ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 75

พิมเก็บกระเป๋าเสร็จ เธอก็เดินออกจากห้อง

เตชินกลับเข้ามาจอดรถ ในลานจอดรถด้วยสีหน้าถมึงทึง

ป้าใจเห็นเตชินกลับมาก็เดินเข้าไปหาเขาแล้วเอ่ย

" คุณชาย ป้ามีเรื่องจะรายงานค่ะ "

" ว่ามา "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันสีหน้าคงความเข้ม เคร่งขรึมไว้ไม่เปลี่ยน

ป้าใจเห็นดังนั้นก็รีบรายงานทันที

" เมื่อวานป้าใจเห็นคุณพิมนั่งเผาเศษกระดาษอยู่หลังบ้านค่ะ

ตอนป้าเข้าไปเจอ คุณพิมบอกว่าเป็นจดหมายเก่าๆที่ไม่ควรเก็บไว้

ตอนนั้นป้าไม่ได้คิดหรือเอะใจอะไร ก็นึกว่าเป็นจดหมายจากคนรักเก่า

แต่เมื่อป้ากลับมาคิดดูดีๆ ป้ารู้สึกว่ามันมีจุดที่น่าสงสัยแปลกๆค่ะ

สิ่งที่คุณพิมเผา อาจจะไม่ใช่จดหมายเก่า อย่างที่คุณพิมบอก

เพราะยุคสมัยนี้จดหมายน่าจะไม่มีใครเขาใช้กันแล้วค่ะ

เลยอยากนำเรื่องนี้ให้คุณชายลองวิเคราะห์ดูค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเผาอะไร

ก็ยิ่งทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากขึ้นไปอีก

[ คุณถึงขนาดเผามันทิ้งเพื่อปิดบังผมเลยเหรอ ]

เตชินพึมพำพร้อมกับกำมือแน่นด้วยความเดือดดาล จากนั้นก็เอ่ย

" อืม ผมรู้แล้ว วันนี้ป้าอยากไปไหนก็ไป ผมให้หยุดพักหนึ่งวัน "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจครั่นคร้ามอย่างมีโทสะ

ตอนนี้ตัวเขาแทบจะกลายเป็นเจ้าแห่งโลกันตร์แล้ว

ที่สามารถสั่งให้ใครอยู่ใครไปหรือจะลงโทษใครอย่างไรก็ได้ตามความผิด

" ขอบคุณค่ะ "

ป้าใจรีบเอ่ยตอบแล้วออกไปทันทีด้วยความรู้สึกกลัวจนมือเท้าสั่น

แล้วเตชินก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน ยื่นมือไปเปิดประตู

พิมที่กำลังจะหนีก็ยื่นมือออกมา เตรียมเปิดประตูเช่นกัน

แต่เธอช้ากว่าเตชินห้าวิ ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตู

ประตูก็ถูกเปิดออกมาจากด้านนอกแล้ว คนที่เธอไม่อยากเห็น ไม่อยากเจอ ก็กำลังยืนประจานหน้ากับเธอ

ดวงตางามเบิกกว้างด้วยความหวาดหวั่นที่แฝงความสงสัย สีหน้าแสดงความกังวลกลัวออกมาชัดเจน

[ ทำไมเขากลับมาล่ะ หรือว่าจะรู้เรื่องหมดแล้ว ]

พอได้สติ เธอก็เอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก

ด้วยความระมัดระวัง น้ำเสียงกระเส่าเล็กน้อย

" คะ...คุณ...คุณกลับมา คุณ...ลืมอะไร หรือเปล่า ความ...ความจริง ถ้าคุณลืมอะไร ก็บอกให้ฉันเอาไปให้ก็ได้ ไม่เห็นต้องเสียเวลากลับมาเอาเองเลยค่ะ "

เอ่ยจบเธอก็ยิ้มแห้งออกมาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

แต่คนตรงหน้ากลับนิ่งเฉย สีหน้าเคร่งขรึม

แววตาดูมืดมนแทบมองไม่เห็นตาขาวแล้ว

เตชินในตอนนี้ถูกความโกรธครอบงำ สภาพไม่ต่างอะไรกับปีศาจร้าย

จากนั้นก็เลื่อนสายตามองไปยังกระเป๋าเดินทางข้างๆพิม

ความโกรธที่มีในตัว ก็ปะทุเดือดดาลมากยิ่งขึ้นไปอีก

" คุณกำลังจะไปไหน "

เตชินเอ่ยถามขึ้นเสียงด้วยน้ำเสียงดุดัน พลังเสียงกังวานสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจพิม

แววตาคมกริบจับจ้องบนใบหน้างามอย่างแข็งกร้าว

พิมรู้ตัวแล้วว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ใจเธอสั่นอย่างแรงด้วยความกลัว

เธอค่อยๆขยับเท้าถอยหลังไปทีละนิดๆอย่างระมัดระวัง

แววตาจับจ้องความเคลื่อนไหวของเตชินอย่างไม่ให้คลาดสายตา

สมองของเธอทำงานอย่างรวดเร็ว คิดหาวิธีในการหนีรอดจากเตชิน แต่ก็ไม่มีวิธีไหนดีเลย

[ แค่จะวิ่งออกจากบ้าน ก็ทำไม่สำเร็จแล้ว

ช่างมันเถอะ เป็นไงเป็นกัน ]

พึมพำในใจเสร็จ เธอก็ผลักกระเป๋าให้ล้มขวางทางเตชินแล้วเธอก็วิ่งเข้าไปยังห้องนั่งเล่น

อย่างน้อยก็ทำให้เธออุ่นใจขึ้นมาหน่อยที่อยู่ห่างจากเขา

ในห้องรับนั่งเล่นกว้างพอที่เธอจะเล่นเกมแมวจับหนูกับเขา

เตชินมองดูกระเป๋าที่ล้มลงขวางเท้าเขาตรงหน้าแล้วเอ่ยพึมพำ

" ฤทธิ์เยอะนักนะพิม "

จากนั้นเขาก็ยกเท้าก้าวข้ามกระเป๋าไป เดินตาม

พิมเข้าไปในห้องนั่งเล่น พร้อมกับเอ่ยเสียงดุดัน

" พิม คุณหนียังไงก็หนีไม่รอดหรอก ก็เหมือนกับที่คุณหลีกเลี่ยงการมีลูกให้ผม

ต่อให้คุณใช้สารพัดวิธี สุดท้ายคุณก็ต้องมีลูกให้ผมอยู่ดี

คุณทำโทรศัพท์ผมแตก เผาผลตรวจ แล้ววางแผนหนี แต่สุดท้ายคุณก็หนีไปไม่ได้

วันนี้ผมจะดูสิว่าคุณจะมีวิธีไหนอีก ในการ

หลีกเลี่ยงที่จะท้องลูกผม "

[ ที่แท้เขาก็รู้หมดแล้ว หึ! ในบ้านหลังนี้ แม้แต่คนใช้ก็ไว้ใจไม่ได้เลย ไม่มีใครจริงใจเลยสักคน

อยู่ไปก็เป็นแค่ เครื่องมือระบายกามารมณ์ คอยผลิตลูกให้เตชินเท่านั้น

ฉันจะไม่ยอมอยู่ที่นี่แล้ว ต่อให้ต้องมีใครเลือดตกยางออก ฉันก็จะออกไปจากที่นี่ให้ได้ ]

เธอรู้สึกเจ็บใจที่ไม่สามารถไว้ใจใครได้ จึงพึมพำอย่างหนักแน่นใจใจ

จากนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นเสียงกร้าวอย่างไม่ยอมแพ้

พร้อมกับหยิบเอาที่ช็อตไฟฟ้าออกมาจากในกระเป๋าใบเล็กของเธอ

" คุณเตชินในเมื่อคุณไม่ได้รักฉันอย่างจริงใจ คุณก็ควรจะปล่อยฉันไป

ไม่ใช่มาบังคับจิตใจกันแบบนี้ ฉันรู้ว่าคุณมีผู้หญิงที่คุณรักอยู่แล้ว