ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 70

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา พิมกับเตชินก็ต้องกลับกรุงเทพ

ทั้งสองยืนลาแม่มะลิกับพ่อคำ ก่อนออกเดินทาง

พิมกอดพ่อกับแม่แล้วเอ่ย

" หนูไปก่อนนะคะ อยู่บ้านดูแลตัวเองดีๆ

อย่าทำงานหนัก อย่าหักโหมเกินไป ทำเท่าที่ทำไหวนะคะ "

พิมเอ่ยด้วยความเป็นห่วงพ่อกับแม่ แม่มะลิเองก็เอ่ยด้วยความเป็นห่วงลูกสาวเช่นกัน

" ลูกเองก็ดูแลตัวเองดีๆ มีอะไรก็โทรมาหาพ่อกับแม่นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว เข้าใจมั้ย "

" ค่ะ "

พิมพยักหน้าเอ่ยตอบ

พ่อคำมองลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนด้วยความอาลัย

จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปมองเตชินที่ยืนข้างๆลูกสาวเขาแล้วเอ่ย

" ผมฝากคุณเตชินดูแลพิมให้ดีๆด้วยนะครับ

เธออาจจะดื้อบ้างเป็นบางครั้ง

ขอให้คุยกับเธออย่างใจเย็น

ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้จูงมือกันไปข้างหน้า

ดูแลกันไปให้ตลอดรอดฝั่งนะ "

เตชินเขาเข้าใจในความหมายแฝงของคำพูดนั้นดี เขาจึงเอ่ยตอบอย่างแน่วแน่ว่า

" ครับ ผมจะดูแลพิมให้ดีที่สุด "

แต่คำพูดเขาก็ไม่ทำให้พ่อของพิม ห่วงลูกสาวน้อยลงเลย พ่อคำก็หันไปเอ่ยกับลูกสาวว่า

" อยู่ไกลบ้านดูแลตัวเองนะลูก แล้วจำคำของพ่อไว้ รู้รักษาตัวรอด เป็นยอดดี รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหางนะ เข้าใจที่มั้ย "

( หมายถึง : คือการรู้จักเอาตัวรอดในจังหวะหรือสถานการณ์ที่ลำบากไม่ปลอดภัยเข้าขั้นวิกฤติ

รู้จักหลบหลีกจากสิ่งที่ไม่ปลอดภัยให้ได้รับผล

กระทบกับตัวเองน้อยที่สุด )

พิมพยักแล้วเอ่ยตอบ

" ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว หนูจะจำคำของพ่อไว้ให้ขึ้นใจเลยค่ะ "

แล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็เข้ามากอดกันอีกครั้ง จากนั้นพ่อคำก็เอ่ยขึ้น

" ไปเถอะ ช้าจะตกเครื่องเอาได้ "

" ค่ะ "

เตชินหันมาไหว้พ่อแม่ของพิมพร้อมกับเอ่ย

" สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับคุณแม่ "

พ่อแม่ของพิมรับไหว้จากเขา แล้วเขาก็เปิดประตูให้พิมเข้าไปนั่งในรถ

จากนั้นเขาก็เข้าไปนั่งใกล้ๆพิมแล้วปิดประตู

คนขับรถ ก็ขับออกไปจากบ้านของพิมทันที

เมื่อถึงสนามบินทั้งสองก็ลงจากรถ

แล้วเดินเข้าไปในสนามบิน

ระหว่างที่นั่งเครื่องกลับกรุงเทพ เตชินก็หันมาเอ่ยถามพิมว่า

" ถ้าง่วงก็นอนเลยนะ ถึงแล้วจะเรียก "

" ไม่ง่วงค่ะ "

พิมเอ่ยตอบ แล้วเตชินก็เอ่ยถามต่อว่า

" จะทานอะไรมั้ย จะสั่งให้ "

" ไม่ค่ะ "

เอ่ยจบ พิมก็หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง

คิดอะไรเพลินๆ

สองชั่วโมงผ่านไป เครื่องบินก็ค่อยๆลงจอดบนพื้นดิน

ไม่นานเครื่องบินก็จอดนิ่งสนิท พิมกับเตชินก็ลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไป

ทั้งสองเดินออกจากสนามบิน แล้วเข้าไปนั่งในรถที่ผู้ช่วยคังขับมารับ

จากนั้นผู้ช่วยคังก็ขับรถออกจากสนามบินกลับไปยังบ้านของเตชิน

เมื่อถึงบ้านเตชินกับพิมก็เดินเข้าไปในบ้าน

พิมเดินไปนั่งในห้องนั่งเล่นแล้วเปิดทีวีดู

เธอชินก็มานั่งลงข้างๆเธอแล้วเอ่ย

" พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปตรวจสุขภาพนะ "

พิมมองเขาแบบงงๆ เธอไม่ได้เป็นอะไร เขาจะพาเธอไปตรวจสุขภาพทำไม

เตชินเห็นเธอมองเขาแบบนั้น เขาจึงเอ่ยต่อว่า

" ไปตรวจดูว่าคุณท้องหรือยัง ถ้าท้องทุกคนจะได้ดูแลคุณถูกไงครับ "

พิมได้ยินดังนั้น เธอก็เหลือบมองบนอย่างเบื่อหน่าย พร้อมกับเบะปากเล็กน้อยอย่างเซ็งๆ

[ นี่กะจะไม่ให้เราใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักช่วงเลยหรือไง มาถึงก็พูดถึงเรื่องนี้เลย ]

เธอลอบพึมพำในใจ เตชินเห็นเธอทำหน้าน่าเบื่อเซ็ง เขาก็เอ่ยขึ้น

" พิม ผมอายุสามสิบแล้วนะ ผมก็อยากมีลูกเป็นธรรมดามั้ย

อีกอย่างผมจำเป็นต้องมีทายาทไว้สืบสกุล

เป็นผู้สืบทอดและรับช่วงดูแลธุรกิจต่อจากผม

เหมือนผมรับช่วงต่อจากพ่อของผมไง เข้าใจมั้ย นะ พรุ่งนี้ไปตรวจหน่อยนะ

หากคุณยังไม่ท้อง เราก็จะได้ปรึกษาหมอด้วย

ว่าต้องทำยังไงถึงจะท้องง่ายขึ้น "

พิมนึกในใจ เธอจะไปท้องได้ยังไง ก็เธอใช้ยาคุม ถ้าท้องเธอจะไปวีนใส่คนผลิตและร้องเรียนให้เลิกผลิตเลย

แล้วเธอก็เอ่ยอย่างเชื่อฟังว่า

" ได้ค่ะ ในเมื่อคุณอยากให้ไปตรวจ ฉันก็จะไป แต่ถ้าไม่ท้องคุณจะโทษฉันไม่ได้นะคะ

จะโทษ ก็ต้องโทษที่เชื้อคุณไม่แข็งแรงเอง "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็คิดหนัก เขามีอะไรกันกับเธอทุกวัน เธอก็ไม่มีอาการคล้ายกับคนท้องตามที่เขาศึกษามาสักที

เพราะความสงสัย เขาถึงอยากจะไปให้หมอตรวจดูสุขภาพของเธอ แต่เขากลับลืมคิดในส่วนของตัวเองไปสนิท

[ หรือจะเป็นเพราะเรา อย่างที่พิมพูด จะเพราะอะไรพรุ่งนี้ ให้หมอตรวจก็รู้แล้ว ]

เขาเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง นั่งคิดเงียบๆอย่างเหม่อลอย พิมเห็นดังนั้นเธอก็แอบขำเบาๆ

ในเช้าวันต่อมาเตชินก็พาพิมไปตรวจที่

ศูนย์สูติ-นรีเวช

พิมเดินเข้าไปอย่างสบายใจ พกความมั่นใจในตนเองเกินร้อย

แต่เธอลืมคิดไปว่าเตชินที่อยากมีลูกมากขนาดนั้น

จะศึกษาหาข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อย่างละเอียดมากน้อยแค่ไหน

เธอคิดแค่ว่าเขาอยากมีลูก เธอไม่ท้องก็จบ