีละนิดๆ แบกร่างกายที่บอบช้ำระบมไปทั่วตัว ลงจากเตียง

ไปหยิบเสื้อผ้าที่เตชินโยนทิ้งกระจัดกระจายบนพื้นขึ้นมาสวมใส่

เตชินค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหาคนในอ้อมกอดเมื่อเห็นว่าอ้อมแขนว่างเปล่า

เขาก็เลื่อนสายตากวาดมองไปทางอื่น เห็นเธอกำลังสวมใส่เสื้อผ้า เตรียมจะก้าวขาไปข้างหน้า

เขาก็ลุกขึ้นมานั่งแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้ม

" พิมคุณจะรีบตื่นไปทำไม แล้วนั่นคุณจะไปไหน กลับมานอนหลับให้อิ่ม ให้ร่างกายได้พักผ่อนให้เต็มที่ก่อน ค่อยตื่นไปทำอย่างอื่น "

พิมไม่สนใจ และไม่ฟังที่เขาพูด เธอฝืนเดินไปยังห้องน้ำ ก้าวขาออกไปอย่างยากลำบาก

เธอรู้สึกเหนื่อยและเมื่ยล้า เลยอยากจะอาบน้ำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย

พอเข้าไปในห้องน้ำ เธอยืนสำรวจตัวเองหน้ากระจก

มองดูรอยดำเขียวช้ำเป็นจ้ำๆ ที่เห็นได้ชัดเจนบริเวณซอกคอไล่ลงมาถึงเนินอก

เธอรู้สึกโกรธมาก โกรธจนน้ำตาไหลออกมา

เตชินเดินเข้ามาในห้องน้ำ เห็นเธอมองคอของตัวเองในกระจกแล้วร้องให้

เขาจึงเอ่ยออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรว่า

" ประมาณหนึ่งอาทิตย์ก็น่าจะหาย อีกอย่างคุณไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้ว จะไปสนใจทำไมกับรอยพวกนั้น ผมตั้งใจทำไว้ให้คุณน่ะ "

ได้ยินดังนั้นเธอก็หันไปมองเขาด้วยความโมโหแล้วทุบตีเขาเต็มแรง

พร้อมกับเอ่ยตะคอกอย่างบ้าคลั่งทั้งน้ำตา

แต่แววตากลับแข็งกร้าวและดุดัน

เธอโกรธจนจมูกและคิ้วแดงก่ำจนมองเห็นได้ชัดเจน

" คุณทำแบบนี้ทำไม ทำไมต้องทำร่องรอยบ้าๆน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงไว้บนตัวฉันด้วย ทำไมถึงทำกับฉันขนาดนี้ ทำไม!!! "

เตชินยืนนิ่งยอมให้เธอตีจนพอใจ

แล้วเขาก็เอ่ยเสียงทุ้ม ยื่นมือไปโอบรัดเธอที่หมดเรี่ยวแรงเข้ามาไว้ในอ้อมแขน แล้วเอ่ย

" มันน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงตรงไหน พิม

ผมทำไปเพราะผมพิศวาสคุณล้วนๆ

คุณเป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะ

ที่ทำให้ผมอยากทำแบบนี้

ผมว่าคุณอย่าร้องให้อีกเลย ร้องให้ไปก็กลับไปแก้ไขในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่ได้

แล้วคุณก็ยอมรับความจริงเถอะว่าคุณเป็นภรรยาของผม

อย่าคิดหาวิธีที่จะหลีกเลี่ยงหน้าที่

ที่ภรรยาควรทำอีกเลย "

พิมสบตากับเขาทั้งน้ำตาแล้วเอ่ยอย่างหนักแน่น

" ได้! ในเมื่อคุณต้องการแบบนั้น ฉันจะยอมรับว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ

งั้นคุณขอฉันแต่งงานอย่างถูกต้องตามขนบธรรมเนียมประเพณีให้คนอื่นรับรู้ได้มั้ย

ฉันไม่อยากเป็นภรรยาลับๆ ที่อยู่อย่างคนไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ "